REISVERSLAG | Klettersteig-hike in de Duitse Alpen

Klettersteig-hike in de Duitse Alpen

Een reisverslag van Maarten Groeneveld | 15 augustus 2018

Tot nu toe bleef het bij hikes in de Eifel, Harz of Luxemburg. Dit weekend gaan we het anders doen, we zoeken de échte bergen op. Klimhelm en klimgordel zijn aangeschaft. We vliegen vanaf Eelde naar München om daar in de Flixbus te stappen naar Garmisch-Partenkirchen. Bestemming: De Duitse Alpen. Ik trek de voordeur achter mij dicht. Op een muurtje verderop in de straat zit een zwerver. Hij zit daar vaker, we groeten altijd. Hij ziet de backpack op mijn rug en vraagt ‘Op vakantie?’ Ik heb haast om de bus te halen en loop door.

Terwijl ik doorloop en achterom kijk zeg ik dat ik inderdaad op vakantie ga en de hoogste berg van Duitsland ga beklimmen

Terwijl ik doorloop en achterom kijk zeg ik dat ik inderdaad op vakantie ga en de hoogste berg van Duitsland ga beklimmen. Hij reageert meteen met ‘De Zugspitze.’ Ik steek mijn duim op en roep ‘Klopt.’ Met een lach op mijn gezicht loop ik naar de bushalte. Prachtbegin van het weekend.

De warming-up: Alpspitze

De eerste etappe van het weekend loopt van het station in Garmisch-Partenkirchen naar de Höllentalangerhütte (1387m), toch al een klim van dik 600 meter. Via het Höllentaldal en de Höllentalklamm – een indrukwekkende en smalle kloof – lopen we naar de Höllentalangerhütte. Perfect gesitueerd in de bergen en omringd door vele wandelpaden. Het is een spiksplinternieuwe hut, van alle gemakken voorzien en heeft wel 106 slaapplaatsen. Door de grootte is het er niet echt gezellig en wat onpersoonlijk. De goede maaltijden en de ietwat vreemde bediening maken veel goed.

Boven de boomgrens

Op dag twee beklimmen we de Alpspitze (2628m). De eerste twee uur lopen we nog door de bomen en struiken, daarna zitten we boven de boomgrens en domineren rotsen en stenen ons speelveld. Geregeld zit er een alpenlandsalamander op het pad en steenbokken schieten weg. Dan komen we bij de Alpspitz-Ferrata aan: een met staalkabels uitgezet parcours langs de rotswand. Je klimgordel bevestig je aan de staalkabel en zo kun je gezekerd omhoog.

In Duitsland heet dit klettersteig. Het komt echter uit Italië, waar het via ferrata heet, oftewel ‘ijzeren weg.’ We zijn zeker niet de enigen en er klauteren tientallen mensen bij de rotswand omhoog. Boven op de Alpspitze eten we een broodje uit ons lunchpakket en de toegesnelde alpenkraaien eten bijna uit onze hand.

We verlaten de Alpspitze via de Jubiläumsgrat. Dit is een bergrug tussen de Alpspitze en Zugspitze (2962m, hoogste berg van Duitsland). Je loopt en klimt letterlijk van top naar top met meestal aan beide kanten een afgrond. Vaak kun je je zekeren, lang niet altijd. Na een halfuur slaan wij rechtsaf en dalen af richting de hut. We bewaren de rest van de Jubiläumsgrat voor morgen.

Op het dak van Duitsland

De afdaling valt echter tegen, er ontstaan wat pijntjes en de twijfel slaat toe of we de Jubiläumsgrat morgen wel aankunnen. We besluiten de ochtend erop wel de Zugspitze te beklimmen, niet vanaf de Jubiläumsgrat maar via de Höllental-Klettersteig. In deze route zitten 1350 klettersteig-hoogtemeters. Een kamergenoot vertelt ons die ochtend dat we stijgijzers nodig hebben vanwege een gletsjer op de route. Hij moest terug zonder stijgijzers. Gelukkig kunnen we stijgijzers bij de hut huren.

Een kamergenoot vertelt ons die ochtend dat we stijgijzers nodig hebben vanwege een gletsjer op de route

Tot aan de gletsjer is het erg heet, het zweet gutst van ons af. Van een afstand zien we dat er een kleine file op gletsjer staat. Je moet namelijk vanaf de gletsjer meteen een bergwand opklimmen en hiervoor moet je de stijgijzers eerst weer uitdoen en opbergen. Schiet zodoende niet op. Als wij aan de beurt zijn om de berg weer op te klimmen zien we nóg een reden waarom het zo traag gaat.

Een metersdiepe kloof

Tussen de gletsjer en bergwand zit een metersdiepe kloof en je bereikt de bergwand door over een smal en dun stuk ijs te lopen. Tegelijk hoor je het water onder de gletsjer doorstromen, schijnt de zon volop, is het twintig graden en heb je het gevoel dat de gletsjer het ieder moment kan begeven. Ook heb je net je stijgijzers onder je schoenen vandaan gehaald zodat alle grip op het ijs ontbreekt. Gelukkig gaat het goed. We klikken ons weer vast aan de staalkabel en dat voelt meteen beter. De berg voelt vertrouwd.

Zo nu en dan wordt er ‘STEIN!’ geroepen. Er liggen veel losse stenen en geregeld komt er wat naar beneden. Dan weet je dat je je tegen de bergwand aan moet drukken. Halverwege de berg wordt er weer ineens ‘STEIN!’, maar ook ‘BAG!’ geroepen.

Een man heeft tijdens een pauze zijn tas niet gezekerd aan de staalkabel en zijn tas dondert – met enkele klappen en salto’s – honderden meters naar beneden. Gelukkig wordt er niemand geraakt en kan de man – aanzienlijk lichter bepakt – zijn weg vervolgen richting de top.

Zwaar

Het laatste uur hebben we het zwaar. Door de constante spanning en het gebrek aan geschikte pauzeplekken, drinken en eten we misschien wel te weinig. De energie vloeit wat weg. Rond half zes bereiken we moe en voldaan de top. Vlak naast de top staat een megagebouw met gondel, restaurant en slaaphut. Op de balustrades staan honderden mensen, waarvan de meesten met de gondel boven zijn gekomen.

Het voelt erg goed om zonder gondel de top te hebben bereikt. Bezweet en tevreden staan we tussen de gondeltoeristen. In ongeveer zeven uur lopen en klauteren zijn we boven om vervolgens in een kwartier met de gondel weer beneden te zijn.

Bezweet en tevreden staan we tussen de gondeltoeristen

Al met al een goede keus om de klimhelm en klimgordel zelf te kopen in plaats van te huren. Deze klettersteig-hike was dan wel de eerste, het zal zeker niet de laatste zijn.

---

Lees hier alle verslagen van onze reisreporters

---