Col de Riedmatten: trail met uitzicht op toppen en gletsjers

Trail met uitzicht op toppen en gletsjers

Door: Erleyne Brookman

Mijn voeten gaan soms sneller dan mijn hoofd kan bijbenen. ‘97 hoogtemeters in de laatste tien minuten,’ hoor ik achter me. Dat is onder schema, dus ik zet nog een keer bij. Ik haal een groepje bergwandelaars in langs het smalle pad. Ergens achter me hoor ik ze iets roepen over relaxen in de bergen. Het is niet aan me besteed vandaag! Ik stuif de trail naar en van de Col de Riedmatten af. Vandaag ga ik het halen: sneller dan de gidsjestijd!

Klimgidsen

Ik heb een haat-liefde verhouding met klimgidsen. Toen ik net begon met bergsport had ik mijn twijfels over het nut van de boekjes. We hebben tegenwoordig Google-maps toch? Daar kwam ik al snel van terug tijdens mijn eerste alpine tocht. Met kaart en hoogtemeter, anders waren we vast verdwaald op de gletsjer. Ik leerde de klimgids en kaarten al snel waarderen. Maar er is één ding waar ik me niet overheen kan zetten. De tijd die volgens de klimgids nodig is voor een tocht. Ik ben geen snelle alpinist, dat weet ik. Maar de tijd die de gids aangeeft, die moet toch wel binnen mijn bereik liggen.

Mijn eerste jaar tochten leerde me echter iets heel anders. Bij een winterbeklimming met toerski’s of ploegend door de sneeuw komt de gidsjestijd sowieso niet in beeld. Maar ook in het voorjaar bleef ik ver boven de tijden lopen. Ik train voldoende, waar ligt dat dan aan? Dus toen we afgelopen juni een dag over hadden na een beklimming had ik maar één doel: een tocht lopen binnen de tijd. We reden naar Arolla om de trail naar de col de Riedmatten te lopen. Met een lichte rugzak en B-schoenen. En een scherpe tijd in mijn hoofd!

Arolla: de weg naar de Col de Riedmatten

Het afgelopen half jaar hebben we verschillende tochten gemaakt in Zwitserland. Meer door toeval dan met opzet kwamen we steeds bij toeristische plekken uit: Kandersteg, Engelberg, Leukerbad. Prachtige plekken, maar niet helemaal aan ons besteed. Authenticiteit, rust en ruimte passen beter bij onze beleving van de Alpen. Arolla is wat dat betreft precies wat we zoeken. In het kleine dorp zijn de nodige voorzieningen, waaronder hotels en een kleine supermarkt. Maar als je iets verder naar boven rijdt, waan je je bijna alleen in het prachtige landschap. Op één van de parkeerplaatsjes zetten we eerst onze stoeltjes neer. Even genieten van de zon en het uitzicht.

De D-schoenen blijven vandaag in de auto. Op lichte bergwandelschoenen zoeken we de start van de trail. Boekjestijd: 300 hoogtemeters per uur naar boven, 600 hoogtemeters per uur naar beneden. Binnen tien minuten haalt een fit uitziend koppel met sportkleding en hippe wandelstokken me in. De moed zakt me in de schoenen. Ze stuiven werkelijk voorbij. Maar ik geef het nog niet op, de tocht is nog lang.

Binnen tien minuten haalt een fit uitziend koppel met sportkleding en hippe wandelstokken me in. De moed zakt me in de schoenen

Het eerste gedeelte gaat over scherpe haarspeldbochten. We klimmen behoorlijk. De afgelopen twee dagen was ik ook op hoogte,  maar ik merk dat ik moeite heb om weer om te schakelen naar stijgen. Het uitzicht maakt veel goed. Als we achter ons kijken zien we in de verte de Dent Blanche. Voor ons ligt de Pigne d’Arolla. Die pieken zijn tochten voor later. Vandaag staat tempotraining op het programma!

