Reisverslag: de tijd van mijn leven in Yosemite
Reisverslag: de tijd van mijn leven in Yosemite
Een outdoorinspiratie door Jeffrey Witter | volg Jeffrey op Instagram
Op dit moment beleef ik de tijd van mijn leven in Yosemite. Sinds ik begon met klimmen was Yosemite het walhalla voor mij. De grootse wanden, de mooiste verhalen. Nu heb ik in een paar jaar door middel van cursussen van Mountain Network en via vrienden veel kennis en ervaring opgedaan in de klimwereld. Vorige week vrijdag was het dan eindelijk zo ver, mijn klimmaat Rob Gietema en ik vlogen naar San Francisco voor het grootste avontuur tot nu toe, in Yosemite!!
Ik ben er nu een week en heb twee beklimmingen gedaan, Washington Column en de bekendere Regular North West Face van Half Dome.
Half Dome Village
Hieronder een deel van mijn dagboek over de beklimming van Half Dome.
Zoals gewoonlijk vertrekken we vroeg van de camping. Wanneer de eerste zonnestralen de vallei binnen vallen rijden we het park in. We parkeren de camper bij Half Dome Village waar we twee bekende tegenkomen. Onze Spaanse amigos, met wie we eerder een koude nacht hebben doorgebracht op een richel op Washington Column.
We delen wat informatie over routes uit en gaan bepakt richting de voet van de wand. We hadden deze keer twee tassen mee om de load te verdelen. Waar we vorige keer al het gewicht in één tas stopte kozen we ervoor om het nu te verdelen. Een haulbag van 25kg en een duffel van 25kg. Nu vraag je je vast af, waarom zoveel gewicht. Per dag heb je zo’n vier liter water nodig, per persoon. Als je op vier dagen rekent, komt dat al neer op in totaal 32kg water voor twee personen.
Om bij de voet van de wand te komen moeten we nog duizend meter omhoog via de Death Slabs
Het eerste stuk is redelijk vlak en door het bos, echt super mooi. Om bij de voet van de wand te komen moeten we nog duizend meter omhoog via de Death Slabs .. zwaarste approach ooit?? Geinen we. Ja!
Koken
Na een steil zigzag pad komen we het eerste vaste touw tegen. Jezelf aan een klimtouw omhoog trekken op een vlakke wand is normaal al niet leuk, maar met 25kg op je rug is dat loodzwaar! We klauteren verder en verder, op een uurtje van de wand, besluiten we om te gaan koken. Zodat we later die dag geen geuren van voedsel rond onze slaapplek zullen verspreiden. Er zitten namelijk veel beren in Yosemite. En daar word je liever niet door gewekt.
“We bailed man, it’s a shitshow up there”
Eenmaal bij de wand, komen we twee klimmers tegen. Ze hebben net acht pitches abgeseild. Ik vroeg ze wat ze hadden gedaan. “We bailed man, it’s a shitshow up there. A party has not moved since we started abseiling.. wow.” Dat is verdomde traag!
Zwaar
We maken ons klaar om alvast wat touw op te hangen. Vermoeid van de flinke beklimming begin ik aan pitch 1. Het is 15.00 uur en de wand komt nu pas in de zon. Het is zwaar en vermoeiend. Ik kom boven, fixeer de lijnen en begin de haulbag omhoog te takelen. Bij pitch 3 laten we de haulbag staan en gaan abseilen naar de voet van de wand. Daar laten we de touwen hangen, zodat we morgenochtend de eerste pitches niet meer hoeven te klimmen en takelen. Alleen maar jumarren. Dan bevestig je twee klemmen aan het touw met laddertjes en loop je als het ware via het touw omhoog.
De zon verdwijnt net achter El Capitan wanneer we de laatste abseil doen. We slapen aan de voet van de wand en gaan morgen vroeg knallen!
Dag 2
Het is zes uur in de ochtend, de spullen zijn gepakt en we jumarren onszelf warm. Eenmaal aangekomen bij onze haulbag op pitch 3 eten we wat snickers als ontbijt en klimmen verder. De wand telt 23 touwlengtes, we hadden de planning gemaakt om bij 11 en 17 te slapen. Op die manier zouden we drie dagen aan het klimmen zijn.
de slaapplek op pitch 11 is er niet meer. Die was blijkbaar in 2015 naar beneden gevallen
Bij standplaats 7 raakte Rob aan de praat met een paar Amerikanen die al een tijdje achter ons klommen. Ze gingen terug.. vóór ons zat namelijk een groep die echt voor geen meter opschoot. Terwijl wij acht pitches klommen, hadden zij er pas één gedaan. Dat was diezelfde shitshow als waar de andere twee klimmers het de dag ervoor over hadden. Toen Rob eenmaal bij mij was vertelde hij dat de slaapplek op pitch 11 er niet meer was. Die was blijkbaar in 2015 naar beneden gevallen. Iets wat natuurlijk niet in onze topo stond.
