Fietsverslag | Wij beklommen de Stelvio, de Alpenreus van Italië

Rijden door de bergen vinden wij fantastisch! Vooral die bergpassen met hun haarspeldbochten en prachtige slingerwegen waarbij je getrakteerd wordt op mooie vergezichten. De sfeer van iedere bocht die je van een ander uitzicht laat genieten is elke keer weer een verrassing. Wil je stoppen, dan is er geregeld parkeergelegenheid om de omgeving en de buitenlucht in je op te nemen. Bergen zijn dan ook een grote passie van ons! Wandelen, klimmen, fietsen en er rijden met de auto of motor. Vandaag staat er een mooie dag op de MTB te wachten. Hiervoor gaan we terug naar een mooie zomerdag in augustus. Op dat moment vieren we onze vakantie in Oostenrijk.

Het is zover! Check, hebben we alles bij ons? Voldoende drinken, eten, ons fietsjasje, telefoon en al het andere wat nuttig kan zijn voor onderweg. Dan kunnen we gaan. Na een stevig ontbijt stappen we vanuit ons kleinschalig BERGhotel in Pfunz,  (Wohlfühlhotel Berghof: een echte aanrader trouwens!) in de auto op weg naar onze uitdaging. Samen met William, onze zoon, gaan we in de Italiaanse Alpen op de MTB de Stelviopas beklimmen. 

In 48 tornanti, haarspeldbochten naar 2758 meter hoogte klimmen

Ik ken de Stelvio van de verhalen, foto’s en dat het voor vele fietsers, motorrijders, wandelaars op hun bucketlist staat. Lees je over de Stelvio, dan voel je de uitnodiging om deze hoogste Coll in het adembenemende berglandschap te gaan beklimmen. Alleen al hiervan worden we enthousiast en nieuwsgierig om deze pass te gaan ontdekken.

Hans, mijn man, heeft hem gereden met de motor en weet wat ons te wachten staat. Vandaag is hij degene die ons onderweg aanmoedigt en de klim op foto vastlegt.

Eén van de hoogste verharde bergpassen in de Alpen

Passo dello Stelvio, in het Duits Stilfserjoch,  is één van de hoogste verharde bergpassen in de Alpen en ligt in het hart van het Nationaal Park Stelvio. Je kan de Col beklimmen langs drie richtingen: vanuit Bormio, Prato dello Stelvio of Santa Maria Val Müstair (Zwitserland). Ons startpunt zal beginnen bij Prato allo Stelvio (Prad am Stilfserjoch).

Passo dello Stelvio | Vanuit Prato overwin je 1808 hoogtemeters over een afstand van 24.3 km, gemiddeld stijgingspercentage van 7,4% naar de top van 2.758 m

Als ik achterom kijk in de auto zie ik grote stralende ogen! Het uur rijden kan William niet snel genoeg gaan! Wat wil hij graag het avontuur gaan beleven. Tegelijk voel ik de kriebels van enthousiasme en enige spanning in mijn buik. Het is de eerste keer dat we een Col gaan fietsen en ik heb geen idee wat me te wachten staat op de Stelvio. Wat ik wél weet, is dat we graag mogen klimmen en van een uitdaging houden. Ik laat het los en heb er dan ook alle vertrouwen en veel zin in.

Onderweg naar de Stelvio, genieten wij o.a. van de Reschenpass, een noord-zuid georiënteerde bergpas die het Oberinntal in Oostenrijk met het Vinschgau in Italië verbindt, het uitzicht op het Reschenmeer met als highlight de verzonken Romaanse kerktoren, verschillende Italiaanse dorpen en nog meer prachtige (slinger)wegen die ons steeds dichterbij het startpunt brengen.

Eigen tempo

William en ik spreken af dat we de Col op eigen tempo gaan fietsen. Mij kennende wil ik onderweg stoppen om foto’s te maken en genieten van dat wat ik ga zien. William ziet het als een mooie training en wil zichzelf dan ook vooral uitdagen. Ik weet dat we elkaar onderweg zullen treffen, want ook al gaat hij vooruit, ergens wacht hij om vervolgens weer samen verder te gaan. 

De Trafoier Bach (ook wel Trafoibach ) is een 10 kilometer lange zijrivier van de Suldenbach in de Ortler Alpen in Zuid-Tirol – 

We naderen de Stelvio  en zoeken een plek om de auto te parkeren. We nemen een paar repen mee en de rest blijft in de auto voor later. Rond 11.00 uur stappen we op de fiets én onze persoonlijke reis aan de klim gaat beginnen. In het dal is het zo’n 20 graden, de zon schijnt lekker en om ons heen zien we al vele fietsers. Individueel, in tweetallen of kleine groepjes. 

