Klimmen naar de Noordgraat van de Lüsener Fernerkogel in Oostenrijk

Wanneer je het dal van Lüsens binnenrijd vaag je je werkelijk af: “Hoe is het mogelijk dat ik ongezekerd over deze Noordgraat zal gaan”. Met het oog op de C3 cursus van deze zomer lijkt het mij een mooi begin van een intensief bergseizoen. Spullen in de bus en op naar Oostenrijk! Al meerdere malen heb ik een poging gedaan om deze route te doen. De eerste keer durfde ik het niet aan, de tweede keer had ik een intensieve week gehad en liet hem aan mij voorbijschieten. Maar nu was het moment daar.

De volgende twee weken staat de specialisatie-cursus van de NKBV, de C3, op het programma. En in het kader van acclimatisatie vond ik het nu tijd voor de noordgraat van de Lüsener Fernerkogel.

Naar het dal van Lüsens

Opweg naar het Stubaital. Met de bus rijd ik het dal binnen en wil gaan overnachten in Lüsens. Hier wil ik parkeren om ’s ochtends vroeg te vertrekken. Maar de lokale boswachter denkt daar anders over en ik krijg te horen dat dat niet de bedoeling is. Prima, ik rijd weer het dal uit en vind ergens anders wel plek. Rond een uur of vier in de nacht rijd ik weer terug en parkeer in Lüsens. Onder een heldere sterrenhemel ga ik op pad.

Het pad op

Aan de hand van een aantal gevonden routeverslagen op het internet en kaartstudie ga ik op pad. Ik moet onderweg van het gebaande pad af en opzoek naar een markante S vorm in het landschap. Dit zijn altijd de leukste tochten vind ik. Ik ga van het pad af en ga opzoek naar de S vorm in het terrein. Ik loop globaal in de goede richting en volg iets dat lijkt op een pad. Struiken gaan over in blokken.

En kom aan bij de rotsen. Hier kijk ik om mij heen en zoek het begin. Ik vind niks. Dan meer weer iets terug lopen en vanuit daar bekijken. Nee ik zat toch goed zie ik. Achter mij duikt een andere wandelaar op. Ik ga door de rotsen omhoog. Eigenlijk had ik iets meer naar links gemoeten om te kunnen profiteren van de S vorm in het terrein maar dit is minder om.

Op de Noordgraat

Wanneer ik boven het eerste klimgedeelte uitkom bevind ik mij nu aan het begin van de Noordgraat. Grashellingen gaan langzaam over in stenen, blokken en rotsen. Met steenmannen vind ik mijn weg. Het terrein is steil maar goed te belopen. Achter mij komt de andere wandelaar aan en hij haalt mij in. Wij begroeten elkaar en hij gaat verder.

Even verderop neemt hij een pauze en ik ga even bij hem zitten ook voor een kleine pauze. We komen aan de praat en we hebben het over de route en de bergen in het algemeen. Hij had dezelfde route verslagen gevonden die ik had en we waren allebei enthousiast over deze route. Ik had mijn route voorbereid en ik zou via de normaal route (over de gletscher) afdalen.

Hij wist nog niet welke route hij zou afdalen. Dit vond ik vreemd. Want regel 1 is: Voordat je een berg opgaat moet je weten hoe je er weer (veilig) afkomt. Maar goed ieder zijn manier. Hij vervolgde zijn weg en we begroeten elkaar. Hij had een snelle pas erin. Ik bleef lekker op mijn eigen tempo de Noordgraat bewandelen en beklimmen.

Prachtige omgeving

Deze route zou ik aan iedereen aanbevelen die opzoek is naar een zeer uitdagende bergwandeltocht. Het is zeer goed te belopen met af en toe een eenvoudige klimpassage. Het is een prachtige route in stilte in een klassieke alpiene omgeving. Grote moeilijkheden ben ik niet tegengekomen. Over het merendeel staan steenmannen. Het leuke van deze route is, is dat je niet gebonden bent aan één spoor je kunt soms best je eigen route maken. Maar ook is deze route een goede intro voor diegene die meer ervaring wilt opdoen in het zich technisch bewegen over een graat. Alleen denk ik dat het gebruik van een touw je hier meer in de weg zult zitten, ook kwa tijd, dan wanneer je zonder touw gaat.

De Noordgraat vervolgend

Het is een lange tocht over de graat; blokken en rotsen. Stukje lopen en een beetje klauteren. Deze route heeft het allemaal. De top komt inzicht. Ik bevind mij nu voor de topgraat. Een en al blokkenterrein en ik kijk links de diepte in. Hier neem ik een pauze en rust wat uit. Na een kwartier doe ik de aanval op de topgraat. Het grote topkruis had ik al een tijdje inzicht. Ook hier weer over blokkenterrein ga ik omhoog.

Op de Top!

Aangekomen op de top word ik verwelkomd door een groot topkruis en de andere klimmer. Wij feliciteren elkaar en aanschouwen het uitzicht. Prachtig! Het is een prachtige dag en kunnen tot in de verre omtrek kijken. We hebben het over de tocht en komen al snel op het onderwerp uit wat betreft de afdaling. Hoe ga jij naar beneden? Vraagt de Duitser. Ik ga via de normaalroute omlaag zeg ik. Hij zegt: dan ga ik wel met jou mee. In de bergen moet je altijd zeer oplettend zijn met wie je wat onderneemt. We kennen elkaar niet maar ik zeg prima. Ik was uitgerust voor de afdaling over de gletscher, mijn collega vanaf nu niet.

