Reisverslag | Rotsklimmen in de Noordelijke Vogezen

Rotsklimmen in de Noordelijke Vogezen

Een reisverhaal van Noke Venken

Het is steeds moeilijker te organiseren door de dagelijkse ratrace. Ze komen zelden voor, dus ik geniet er extra hard van. Het staat op nummer één op mijn lijstje met favoriete tripjes: een weekendje rotsklimmen met vrienden. Want wat is er nou avontuurlijker en ontspannender tegelijk, dan de dag doorbrengen met vrienden aan de rots en de avond aan de kookvuurtjes tussen de tenten?

We vertrokken vrijdagmiddag naar de Noordelijke Vogezen, naar Camping du Heidenkopf, een kleine gezellige natuurcamping. Niet te veel poespas. Rustig, mooi en proper sanitair, klein en gezellig. Elke morgen komt een bakkersbusje met vers brood.

We bekeken die avond de topo van de Noordelijke Vogezen. Het leek als het ware een klimbijbel. Genoeg te klimmen. Maar zo eenvoudig was het helaas niet. De meeste klimgebieden in de buurt waren massieven met routes vanaf niveau 6a. Voor de twee heren bleek dit prima te zijn. Maar de andere twee dames van het gezelschap en ik klimmen een niveau lager.

We zouden naar Chateau du Waldeck gaan, een massief met moeilijke en gemakkelijke routes. Even later bleek, volgens een website, rotsklimmen tijdelijk verboden te zijn op deze massieven. Al snel kwamen we tot de ontdekking dat veel massieven niet toegankelijk te zijn. De moed zakte ons in de schoenen.

Een nieuw plan

De volgende ochtend belden we een toeristisch bureau. De massieven van chateau du Waldeck bleken inderdaad gesloten te zijn. Tijdelijk verboden om te rotsklimmen. We veranderden het plan en vertrokken richting Roches Plates, 45 minuten rijden van de camping. Hier mochten we volgens het toeristisch bureau wel klimmen.

Spinnenwebben en mos waren voor ons duidelijke signalen dat hier lang niemand meer naar boven is geklommen

We moesten even zoeken en een stuk wandelen maar we waren eens zo blij toen de massieven verschenen. Opnieuw zonk de moed ons in de schoenen. De massieven waren behaakt maar lang niet meer beklommen. Spinnenwebben en mos waren voor ons duidelijke signalen dat hier lang niemand meer naar boven is geklommen. Mijn maag kneep zich dicht. We wandelden verder, massief na massief. Plots verscheen er een wand met allemaal witte plekjes. Pof! hier is duidelijk nog geklommen, en niet lang geleden. Even later arriveerden nog enkele andere klimmers.

Geen minuut later stonden we klaar voor onze eerste klimroutes. Partnercheck en klimmen maar! Het conglomeraat gesteente was nieuw voor me. Al de kleine uitstekende kiezels zorgden voor een zekere keuzestress, maar ik was op slag verliefd op die uitstekende randjes. Gewoontegetrouw vergat ik in al mijn enthousiasme mijn voorklimangst. Typisch.

Ik stapte in een 5C maar de angst nagelde me al snel vast aan het massief. Terwijl ik me liet zakken stegen mijn frustraties. Ik knoterde even in mezelf en warmde vervolgens toprope op. Hoewel dit gesteende van uitzicht niet mijn favoriete steen is, verrasten de routes me. De dag vloog om, met af en toe twee knikkende knieën, maar met vooral veel klimplezier.

Zondag bezochten we een klimgebied, even mooi als het klinkt: Chateau du Falkenstein. De aanloop naar de klimmassieven was kort. Wat een prachtige massieven! Vandaag klommen we op zandsteen. De behaking was schaarser dan de dag voorheen, maar nog steeds beter dan de massieven van de Ardennen. Ik klom enkele prachtige routes en genoot van de omgeving en het uitzicht.

In de vroege namiddag reden we weer richting huis, het zat er weer op. De Noordelijke Vogezen is zeker een gebied om opnieuw heen te gaan. Er is zoveel te klimmen en te wandelen. Hopelijk tot snel!

---

Lees hier meer verhalen over (rots)klimmen

---