Bergans of Norway

Onze reizen zijn mede mogelijk gemaakt door Bergans of Norway

Klimmen in Zwitserland | Verdwaald op de Ärmighore en andere verhalen

Een verhaal van Dion van der Meij

 Verdwaald op de Ärmighore
Zomer van 2019

Op een mistige morgen word ik wakker in mijn auto op de parkeerplaats bij het treinstation van het plaatsje Blausee-Mitholz. Een klein dorpje gelegen in het Kandertal op de weg van Frutigen naar Kandersteg. Voor vandaag staat de Ärmighore, 2742 meter hoog, op het programma. Ik maak mij gereed voor de tocht.

Mist

Het is mistig en het weer vertrouw ik niet waarom weet ik niet maar het voelt luguber. Met de kaart in de hand zoek ik het pad op en over almen en langs boerderijen loop ik een lange tijd de hoogte in.

Aangekomen bij Obergiesenen zie ik een aantal boerderijen. Bij een boerderij passeer ik een boer en hij begroet mij vriendelijk. Hij vraagt iets in het Zwitser Duits en ik meen te horen Wo gehtst du? Ik vertel hem dat ik naar de Ärmighore ga. Bedenkelijk kijkt de boer de hoogte in zo van ‘weet je het zeker jongen‘, met deze mistige omstandigheden? Ik begroet de boer weer en ga verder.

Ik volg het pad en kom langs koeien. Ik kan niet ver vooruitkijken en hoe verder en hoger ik kom hoe dichter de mist wordt. Over de Giesegrat kom ik aan op de Ärmigchnubel. Ik werp een blik in de noordwest-zijde en zie sneeuwresten. Meer zie ik niet. Ik ga verder en het terrein begint spookachtig grijs te worden van de mist. Het pad word steeds slechter zichtbaar. En ik ga opzoek naar steenmannen.

De weg kwijt

Ik voel dat ik verkeerd loop en pak mijn kompas erbij. Voor mijn gevoel wijst de noordpijl naar het zuiden. Ik zeg hardop; hoe kan dit? Want ik kom uit het noorden. Ik pak de kaart erbij en probeer te navigeren. Maar door de mist kan ik geen markante punten onderkennen. Een stem in mij zegt: keer maar om.

Maar een andere stem zegt doe er op zijn minst alles aan om het pad te zoeken want hier sta je nog relatief veilig en je weet waar je vandaan komt. Ik luister naar deze stem en wandel vijftig meter terug. Hier vind ik dan toch het pad en ik kom steenmannen tegen. Mooi ik zit op de juiste route!

Verhoogde hartslag

Hoe verder ik nader des te ruiger het terrein word en ik klauter zo nu en dan over eenvoudige rotsen om mij zelf uit de dagen. Ik volg het pad en kom nu verfstippen tegen. Het zal niet ver meer zijn. Ik weet dat het laatste gedeelte een tweede/derdegraads klim is. Ik kijk vaak achterom om herkenningspunten op te slaan.

De klimpassage duikt voor mij op en met een verhoogde hartslag en vol met adrenaline klauter ik de wand op. Toch altijd met de gedachte in mijn achterhoofd dat het zicht slecht is en ik weinig restruimte over heb mocht er wat fout gaan.

Top en afdalen

Door de jaren heen leer je dat het belangrijk is om risico’s van te voren in te schatten en hier ook op te anticiperen. En om iets te doen met aanwijzingen die er zijn. In dit geval het slechte zicht in combinatie met dat je alleen op pad bent in onbekend terrein. Maar het vervolg vertelt mij dat ik nog wel wat te leren heb…..

Ärmighore. Foto: Dion van der Meij.

Ik loop de top graat op en kan maar hooguit een kleine tien meter kijken. De wolken dansen om mij heen en er is maar één gedachte: top aantikken en afdalen! Op de top tref ik een klein ijzeren kruis aan. Maar deze omstandigheden vind ik niet prettig.

Verdwaald

Ik daal af. Klauter omlaag op handen en voeten en kom weer enigszins op een vlakke ondergrond. Ik kijk om mij heen. Meteen besef ik dat deze omgeving mij niet bekend voor komt. Ik roep hard op; Dit kan niet! En kijk wild om mij heen. Ik loop op een gruis helling heen en weer in de bewolking.

Ik kan het niet begrijpen. Maar ik geef mezelf meteen op me donder dat ik zelf deze fout heb gemaakt. En besef dat ik weer controle over de situatie moet gaan krijgen. En even geen ruimte voor emoties moet inlaten.

