Mijn allergrootste reisfeest van het jaar

Mijn mooiste reiservaring? In het kort: álle uitjes die ik in 2021 kon maken. Reizen viel dit jaar immers in de categorie ‘schaarse genoegens’. 

Mijn eerste avontuur was wildkamperen op de Veluwe. Nou heb ik weinig met kamperen, maar het was februari, er lag sneeuw en het was tijdens de avondklok. Tjonge wat was dat fris. Maar bovenal stil. Het snelweggezoem ging serieus op ‘uit’ na 21:00 uur. De eerste buitenlandse reis zou mij in Litouwen brengen. Maar die moest ik laten vliegen omdat ik dan eerst veertien dagen in quarantaine zou moeten, terwijl ik maar tien dagen zou blijven.

Frankrijk

In juni lukte het me om naar Val d’Arly te ontsnappen. Met alle benodigde documenten, waar vervolgens niemand naar vroeg. Aldaar eindeloos gemountainbiked en er een verhaal over geschreven voor Mountainreporters. Aansluitend met de TGV door naar Parijs, waar nauwelijks toeristen waren en de Parijzenaars zich van hun meeste opgewekte en vriendelijke kant lieten zien. Daar eindeloos gefietst op mijn Brompton over Paris Plage.

Vervolgens doorgereisd naar Bretagne. Per trein en met een gehuurde Renault Captur. (Wat een belevenis als je dertig jaar geen auto hebt gereden.) Ik was vergeten hoe ruig en lieflijk tegelijk de Bretonse kust was. En hoe vis smaakt als hij de kortste weg tussen oceaan en bord aflegt. Mijn verslag lees je hier.

Oekraïne

In juli naar code geel afgereisd. Exacter: Odessa, Oekraïne. Voor een concert van Max Korzh. Ik zat – oordoppen in – met zo’n 20.000 uitzinnige Oekraïners in het Tsjornomorets Stadion. Het was dat het dak er reeds af was, anders was het er alsnog afgeknald. Zelden zoveel dolblije jongens en meisjes gezien. Waarvan een deel de beveiliging vrolijk negeerde en in het VIP-gedeelte sprong. Dat kan daar gewoon nog. Net als af en toe een rookbommetje ontsteken.

Colombia

In december reisde ik af naar Colombia, en dat vond ik nogal tegenvallen. (Sorry Colombia-adepten.) De bussen hadden bijna twee keer zoveel tijd nodig om van A naar B te komen dan dat mij was ingefluisterd. Hierdoor zat ik meermaals hele dagen in de bus, wat slopend was. Zeker gelet de Caraïbische pleurisherrie die daar standaard door de bussen schalt. Goed eten vinden was een queeste: vet en fast food is daar de norm.

Te paard door het archeologische park van San Agustín hobbelen, was een regelrechte belevenis

Zelfs een goede koffie scoren – terwijl de koffiestruiken daar zo ongeveer tussen de stoeptegels oppoppen – lukte vaak niet. Maar de fietstochten door Bogotá en Medellín waren onderhoudend en met een paar leuke medefietsers. Te paard door het archeologische park van San Agustín hobbelen, was een regelrechte belevenis. De beste herinnering: de warme, metershoge golven van Cartagena. En de vismaaltijd bij Kiosco El Bony. Die strandtent is in zijn eentje de jet lag waard. (Ook fijn: op de KLM-vlucht kun je je helemaal lek internetten.)

Toch geen retourtje Iran

Tot slot, om ‘over’ de eindejaars-lock down in Nederland te reizen had ik een retourtje Shiraz, Iran geboekt. Maar toen ging plots mijn netvlies een beetje loshangen. En om deze medische malheur te fiksen, pompte de arts van dienst gas in mijn oogbol, waarna ik niet meer mocht vliegen. Want dan zou mijn oog kunnen exploderen op 30.000 voet en dat zou dan tot in businessclass rommel geven.

Het allergrootste reisfeest

Gelukkig heb ik daardoor alle gelegenheid om terug te denken aan mijn allerallergrootste reisfeest. De ‘open jaw’-tocht tussen Lviv en Kiev afgelopen de herfst. Begonnen in het door het toerisme gehavende, voorheen Lemberg. Waar ook nog eens het kinderkopje het wegdek domineert – niet fijn als je je voornamelijk per fiets verplaatst. Maar wel uitermate vriendelijke en behulpzame mensen, mooie straatjes en de imposante Lychakiv begraafplaats. De Lonsky gevangenis, een gevangenis waar de Poolse-, Sovjet en Naziregimes duizenden mensen martelden en vermoorden, bezorgde mij een ochtend lang een knoop in mijn maag.

Via Ivano Frankivsk, Ternopil, Vinnitsja en Zjytomir naar Kiev

Daarna reisde ik op de bonnefooi door naar Ivano Frankivsk, Ternopil, Vinnitsja en Zjytomir om in Kiev te eindigen. Per bus en trein. Tickets kocht ik via de app Infobus en mijn slaapplek regelde ik via Booking.com. Het gemak waarmee dat ging en gaat blijft me verwonderen. Wát een vrijheid.  

Ik vind het een sensatie om mij in een voor mij compleet vreemde stad te kunnen bewegen alsof ik er al jaren woon

In Vinnitsja sprong ik – toen ik even uitgefietst was – op een stadsbus terwijl ik het cyrillisch schrift niet beheers. Google Maps souffleerde me welk busnummer de mijne was en escorteerde me tot aan de drempel van het restaurant van mijn keuze. Ik vind het een sensatie om mij in een voor mij compleet vreemde stad te kunnen bewegen alsof ik er al jaren woon. In Zjytomir bracht de streekbus mij (en mijn vouwfiets) naar de opgeblazen nazi-bunkers. Zo weinig als ervan over is – een paar brokken beton – zo indrukwekkend het verhaal hierachter.

Overal was iedereen even stuurs als vriendelijk en behulpzaam. Als ik best wel ongerust werd door het feit dat mijn bus er na driekwartier nog niet was, was er altijd wel een Elena of Natalka die mij op het hart drukte dat het goed zou komen. De Schlagermuziek in de bus legde ik het zwijgen op door de chauffeur een fooi vooraf te geven.

Kiev, tot slot, daar kan ik niet genoeg van krijgen. De hoofdstraat Kreshatek werd die keer afgesloten voor een fiets- en hardloop evenement. Het museum van Russische kunst lag er net zo stoffig bij als alle vorige keren. De vrouwen die de Opera bezochten hadden zich wederom fantastisch gekleed en de koffietjes van de keten Aroma Kava waren nog altijd even lekker. Tot slot waren de Oekraïense gerechten van PetruS-ь wederom net zo eerlijk als verrukkelijk.

Robert van Weperen

Robert heeft een passie voor fietsen en is een van de meest ervaren en gelauwerde reisjournalisten van Nederland. Zijn verhalen verschenen onder andere in De Telegraaf, De Wereldfietser en de ANWB bladen. In 2018 maakt hij zijn debuut bij Mountainreporters.com

Reizen naar USA en Canada

---