In gesprek met Marcel Hirscher

De 28- jarige Oostenrijkse alpineskiër met Nederlandse moeder. Gespecialiseerd in slalom en reuzenslalom. In Oostenrijk verkozen tot sportman van het jaar en dat is niet zo gek als je bedenkt dat hij de eerste is die zes jaar op rij de wereldbeker Alpineskiën won.

‘Sometimes I miss the normal life’

We ontmoeten hem vandaag bij restaurant restaurant Winterstellgut in zijn geboorteplaats Annaberg in de regio Tennengau. Naast geboorteplaats ook nog steeds zijn woonplaats. Later vertelt hij ons dat hij hier zo graag komt omdat alles hier zo normaal is gebleven. Hier is hij ‘gewoon’ Marcel en kan hij ongestoord genieten van de prachtige natuur en de vele (actie)sporten die deze plaats biedt. ‘Hier kent iedereen me al sinds ik nog in de luiers zat en ben ik gewoon één van de dorpsbewoners.’

Terwijl we een drankje drinken van zijn grote sponsor Red Bull, iets waar we deze dag niet onder uit lijken te komen, komt er iemand aanlopen die ons groepje één voor één de hand schudt.

Huh?! Was dat ‘m nou?

Ja hoor, dat was ‘m, Marcel Hirscher die zich netjes aan iedereen voorstelt. Zo snel als hij komt gaat hij ook door, het zijn tenslotte nogal wat journalisten om de hand te schudden. Gelukkig is het hiermee niet klaar. Wij mogen zo in gesprek met Marcel en hem het hemd van het lijf vragen.

De manager van Marcel vertelt dat ‘de Nederlanders’ eerst aan de beurt zijn. Dat zijn wij. Samen met drie andere Nederlandse journalisten nemen we wat verderop op het terras plaats. Marcel in het midden. Uit zichzelf begint hij in het Nederlands te praten. Hij vertelt ons dat hij het moeilijk vindt om Nederlands te spreken, maar als je het ons vraagt doet hij het enorm goed. Normaal gesproken spreekt hij slechts twee keer per jaar Nederlands, wanneer hij familie in Den Haag opzoekt. We vragen hem naar zijn jeugdherinneringen aan Nederland. Marcel glimlacht en vertelt over het Zuiderpark, de plek waar hij graag kwam om lekker te spelen, te skaten en om naar de dieren te kijken. Lachend vertelt hij dat hij ook wel een iets minder leuke herinnering aan ons land heeft; de fiets van zijn moeder, die werd gestolen in Den Haag. En zijn gekste herinnering heeft alles met de bank te maken. Hij vertelt ons dat hij zich altijd zo verbaasde over het geld dat bij de bank door een pijp kwam. De zogenaamde buizenpost. Grappig, want een aantal van ons bleek dat helemaal niet te kennen.

Marcel vraagt ons of we het goed vinden dat we het interview verder in het Engels doen. Geen probleem natuurlijk.

‘The most important thing is to be in shape anyway’

Tegenover ons zit een jongen die aangeeft soms wat meer ‘de gewone jongen’ te willen zijn. Begrijpelijk, maar als je het mij vraagt gedraagt hij zich zeker als een ‘gewone’ jongen. Hij vertelt over het weekend waarin hij naar Tomorrowland ging. ‘Gewoon, omdat hij dat eens mee wilde maken.’ We vragen hem of hij dat doet ondanks dat er een spannend seizoen aankomt of juist ómdat er een spannend seizoen aankomt. Dat maakt niet uit antwoord Marcel, het belangrijkst is om sowieso in goede conditie te zijn, gedurende het hele seizoen. Ondanks de Olympische spelen. Sterker nog, de wereldcupwedstrijden zijn belangrijker voor Marcel dan de Olympische spelen.

‘Als ik zou mogen kiezen tussen een gouden medaille op de Olympische spelen of een nieuwe wereldcup, dan is de keus simpel’.

‘I’ll take the big cristal globe, because this is my keynote’.