De weg, sierlijk slingerend tegen de bergwand aan, zal ons met 48 haarspelbochten naar de top van de Col brengen. Let’s go!

De eerste glooiende kilometers

Vanuit ons startpunt beleven we het beide als een heerlijke klim. Je krijgt de kans om er lekker in te komen in de eerste glooiende kilometers die voor je liggen. Hierdoor kunnen we mooi in ons eigen ritme en tempo komen waarna het prettig en constant fietsen is. Als grote liefhebber van bergen en natuur voelt het als een cadeau hier te zijn. Rechts van ons stroomt een beekje, waarvan ik later op Strava ontdek dat dit de Trafoierbach is. 

Trafoi is het authentieke, Idyllische Bergdorpje aan de voet van de Ortler op 1.570 mt. hoogte. Het gehucht is een geliefd vertrek-punt voor wandelingen in het hooggebergte.

De enige twee dorpen die aan deze beek liggen zijn Gomagoi en Trafoi welke we onderweg ook zullen passeren. Voor mij fietst William. Ik fiets rustig achter hem aan. Terwijl ik de natuur in mij opneem, de weg langzaam stijgt tussen de bomen,  verdwijnt William na een aantal km’ers steeds verder uit mijn beeld. Ik kijk hem met een glimlach na.

Na het dorpje Gomagoi bereik ik de 1^e haarspeldbocht, nr 48. Het duurt even voor toranti 47 komt én vervolg mijn beklimming richting het dorpje Trafoi waar ik de haarspeldbochten 45 en 44 passeer.

Grandioos uitzicht

Na zo’n vijftien kilometer klimmen zie ik William vlak voor een haarspeldbocht bij een restaurant staan: Rocca Bianca (zum Weissen Knott). We bevinden ons hier op ongeveer 1861 meter boven zeeniveau en het uitzicht naar de bergen is grandioos! We kletsen over hoe lekker het gaat; de benen voelen goed, de ademhaling is rustig en beide zijn we onder de indruk van de natuur. Samen kijken we even naar fietsers, (gepimpte)automobilisten en motorrijders die voorbij komen en de haarspeldbocht naar boven of beneden nemen. Hans had net daarvoor aan William laten weten in bocht 31 te staan.  Snel neem ik nog even een foto voordat we op de fiets stappen op weg naar hem.

Op een prachtige plek, met uitzicht op de Ortler, zien we Hans staan. Hij geniet van alles en iedereen die voorbij komt. Voor velen is hij het aanspreekpunt die een pauze neemt, foto’s maakt of een praatje wil maken over de klim. De één heeft het zwaar, ziet tegen de laatste kilometers op en anderen fietsen met ‘gemak’ weer verder. 

Indrukwekkende gletsjer

Mijn blik blijft vallen op het prachtige bergdecor de Ortler: een indrukwekkende gletsjer met een hoogte van 3.905 meter. De helderwitte sneeuw ligt te schitteren op de top van de berg door de felle zonnestralen; wat een fantastisch plaatje! Ook al zou ik hier een tijdje willen blijven zitten, er liggen nog mooie kilometers te wachten.  Tijd om verder te gaan.

Na onze banaan opgegeten te hebben, de bidons bijgevuld te hebben gaan we verder met onze klim welke vanaf nu steeds steiler zal worden en waarbij de haarspeldbochten elkaar ook sneller zullen opvolgen.

Snel hoogte winnen

Wat ik zelf zo gaaf en uniek vind aan haarspeldbochten is, hoe snel je hoogte wint tijdens het klimmen. Terwijl je richting omhoog gaat en je naar beneden kijkt, zie je de route welke je hebt afgelegd, zijn huizen miniaturen geworden en de wegen smalle slingerstroken.  Het gevoel dat je dit zelf doet is gewoon geweldig. Tijdens de klim liggen sommige haarspeldbochten kort en andere verder uit elkaar. Dat zul je zelf ook ervaren wanneer je de Stelvio beklimt.  

Wanneer ik op de motor zit, kijk ik automatisch omhoog om te kijken of er verkeer naar beneden komt. Ik merk dat ik op de MTB  precies hetzelfde doe waardoor ik weet of het handig is om de binnen,- of buitenbocht te nemen.  Houd je wel van een uitdaging, pak dan de binnenbocht welke steiler is t.o.v. de buitenbocht. Ik merk zelf tijdens de klim dat mijn voorkeur bij de binnenbocht ligt.

