Onze beklimming van Kilimanjaro, deel 2

Onze beklimming van Kilimanjaro, deel 2

Een reisverhaal van Ton Peters

In deel 1 van dit reisverhaal kon je lezen over mijn voorbereidingen voor de beklimming van Kilimanjaro. Ook beschreef ik in dat verslag (klik hier) de eerste vier klimdagen. Lees nu hoe het ons verder verging.

Dag 5: Op naar Karanga Camp op 3995+

Op dag 5 staat de Baranco Wall op de planning. Het is weer heerlijk zonnig als wij vanuit ons Baranco Camp op 3900+ opkijken tegen de Baranco Wall. Het lijkt een enorm steile bergwand van dik 200 meter hoog en hier moeten wij tegenop. In de praktijk valt het gelukkig mee alhoewel we wel met handen en voeten naar boven moeten klauteren.

Diep respect hebben we wederom voor de porters. Zij doen de klim met een dikke pak bagage op hun rug. We geven ze dan ook alle ruimte om ons… te passeren. Als wij boven zijn aangekomen hebben de porters netjes de tafel gedekt en trakteren ze ons op een kop thee met een hapje… wat een luxe zeg.

Porters sjouwen de spullen de Baranco Wall op

Hierna gaan wij glooiend door de wolken berg op en berg af met links steeds de imposante top van de Kilimanjaro.

Het venijn zit uiteindelijk in de staart. Nog even een korte scherpe afdaling met een erg gladde ondergrond, gevolgd door een pittig klimmetje. Aan de voet van deze klim bevindt zich het laatste waterpunt. Vanaf hier moet ook het water voor het volgende kamp gehaald worden. Wij komen uiteindelijk in het Karanga Camp aan op 3995+.

De uitzichten zijn geweldig en Moshi ligt letterlijk en figuurlijk onder de wolken aan onze voeten. Ook blijft de imposante 4566+ hoge Mount Meru aan de horizon erg indrukwekkend boven de wolken uitsteken.

Moshi ligt letterlijk en figuurlijk onder de wolken aan onze voeten

Maar de blik richting de top van de Kilimanjaro overtreft alle dimensies met 5895+.
De volgende avond gaat het dan eindelijk gebeuren.

Dag 6: Barafu Camp op 4673+

De opmaat voor de ‘summit day’.

In de nacht had het stevig gevroren wat betekent dat je met allerlei laagjes aan in je slaapzak kruipt. Gelukkig heb ik het niet koud gehad omdat ik op het laatste moment mijn slaapzak ruilde met die van Marcel, vlak voordat hij ziek terug moest. En die slaapzak is echt warmer dan die van mezelf. Maar ja, als je dan ’s nacht naar het toilet moet dan is het toch even afzien.

Op dag 6 hebben we een ogenschijnlijk korte wandeling. Vanaf het Karanga Camp hoeven we maar een kilometer of 7 richting het Barafu Camp op 4673+. Dat is dus toch nog even een goede 700 meter klimmen en de lucht wordt steeds ijler.

Het is de dag dat we naar het startpunt gaan van de uiteindelijke laatste klim: Summit Day. De wandeling ging vlotjes en iedereen heeft goede zin. Ik maak wat leuke shots met mijn video camera en voor we het weten zijn we in Barafu Camp.

We hadden tot nu toe continue de indrukwekkende Mt. Meru aan de horizon maar nu we in Barafu Camp zijn krijgen we ook zicht op de Mt. Mawenzi aan de oostzijde met de 5149+ hoge Hans Meyer Peak, de op één na hoogste berg van Afrika.

Het is een komen en gaan van wolken. Ik maak wat timelapsjes. We eten vroeg want vanavond om 23.00h PM gaan we beginnen aan de top. Voor de tijd proberen we toch nog even wat slapen…

Dag 7: Mt. Kilimanjaro 5895+

Summit Day…In de avond worden we gewekt en gaan voor een kop thee aan tafel. Iedereen ligt te prutsen met de uitrusting. Heb ik wel genoeg aan of is het te weinig? Yusuf checkt iedereen en na wat aanpassingen links en rechts kunnen we gaan. De volgorde waarin we lopen wordt vastgesteld en daar mogen we niet van afwijken.
De hoofdlampjes gaan aan en daar gaan we dan. Acht uur klimmen in het donker, voetje voor voetje en tergend langzaam. Na twee uur lopen maken we even een korte stop.