‘Ik heb zes jaar op rij de wereldcup met Alpineskiën gewonnen, niemand heeft dit ooit eerder gedaan. Een zevende zou het nóg geweldiger maken.’

Maakt het dan écht niet dat de Olympische spelen extra druk op hem leggen? Nee, antwoord hij, hij traint hard, zorgt dat hij in goede conditie is, maar doet er niets éxtra voor. ‘Sorry guys’ lacht hij als reactie op onze verbaasde reacties.

Op de vraag of zijn carrière dan al compleet is antwoordt hij dat hij trots en tevreden is met wat hij heeft bereikt. Neemt niet weg dat wat er bij kan komen geweldig zou zijn. Hij zit in de luxe positie dat hij kan kiezen óf hij dit wil doen. Maar als hij iets doet, dan wil hij ook de beste zijn. Verliezen is geen optie. ‘Ik kijk enorm uit naar dit seizoen en ben enorm gemotiveerd, volgend seizoen ga ik de keus opnieuw maken.’

‘Everyday I’m getting better in living with this role’.

Marcel is bekend en dat is ook precies waarom hij nog gewoon in Annaberg woont. Hier kan hij rustig wonen en wordt hij zelden aangesproken door toeristen. In tegenstelling tot in de stad. Hij is een echte beroemdheid, mensen willen met hem op de foto, willen een handtekening en willen alles van hem weten. Dat geeft niet, maar daarom is het fijn om soms terug te kunnen naar zijn vertrouwde rustige omgeving. Op de vraag waarom hij niet in bijvoorbeeld in Duitsland of Frankrijk gaat wonen, waar hij een stuk minder bekend is, antwoordt hij dat hij ‘zijn’ bergen dan gaat missen. De bergen waarin hij is opgegroeid en waar hij zijn skikunsten heeft ontwikkeld. De bergen waarin zijn familie en vrienden  wonen die zo belangrijk voor hem zijn en dat is één van de belangrijkste redenen om niet weg te willen.

‘Wrong decisions are not acceptable’

Op de vraag of hij een beeld heeft van zijn leven na zijn sportcarrière antwoord hij overtuigd ‘natuurlijk’! ‘Leven bestaat niet voor altijd uit het zijn van een atleet, er gaat ooit een eind aan komen. Dan is er ruimte voor andere dingen, lange vakanties, een gezin stichten, vrij leven.’ Op de vraag of hij dan ook andere ‘gevaarlijke’ sporten gaat beoefenen antwoord hij van niet. Die sporten beoefent hij namelijk al. Deze zogenaamde ‘gevaarlijke’ sporten helpen hem nu een betere skiër te worden. De natuur, de kracht, de concentratie en de spanning die je ervaart tijdens een buitensport is niet te simuleren in de sportschool. ‘Daar train je spieren en conditie, maar je voelt de wind niet zoals je die in de natuur voelt, de beslissingen die je bij buitensport moet nemen in een split-second, hoef je niet te nemen in de sportschool’. ‘Bij een sprong of een klim kun je je geen fout permitteren’.

‘I can only lose’

We sluiten af met de vraag of Marcel veel druk ervaart. Hij kijkt bedenkelijk en antwoordt overtuigd met ‘ja’. Hij is op het punt gekomen waarbij hij alleen maar kan verliezen. Als hij volgend jaar de wereldcup niet wint, maar tweede wordt, dan zal de media hem –ondanks de geweldige prestatie- omschrijven als een verliezer, hij zal zichzelf een verliezer voelen. Maar, dat maakt niet dat hij ervan wegloopt. Hij heeft erover nagedacht, afscheid nemen als een winnaar. Goed over nagedacht. Stralend zegt hij ‘Ik wil skiën, ik wil de competitie, ik wil hoog niveau, ik wil winnen!’

En dat willen wij ook voor Marcel! Zet ‘m op!

Ten tijde van het plaatsen van dit interview heeft Marcel zijn enkel gebroken. Wij wensen hem heel veel beterschap en een snel herstel!