Verslag Eurovelo 10 | Bike-Packing in Zuid-Zweden (1)

Bike-Packing de Baltic Sea Cycle Route op de ligfiets. Deel 1.

“Nee, daar heb ik geen zin in hoor,” zeg ik tegen André . “Hoe zo dan? Van hier naar Zuid-Spanje fietsen, langs de hele Franse kust, dat is toch een hele mooie route?” antwoord hij terug. Ik schud mijn hoofd. “Dat wel, het ziet er erg mooi uit, maar het is toch niet helemaal wat ik zoek. En daarbij, misschien is het wel hartstikke druk, met veel mensen en veel auto’s op de wegen. Fietspaden langs de weg zijn in het zuiden nogal dun bezaaid. Ik weet het niet hoor.” 

Ik kan me dat gesprek van een paar jaar geleden nog goed herinneren. We zochten een nieuwe uitdaging en bekeken allerlei leuke langeafstand routes. We waren namelijk net klaar met onze fietsroute rond de Noordzee: The North Sea Cycle Route (EuroVelo 12). 7250 km door zes verschillende landen. Super trots waren we, want we waren de eerste ter wereld die dat met een ligfiets hadden afgelegd.

“Hé, wat dacht je hiervan? “ Vrolijk wees hij naar het computerscherm. Met grote letters stond er: Eurovelo 10: the Baltic Sea Cycle Route. Mijn hart maakte gelijk een klein sprongetje. Scandinavië is altijd mijn tweede thuis geweest. De weidsheid, de rust, de aardige mensen… Hoe heerlijk moet het zijn om die route te gaan doen, met alleen een tentje, slaapzak en matje! Lekker overal op de meest vreemde en mooie plekken slapen, net zoals we rond de Noordzee deden!

Ruim 9000 kilometer!

Maar eeuh, wacht eens even. Deze tocht is wel veeeel langer! Ruim 9000 kilometer! Lachend keek hij me aan en haalde zijn schouders op. “Als we het in secties doen, ieder jaar tussen de 800 en 1000 km, dan komen we er vanzelf.” Ja, dat is ook zo, immers, een berg is ook allen maar een berg als je onderaan staat. Voor je het weet ben je op de top en dan zijn de vele neerhalende gedachten die je aan het begin had, volledig verdwenen.

Nu, een paar jaar verder hebben we ondertussen het Poolse, Duitse en Deense kusttraject op onze ligfietsen gefietst. En nu is het traject Malmö naar Stockholm aan de beurt. Vol goede moed staan we ’s avonds in Travemunde (Noord-Duitsland) op de boot te wachten. Morgen is het zover. Een kleine 1000 kilometer, twee weken vakantie. Dat moet lukken! Dachten we…

Het is vroeg wanneer we gewekt worden door de omroeper van de ferry. Slaperig staan we op, pakken de zadeltassen in en begeven ons naar het ontbijt. Drie bakken koffie en een croissant later en ik sta op het dek. Dromerig kijk ik voor me uit. Het is strakblauw, de Zweedse kust is al vlakbij en voor me zie ik typische gedraaide toren van Malmö hoog boven de rest uitsteken.

Als eerste staan we met onze fietsen vooraan bij het luik van het schip. Langzaam gaat het naar beneden. We willen zo snel mogelijk het schip uit, want op zo’n kleine ligfiets is het geen pretje om tussen al die vrachtwagens door te laveren. We zijn niet hoger dan een kinderfiets en de kans dat ze ons niet zien is erg hoog. Gelukkig mogen we er gelijk af en fietsen zo hard als we kunnen naar het fietspad toe.

Malmö hadden we de vorige keer al bezocht, dus we besluiten om direct de stad uit te fietsen om aan ons grote avontuur te beginnen. Eenmaal buiten de stad valt het ons op dat het nogal op Nederland lijkt. Of Denemarken, en helemaal niet zoals ik het me had voorgesteld. Waar zijn al die scherenkusten? Alles is vlak. Alleen maar grote landerijen?!

