Afzien op grote hoogte, maar waar een wil is, is een weg

Tijdens mijn eerste expeditie naar de Mera Peak (6475 m), op circa 5100 m hoogte in Khare (Nepal), werd ik wegens onvoldoende hydratatie plots geconfronteerd met de beginnende symptomen van hoogteziekte. Ik kreeg hoofdpijn die snel heviger werd. Ik voelde letterlijk de druk in mijn hersenen toenemen waardoor mijn gehoor langzaam weg viel. Bewust van deze snel verslechterende situatie had ik nog de tegenwoordigheid van geest om het geneesmiddel Diamox in te nemen.

Het verlichtende effect van de medicatie liet zich snel voelen waarna ik de begeleidende sherpa’s inlichtte over mijn situatie. Hun zorgelijke blik deed me beseffen dat mijn situatie ernstig te nemen was. Al een geluk had ik geen last van braken of diarree wat het onherroepelijk einde van mijn beklimming van de Mera Peak zou betekend hebben. 

Gezien het vocht afdrijvend effect van Diamox, moest ik die nacht om het uur opstaan om te gaan wateren. De ontstane overdruk door vochtophoping in mijn hersenen werd alzo letterlijk verwijderd. Dit impliceerde dat ik elke keer mijn donzen jas moest aantrekken, me uit het krappe tentje hijsen, in de ijzige vrieskou een geschikt plekje vinden en dan zo stil mogelijk terug in de tent en in mijn slaapzak kruipen. Mijn nachtrust was ernstig verstoord waardoor ik ’s morgens mentaal en fysiek geradbraakt was. 

Een grote fysieke uitdaging

Ik stond voor de grootste fysieke uitdaging uit mijn hele leven, zijnde 800 hoogtemeters overbruggen waarbij elke gewonnen hoogtemeter letterlijk minder zuurstof betekende. Ik had ijskoude handen, was lichamelijk vermoeid, was reeds kortademig en mentaal onzeker. “Hoe ga ik dit vandaag in godsnaam voor mekaar krijgen?” spookte het door mijn hoofd. Ik was allerminst overtuigd van mijn eigen kunnen.

Mijn vorig hoogterecord stond op 5545m en had ik in optimale condities bereikt. Desalniettemin ben ik aan de beklimming begonnen, gesterkt door het idee dat het me de vorige keer ook succesvol gelukt was (= 1° overtuiging, gedachte). De tocht startte eerst over rotsig terrein, zoekend naar de juiste steun en houvast om vervolgens aan een loodrechte muur van gletsjerijs uit te komen, het begin van de tocht naar ons hoogtekamp op 5885m.

Het aangespen van de crampons verliep behoorlijk traag, ik was fysiek moe en het gebrek aan zuurstof maakte dat mijn handelingen zeer beheerst moesten verlopen om niet volledig buiten adem te geraken. Na een korte steile klim stonden we op de gletsjer en konden we in de verte onze eindbestemming zien liggen. 

Een angst die mijn keel dicht kneep

Ik herinner me hoe ik na een uur moeizaam wandelen in verslechterende weersomstandigheden plots geconfronteerd werd met een angst die mijn keel dicht kneep. Een verlammende gedachte maakte zich van mij meester. Ik besefte dat ik fysiek totaal niet goed voorbereid was, mede door de slechte nachtrust, en niet in staat zou zijn het einddoel van die dag te kunnen bereiken. Ik vorderde slechts vier meter per minuut door het tekort aan zuurstof en het onvermogen van mijn lichaam om hiermee aan de slag te kunnen. Mijn mentale onzekerheid bevorderde evenmin mijn prestaties.

Op dat moment ben ik gestopt, heb ik mijn rugzak afgelegd, mijn omgeving goed in mij opgenomen, een fikse slok water genomen, een energiereep gegeten en mijn gedachten tot bedaren gebracht. Ook al vorderde ik met een slakkengang, vordering was vordering, letterlijk voetje voor voetje.  Dit werd mijn mantra die ik continu in mijn gedachten afspeelde, een hele dag lang (= 2° actie).  

Na ettelijke uren zwoegen ben ik zonder enig probleem in het hoogtekamp geraakt, louter op wilskracht en mentaal bewustzijn. Mijn negatieve gedachten had ik letterlijk vervangen door stimulerende gedachten. Het gezegde “waar een wil is, is een weg” kon niet beter van toepassing zijn. 

Ook al woedde er bij mijn aankomst in het hoogtekamp een hevige sneeuwstorm, mijn persoonlijke euforie was onbeschrijfelijk groot. Na een nacht van weinig slaap en mentale uitputting had ik het tij in mijn voordeel kunnen keren, louter op basis van een heroriëntatie van mijn gedachten. Deze ervaring grijp ik nog steeds aan om mezelf in moeilijke omstandigheden te motiveren wanneer ik twijfel aan mezelf. Waar een wil is, is een weg (= 3° resultaten die de overtuiging bevestigen)!

Jelle Siaens

Ik hou van hoge bergen. Ze zijn imposant en tijdens beklimmingen dwingen ze je nederig respect te tonen voor de kracht van moeder natuur.

Reizen naar USA en Canada

---