Pauze bij de alpenweide

Na ongeveer een half uur loop ik net achter op schema. We bereiken een vlak stuk op het pad. Hier maken we flink tempo, maar effectief is het niet. Het pad loopt amper omhoog. De koeien kijken ons aan alsof we gek zijn. Maar we lopen stug door. Ze volgen ons een tijdje. Alsof ze me een beetje aanmoedigen. Voordat de weg opnieuw gaat stijgen, pauzeren we kort bij een stroompje. Even afkoelen, want ondanks de 2.700 meter hoogte is het ook hier al ruim boven de twintig graden. Het uitzicht is indrukwekkend. Naast de bekende toppen kijk ik uit over alpenweides. De tegenstelling tussen de besneeuwde bergen en het zachte groen herinnert je er aan hoe bijzonder de Alpen eigenlijk zijn. Na de pauze gaan we weer flink omhoog. In de verte zie ik het fitte stel dat ons in het begin inhaalde. Blijkbaar verliezen we minder tijd dan gedacht.

Voor we bij het steilste gedeelte van de trail aankomen, lopen we over een paar kleine sneeuwvelden. Het blijft magisch. Je loopt in je korte broek met twintig graden en het zweet op je voorhoofd. En ineens sta je midden in de sneeuw. Vanaf de col komen alweer lopers terug. Het is halverwege de middag en de sneeuw is papperig.

Je loopt in je korte broek met twintig graden en het zweet op je voorhoofd. En ineens sta je midden in de sneeuw

Het spoor is aangetrapt, maar daarbuiten zak je een stukje weg. Allemaal prima te doen op lichte schoenen en ik stamp lekker verder. Vlak onder de col is het weer flink steil. Ik probeer me te concentreren op het goede spoor volgen. Trappetjes zoeken, via de buitenbocht en vooral rustig je eigen tempo blijven lopen. Het zicht op ons eindpunt voor vandaag maakt het laatste stuk net iets makkelijker. Uiteindelijk bereiken we precies binnen de tijd de col.

De beloning: een prachtig uitzicht en inspiratie

We klimmen nog een stukje verder over de rots voor een prachtig uitzicht over de Glacier de Cheilon. Ergens in de verte zien we vier alpinisten de gletsjer oversteken. Helaas moeten we vanavond weer naar huis. Ik had ze graag gevolgd. De Cabane des Dix ligt helemaal in de verte. Ik kan de hut net zien op zijn merkwaardige uitkijkpunt. Hij komt op het to do-lijstje te staan! Net als de Pigne d’Arolla, die me al de hele wandeling aankijkt. Even komen we in de verleiding om nog een stukje langs de rotsgraat naar boven te klimmen. Maar een paar meter in de klim merk ik dat mijn schoenen hier echt niet op berekend zijn. Dus we zetten de hoogtemeter en de stopwatch aan. Weer op tempo naar het dal!

De weg naar beneden

We maken er een wedstrijdje van. Binnen een vijf kwartier beneden betekent ijs. Dat helpt. Ik zet de pas er flink in. Ik merk dat ik het afgelopen jaar veel meer balans heb gekregen. Makkelijk vinden mijn voeten plateaus waar ik me op afzet. De horizontale stukken waren omhoog nog een fijne afwisseling, nu erger ik me eraan. Er staat ijs te wachten in het dal en ik daal niet hard genoeg.

Door een paar afstekers maak ik nu echt tempo. ‘143 meter in de laatste 10 minuten!’

De laatste 200 meter naar beneden gaan als een speer. Door een paar afstekers maak ik nu echt tempo. ‘143 meter in de laatste 10 minuten!’ Uiteindelijk halen we de vijf kwartier met gemak. Als we even later ons ijsje opeten in het dorp is de conclusie duidelijk. Aan de conditie ligt het niet. Ik moet meer ervaring opdoen in alpien terrein, zodat ik meer tempo durf te maken. En misschien wat vaker trainen met bepakking.

De trail naar de Col de Riedmatten biedt een afwisselend landschap. De uiteindelijke beloning met het uitzicht op de gletsjer is de inspanning meer dan waard. De trail is zowel geschikt voor wandelaars als voor lopers die wat meer tempo willen maken. Pas op: inspiratie voor nieuwe beklimmingen niet uitgesloten!

---

Lees hier meer inspirerende reisverhalen van onze reporters

---