Armighore, Berner Oberland. Foto: Dion van der Meij.

Ik loop iets verder de gruis helling af om misschien wat meer zicht in de diepte te krijgen maar tevergeefs. Nu maar terugvallen op het geleerde. Heel even schiet mij naar binnen om de bergredding te bellen maar ik wil het eerst zelf oplossen en in deze omstandigheden vliegen ze toch niet zeg ik tegen mijzelf.

Hoop en vertrouwen

Ik ga tegen een rots zitten en pak mijn kaart met kaarthoekmeter erbij. Ik zet mijn GPS aan en produceer een coördinaat. Dit coördinaat zet ik uit op de kaart en tot mijn stomme verbazing zie ik dat ik zuid oost zit van de top. Meteen besef ik dat ik te ver naar links ben afgedaald vanaf de top. Ik krijg weer hoop en vertrouwen. Ik produceer een coördinaat met mijn kaarthoekmeter van de locatie, voor het begin van de klimpassage, en deze zet ik in mijn GPS.

Ik krijg meteen verbinding en de pijl gaat in westelijke richting en geeft 170 meter hemelsbreed aan. Nu weet ik dat hemelsbreed in dit terrein risicovol is maar zolang ik niet voor een afgrond sta doe ik in ieder geval nog mee. Ik volg deze en tot mijn verbazing loop ik tegen een muurtje op en wanneer ik over het muurtje kijk zie ik het pad. Zo komen de GPS en kaarthoekmeter ook eens van pas, zeg ik tegen mijzelf om de humor erin te houden.

Ik klim het muurtje over en ik ben héél blij dat ik het pad gevonden heb. Maar ook boos op mezelf dat ik niet nauwkeurig ben geweest bij het afdalen. Nog één keer werp ik een blik op de klimpassage om te kijken hoe ik precies gegaan ben maar kom er al snel achter dat ik daar niks mee opschiet.

De draad oppakken

Meteen weer de draad oppakken en afdalen. Door de mist daal ik af naar de Ärmigchnubel. Ik denk slim te zijn door voor de Ärmigchnubel af te snijden, maar dit zorgt ervoor dat ik door de modder moet van de alpenweides. Dus ik zoek meteen weer het pad op met de vertrouwde gele Zwitserse wegwijzers.

Wanneer ik verder omlaag loop bekijken de koeien mij nieuwsgierig. Alsof ze voelen dat ik daarboven een stress momentje had haha. Wanneer ik een boerderij passeer staat er een Zwitserse boerin en die vraagt waar ik vandaan kom.

Na een aantal keer trots de naam van de top te hebben gezegd heeft ze het Hochdeutsch kunnen vertalen naar het Zwitser Duits. Toch maar eens die taal machtig gaan worden, bedenk ik mij. Vriendelijk zeg ik haar gedag en loop weer verder.

Ik wandel in een versnelde pas omlaag en wanneer ik bij mijn auto aankom zet ik een bak thee. Ik pak pen en papier en begin mijzelf te evalueren. Je hebt nog een hoop te leren, is mijn conclusie. Ik had nooit in deze omstandigheden omhoog mogen gaan, maar ik heb mezelf wel weten te redden en dat geeft mij hoop en vertrouwen.


‘Der horn des Rinds’ Rinderhorn, 3449 meter
Zomer van 2020

Met mijn vertrouwde oerdegelijke Hyundai uit 2001 scheur ik over de Autobahn naar de Zwitserse Alpen. Ik heb een volle maand voor mijzelf uitgezet om bergtochten te gaan maken in de Alpen. Volgende week zal ik een cursus gaan doen in Chamonix onder leiding van Adventure Consultants waar ik alleen op pad ga met een berggids, hierdoor kan ik veel kijken en leren. Maar het weekend heb ik nog niks gepland en krijg het idee om de Rinderhorn te gaan beklimmen, althans dat zou me mooi lijken.

Ook in het kader van acclimatiseren. De vorige zomer was ik ook al in het gebied van de Rinderhorn en hij had een ongelofelijke aantrekkingskracht op mij. De naam alleen al. ’s Avonds rond tien uur kom ik met schemer aan in Kandersteg en rij naar het einde van het dal om bij de lift mijn auto te parkeren. Ik maak mij gereed voor de nacht en val in een diepe slaap.

