Al jaren geleden had ik gedacht aan de hoogste berg van de wereld: hoe zou het zijn om die te kunnen beklimmen en hoe zou het voelen om op het hoogste puntje van de wereld te staan? Tijdens mijn opleiding tot docent lichamelijke opvoeding ging ik, als ik een tussenuurtje had, altijd naar de mediatheek en keek ik vaak dezelfde VHS video band. Daarop een beschrijving van de beklimmen van Mount Everest door (volgens mij) een Noor. Ik zag mooie beelden van de omgeving, de vroege start naar de top en uiteindelijk de emotie bij de laatste stappen. Ik heb die videoband wel tig keer bekeken, en keer op keer raakte mij het verhaal. 

De klimmer leek te klimmen omdat hij dat wilde en omdat ook hij gegrepen werd door de berg: hij genoot van de omgeving, de uitdaging, de contacten met de lokale bevolking en dat leek het belangrijkst. Uiteindelijk kwam hij op de top en dat voelde als het kersje op de hele grote taart.

In een drieluik op Mountainreporters neem ik jullie mee in: Mijn droom (het verhaal hieronder), Weerstand onderweg (klik hier) en De top (klik hier)

De droom

Ik begon met klimmen, leerde van mijn fouten, ik werd stapje voor stapje beter en ik kreeg de ervaring die ik wilde hebben. Everest was uit mijn hoofd, totdat ik in 2015 een speed beklimming maakte op Denali. We beklommen deze hoogste berg van Noord Amerika via de zuid wand, de ‘cassin’ graat’, in 22,5 uur. We gingen van 3800 naar bijna 6200m en ik voelde dat snel bewegen ook op grotere hoogte mogelijk was.

En daardoor werd het vlammetje in mijn hart weer aangewakkerd: zou ik dit ook op grotere hoogte kunnen…? Voor mij was het snel duidelijk: als ik de hoogte wilde proberen dan wilde ik ook de hoogste proberen, en daar ligt het startpunt van de voorbereiding voor Everest.

Ik heb Everest gezien en dat voelde goed. Ik kon gaan dromen over de hoogste berg en serieus gaan plannen voor een beklimming.

In 2016 zag ik Everest voor het eerst op een expeditie naar de noordwand van Cholatse. Helaas zijn we niet op de top gekomen en heb ik op 6200m hoogte een val van bijna 50m gemaakt. Echter de aanblik van Everest heeft mij niet bang gemaakt of afgestoten: ik heb Everest gezien en dat voelde goed. Ik kon gaan dromen over de hoogste berg en serieus gaan plannen voor een beklimming.

In 2017 beklom ik met een klant Peak lenin (7134m), een jaar later beklommen we Manaslu (8163m) zonder extra O2 en zonder sherpa hulp. Dit was het gevoel wat ik wilde, dit was de perfecte voorbereiding en al snel na deze expeditie was mijn hoofd gericht op Everest. We voelden ons op 8000m prima, hoe je dan ook prima kan omschrijven op die hoogte. We nauwelijks een symptoom van hoogteziekte, wat een goed teken was voor ons lichaam.

Met volharding en doorzettingsvermogen

Naast het beklimmen van hoge bergen vergrootte ik mij ervaring in de Alpen, door veel grote routes te klimmen en door als gids steeds hardere routes te gidsen. Mijn basis werd steeds breder en mijn vertrouwen groeide: ik kende de technieken, maar nog belangrijker, ik kende mijn lichaam en wat het kon, maar juist ook wat het niet kon! In 2020 kwam de corona en moesten we helaas onze exped afzeggen, echter in 2021 besloten we om toch te gaan. Een jaar later, flexibel in mijn hoofd maar gevuld met volharding en doorzettingsvermogen, en natuurlijk een jaar keiharde training extra.

Het proces van reizen, quarantaine, papierwerk, etc verliep moeizaam en duurde lang. maar uiteindelijk kwamen we eind maart aan in de Khumbu vallei. Deze vallei verbindt het kleine vliegveld van Lukla met Mount Everest. Een wandeling van gemiddeld een week brengt je van Lukla op 2800m naar Everest Basecamp, op 5300m.

Onderweg passeer je vele dorpjes, zoals het beroemde Namche bazaar; zie je de bergen om je heen steeds groter worden en je hebt veelal uitzichten op ‘bekende’ bergen, zoals de Ama Dablam die ook wel de mooiste berg ter wereld wordt genoemd. Daarnaast zie je de vegetatie langzaam veranderen, van bos en bijna tropisch als je start in Lukla tot wijds en dor landschap op de 5000m als je bijna bij Everest Basecamp bent.

Moeilijker dan gehoopt

Onderweg naar Everest BC hebben we ervoor gekozen een zij-vallei in te gaan zodat we bij Island Peak uit zouden komen. Deze berg van ruim 6000m was ons eerste doel en onderdeel van acclimatisatie. Helaas merkte we al snel dat veel dingen moeilijker liepen dan we gehoopt hadden: het was koud, er stond veel wind en we hoorden via de Lodge waar we verbleven verschillende geruchten dat de condities op de berg niet zo goed zouden zijn. Natuurlijk besloten we wel om zelf een kijkje te gaan nemen.

Onze eerste poging werd afgestraft door de wind: C1 (op 5100m) en C2 (5400m) hadden beide zoveel wind dat we bang waren dat de tent het niet zou houden, en van een toppoging was daarom ook geen sprake. Dus draaiden we om, sliepen we een nacht in het dal om de dag daarna weer omhoog te gaan. Nu waren de voorspellingen beter en konden we na een nacht in C2 op weg naar de top.

Het eerste stuk door een zone met grote gletsjerspleten, daarna kwamen we op een grote gletsjer vlakte op ongeveer 6000m. En we konden de top zien…en ook dat we die waarschijnlijk niet zouden bereiken. De sneeuwhelling die normaal onder de top zou liggen was door de droge winter en de hoge temperaturen verdwenen, en een steile brokkelige rots helling was daarvoor in de plaats gekomen. Er lagen grote rotsen onder deze helling, wat steenslag suggereerde. Het proberen hier doorheen te klimmen zou veel te veel risico met zich meebrengen…en dus was de keuze snel gemaakt. We waren tot 6000m gekomen, maar verder zouden we niet gaan.

We daalden af naar 4300m, waar we drie dagen gebruikten om helemaal uit te rusten. Daarna pakten we onze spullen en liepen we van 4300m naar 5300m, naar Everest BC.

BC was groter dan verwacht, hoewel het nog niet eens helemaal vol was met alle teams (hoorden we later). Het kamp ligt op een gletsjer, en dan op het gedeelte waar het ijs is bedenkt met rotsen. Het is het einde van het dal, en BC wordt omringt door grote bergen aan alle kanten. Links Pumori van ruim 7000m, rechts zie je Nuptse en aan het begin van het kamp kan je zelf de top van Mount Everest zien. Lees verder: Weerstand onderweg

Alle foto’s zijn gemaakt door Roeland van Oss & Sanna Raistakka. De beklimmingen van Roeland van Oss zijn mede mogelijk gemaakt door Rab Equipment.


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.