Piz Palü, een laagdrempelige top op grote hoogte in Zwitserland

Na twee weken in de Alpen willen mijn vriend en ik nog een mooie, ‘ontspannen’, alpine tocht doen. ‘Ontspannen’ tussen haakjes, want écht ontspannen zoals een dagje op het strand liggen en je elk half uur omdraaien zodat je egaal bijkleurt, wordt het natuurlijk nooit.

Terwijl we op de camping in het Zwitserse Vicosoprano in het gras liggen, dromen onze gedachten weg naar verschillende alpine touren in de buurt. Het beroemde Bernina Massief met haar prachtige bergtoppen ligt om de hoek, maar ook andere bergtoppen zijn binnen handbereik. Piz Tschierva, Piz Boval, Piz Palü, Cima di Castello, Piz Umur, Piz de la Fuorcla… Genoeg mooie toegankelijke opties in de buurt. We besluiten dat de Piz Tschierva ons wel wat lijkt. Voor die tocht moet je al vroeg op dus we bellen de lokale berghut om een reservering voor twee personen te maken. Helaas, ze hebben geen plaats meer. We laten ons niet kisten. Piz Palü dan, ook een mooie optie.

Piz Palü dan, ook een mooie optie.

Op internet vinden we informatie dat er geen ‘echte’ berghut is om in te overnachten. Alpinisten blijken voor de beklimming van de Piz Palü vaak te bivakkeren op een plekje dicht bij de kabelbaan of ze slapen in het nabijgelegen berghotel. Op de website van het berghotel vinden we de prijzen voor het overnachten, en die zijn naar onze standaard redelijk prijzig (83 euro per persoon op basis van halfpension een overnachting in een 12-persoons slaapzaal).

Alpinisten blijken voor de beklimming van de Piz Palü vaak te bivakkeren op een plekje dicht bij de kabelbaan

We zien echter ook een voordelige midweek aanbieding, waarbij je vier nachten in de slaapzaal kan slapen, inclusief halfpension, één avond authentieke Zwitserse kaasfondue, één uur in de jacuzzi én gratis gebruik van alle kabelbanen in de omgeving. We kijken elkaar aan en beginnen te lachen: dit gaat hem worden!

Op 20 juli breken we ’s ochtends ons tentje af en nemen we de Corvatch kabelbaan naar Berghaus Diavolezza. Het berghuis ligt 2978 meter boven zeeniveau, wat best hoog is voor een berghotel. Gelukkig zijn we al twee weken in de alpen en dus ook een beetje aan de hoogte gewend. ’s Avonds gaan we vroeg naar bed en genieten we van het slapen in de slaapzaal, waar toch meer een berghuttensfeer heerst dan een hotelsfeer (en dat is naar onze mening een groot compliment)!

De volgende ochtend gaat de wekker al om 3.10u. Om 3.30u zitten we met de tassen ingepakt in het restaurant aan het ontbijt. Met wat moeite werken we een broodje en wat yoghurt naar binnen. Het croissantje, de sinaasappelsap en het appeltje bewaren we voor na de tocht. Ontbijten om 3.30u is niet onze sterkste kant.

Ontbijten om 3.30 uur is niet onze sterkste kant

De tocht begint met een stukje alpien rotswandelen. Het pad is smal en met vlagen erg steil. Hier en daar is er een sneeuwveldje dat we moeten oversteken. Een goede warming-up voor het echte werk straks op de gletscher. Na ongeveer drie kwartier wandelen komen we aan bij de Vadret-Pers gletscher. We trekken onze stijgijzers aan, binden ons in aan het touw en haken onze pickel zo aan onze tas dat we hem in één beweging kunnen pakken als dat nodig is.

Het eerste stuk over de gletscher is relatief vlak. Daarna begint het stijgen. Met een beetje puffen en hijgen komen we een heel eind. Er zijn een aantal zones met gletscherspleten, waardoor we alert moeten blijven op waar we lopen. Na 1,5uur zien we op de graat voor ons de silhouetten van mensen lopen. Daar moeten wij ook naartoe!

De tocht naar de graat gaat soepel. Wanneer we op de graat aankomen, zien we dat we nog een erg steil stuk moeten stijgen. We binden ons uit van het touw (als één iemand hier valt trekt hij enkel de ander mee naar beneden in plaats van hem te kunnen redden) en nemen de pickel in de hand. Halverwege het steile stuk begint mijn lichaam te protesteren tegen de hoogte en de fysieke inspanning die het moet leveren. We nemen wat rust, maar echt comfortabel zitten we nou ook weer niet op de steile helling.

We besluiten samen dat het ook prima is om de top niet te halen, we hebben al zulk mooi uitzicht en hebben liever een plezierige comfortabele tocht dan eentje met te veel afzien. Daarnaast, als ik straks op het smalste stukje van de graat duizelig wordt, dan wordt het echt gevaarlijk.

Oosttop

Na tien minuutjes rustig gezeten te hebben lijkt het wel weer wat beter te gaan en lopen we toch door naar de oosttop van de Piz Palü. Het laatste stuk lopen we over een prachtige, smalle sneeuwgraat. Echt een plaatje! Op de oosttop rest ons de keuze of we ook nog doorgaan naar de hoofdtop. We besluiten dat dat voor ons vandaag geen toegevoegde waarde heeft. We genieten van het uitzicht op de oosttop (3882 meter hoog) en nemen daarna dezelfde route terug naar het berghotel.

We lopen rustig naar beneden over de graat, langs het steile stuk, om de gletsjerspleten heen… Het is verraderlijk om op de top te denken dat je het moeilijkste hebt gehad, maar stiekem is naar beneden gaan ook nog een hele uitdaging. Conditioneel gezien is het wellicht wat makkelijker dan omhoog-lopen en -klimmen, maar je moet minstens zo alert blijven op het ontwijken van gletsjerspleten en het uitstippelen van je route.

Daarnaast is het soms best een verre afstand die je moet afleggen op moeilijk terrein, en ben je al vermoeid door de beklimming naar de top. Afleiding ligt op de loer. We pushen onszelf om met een even grote concentratie af te dalen als waarmee we een paar uur omhoog zijn gegaan.

Conditioneel gezien is afdalen wellicht wat lichter dan stijgen, maar je moet minstens zo alert blijven op het ontwijken van gletsjerspleten en het volgen van je route

Gelukkig gaat de afdaling vlekkeloos. Het laatste stuk, over de rotsen terug naar de hut voelt als een enorme opgave. De tocht naar de oosttop van de Piz Palü heeft er toch wel ingehakt. Uitgeput komen we op het terras van het berghuis aan. We doen een dutje in de slaapzaal en ’s avonds genieten we dubbel van het feit dat er voor ons gekookt én afgewassen wordt. Het was een prachtige dag! En bijgekleurd, dat zijn we sowieso. Niet zo egaal als wanneer we voor de luie dag op het strand waren gegaan, maar onze neusjes zijn in ieder geval weer een tintje bruiner!

Jiska Appel

Al voordat ik zelf kon lopen ging ik tijdens vakanties de Zwitserse alpen in. En al zolang ik mij kan herinneren ben ik verliefd op de bergen. Alpineren, rotsklimmen, klettersteigen, hardlopen, wandelen: alles in de bergen vind ik fantastisch! Het liefste ben ik met mijn vrienden van de Amsterdamse Studenten Alpen Club op avontuur.

Reizen naar USA en Canada

---