Acht uur klimmen in het donker, voetje voor voetje en tergend langzaam

De temperatuur is inmiddels behoorlijk gedaald en mijn camel waterzak is inmiddels dicht gevroren net zoals de bidons. Sommige leden van onze groep stoppen warmte pads in hun handschoenen en dan gaan we weer verder Als we omkijken zien we beneden dat een volgende groep ons volgt en verderop nog een groep. Wij zijn niet de snelste vandaar dat we eerder vertrokken zijn. Het is de bedoeling dat we bij zonsopkomst op de kraterrand zijn. Vertrek je veel later dan heb je een grote kans op wolken.

Uren later, links en rechts begint het te kraken, koude voeten, extra jassen, verstand op nul en doorgaan. Tijd voor een kop thee uit de thermoskan. Met mij gaat het prima. Even later merk ik wel dat ik mijn longen begin te voelen, maar verder heb ik geen koude handen of voeten. IJsgroei van de adem zit wel aan mijn jas. Tegen zonsopkomst begint het een slachtveld te worden. Groepen die ons ingehaald hebben moeten stoppen om mensen op te lappen. Ook wij moeten stoppen.

Mentaal is het erg zwaar, Stella Point komt maar niet in zicht

Michelle begint last van hoogteziekte te krijgen maar we proberen haar toch naar de top te sleuren. Mentaal is het erg zwaar, Stella Point komt maar niet in zicht.

Dan begint het uiteindelijk toch licht aan de horizon te worden. Dat moet het teken zijn dat we er bijna zijn. Net als de zon opkomt zijn we eindelijk bij Stella Point 5756+, op de rand van de krater.

We pakken ons nog even samen voor de laatste loodjes want vanaf hier is het nog een uur lopen en 150 meter klimmen.

We lopen nu over een makkelijke ondergrond en het uitzicht is echt overweldigend. Puur op de adrenaline vergeet je de kou en alle ontberingen. Dat geldt echter niet voor iedereen.

Het landschap van de gescheurde en smeltende gletsjers is fenomenaal, Mt. Meru aan de horizon maakt het af. En dan zijn we er eindelijk… Mt. Kilimanjaro congratulations 5895+, Roof of Afrika, one of the 7 summits!

Iedereen doet zijn ding, foto zus en foto zo. Hikers met een “missie” poseren met vlaggen of foto’s van dierbaren. Erg indrukwekkend allemaal.

Ondanks het prachtige en intense moment kunnen we hier niet een uur rondhangen, maar ik geniet optimaal. Ik film wat, neem de omgeving in me op, kijk in de oude krater en bewonder de gletsjers aan de overzijde van de kegel.

Als laatste verlaat ik de top, poseer samen met Sonja voor wat laatste foto’s en dan lopen we terug naar Stella Point. Het gaat allemaal veel makkelijker nu. Michelle is met de gids met spoed naar beneden gegaan om zo snel mogelijk weer te herstellen, door meer zuurstof in het bloed laten komen. De gidsen hebben wel zuurstofflessen mee maar die worden niet gebruikt. Uiteindelijk beginnen we aan de afdaling, met goede zin.

Terug naar Mweka Camp 3100+

De temperatuur stijgt snel nadat de zon is gerezen. De route van afdaling is erg makkelijk en als we bijna bij het camp zijn komen de porters ons tegemoet lopen en nemen de rugzakken van ons over. Erg lief van ze. Om 10.00h zijn we terug in het camp. Mission completed.

Het zwaarste moet echter nog komen, om 12.00 uur moeten we verder afdalen, nog vier uur. Dat vond ik best pittig nog. Het pad was ook niet fijn.

Als we weer in de bush uitkomen zien we ook snel het laatste kamp verschijnen, Mweka Camp 3100+.

Dag 8:  Mweka Gate, de finish!

De volgende ochtend is het nog drie uur lopen naar de gate. Al snel duiden we de jungle weer in het hele dikke bomen.

Ik geniet van alles, zelfs van het genieten van Gabe geniet ik. Ieder loopt zijn eigen tempo. We zien regelmatig apen en over onze schouders werpen we een blik op de top.

Als we uiteindelijk bij de gate zijn staat Marcel ons op te wachten, een prettig weerzien waar wederzijds de verhalen worden uitgewisseld.

---

Lees hier deel 1 van dit reisverhaal

---