REISVERHALEN | De Quilotoa loop in Ecuador is een hike om nooit te vergeten

REISVERHALEN | De Quilotoa loop in Ecuador

Een verhaal van Marijke Steenbergen

Mijn naam is Marijke Steenbergen, ik ben een gastreporters van Mountainreporters. In de zomer van 2018 was ik in Ecuador waar ik een deel van de ‘Quilotoa Loop’ liep. Niet voor watjes, maar wel een van de beste hike-routes in Zuid Amerika. De Quilotoa loop is een vierdaagse trail die via verschillende dorpjes naar een drie kilometer breed kratermeer loopt, op een hoogte van 3915 meter. Ik liep mee met de laatste dag: van Chugchilan naar het elf kilometer bergopwaarts gelegen Quilotoa.

Ik loop de hike niet alleen; bij toeval sluit ik me aan bij een gezelschap van tien studenten uit Utrecht. De jongens zijn fit en hebben er zin in. We zijn opgestaan met een blauwe hemel, een straf windje en een stevig ontbijt. Vanaf hostel Cloud Forest in Chugchilan kijken we uit op de steile wand van de canyon. Er gaan twee gidsen met ons mee. Ik heb mijn dagbepakking op mijn rug en ben vol goede moed

De eerste twee kilometer

De eerste twee kilometer gaan perfect. We dalen af in de vallei waar we vooral veel paarse bloemen, groene velden en bruine bergwanden zien. Angel, onze gids, wijst naar boven: “We go all the way up”. Ik kijk omhoog en bedenk dat dat een uitdaging is. De wand is stijl en ik zie een smal, stenig pad dat zigzaggend naar boven loopt.

IJle lucht

Zodra we het smalle pad omhoog gaan, merk ik het effect van ijle lucht. Mijn hartslag gaat rap omhoog en het voelt alsof mijn longinhoud is gehalveerd. Halverwege het pad sta ik stil om op adem te komen. Dit ga ik niet zes uur volhouden, dus schakel ik over op een rustiger tempo en geniet van het uitzicht op de vallei. Angel wijst naar de andere kant van de canyon: “Overthere is our hostel!” Ik verbaas me over de afstand die we al hebben afgelegd en dat geeft moed.

Dit ga ik niet zes uur volhouden, dus schakel ik over op een rustiger tempo en geniet van het uitzicht op de vallei

Het is nog geen 15 graden Celsius maar koud is het allerminst. De inspanning houdt ons warm en de gids stopt regelmatig zodat iedereen weer op adem kan komen. Na anderhalf uur komt de top in zicht; Angel vertelt dat het steilste deel er op zit. We komen aan in een dorpje waar de weg horizontaal loopt en waar we extra water kunnen inslaan in een kleine kiosk. Maar we zijn er nog niet.

Dit wilde ik toch?

We verlaten het dorp en het pad gaat weer omhoog. We lopen door grasvelden met schapen, over rotspaden waar je goed moet kijken waar je loopt en zo nu en doen komen inheemse kinderen en tanige vrouwen in bont gekleurde kleding ons tegemoet. De hike is pittig en als ik te snel ga, protesteren mijn longen. Elke vijftig meter moet ik op adem komen. Ik voel me een watje maar praat mezelf moed in: “let’s do this”. Dit wilde ik toch?

Pauze

Na ruim drie uur lopen zijn we halverwege beklimming twee. De lunchpakketjes mogen open. Het flesje mierzoete citrus punch waar ik normaal gesproken geen slok van zou drinken, gaat grif naar binnen. En ook met de Oreo koekjes, de peer en het broodje ei heb ik geen probleem. De rustpauze kan me niet lang genoeg duren. Maar we gaan verder en inmiddels zitten we op circa 3500 meter.

Ik ben zo blij dat ik zit, dat ik bijna vergeet om bij het Quilotoa kratermeer te gaan kijken

Af en toe wankel ik op mijn benen door de harde wind, hoewel mijn vermoeide spieren daar ook debet aan zijn. Dan kom ik eindelijk boven aan. Ik ga zitten achter een houten hutje dat me beschut tegen de rukwinden. Ik ben zo blij dat ik zit, dat ik bijna vergeet om bij het Quilotoa kratermeer te gaan kijken. De wind blaast de tranen uit mijn ogen maar weerhoudt me niet om te genieten van de schoonheid van het azuurblauwe meer dat in de diepte ligt. Met hier en daar een lama is het meer dan ansichtkaart-waardig.

“Who wants to go up?”

Totdat de gids ons weer aanspoort: “who wants to go up?” en hij wijst naar een nog veel steiler pad dat over de rim van het kratermeer ligt. De helft van mijn reisgezelschap springt enthousiast op; de andere helft zie ik bedenkelijk kijken. Onze gids Angel vertelt dat er ook een andere, “easy” route langs de flanken van de berg loopt. Ik besluit de ‘easy way’ te nemen.

The easy way

De “easy” route is echter nog niet zo makkelijk. Het pad is half vergaan en ik loop over zand en stenen waar mijn voeten op wegschuiven en waar ik me moet vasthouden aan helmgras om niet te vallen. Ik ga steeds langzamer. Ik durf de diepte niet in te kijken en als we even stoppen, heb ik het lastig. Niet alleen het uitzicht is adembenemend…

Angel vertelt over een hike die zelfs voor hem te zwaar was: “once in a lifetime”. Ik drink het restje van mijn overgebleven water op en Angel neemt mijn rugzak over. Ik kan niet terug en ik kan niet blijven zitten, dus waggel ik achter Angel aan. Omhoog, omlaag, totdat we na twintig minuten eindelijk op een vlak pad komen. Ik zie het dorp Quilotoa in de verte liggen. Ik pak mijn rugzak weer over van Angel en trotseer het laatste stuk.

Biertje?

Eenmaal aangekomen in Quilotoa strijken we neer om onze vermoeide benen te laten rusten. Vanaf het restaurantje hebben we een weergaloos zicht op het grootste, blauwste meer dat ik ooit gezien heb. Het was de pittige klim meer dan waard. Ik bestel een biertje. “A small or a big one?” vraagt de serveerster.  Daar hoef ik niet lang over na te denken……

De hele ‘Quilotoa loop’ in vier dagen:

Dag 1: Neem de bus van Latacunga naar Sigchos (2 uur).

Dag 2: Wandel voornamelijk bergopwaarts van Sighhos naar Isinlivi (4 uur).

Dag 3: Vanaf Isinlivi de rivier over, via een steile klim en een geasfalteerd pad naar Chugchilan (4 tot 6 uur).

Dag 4: Eerst bergafwaarts de vallei in. Daarna berg op en via een dorpje en wat zigzagroutes  naar het Quilotoa kratermeer (5-6 uur). Eindig met een hike over de rim van de krater om aan te komen in Quilotoa. Vanaf Quilotoa kun je met de bus terug naar Latacunga.

Het wordt aangeraden de loop samen met een gids te doen. Hoewel hostels op de route uitgebreide routebeschrijvingen aanbieden, is de route niet altijd duidelijk en de kans op verdwalen vrij groot. Op de route liggen mooie hostels en cabana’s waar je kunt overnachten.

Lees hier meer reisverhalen van onze inspirerende reporters

Marijke Steenbergen

Ik loop hard, ik wandel en fiets graag in de natuur. Het liefst over de hele wereld. Ik geniet van de ervaring en deel dat graag. Ik blog, film en fotografeer met oog voor detail en emotie.

Reizen naar USA en Canada

---