Na het oversteken van de bergpas worden we omringd door hoge bergenpieken en volgen we de helderblauwe, schuimende rivier de Sarca. Na uren rijden komen aan in Arco, het wereldbekende klimparadijs dicht bij het Gardameer, om hier de komende dagen onze cursus outdoor single pitch voorklimmen te voltooien. Met de reusachtige massieven waar we de afgelopen uren langs zijn gereden heb ik zomaar het gevoel dat deze reis heel erg bijzonder gaat worden.

Nederlandse Politie Sportbond

Op het campingterrein maken we kennis met de rest van de groep. Deze reis is geïnitieerd door de NPSB (Nederlandse Politie Sportbond), waardoor ik omringd ben door werknemers van de politie die in deze cursus willen werken aan het verleggen van grenzen en het uitbreiden van hun kennis en kunde. Onder leiding van het bedrijf First Ascent gaan we de komende zes dagen dan ook aan de slag met alle kennis over toprope klimmen, voorklimmen en outdoor single pitchen, waarbij we alle kennis hangend aan de massieven direct toe zullen passen.

De Dolomieten – waar we op dit moment zijn – is het zogenaamde Mekka van de klimmers en dat is te verklaren. De massieven in tientallen kleuren tussen rood en grijs vormen een landschap wat er machtig, maar ook beangstigend uit ziet. Met meer dan 600 routes in dit gebied is voor ieder wat wils te vinden, van kinderen tot hoog niveau klimmers. Wij lopen die eerste dag naar een massief met toegankelijk routes, waar we tussen onze klimspullen en overige uitrusting plaats nemen tussen het steengruis en het zand om te luisteren naar de introductie van vandaag.

Instructies

Sander neemt de leiding, spreekt luid en duidelijk en zorgt dat iedereen aangehaakt blijft bij de veiligheidsinstructies. Hoewel het als vakantie voelt om hier te zijn, blijven we een sport beoefenen die ernstige gevolgen kan hebben als we de handelingen niet veilig uitvoeren. Het is daarom voor iedereen van belang dat we eerst de basis onder de knie krijgen, weten welke materialen we allemaal aan onze heupgordel hebben hangen en hoe we er mee om moeten gaan. Als dat gedaan is, hangen we voor de lunch al in de rots om de zojuist geleerde kennis toe te passen.

Op dag twee worden we in hetzelfde klimgebied verwacht, maar bij een ander massief. Dit massief – genaamd Peter Pan – is een stuk hoger en steiler, waardoor het perfect is om onze voorklimvallen op te oefenen. Juist door deze vallen bewust en gecontroleerd te maken zullen we ons zekerder voelen op de rotsen. We weten dan hoe we moeten vallen en dat het veilig is. We beginnen hierbij met toprope vallen, waarbij de naam al verraad dat het hierbij gaat om een val waarbij het omslagpunt van het touw bóven je hoofd zit. Zodra je valt, voel je dus ook de spanning in je heupgordel, waardoor je als het ware in een schommel terecht komt. Tijdens het oefenen van dit onderdeel merk ik dat ik het vooral leuk vind en niet bang ben.

Vallen met voorklimmen

Als iedereen de toprope vallen succesvol heeft afgerond gaan we aan de slag met voorklimvallen. Hierbij nemen we plaats bóven ons laatste zekerpunt, waardoor de valafstand wordt vergroot. Het enge aan deze voorklimval is het feit dat we op een richeltje moeten staan en hier zelf vanaf moeten springen. Iets wat compleet tegen onze natuur in gaat. Na zes vallen te hebben gezien besluit ik dat het ook voor mij tijd wordt om de poging te wagen. Ik voel me goed en sta in de startblokken om te vertrekken. Op het moment dat Tanja zegt; “Manon, je mag klimmen”, weet ik dan ook dat het veilig is en zet ik mijn eerste stappen op de rots.

Gedachten flitsen door mijn hoofd, mijn handen worden met de seconde klammer en mijn hartslag schiet door mijn keel

De route klim ik redelijk snel en soepel naar boven, waar Sander op me staat te wachten. Het is pas op dat moment, wanneer hij begint te praten om uit te leggen wat ik zo moet doen, dat mijn hoofd ineens ‘AAN’ schiet. Gedachten flitsen door mijn hoofd, mijn handen worden met de seconde klammer en mijn hartslag schiet door mijn keel. Ik kan helemaal niet springen!

“Sportklimmen is een complex van fysieke en mentale uitdaging, met als doel om een mooie route te klimmen.”

Een spel in mijn eigen hoofd speelt zich af, terwijl ik om de paar minuten door mijn knieën zak om daarna weer rechtop te gaan staan. Mijn handen zijn zó verkrampt, dat ik niet eens meer los kan laten, al zou ik het willen. De bemoedigende woorden van Sander komen dan ook niet echt binnen en ik ben vooral in gevecht met mezelf. Ik heb het net de rest van de groep zien doen, waarom vertrouw ik dan niet op mezelf?

Veranderende tactieken

Na minuten van knisperende stilte verandert Sander zijn tactiek. Ineens geeft hij aan dat er haast en urgentie is, want ik moet dit ook kunnen als er ergens anders een ongeluk is gebeurd. Ik móet nu gaan, want anders komt het voor de andere klimmer niet goed. Hoe banaal het ook klinkt, dát was voor mij het moment waarop ik dacht; Hey, ik moet dit kunnen, dit is prioriteit, ik moet nu gaan.