Eigenwijs

’s Ochtends met ochtendgloren sta ik op en merk dat ik in het ‘ritme’ van de bergsport moet komen. Mijn doel vandaag is de Rinderhorn 3449 meter hoog. Gister ochtend was ik nog op zeeniveau en vandaag start ik op ongeveer 1200 meter. Een stem in mij zegt dat dit tegen alle regels ingaat van acclimatiseren. Maar ik trek de eigenwijze schoenen aan en ga vastberaden op pad.

Lopend omhoog bereik ik Sunnbüel op 1900 meter. Hier komt ook de lift aan. Ik loop verder over Spittelmatte en de lucht is strak blauw. De groene weides en de fabuleuze rotsformaties van dit gebied maken keer op keer indruk op mij.

Klein Rinderhorn

Ik passeer berghotel Schwarenbach waar ik wel is heb mogen overnachten om de Balmhorn met succes te beklimmen. Voor de Rinderhorn ligt de Chli Rinderhorn in het Nederlands; Klein Rinderhorn. Dit is zijn kleinere broertje. De route naar de Klein Rinderhorn word bijna nooit gedaan maar dat maakt hem juist zeer aantrekkelijk en deze staat ook te boek als een T6 bergwandeltocht (hoogste gradatie in bergwandel niveau).

Rinderhorn. Berner Oberland. Foto: Dion van der Meij.

Door het vele losse materiaal op steile stukken en de navigatie die niet altijd eenvoudig is. Even later ga ik links van het pad af voor de Daubensee en volg enkele steenmannen op weg naar de Rindersattel.

Ik kom steeds hoger en merk dat ik nog niet goed geacclimatiseerd ben. Het lukt allemaal wel maar om de twintig passen houd ik even halt om weer op adem te komen. Maar ook om van het uitzicht te genieten. Heerlijk in mijn eigen tempo. Maar ik weet ook dat ik niet te veel tijd hiermee moet verliezen dus zet ik de pas erin.

‘Geröllfelder’

Eenmaal aangekomen boven aan de Rindersattel krijg ik zicht op de Altels en de Balmhorn en ben al enigszins blij dat ik tot hier gekomen ben. Ik loop verder en volg het spoor. De ondergrond is allemaal van losse stenen en de welbekende ‘Geröllfelder’. Achter mij naderen twee Zwitserse dames. Nu bevind ik mij op punt 3196 meter op de kaart. Ik bekijk de route en zie dat het vanaf hier uitdagender gaat worden. Ik klauter een passage over en volg enkele steenmannen.

De twee Zwitserse dames halen mij in en ik kan hun nu volgen. Zij klauteren eenvoudig over de sleutelpassage; gladde stenen met losse stenen erop. Hier moet je geen uitglijder maken bedenk ik mij. Ik voel mij niet vertrouwd en vraag mezelf af: “Is dit echt de route?” Ik verlies de dames uit het oog en het word me steeds duidelijker dat ik het bijltje er voor nu bij neerleg.

Ik bedenk nog even om over het sneeuwveld rechtsom te gaan maar hier zie ik vanaf. Teleurgesteld besluit ik om te keren en besef dat dit voor nu iets te hoog gegrepen was. Soms moet je nou eenmaal je trots aan de kant zetten! Conditioneel ging het wel maar het was gewoon het niet vertrouwd voelen met lastige passage. En dan is de keus voor mij snel gemaakt. Aan de ene kant teleurgesteld maar ook trots dat ik deze keuze heb gemaakt daal ik af en wandel ik terug naar de auto.

                                               Een week later..

Een volle week in Chamonix, onder begeleiding van Jon Bracey, een fantastische Engelse berggids heb ik hoogtouren gemaakt. Met als kers op de taart de magnifieke Dent du Géant 4013 meter hoog. Iedere dag zijn we bezig geweest met klassieke routes. Stap voor stap kreeg ik steeds meer vertrouwen. Toen deze week erop zat reed ik meteen terug naar Berner-Oberland en die Rinderhorn ging ik pakken!!

Andere logistiek

Nu besloot ik het logistiek anders aan te pakken. Aan het einde van de dag parkeer ik mijn auto wederom op dezelfde locatie en loop met een dagrugzak gevuld met een slaapzak omhoog. Mijn plan is om onderaan de Rinderhorn te overnachten. Om de volgende morgen vroeg naar de Rinderhorn te gaan.

Ik leg wederom weer dezelfde route af en sla mijn kamp op achter een steen. Vanaf hier heb ik zicht op de Rindersattel en de Rinderhorn met omliggende bergen. Vanuit mijn slaapzak bewonder ik de prachtige heldere sterrennacht.

