Doorbijten in de Hintere Schwärze noordwand in het Ötztal

Tijdens de ‘rustdag’ van de C3-cursus in het prachtige Ötztal kreeg ik het idee om maar eens voor mijn eerste noordwand te gaan. Het weer zou top zijn die dag. En als je een kans ziet in de bergen dan moet je deze pakken. Bij de andere deelnemers vond ik nog een enthousiasteling en we besloten om het ervoor te gaan. We waren gelegerd in Haus Eberhard en plannen op een vertrek van 02:00 in de nacht. Mentaal bereidden we ons voor op een lange intensieve dag. Onze eerste noordwand.

Gisteren hadden we nog met de gidsen standplaatsbouw in ijs doorgenomen. Nu was het aan ons om het geleerde direct in de praktijk te brengen onder eigen verantwoording. Allebei voelden we een bepaalde spanning.

Vertrek in de duister van de nacht

Om 01:30 gaat de wekker. Aankleden, warme drank naar binnen en rugzak om. We vertrekken in het duister van de nacht het dal in. We volgen het pad naar de Martin-Busch-Hütte. Het is donker. We praten wat. Alle twee met gedachten in ons hoofd over wat er ons mogelijk te wachten staat. Een gezonde spanning en een volledige focus. Het tempo zit er goed in. Ineens duikt de hut op. Nu al?, denk ik, dat gaat snel.

Bij de hut houden we een pauze op een bankje. Na wat gegeten te hebben gaan we weer verder. We zoeken het pad op en vervolgen onze weg. Het terrein veranderd. De ochtendschemer treedt in. We kijken uit over een wolkendek boven het dal.

We gaan verder en volgen het pad tot we aan de gletscher komen. Hier bereiden wij ons voor en gaan aan touw. Achteraf niet helemaal nodig geweest want het was voornamelijk ‘Blankeis’. Door de spleten vinden wij onze weg. Ik loop voorop en probeer de meest efficiënte route te vinden. Soms lukt het maar soms ook niet.

Uiteindelijk winnen we aan hoogte en de noordwand komt in zicht. Daar ligt ie!, roep ik enthousiast. Met daarna meteen een gevoel van spanning dat we daar straks in hangen. We geraken verder en het is al goed licht. De eerste zonnestralen dalen neer op de top waar we straks hopelijk op zullen staan.

Onder aan de wand

We naderen de wand. Een wand van ijs. Dit is nog een van de weinige klassieke noordwanden in het gebied die nog ‘goed’ te doen is, heb ik mij door een gids laten vertellen. Omdat de condities nog redelijk tot goed zijn in vergelijking met andere wanden die vroeger klassiekers waren in het Ötztal.

We komen aan bij de bergschrund. De overgang van de gletsjer naar de wand. Ik zeker ons aan de pickel. Mike, mijn collega voor deze tocht, gaat eroverheen om verderop de eerste standplaats te zetten. Ik kijk naar Mike en vraag of hij gespannen is. Hij antwoord; ik ben gefocust. Ik zie hem zeer gedisciplineerd zijn handelingen uitvoeren. Dat geeft een goed gevoel van vertrouwen.

Het is natuurlijk niet niks om dit zomaar even te ondernemen. We kenden elkaar pas sinds deze week. We hadden een aantal opdrachten samen geklommen. Maar hadden alle twee een goede wil om dit te ondernemen.

Nu gaat het echt beginnen

Mike gaat naar de eerste standplaats. Nu gaat het dan echt beginnen. Mike draait zijn schroeven in de wand en roept; Stand. Ik ga voorwaarts. De eerste stappen in een noordwand. 45 graden tot 50 graden gaat deze wand zijn. Met de voorpunten van mijn stijgijzers maak ik contact met de wand. En daarboven natuurlijk steeds 2 pickels. In het begin voelt het onnatuurlijk aan. Maar als snel kom je erachter wat wel en niet werkt. Leren door te doen!!!

Ik passeer Mike. We klimmen steeds het touw uit. Ik kom aan bij de volgende plaats waar ik de standplaats ga bouwen. Eerste schroef erin. En schlinge erin. Eigen zekering en back-up maken. Touw in en nazekeren. Met mijn knieën zoek ik contact met de wand. Maar als snel kom ik erachter dat ik mijn gewicht kan overzetten op de standplaats. Wat een idee om zo aan twee ijsschroeven te hangen. Maar wat gaaf en wat een intens gevoel van vrijheid!

Nu begint het spel te lopen; Klimmen, tussenzekeringen plaatsen en naar de volgende standplaats. In het begin vond ik het nog wat onwennig maar al snel legde ik mijn focus op het klimmen en bezig zijn met je vak. Hierdoor ga je niet met jezelf bezig zijn en zoek je afleiding. Mijn kuiten branden. De helling word steiler. Steeds denk ik dat als Mike voorklimt dat we er daarna zijn. Maar je hebt helemaal geen diepte. Snel laat ik deze gedachte los en focus mij op het werk. Soms communiceren we wat. En maken een geintje tussen door.