Waarop ik vervolgens mijn handen los liet, de angst eruit kwam met een luide kreet en mijn voeten zich weer tegen de rotswand plantten. Wat een moment! Ik ben het dan ook helemaal eens met de woorden die ik Sander eerder hoorde zeggen: “Sportklimmen is een complex van fysieke en mentale uitdaging, met als doel om een mooie route te klimmen.”, waarbij ik die mentale uitdaging vandaag zeker tegen ben gekomen.

Touwtechnieken

In de dagen erna herhalen we de eerder opgedane kennis, waarbij we onder andere onze zekering ombouwen. Wat we hierbij doen is het loshalen van de primaire zekering, zodat we boven aan de route een omleidpunt krijgen. Hierdoor kunnen we – nadat we dus de route hebben gehaald – weer veilig afdalen naar beneden. Daarnaast oefenen we het abseilen en een noodafdaling voor andere toekomstige situaties. Focus en rust zijn hierbij van belang, om geen fouten te maken bij het aanpassen van de touwen.

De methodes die de afgelopen week de revue waren gepasseerd hadden alles te maken met het veilig naar boven klimmen, zoals het clippen van het touwen in de carabiners (op de juiste manier en met de juiste materialen), maar ook over het veilig afdalen, zowel in gewone situaties als in afwijkende of noodsituaties. Ik voelde me dan ook steeds veiliger en besefte me dat ik in de toekomst mogelijk niet slechts 9 meter boven de grond zou hangen, maar misschien wel 35 of 40 meter. Enerzijds was dat een gedachte die me angst aanjoeg, en anderzijds kon ik niet wachten om mijn grenzen zo ver te verleggen dat ook die hoogtes normaal zouden worden. Herhaling was key, toch?

Spanning

Tijdens het oefenen van de touwtechnieken en ombouwmethodes op hoogte merk ik dat ik zweethanden krijg en ik vraag me af waarom. Ik heb niet zó zwaar geklommen dat het van de inspanning komt en ik heb ook niet het gevoel bang te zijn. Toch zorgen de steile stukken van de wand, waarbij ik dus niet meer tegen de rots aan kan leunen, ervoor dat mijn lichaam reageert en er een ‘knop’ om moet. Pas na enkele seconden komt het besef dat ik vast zit aan een touw en dat het veilig is om verder te klimmen. Het duurt maarliefst drie routes voordat ik geen zweethanden meer heb en ik kan genieten van de hoogte en het uitzicht.

Ik ben gedurende de week niet de enige die tegen (onbekende) angsten of mentale blokkades aanloopt. Gedurende de vierde dag van de cursus merken we allemaal dat we moe zijn en dat zelfs makkelijke routes niet meer beklommen kunnen worden. Wat ik waardeer aan de methode van First Ascent zijn de reflectiemomenten met de groep, waarbij we alle hoofden even bij elkaar steken om terug te blikken op voorgaande uren.

We delen hierbij onze meningen over de lesstof, maar ook over hoe het met onszelf gaat. Die vierde dag – op het moment dat iedereen er even doorheen zat – besluiten we dan ook om naar lager gegradeerde routes te lopen om zo de focus te kunnen leggen op de techniek in plaats van onze klimkracht.

De laatste dag

Als de zonnestralen net over de bergtoppen heen komen kijken wij uit over rode daken in een heldergroene vallei. Niet één, niet twee, maar meer dan drie rijen bergpieken achter elkaar, gehuld in mist, doemen kilometers verder weg voor ons op. Ook al zijn we hier op de parkeerplaats nog niet op de bestemming om te klimmen, voorspelt dit uitzich veel goeds.

Eenmaal aangekomen bij de massieven, die in twee lagen onder elkaar liggen, gaan we aan de slag met de laatste dag van onze cursus. Sander, Mark en Michel geven ons de vrije hand om te gaan klimmen, zoals we in de toekomst ook zelf moeten gaan doen. Voldoening en vertrouwen in mezelf groeit als we route na route omhoog klimmen, ombouwen en op verschillende manieren weer afdalen.

Doordat het massief bestaat uit kalksteen, zijn de grepen anders dan op eerdere massieven. Het geluk aan deze cursus is dan ook het aanbod in verschillende locaties, gesteentes en omstandigheden. Zo blijf je scherp én krijg je een beter beeld van de verschillende mogelijkheden die in de natuur voorkomen. Wat dat betreft is de cursus een geheel pakket waarin je veel meer leert dan alleen het single pitch voorklimmen.

En met succes, want aan het einde van die dag staan alle acht klimmer met een certificaat in hun handen. Ik kan niet wachten op de volgende reis om weer te gaan klimmen, maar tot die tijd ga ik oefenen met vallen én natuurlijk met beter worden.

Krijg je nu ook de kriebels om naar buiten te gaan om te klimmen? Check dan de website van First Ascent en de verhalen over Rotsklimmen in de Noordelijke Vogezen of Sportklimmen in Valgrisenche in Aosta, Italië.

---