Maar goed, we hadden een aantal keuzes.
- Doorklimmen tot pitch 17 of ergens tussen 11 en 17 gaan slapen op een niet zo fijn richeltje.
- Terug. Dus alle pitches abseilen met de haulbag.
- Via een andere route naar de top.
Keuze 1 viel af vanwege die trage lui voor ons. Inhalen was niet mogelijk vanwege de gladde wand, en het feit dat ze niet alleen een haulbag aan het hijsen waren maar ook een portaledge. Keuze 2 zou kunnen, maar we willen wel heel graag de top halen. Keuze 3..we hadden nog genoeg tijd en energie dus kozen voor de laatste optie en gingen ervoor
Subdome
We gingen kijken of we de subdome konden toppen, die ligt net links van de grote top. Na wat googelen bleek dat we online geen routebeschrijving konden vinden. “Yolo?”, vroeg Rob.. “Yolo!”, antwoordde ik.
“Yolo?”, vroeg Rob.. “Yolo!”, antwoordde ik.
We zagen de Summit Ridge al, maar wisten niet precies hoe de route liep. Ik begon aan de pitch en aimde voor een boompje zo’n dertig meter boven ons. Daar kon ik makkelijk een standplaats maken om Rob weer naar boven te zekeren. Al snel kwam ik erachter dat bijna alle rotsen los zaten, linke soep maar terug klimmen was geen optie. Ik moet door tot de boom. Vanaf daar konden we vast abseilen.
Rob kwam naklimmen en besloot nog wat meters door te klimmen om te kijken of het beter werd. “Nope, dat gaat hem niet worden”, zei hij. We bouwden de abseil en vroegen ons af zouden we dat halen met een zestig meter touw? Met een touw van die lengte kun je namelijk maar dertig meter abseilen. “Laten we het proberen”, zeg ik. “Als het niet lukt, klim ik weer omhoog en knopen we het tweede touw aan het andere touw. Dan redden we het sowieso.” Het risico hiervan is dat als we de touwen naar beneden trekken, de knoop vast kan komen te zitten en er daardoor ook rotsen naar beneden kunnen vallen.
Het risico hiervan is dat de knoop vast kan komen te zitten en er daardoor ook rotsen naar beneden kunnen vallen
Ik ging als eerste het linke stuk naar beneden half klimmen half abseilen. “Hier uitglijden is sfeerverlagend, zoals onze maat Melle dat altijd zo mooi zegt.
We moeten terug
Rob vraagt of ik het red met het touw. Ik heb nog een paar meter over, maar kan niet zien of het touw helemaal tot aan het plateautje komt. “Misschien met rek”, antwoord ik? En ja hoor. Met nog tien centimeter over kom ik op het plateau aan. Het was nu duidelijk, we moeten terug. Omdat we beide geen zin hadden in in het donker te gaan abseilen, daalden we af tot pitch 6 en hebben daar op een richeltje ons kamp opgezet, eten gekookt en genoten van het uitzicht op de vallei.
Tot diep in de nacht was team “shitshow” boven ons nog bezig. Uiteindelijk hebben ze die hele dag maar drie pitches gedaan. Het was dus een goede keuze om terug te gaan.
De volgende dag hebben we de resterende pitches abgeseild en liepen het vijftien kilometer lange pad terug naar het dal.
Geen top behaald, maar wel een top avontuur beleefd!
Om het verhaal enigszins beknopt te houden, heb ik niet alles uitgebreid kunnen uitleggen. Als je vragen of opmerkingen hebt, reageer op deze post of stuur mij direct een berichtje via mijn Instagram. www.instagram.com/jeffrey_whiter/
Ik ben Jeffrey, alpinist, wielrenner, snowboarder, fotograaf en student. Mijn doel? Het beleven en vastleggen van mooie momenten. Ik hoop dat ik met mijn foto’s en verhalen jou als lezer kan inspireren om meer uit het leven te halen.