Mike is een sterke klimmer. Hij ramt zijn punten in het ijs. En met zijn pickels gaat hij voorwaarts. Soms word ik bekogeld met stukjes ijs die best hard aan kunnen komen. Dat hoort erbij. De kuiten branden nu echt. Dit heb ik nog nooit gevoeld. En dit zijn de noordwanden waar je mee begint. Hoe zal het dan in de Eiger, Matterhorn of een andere noordwand zijn, vraag ik me af. Denk daar maar later over na, nu naar boven.

De helling vlakt wat af en we realiseren dat we dichterbij geraken. We worden enthousiast. Maar nog geconcentreerd de laatste lengtes uitklimmen. Ik klim de laatste lengte uit en kom aan bij de topgraat. Ik zie de rotsen. Ik zal niet zeggen dat ik ‘op’ was maar ik voelde zeker dat ik een intensieve prestatie had geleverd. Ik zoek een rotsblok op en zeker Mike hieraan. Mike komt naar boven.

Eerst zie ik de bovenkant van zijn helm daarna komt hij helemaal in beeld. Hij is ook aan het bikkelen zie ik. Hij nadert de topgraat. Enigszins buiten adem zeg ik; We gaan bij die rotsen zitten. We zoeken een rots op en rusten uit. We zitten met onze gedachten in onszelf. Beseffen wat we net gedaan hebben. Alle 2 vermoeid. Honger en dorst. We eten en drinken wat.

Met of zonder touw naar de top

Na wat rust te hebben gehad zitten we nog op de topgraat en moeten we nog naar de top. Er ontstaat discussie over wel of niet aan touw gaan naar de top. Ik zeg aan touw gaan. Mike zegt zonder touw. Mike zegt op assertieve toon; laten we maar terug gaan dit schiet niet op. Ik blijf kalm en wil hoe dan ook naar de top. Mike geeft aan als reden om niet aan touw te willen gaan de mogelijkheid op een meesleurongeluk. Ik begrijp Mike.

Maar ik vertel hem dat ik hier ervaring mee heb. En uiteindelijk besluiten we samen in goed overleg om toch aan touw te gaan naar de top. Het laatste gedeelte bestaat uit een enkele rotsklimpassage. Technisch niet moeilijk maar waar je zeker geen misstap kunt veroorloven. Met verkort touwtechniek bereiken we de top en omhelsen elkaar. En feliciteren elkaar. We geven elkaar een schouderklop.

Dit was een zeer interessant moment. Hadden we dit kunnen voorkomen? Jazeker door van te voren te bespreken welke touwtechniek we waar toepassen. Dat had deze discussie voorkomen. Maar is discussiëren dan verkeerd? Nee hoor helemaal niet. Als je samen op pad bent moet je altijd je gedachten kunnen uiten naar elkaar. En er altijd samen uit proberen te komen. We waren alle twee vermoeid en dan geraak je sneller geprikkeld.

Dat hoort er allemaal bij. Dat is ook weer het mooie van bergbeklimmen. Het is niet van ik loop even een berg op. Je word met allemaal elementen geconfronteerd: Elementen uit de natuur, persoonlijk, gebied van karakter, kennis en noem maar op.

De terugtocht

We dalen weer af. Om Mike met verkort touwtechniek gewend te laten geraken gaat hij als eerst en ik geef hem touwsteun. Het werkt best goed, zegt hij. Met een lach dalen we verder af. We zoeken de gletsjer op. Verderop op een pasje staan nog wat mensen. Die hebben ons zitten te bekijken toen wij in de noordwand hingen. We komen op het spoor. Het is warm. Er ligt nog een hoop sneeuw. Mike navigeert op de gletsjer.

Hij is zeer bekwaam in het navigeren en oriënteren. Vaak zakken we diep weg in de sneeuw. Doorbeuken door de sneeuw en even verder ligt er ijs. Daar lopen we door de spleten zones naar de morene. We gaan van touw af. Er volgt ons nog een lange afdaling naar vent. Onderweg drinken we wat in de hut. Redelijk afgepeigerd komen we na vijftien uur Vent binnen gestrompeld, kan ik wel zeggen. Oude vet eraf nieuwe ervaringen erin! De andere deelnemers van de C3 wachten ons op en schrikken in eerste instantie en lachen daarna bij het zien van onze gezichtsuitdrukking.

Ik kijk terug op een van mijn mooiste tochten tot nu toe. Deze tocht had alles en legt een prima basis voor volgende beklimmingen en noordwanden waar mijn interesse toch wel het meest naar uitgaat eigenlijk. Daarbij wil ik mijn grote dank uitspreken naar Mike. Die mij gedurende deze tocht van gezelschap heeft voorzien. Ik heb hem ervaren als een zeer sterke begaafde klimmer ,met goede potentie om nog verder te groeien in de bergen. Het getuigt van moed en doorzettingsvermogen om dit te ondernemen tijdens de ‘rustdag’ van de toch wel intensieve C3-cursus!