Ik zet me over mijn initiële gedachten heen want gelukkig is er veel moois te zien. Mei is een mooie maand, niet allen ben ik dan jarig 😊 maar net als in Denemarken staan de velden vol met geel koolzaad en overal ontluiken de voorjaarsbloemen! Geel, blauw, paars, wat bij ons al uitgebloeid is begint hier pas. Het is echt net alsof we een superlang voorjaar hebben! Soms waan ik me zelfs weer terug in Japan; overal zien we bloeiende Magnolia’s en Sakura (kersenbloesem). Lanen staan er vol mee! Ik kijk omhoog en geniet van het zachte roze tegen de blauwe hemel. Ja, het is echt net Japan. Maar koud is het hier wel.

Storm

Een ijskoude oostenwind blaast snoeihard in ons gezicht. Nu zijn we op onze ligfietsen behoorlijk gestroomlijnd, maar toch komen we maar moeizaam vooruit. Volgens de Windy app is het windkracht 7, m.a.w. het is net alsof we constant tegen een heuvel aan het fietsen zijn. Soms gaan we niet harder dan 10 km/u, maar goed, dat hoort ook bij bike-packing. De ene dag is makkelijker dan de andere.

Helaas houdt de harde wind de dagen erna aan. Even stormt het zelfs. Gek, een storm met strakblauwe hemel, dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Neemt niet weg dat het erg mooi is. Gelukkig is de kustlijn na Trelleborg positief veranderd; spierwitte stranden met een helderblauwe zee, wisselen zich af met rotsen waarop prachtige witte schuimkoppen slaan. Het is dat het nu zo koud is, maar zet hier een paar palmbomen neer, en een zonnetje van 25 graden, dan is het net alsof je ergens aan de Middellandse zee bent.

Vanuit Trelleborg fietsen we naar Ystad, de plaats waar de Zweedse misdaadauteur Henning Mankell zijn Kurt Wallander boekenreeks laat afspelen. Niet dat we veel van misdaad zien, want het is eerder een slaperig dorpje waar de mensen heel aardig zijn. In Ystad stappen we op de boot naar het prachtige Deense eiland Bornholm, want de Oostzeeroute gaat ook hier overheen.

Prachtig is het eiland zeker. Grillige hoge rotskusten wisselen zich af met fraaie authentieke vissersplaatsjes, waar het lijkt alsof de tijd heeft stil gestaan. Hier genieten we van heerlijk vers gevangen vis, die bijna als boter zo zacht op je tong smelt. Op een hoge heuvel zien we een groot oud fort en in de lagergelegen gebieden fietsen we door pittoreske dorpjes, met hun vakwerkhuizen en vrolijke tinten.

Vier dagen fietsen later staan weer in Zweden. Het weer is nog steeds prachtig, maar die wind blijft maar gieren. De bewoners zeggen ons dat het uitzonderlijk is, maar toch, het is net alsof we soms door modder fietsen. Alsof de asfaltpaden in stroop zijn verandert ofzo. Het volgende traject naar Simrishamn gaat recht tegen de wind in en is vrij open. André en ik wisselen elkaar af met wie voorop rijdt. Zo kan de ander een beetje schuilen en zijn benen sparen.

Het helpt wat, maar mijn benen voelen aan als lood, niet iets wat ik gewend ben. En wanneer we eenmaal in Ahus aangekomen zijn nemen we de balans op. Stockholm, dat gaan we op deze manier nooit halen. We zijn gewend om 80 km per dag te fietsen, met bepakking. Dat is op zich niet veel, maar het geeft ons dan normaal gesproken voldoende tijd om ook rustig een plaatsje te bekijken, of gewoonweg te luieren in de zon, of te gaan zwemmen in de zee. Nu komen we vaak niet verder dan 65 kilometer, en dan hebben we een hele dag gefietst…

We besluiten om het rustiger aan te doen, en dan een volgende keer de rest van het traject naar Stockholm te doen. Het blijkt een uitstekende beslissing. Op ons gemak gaan we noordwaarts. Niet meer beulen in de wind, maar gewoon genieten van alles wat we zien. We zien wel waar we uitkomen, zolang we maar samen plezier hebben.

Eigenlijk waren van plan om zo ver mogelijk de Eurovelo 10 te blijven volgen. Maar zoals met ieder avontuur, het kan het zomaar een hele andere wending nemen! Wat we dan allemaal meemaken, dat lees je in deel 2.

Lees binnenkort ook deel 2 van dit verslag op Mountainreporters.

---