Terwijl het berglandschap ons blijft vergezellen, ligt achter ons het bos met de gigantische bomen en hebben we prachtige beekjes gezien. Benieuwd naar wat komen gaat, fietsen we samen verder ná onze tussenstop. Ondanks dat het druk is met fietsers, auto’s en motorrijders, kan ik me hiervoor prima afsluiten en ervaar ik het als een rustige klim. De sfeer is gezellig, bijna elke fietser welke voorbij komt groet je met ‘Ciao’ en enkele individuele fietsers maken een kort praatje. Over het algemeen in het Engels en een enkeling probeert het in Italiaans.

Nog twintig haarspeldbochten

Met nog zo’n twintig haarspeldbochten te gaan opent het weidse gezicht zich voor ons en zien William en ik de laatste klim voor ons liggen; de bekende haarspeldbochten met zijn karakteristieke muur. Vanaf afstand voelt het alsof de weg leidt naar een prachtig kasteel als eindbestemming! Nog even een korte stop samen bij een beekje en dan gaan we. William gaat vooruit en wil non-stop doorfietsen naar de top van de Col. De haarspeldbochten volgen zich hier snel op. Hoe hoger je komt hoe steiler en frisser het wordt.

Terwijl de adrenaline door mijn lijf druist, zie ik verschillende fietsers afstappen, emotioneel naast de weg zitten of verder lopen. In een rustig tempo klim ik verder; mijn benen voelen nog steeds goed en de ademhaling is rustig. Ik geniet enthousiast met het eindpunt in zicht. Voor mij zie ik een man die het niet meer lukt om verder te fietsen en afstapt. In het Engels moedig ik hem aan dat we er bijna zijn.

Met een glimlach en een dank je wel zwaait hij en word ik zelf overvallen door emotie. De laatste haarspeldbochten voelen zo bijzonder! Fietsend naar  Hans en William die trots staan te wachten, de o zo blije ogen van William, een gevoel wat eigenlijk niet te omschrijven valt. 

Neem altijd warme kleding mee. Door de hoogteverschillen die je overbrugt zal de temperatuur op grote hoogte veel lager zijn dan in het dal.

Kijkend naar beneden zie ik het beeld voor mij zoals ik het herken van de foto’s en de verhalen. Een fantastisch vergezicht met de vele haarspeldbochten welke we beklommen hebben.  Geraakt door de mooie en indrukwekkende natuur, de klim naar boven, zoeken we een plek op om te genieten van de bekende broodjes worst met zuurkool! Boven is het op dat moment acht graden. Een goede reden om ons jasje aan te trekken; de kou is voelbaar en jezelf warm houden wil je maar al te graag.

Om ons heen is het een gezellige drukte met de vele winkeltjes en mensen die op hun eigen manier bijkomen en genieten. 

Een leuk weetje als je van skiën houd. Alleen zomers kun je hier genieten in een skigebied met negen kilometers aan piste!

De Alpenreus van Italië bedwongen

Met een nog onwerkelijk gevoel de Alpenreus van Italië overwonnen te hebben, gaan we ons klaarmaken voor de afdaling. Ook daar hebben we zin in! In een lekker tempo fietsen we naar beneden. Na ongeveer drie kilometer van de pashoogte  in de afdaling naar Bormio, nemen wij de zijweg naar de Umbrailpas om terug te kunnen komen bij ons hotel.

Opvallend is hier de stilte onderweg; een enkele fietser klimmend naar boven en auto’s/motorrijders komen wij nauwelijks tegen. Wat een groot contrast met de klim naar boven! 

De Umbrailpas  is de hoogste berijdbare pas van Zwitserland en ligt op 2.503 hoogte in Nationaal Park Stelvio

Met om ons heen de metershoge bergen en het groene landschap, dalen we slingerend en door de haarspeldbochten verder naar beneden., terug naar de bewoonde wereld. Met af en toe de remmen los beleven we een intens gevoel van vrijheid in die o zo fantastische, indrukwekkende natuur. Ciao Stelvio, je laat een diepe  indruk achter op ons!

Dit was het eerste verslag van Brenda Rill voor Mountainreporters. Wil jij ook je verhalen en/of fotoreportages delen met onze lezers? Meld je dan ook aan als gastreporter voor leukste online reismagazine van de lage landen.