Solistisch klimmen in de Zwitserse bergen, deel 3

De wekker gaat en ik zie 02:40 op mijn horloge staan. Ik heb vannacht in mijn overlevingsdeken geslapen en heb het in ieder geval warm gehad. Ik kom eruit en zit vol met energie want ik ga mooie dingen doen vandaag. Als eerst wil ik mij excuseren voor het weinige beeldmateriaal van deze tocht. Dit kwam door de weersomstandigheden, maar vooral omdat ik met andere dingen bezig was dan met foto’s maken. Op mijn brander bak ik een paar eieren met spek. Dit is een welkome maaltijd voor het begin van een lange dag. Ik zet ook nog een pannetje water op waar ik isotone poeder in op laat lossen.

.

Naar de top

Het laatste gedeelte voor de top is een steile sneeuwklim. Hier zijn goede treden en deze loop ik zo omhoog. Steeds met coördinatie tussen pickel en stijgijzers. Een gids met klant daalt af. We staan even stil bij elkaar. Ik feliciteer de klant. Maar ik merk aan de gids dat hij snel omlaag wil. De omstandigheden zijn er niet naar om stil te staan.

De gids zegt wat in het Frans. Volgens mij iets van opschieten; Allez, Allez, Allez….. Ik stoemp omhoog het laatste gedeelte naar de top en boven aangekomen ga ik een kleine smalle messcherpe graat over naar het topkruis. Hier moet je echt je evenwicht houden en geconcentreerd over de graat gaan. Zeker met deze wind. Anders is het klaar, bedenk ik me. Ik maak mij klein en met pickel en stijgijzers kruip ik over de graat.

Op de top maak ik snel een foto en daal direct weer af. Het zicht is een paar meter. En ik wil maar één ding: snel en beheerst naar beneden.

• 

• 

De afdaling

Ik volg het spoor omlaag en daal snel af. Soms trekt het zo dicht dat ik goed naar het spoor moet blijven kijken. Van een goed spoor is geen sprake meer. Alles is helemaal ingesneeuwd. Even ben ik het spoor kwijt. Klote denk ik… Oké, rustig blijven en niet gaan lopen ronddwalen. Aan de hand van de gaten in de sneeuw van de pickels kan ik weer een spoor onderscheiden. Wanneer ik wat lager ben gekomen trekt het zicht open en kan ik weer goed naar de route kijken. Toch een spannend momentje.

Ik loop terug over de normaalroute en kom weer bij het Festijoch aan. Hier trek ik mijn stijgijzers uit en begin met afklimmen. Bij dit soort tochten heb ik altijd twee hulptouwtjes van vijf meter bij me en ook nog een schlinge, enkele karabiners en een ijsschroef. Er hangt een abseilring. Ik bind de twee hulptouwtjes aan elkaar en wil hier vijf meter mee abseilen, maar merk dat afklimmen veel comfortabeler is en dit doe ik dan ook.

Met de neus op de feiten

Het afklimmen gaat prima en het weer is opgeklaard. Waar een uur eerder geen sprake was om maar iets van de Dom te zien hangt er nu een strak blauwe lucht boven. Onderaan het Festijoch kom ik weer op de Festigletscher aan. Er komen nu nog touwgroepen omhoog zie ik. Ik daal af en voor mij loopt de gids met de Duitse vrouw. Ze valt in een spleet en de gids houd het touw strak en zet zich schrap in de sneeuw. Ik bekijk het van een afstandje en ze komt eruit. Ik passeer met een boog rechts en word weer even goed met de neus op de feiten gedrukt.

Maar goed, ik loop terug naar het bivak en kom hier aan het eind van de ochtend aan. Vol goede moed en met zelfvertrouwen ruim ik alles op en loop terug naar de Domhutte waar ik de Belg tegenkom. Ik vertel hem over de Dom. Ook zei ik dat ik best gespannen was de dag ervoor. Dat had hij in de gaten gehad, vertelde hij. Na een dikke Käseschnitte daal ik af naar Randa. Wanneer ik terugloop draai ik mij nog één keer om en bekijk de majestueuze Dom. In lichtelijke euforie daal ik verder af.

---

Bishorn 4151m

De week in Chamonix nadert. Dan zal ik met een berggids op pad gaan. Maar ik heb nog een aantal dagen over en het weer blijft goed. Dan nog maar een tocht maken. Ik kijk op mijn kaart en kijk wat er over blijft. Welke 4000er kan nog? Ik ben op zoek naar een wat kortere tocht. Mijn oog valt op de Bishorn 4151m. Ook heb ik hier meerdere klimmers over gehoord. Deze is solo prima te doen.

