Jubiläumsgrat: graatklimmen in Duitsland
Jubiläumsgrat: graatklimmen in Duitsland
Door Erleyne Brookman
Ineens zie ik ons staan. We zijn net de auto uitgevallen na een rit van acht uur. Oude sportschoenen en afgedragen spijkerbroek aan. Stokbroodjes in de hand. In niets lijken we de alpinisten die we willen zijn. En zo kijkt de dame van het loket ons ook aan. “Nein, nein, you cannot hike the Jubiläumsgrat!!” Ze kijkt er oprecht angstig bij. Terecht, het zou gekkenwerk zijn om zo de tocht te maken. Het duurt even voor we haar in het half Duits – half Engels gerustgesteld hebben. We zijn ervaren klimmers. Onze uitrusting ligt in de auto. We kleden ons zeker om voor we richting de top gaan. Uiteindelijk verkoopt ze ons de kaartjes voor de gondelbaan, toch een beetje argwanend.
Zugspitze: het hoogste punt van Duitsland
Die ochtend kwamen we aan in Ehrwald. Het Oostenrijkse dorpje aan de Duitse grens, waar de gondelbaan naar de Zugspitze vertrekt. Aan de Duitse kant van de grens is eenzelfde voorziening. We parkeren de auto, gratis, en kijken onze ogen uit. In tegenstelling tot veel klimmen die we in Italië en Zwitserland dit jaar maakten, is het in Ehrwald ontzettend druk. Wandelaars, klettersteigers en dagjesmensen. De parkeerplaats is aardig vol. Het laatste zonnige weekend in oktober trekt mensen nog één keer de bergen in.
Nadat we ons hebben omgekleed in onze alpine uitrusting nemen we de gondelbaan naar boven. Lekker relaxt beginnen aan de tocht, niet meteen de hoogtemeters in de benen. Het is al ruim middag als we op de top aankomen. Daar is het zo mogelijk nog drukker dan beneden. De Zugspitze is dan ook niet alleen het hoogste punt van Duitsland. De top kent een prachtig uitzicht, een keur aan klettersteig-routes en een aantrekkelijke horeca. Om op de top zelf te komen, moet je een klein stukje klauteren. Een klim die niet iedereen kan en wil maken. De rots is afgeklommen en glad. Het is druk op de top en op een paar plaatsen ligt al ijs. Wij trekken snel verder. De top passeren we rakelings, maar daar kwamen we toch niet voor. Wij gaan de graat op.
Jubiläumsgrat: graatklimmen voor stalen zenuwen
We passeren de waarschuwing dat de Jubiäumsgrat geen klettersteig-route is. Gefahr! U stelt zich nu bloot aan alpine gevaren. We lachen er een beetje om. De Jubiläumsgrat staat al op mijn verlanglijstje sinds ik ruim een jaar geleden begon aan mijn alpine loopbaan. Graatbeklimmingen fascineren me. Links en rechts valt de aarde onder je weg. Eindeloze dieptes, je bent helemaal overgeleverd aan je eigen evenwichtsgevoel, handigheid en de zwaartekracht. Urenlang heb ik filmpjes van andere klimmers op de Jubiläumsgrat gekeken. En mezelf ervan overtuigd dat ik er echt klaar voor ben. De eerste uren gaan vlekkeloos. We zekeren amper af. Ik voel me sterk en vol zelfvertrouwen. De diepte doet me weinig en ik geniet van het heerlijke weer.
Bivak op de graat
Maar de bergen zijn de bergen niet als alles volgens plan zou verlopen. We hebben een planning gemaakt voor de graat. We willen bivakkeren in de bivakhut van de D.A.V. net over de helft van de graat. De avonden worden korter in oktober, dus we moeten flink aanpoten om het te halen. Na twee uur klauteren liggen we precies op schema. Na drie uur beginnen we achter te lopen. Toch te weinig getraind, de hoogte, niet genoeg gegeten, ik weet het niet. We rekenen uit dat we de bivakhut niet meer halen voor de zon onder gaat. Het klimwerk is niet moeilijk, maar ik heb weinig ervaring in het donker. Dat risico durf ik niet te nemen.
