REISVERSLAG SPANJE | Drie wandelingen door de Sierra Nevada in Andalusië

REISVERSLAG SPANJE | Drie wandelingen door de Sierra Nevada in Andalusië

Door Dion van der Meij

Ooit op zoek naar nieuwe hoogten en andere gebergten in Europa viel mijn oog op de Sierra Nevada in Spanje. Dit was tot dan toe een onbekend gebied voor mij. Ik zag dat daar onder andere de hoge toppen van het Spaanse vasteland lagen en werd meteen enthousiast. Met luchtfoto’s van Google Maps stippelde ik mijn route uit en zag dat het logistiek gezien prima was om vanuit Trevélez tochten te gaan maken.

Trevélez is  een klassiek dorpje gelegen in de provincie Granada en de regio Andalusië op een hoogte van rond de 1500 meter. Dit dorpje staat bekend om de hammen die hier gedroogd worden. Dit is de delicatesse der delicatessen. Laten we ook de wijn niet vergeten. Het is een mystieke plaats waar de tijd nog echt tijd is en alles op een rustige manier verloopt. Veelal kom je boeren tegen in traditionele cowboy kledij zittend op een paard achter hun vee aan.

Arabische invloeden

In de provincie Granada zijn nog genoeg elementen aanwezig van de Arabische invloeden lang, lang geleden. Zo ook de Mulhacén 3479 meter, topografisch gezien de 3de hoogste berg van west Europa. Deze berg is vernoemd naar de Moslimkoning: Abu l-Hasan Ali, die leefde in de 15de eeuw. De legende vertelt dat de koning op de top ligt begraven.

Nu maar voorbereiden thuis. Na een kaart te hebben besteld van het gebied en deze netjes te hebben geplastificeerd boek ik een ticket bij Iberia en vertrek vanaf Schiphol naar Madrid om hier over te stappen naar Granada. Vanuit Granada is er een prima bus verbinding naar Trevélez. Ook een bezoek aan Granada is zeker de moeite waard en dan met name het historische gedeelte van de stad.

In dit artikel zal ik je meenemen op een drietal tochten die ik in het voorjaar van 2018 heb mogen maken. Het waren indrukwekkende tochten in een bijzonder landschap.

Een wandeling door de Kloof van Eenzaamheid, Cerro Pelado 3182 meter

’s Avonds in mijn gehuurde kamer bij een vriendelijke Spaanse restaurant eigenaar met een kleurrijke temperamentvolle vrouw bestudeer ik aandachtig de kaart van het gebied. Er zijn legio aan mogelijkheden hier en het weer ziet er goed uit voor de komende week. Dus dat zal voor iedere dag activiteit voor de geest en lichaam betekenen. Ik stel wel eisen aan mijn tochten, het liefst zo lang en hoog mogelijk voor zover dat kan natuurlijk. Die eis kan prima gehaald worden want er liggen legio aan toppen van boven de 3000 meter. Dus dat zal betekenen dat er iedere dag minimaal 1500 hoogtemeters gemaakt gaan worden.

Van te voren had ik mij al ingelezen en kwam bij de bekendere toppen uit. Nu viel mijn oog op een berg ten noorden van Trevélez, Cerro Pelado genaamd. Toen ik naar de route keek kreeg ik meteen al het idee dat dit een tocht zou gaan worden waar je in alle rust zou gaan lopen. Dit werd dan ook bevestigd.

Echte cowboys

’s Ochtends vroeg eruit, fruit als ontbijt en met de kaart in de hand, verlaat ik langzaam het dorp in noord oostelijke richting. Ik loop over een paadje met alles in bloei. Kleurige bloemen en planten en de frisse geur van de natuur. De lucht is mooi blauw. Een Spaanse boer met Pyreneese berghond passeert mij. De local zit op een paard en maakt het hele verhaal compleet. Buenos Dias zegt de cowboy en ik antwoord met Buenos Dias Señor. Tot zover het enige Spaans dat ik rijk ben. We begroeten elkaar en ik maak ruimte voor de cowboy met het paard. Ik zeg tegen mezelf: “hier wonen nog echt cowboys”.

Een aantal uur wandel ik door de kloof heerlijk op mijzelf langs een stroompje. Met af en toe het gefluit van de vogels om mij heen, bewonder ik het landschap dat steeds ruiger wordt. Aan het eind van de kloof splitst de kloof zich op in een Y-vorm, op de kaart genaamd El Horcajo. Hier staan ook nog enkele zeer oude nederzettingen waarvan enkele nog in gebruik zijn, vermoed ik. Je ziet nog enkele agrarische resten en ik vermoed ook dat dit door boeren wordt gebruikt.