Met het aanbreken van de dag ga ik eruit en verberg mijn spullen die ik niet gebruik achter een grote steen. Ik zet de pas erin en volg het spoor naar de Rindersattel. Op de Rindersattel zie ik al iemand lopen. Die moet al vroeg vertrokken zijn bedenk ik mij. Ik loop zo de Rindersattel op en ben gewend aan de hoogte. Het is een klassieke zomerse dag met een strak blauwe lucht.

Vol goede moed

Eenmaal aangekomen op de Rindersattel ben ik alweer mentaal bezig met de sleutelpassage waar ik vorige keer omgekeerd ben. Zal het nu wel lukken? Wandelt de gedachte door mijn hoofd. Tuurlijk zeg ik tegen mijzelf en praat mij goede moed in. Ik vervolg het pad en de klauter passage begint weer en even later sta ik voor de sleutelpassage.

Ik bekijk hem en vol vertrouwen en moed ga ik er behendig overheen een wereld van verschil met de vorige keer! Zo zie je maar hoe belangrijk vertrouwen en ervaring zijn.

Na de sleutelpassage genomen te hebben lach ik in mijzelf en besef dat ik de top gewoon ga halen. Over losse stenen volg ik het pad omhoog. Rechts van mij op het sneeuwveld zie ik iemand afdalen. We groeten elkaar en komen naar elkaar toe. Het is een Duitser die ook alleen op pad is en we maken een praatje over het gebied. Aan zijn kleding kan ik zien dat het een militair is en daar vertelt hij ook trots over. Na een kort gesprek gaan we weer ieder zijns weegs en de top komt nu steeds dichterbij.

Vol euforie

Ik vervolg het pad en het laatste stuk word steiler. En ja hoor daar duikt het Gipfelkreuz van de Rinderhorn op met de Balmhorn op de achtergrond! Een imposant kruis op een prachtige berg. Vol euforie en adrenaline vier ik feest op de top. Ja het is gelukt schreeuw ik van blijdschap!

Ik kan mijlen ver kijken en heb zicht op de Mischabel-groep en andere Alpen-klassiekers. De lucht is strak blauw en ik bewonder een klein halfuur de omgeving. Maar wie omhoog gaat zal moeten afdalen en dat ga ik dan ook maar weer doen. Ik wandel en surf soms over de losse stenen omlaag. En ik nader weer de sleutelpassage.

Hier is zeker voorzichtigheid geboden ook met afdalen. Dit omdat er ook soms rotsen met een dun ijs laagje onder de losse stenen liggen. Één keer plaats ik mijn voet verkeerd en glijd uit over het ijs maar ik grijp mij snel vast in een spleet in de rots.

Als een kat

Behendig als een kat ga ik verder omlaag over deze sleutelpassage en kom alweer snel in terrein waar ik gewoon weer normaal kan lopen. Trots daal ik verder af en neem ook zeker de tijd om zo nu en dan in de zon te gaan zitten om van het uitzicht te genieten.

Wanneer ik de Rindersattel afdaal komen er andere klimmers omhoog. Ze vragen naar de condities en ik vertel ze vol van energie dat het prima te doen is.

Ik daal verder af en surf soms omlaag over de losse stenen. Ik kom weer aan bij mijn slaapzak die ik bij een steen had gelegd. In de zon ga ik languit liggen en droom na over mijn beklimming van de Rinderhorn. Ik krijg nog gezelschap van een verdwaald schaap en ik duik nog lekker de frisse Daubensee in.

Vol met moed en trots wandel ik terug naar de auto. Op naar volgende beklimmingen!


Lees hier deel 1 van dit verhaal!


klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië


 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

 

Yomads

Onvergetelijke outdoorreizen van Yomads

Bij Yomads draait alles om het creëren van onvergetelijke outdoorreizen. De trips zijn speciaal geselecteerd zodat je op de meest unieke plekken komt, #opjebucketlist. Je ontdekt tijdens het hiken ongerepte landschappen en nieuwe bestemmingen. In kleine groepen, ver buiten de gebaande paden en weg van de massa. Lees meer

Little America

Unieke rondreizen door het noordwesten van de VS

Ontdek de Pacific Northwest door de ogen van de locals met Little America. Je verblijft in kleinschalige accommodaties, midden in de overweldigende natuur van Oregon en Washington. Maak kennis met de vriendelijke hosts en beleef een unieke en onvergetelijke reis, ver weg van het massatoerisme.
Lees meer