Dus besluiten we bivak te maken op een klein rotsplateau. Omdat het al om half zeven donker is en we minimaal ingepakt hebben is de nacht koud en lang. Soms voelt het alleen als wachten tot het weer licht wordt. In de verte zie ik een andere klimmer ook bivak maken op de graat. Zijn hoofdlampje en kooktoestel zijn duidelijk te zien in de heldere avond. Toch een fijn idee dat we niet helemaal alleen zijn.
Eenvoudige klimwerk, eindeloze dieptes
De nacht hakt er flink in, maar ik wil de graat per se afmaken. Rond 8 uur ‘s ochtends besluiten we dat we voldoende licht hebben. De graatbeklimming wisselt lopen over de smalle graat af met klimwerk tot maximaal niveau 3- en stukken klettersteig. Voor geoefende klimmers nergens echt moeilijk. Het komt meer neer op uithoudings- en doorzettingsvermogen. En vertrouwen.
tijdens een klettersteig valt mijn pickel van mijn tas. Minutenlang hoor ik het metaal op de rots stuiteren
Er zijn regelmatig (boor) haken in de rots, waaraan je je kan zekeren. Als je alles afzekert, ben je alleen heel veel tijd kwijt. Zeker met de kortere dagen in het najaar niet praktisch. De diepte is bij tijden angstaanjagend. Niet naar beneden kijken. Ergens tijdens een klettersteig valt mijn pickel van mijn tas. Minutenlang hoor ik het metaal op de rots stuiteren. Daar wil je zeker niet achteraan.
We passeren de bivakhut. Door onze misrekening van de vorige dag zitten we krap in het water. Nergens op de graat is water beschikbaar. Alles moet je zelf mee naar boven sjouwen. Gelukkig ligt er een sneeuwveld waar we makkelijk sneeuw kunnen smelten. Eten, drinken en weer verder. Inmiddels zijn we alweer een paar uur onderweg. We willen voor 5 uur op de top van de Alpspitze zijn, zodat we in het licht kunnen afdalen.
Een lange klim naar de top van de Alpspitze
Het laatste stuk naar de top van de Alpspitze is waarschijnlijk het eenvoudigste deel van de klim. Voor we daar zijn, moeten we alleen nog door een stuk gemixed terrein. Rots wordt afgewisseld met sneeuwveldjes. Voor de zekerheid binden we stijgijzers onder. Niet mijn favoriete uitrusting. Het is moeilijk om voldoende ervaring op te doen. Als ik langs een vast touw afdaal langs gladde rots en ijs, word ik ineens ingehaald door een groep andere klimmers. Ik voel me onzeker en zet een paar keer mijn stijgijzers verkeerd neer. Ik glij een stuk naar beneden en kan me alleen aan het touw afremmen. De groep passeert me zonder blikken of blozen. Levensgevaarlijk, voor misschien een paar minuten extra tijd op de top. Een beetje bijgekomen van de schrik drinken we thee. Het laatste stukje richting de Alpspitze, het eind is in zicht.
Afscheid van de top
Moe, ontzettend moe, maar voldaan arriveer ik op de top. Ik heb net de mooiste graatbeklimming van de Oostelijke Alpen afgelegd. In een tempo waar niemand jaloers op is, maar het voelt als een bekroning op mijn eerste jaar alpinisme. De euforie duurt maar kort. Het is inmiddels kwart over vijf. Over een uur gaat de zon onder en het is zeker nog twee uur naar beneden. Via een klettersteig wel te verstaan. De maan haalt ons in. Na ruim een uur zet ik mijn hoofdlampje aan. Het maakt me niet zoveel uit. De klettersteig is duidelijk zichtbaar en goed afgezekerd. De laatste uren lopen we via het pikdonkere wandelpad terug de bewoonde wereld in. Dat was de finale van mijn alpine jaar 2018. Op naar een prachtig winterseizoen 2019.
Lees hier alle inspirerende reisverhalen van onze reisschrijvers
Onze tochten, de lessen die we daaruit leren, de idiote situaties waar je soms in terecht komt. Ik deel dat graag met anderen.