Ik vervolg mijn weg en ga weer het pad op. Af en toe pak ik de kaart erbij om te kijken waar ik zit. Ik vervolg mijn route en het terrein gaat langzamerhand over van groene landschappen naar een steenrijke ondergrond. En in de verte onderken ik al enkele sneeuwresten. Ik zie dat het pad met een omweg naar de top gaat maar ik besluit om af te snijden en mijn eigen route te gaan lopen. Nu loop ik door een blokken terrein dat op de kaart Borreguiles de Puerto heet. Je zou het kunnen vergelijken met een maanlandschap.

Ontzag voor het moment

Het terrein is glooiend en als je denkt dat je de top ziet duikt er weer een glooiing achter op. De top komt in zicht en het is nu alleen maar rechtdoor. Op de top staat een grote steenman. Het waait redelijk hier, ik schat windkracht 3/4 en ga achter de steenman zitten om beschut te zijn en kijk richting de Alcazaba. Ik sluit mijn ogen en droom om hier met ski’s aan de slag te gaan en de ijzige noordwanden te beklimmen van de Mulhacén en de Alcazaba. Maar om op dit niveau te geraken moet je stap voor stap vorderingen maken in de bergen. Dit besef ik maar al te goed. Je moet ontzag hebben voor het moment en geduld op brengen. Alleen dan kun je floreren in dit terrein.

De bergen staan je gewoon niet toe om zonder kleerscheuren de hoogste toppen van de wereld te bereiken. Uiteindelijk gaat het niet om de top maar de weg ernaartoe. Waarbij de top bereiken natuurlijk een euforische beloning is voor het gedane werk en de geleverde prestatie.

Na wat gefilosofeer op de top moet ik natuurlijk ook weer terug en schiet nog wat foto’s en gooi er nog een kruispeiling in om mijn eigen locatie op de kaart grof te bepalen. Een kruispeiling is een methode om met kaart, kompas en markante punten in het terrein ongeveer je eigen locatie te bepalen. Voorwaarde moet wel zijn dat deze twee punten ook op de kaart staan. Dit zijn altijd goede technieken om te blijven oefenen.

Ik daal af en verlaat in zuid oostelijke richting de top. Ik ren met plezier als een klein kind door de sneeuwresten. En heb het helemaal naar mijn zin. Ik zoek het pad weer op en wandel terug door de kloof van de eenzaamheid. Met zonsondergang kom ik aan in Trevélez.

Naar de top van Mulhacen ‘Mulay Hassan’ 3479 meter

In de vroege morgen, wanneer het leven langzaam opgang komt in Trevélez, verlaat ik het dorp opweg naar de Mulhacen. Er hangt een ontspannen sfeer in het dorp en ik ruik vers gebakken brood. Er is wat Cumulus bewolking maar voor de rest ziet het er prima uit. Via Haza del Chorillo loop ik omhoog naar Alto del Chorillo. Het pad is duidelijk aangegeven en alles staat in bloei. Bij een stenen huisje van een boer houd ik een pauze. De boer zelf is niet aanwezig maar er zijn sporen van agrarische activiteit en dat er ook geregeld dieren komen. Ik bewonder de omgeving en na een kwartier ga ik weer verder.

Via het pad ga ik omhoog. Eenmaal aangekomen bij Alto del Chorillo sla ik rechts af en zoek het pad op naar de Mulhacen. Op deze plaats loopt ook een onverharde weg die veelvuldig gebruikt wordt door mountainbikers en wandelaars. Let wel het is een hoogalpine weg dus sneeuwresten, gaten en stenen op of in de onverharde weg kunnen aanwezig zijn. Maar je zou er eventueel met een terreinwagen over kunnen.

Eenmaal het pad gevonden richting de Mulhacen wandel ik gestaag omhoog. Er zijn meerdere wandelaars en ik zie ook al enige beweging voor mij. Het pad loopt langs Loma del Tanto en gaat over in Loma del Mulhacen. Dit zijn namen die op de kaart staan. Hoe hoger ik kom hoe ruiger het terrein word. Maar het pad blijft prima te belopen.

Ik merk dat ik hoger begin te komen en voel me iets lichter in mijn hoofd maar geen bijzonderheden voor de rest. Ook nemen de sneeuwresten toe en dit hindert mij niet. Ik haal wat andere wandelaars in en nader de top. Op de top zitten wat Spanjaarden te rusten en ik bewonder het uitzicht. Ik voel me trots dat ik hier sta.

Mooie energie op de top

Nieuwsgierig probeer ik een blik te werpen in de diepte van de imposante noordwand. Ooit zal ik deze beklimmen denk ik. Het weer is prima en ik zoek een mooie steen uit om heerlijk in de zon te liggen. Op de top zelf, in een rots, zijn stenen gemetseld met tralies ervoor. Hierin hangen wat boeddhistische vlaggen. Het geeft een mooie energie op deze plek.