De afdaling

Vanaf de top zoeken we de afdaalroute en deze vinden wij. Afklimmend gaan we omlaag en het is allemaal niet zo spannend. In de sneeuw op de gletscher menen wij iets van een spoor te zien en daar gaan we heen. De sneeuw op de gletscher is zacht en het is niet nodig om stijgijzers aan te doen. We vervolgen onze weg en komen al snel bij de morene uit. Onderweg praten we over de bergen. Soms drinken we wat en kijken om ons heen. Aangekomen bij de morene kijken we hoe onze weg verder gaat.

Beslissing met als gevolg een bijzondere situatie

Na wat overlegd te hebben en kaartstudie te hebben gedaan. Besluiten we om door te steken over de morene en niet via de originele route te gaan. Een beslissing die later nog voor een bijzondere en leerzame situatie zal zorgen…. Over de morene willen wij hem doorsteken. En dat lukt ook prima in het begin. Nu nog wel in ieder geval. Soms passeren we een stroompje en dat lukt ook nog wel prima. Maar stroompjes worden groter….

Al snel komen we erachter dat we de zeer avontuurlijke route hebben genomen en daarbij ook gevaarlijkere route hebben genomen. Wij lopen nu eigenlijk onder de gletschertong waar al het smeltwater omlaag komt. Nu nog in riviertjes die er al zijn. Maar je wilt hier niet lopen wanneer er een grote watervoorraad losbreekt in de gletscher… Dit beseffen wij ons en we willen nu 1 ding: weg uit deze gevaarlijke zone. Zeker niet met stenen die dan ook mee komen. We dalen steeds af maar komen ook dan weer voor een grote rivier te staan.

In de val, het probleem is juist de oplossing!

We kunnen niet meer verder. We moeten nog een snelstromende rivier oversteken en dan zijn we hieruit. Maar het stroomt zo snel en agressief dat er soms grote keien meer stromen. Ik probeer een weg te vinden door de rivier maar wanneer ik er met een been in sta zie ik dat deze locatie hem niet gaat worden. Ik ga weer terug naar de Duitser en wij overleggen.

Wij kijken rond en ik zie onderaan bij dezelfde rivier dat het daar minder steil is. Dus het stroomt daar minder hard. Daar is de rivier wel breder dus dat betekent in ieder geval natte schoenen en een natte broek. Dat heb ik er zeker wel voorover om uit dit gevaarlijke gebied te komen. Wij lopen ernaartoe en bekijken de overgang. Zeker minder steil maar wel veel breder. Ik kijk verder en zie dat als wij deze rivier passeren wij weer in veilig terrein zijn en het pad op de normaalroute kunnen opzoeken.

Onze wegen scheiden

Ik vertel mijn collega dat ik hierover heen ga en dat hij moet volgen wanneer ik aan de overkant ben. Ik bereik de overkant zonder grote moeite maar wel met een nat onderstel. De Duitser kijkt mij afwijzend aan en gebaart ik ga mijn eigen weg vinden. Ik schreeuw naar hem ‘prima en veel succes’. Hier scheiden onze wegen. Ik ben erover, maar hij nog niet. Het zit mij niet helemaal lekker maar ik maak een keus en hij maakt zijn eigen keus.

Dit zet mij aan het denken. Een ethische tweestrijd komt er in mij op. Eigenlijk kun je toch niet iemand achterlaten? Maar ja, als je geen natte schoenen wilt krijgen dan doe je het ook wel zelf? Uiteindelijk gaat het om veiligheid en hoe je het went of keert.

Veilige balans tussen mens en natuur

Eigen veiligheid eerst in de bergen. En dat is niets egoïstisch, maar puur het feit dat iedereen die een berg opgaat in de eerste plaats verantwoordelijk is voor zichzelf en voor zijn eigen handelen en gedrag. Zo was ik ook verantwoordelijk ervoor om deze persoon aan mij te koppelen toen we nog op de top stonden. Iets waar ik nu nog beter over na moet denken de volgende keer. Bergen beklimmen is geen theekransje.

Het gaat om het vinden tussen een veilige balans tussen mens en natuur en nog veel meer. Ook was ik verantwoordelijk voor het afsnijden van de route, en het gevolg daarvan, want hij leunde zeer op mij bij het nemen van de beslissing. Allemaal zeer leerzame lessen, die ik meeneem. En waar ik iets mee moet doen bij een volgende keer. Waarom afsnijden? Gemakzucht? Denken dat je sneller bent? Gemakzucht zal ten alle tijden worden bestraft in de bergen. Daartegenover staat dat bikkelen en zweten weer word beloont!

Mijn weg vervolgend

Soms kijk ik achterom. Dan zie ik de Duitser afdalen nog steeds ingesloten door de rivieren. Ik raak hem uit het oog. Ik ga verder en ga op zoek naar het pad. Via een steile rots en grashelling vind ik het pad. Het vertrouwde gele bordje. Ik daal verder af en over een steil pad ga ik omlaag richting het dal van Lüsens. Vanuit hier heb ik een prachtig uitzicht op de Noordgraat en de hele noord-oostkant van de berg. Ik kom weer aan op vlakke bodem en passeer een alpenweide waar de koeien staan te grazen.

Een frisse geur van alpenkruiden komen in mijn neus. Ik kijk steeds of de bergredding er niet aankomt voor de Duitser en ben er wel mee bezig in mijn hoofd. Even later bij een beekje kom ik 2 Nederlanders tegen en vraag aan hun of zei iemand voorbij hebben zien komen. Toen ik zijn signalement vertelde knikte zei bevestigend dat vijftien minuten terug iemand passeerde die erg leek op diegene die ik beschreef.

Dat luchtte enigzins op. Na een lange interessante tocht kom ik aan bij de auto en kijk nog één keer naar de berg. De berg die mij vertelde dat ik nog niet uitgeleerd was.