De tijd vordert en het wordt weer tijd om af te dalen. Ik zal een andere route afdalen en ga via Canada del Borreguil omlaag. Dat is aan de oostzijde. Over sneeuwresten en blokken loop ik omlaag. Ik passeer Siete Lagunas. Een mooie rustige plek met een klein bergmeertje. Onderweg passeer ik zo nu en dan mensen en ik bereik weer het groene graslandschap. Ik passeer El Vertedero en kom nog een onbemande hut tegen. In deze hut heb ik een aantal winters terug een nacht overnacht. Ik loop door het bos en over het pad omlaag. Ik passeer landerijen en Trevélez duikt weer op. Trots wandel ik het dorp binnen.

Inval van de duister nabij de Pico Veleta 3396 meter

’s Avonds op mijn kamer die ik gehuurd heb plan ik de route voor de volgende dag. Tijdens mijn tochtplanning bereken ik dat ik er 13 uur over zal doen om vanaf hier naar de Pico Veleta te geraken. Het gaat een lange tocht worden en zal met het intreden van de duisternis weer terug komen. Ik krijg er meteen zin in en ga vroeg slapen.

Nog voor zonsopkomst wandel ik Trevélez uit. Er is nog geen leven op straat te bekennen, alleen de geur van vers gebakken brood. Het eerste deel van de route zal hetzelfde zijn als die naar de Mulhacen. Via Haza del Chorillo ga ik omhoog om bij Alto del Chorillo uit te komen. De zon komt op over de prachtige heuvels van Andalusië, het is een prachtige regio met een bijzondere dynamiek.

Aangekomen bij Alto del Chorillo zoek ik het pad op naar Refugio de Poqueira, een berghut. Het pad is duidelijk aangegeven en deze volg ik. Na enige tijd passeer ik de Refugio en zie buiten wat wandelaars staan. Gezien de lange afstand van vandaag zal ik geen lokale delicatesse nuttigen in de Refugio en besluit in een stevige pas mijn koers te vervolgen. Onderweg aanschouw ik prachtige rotsformaties om mij heen. Het pad is duidelijk en via Horcajo Feo loop ik naar de Lagunas de Rio Seco op ongeveer 3000 meter hoog.

Steenbokken in de sneeuw

Hier spot ik een groepje steenbokken in resten van sneeuw. Maar dit is de Spaanse variant. Ook wel de Spaanse Ibex genoemd. De steenbokken aanschouwen mijn aankomst in hun territorium aandachtig. Ze blijven stil staan en volgen mijn bewegingen nauwlettend. Ik passeer de steenbokken op gepaste afstand en kom op de onverharde weg aan. Deze onverharde weg loopt als een soort rondweg door het gebied. Over deze weg vertelde ik ook in het stuk over de Mulhacen.

Tijdens het vervolgen van mijn route over de onverharde weg stuit ik soms op sneeuwresten. De imposante oostwand van de Pico Veleta duikt op. Deze oostwand eigenlijk meer de noordoost wand is een populaire route voor alpinisten.

Hoe verder ik geraak hoe meer ik hinder ondervind van de sneeuwresten en bij één passage ligt er een dik pak sneeuw over de onverharde weg waar ik overheen moet klauteren. Ik houd de tijd nauwlettend in de gaten en besef dat dit een lange dag gaat worden. Dat wist ik natuurlijk al.

Naar de top en terug

Ik passeer Refugio de la Carihuela een onbemande hut die dienst kan doen voor een overnachtingsplaats of schuilplaats. Hier kom ik een andere wandelaar tegen en we begroeten elkaar.

Het pad vervolgend ligt de weg naar de Pico Veleta nu vrij en wanneer ik de top nader vergezellen een aantal steenbokken mij. Trots aangekomen op de top maak ik enkele foto’s en daal na 5 minuten weer af. Het einde van de middag is bereikt en er zal nog een lange wandeling terug volgen.

De terugweg zal ik over de onverharde weg lopen. Om tijd te winnen trek ik de banden van mijn rugzak stevig aan en zet er flink de pas in. Soms zitten er bochten in de weg en soms zijn het rechte stukken. Het is een indrukwekkend gebied om mij heen. Ik voel me hier nietig, omringd door deze bergen, met de inval van de duisternis. Tijdens het invallen van de duisternis passeer ik de zuid zijde van de Mulhacen en kom hier nog twee andere wandelaars tegen.

Geen water meer

In mijn rugzak zit een waterzak waar drie liter water in zit. Maar wanneer ik nog een slok wil nemen komt er niets meer uit. Geen water meer. Nog even doorlopen en ik kom in Trevélez zeg ik tegen mezelf. Gesprekken voeren met jezelf kan je zeker helpen.

Ik voel dat ik wel wat heb gedaan vandaag en de benen beginnen aardig vol te raken wat ook logisch is natuurlijk. Nu lopend naar beneden via Haza del Chorillo wandel ik de duisternis in met een heldere sterrenhemel en de lichten van het dorp. Aan de horizon zie ik de resten van de zonnestralen. Kijkend in de verte naar de zee ligt het continent Afrika, deze gedachte geeft mij een rijk gevoel.

---

Lees hier alle verhalen over Spanje op Mountainreporters

---