Ik ga met de auto naar het plaatsje Zinal. Hier bereid ik mij voor, neem een duik in de rivier en gebruik een dag om te ontspannen en een aantal bieren te drinken op het terras.

Vermoeid

Ik bel naar de Cabane de Tracuit hut om te vragen of zei nog slaapplek hebben maar alles zit vol, dit verwachtte ik al. Dus dat betekent weer de rugzak inpakken voor een bivak. Ik neem nu wel iets minder mee en begin met lopen naar de Cabane de Tracuit. Tijdens de wandeling merk ik dat ik wat vermoeider ben na een aantal weken tochten maken, geen volledige nachtrust en een onregelmatig ritme. Dat hoort er allemaal bij, bij het bergbeklimmen. Het vraagt best wat van je.

Hier moet je mee omgaan, het accepteren en je erop voorbereiden. Vermoeidheid kan risico’s met zich meebrengen. Het is dus belangrijk om rustmomenten in te plannen. Het pad naar de Cabane de Tracuit neemt veel tijd in beslag en onderweg houd ik zo nu en dan een pauze. Boven aangekomen bij de alpenweiden lopen veel koeien. In de verte zie ik de hut liggen.

De hut is niet ver meer en ik haal wat andere wandelaars in. Aangekomen bij de hut zet ik mijn rugzak neer en ga op een stenen muurtje zitten. Even verderop zit een vrouw waar ik mee in contact kom. Ze komt uit België en we raken in gesprek over onze plannen. Daarna ga ik de hut in om mijzelf te voorzien van een goed maal. Ik moet het doen met twee stukken zelfgebakken chocoladetaart. Ook heerlijk.

Nu wordt het tijd een bivaklocatie te zoeken. Al snel vind ik een vlak stuk, omringd met stenen in een cirkel. Hier sla ik mijn bivak op en richt mijn tent in. Ik val in een diepe slaap.

Zonsondergang

’s Avonds tijdens de zonsondergang word ik wakker en ga ik naar buiten om foto’s te maken van de zonsondergang. Er staan buiten meerdere mensen die in de hut overnachten. Ik kom in gesprek met twee Nederlanders en een Belg. We hebben het over de tocht naar de Bishorn. We vertellen elkaar over onze ervaringen in de Alpen. Na de foto’s duik ik mijn tent in.

• 

• 

• 

De gletsjer op

Ik ga eruit, kleed me aan en maak mij gereed voor de beklimming van de Bishorn. Ik trek mijn gordel aan en doe mijn hoofdlamp op en zet deze aan. Ik loop over de rotsen naar het begin van de gletsjer en hier trek ik mijn stijgijzers aan.

Aan de rand van de gletsjer staat nog een tent. Maar deze klimmers slapen nog, althans ik beken geen activiteit. Ver voor mij op de gletsjer zie ik twee lampjes. Die zijn al even op weg. Ik ga de gletsjer op en volg het spoor. Soms over een enkele spleet, maar alles gaat goed. In een snelle gecontroleerde vaart ga ik omhoog en de top komt inzicht.

• 

• 

In het oosten zie ik de eerste zonnestralen die de duisternis doen verdrijven. Wat prachtig om dit mee te maken. Altijd zo mooi, in de bergen met een zonsopkomst. Het is ook heel spiritueel eigenlijk, dat bergbeklimmen. Met het uitvoeren van je passie dien je een hoger doel. Anders zou ik het niet kunnen verwoorden. Je krijgt er energie door.

Laatste meters naar de top

Pointe Burnaby is in zicht en zo ook de top van de Bishorn. Pointe Burnaby wilde ik ook nog op, maar er liep geen goed spoor naartoe en je moest de bergschrund over. Dus dan alleen maar de Bishorn. Van een afstand zie ik twee alpinisten op de top staan. Deze dalen aan de andere kant weer af. Ze gaan waarschijnlijk de noordgraat op van de Weisshorn. Ik nader de top en even later kom ik daar aan.

Voordat er nog maar een glimp op te vangen is van de zon sta ik op de top en ben verheugd dat ik dus echt de zon op zal zien komen vanaf de horizon. Hier neem ik dan ook zeker de tijd voor. Ik maak foto’s en vind het prachtig om te zien.

• 

• 

• 

Opperste concentratie

Na een kwartier is het mooi geweest en daal ik af. Ik ga snel omlaag. De afdaling gaat prima en bij enkele spleten houd ik opperste concentratie. De eerste touwgroepen komen omhoog. En deze passeer ik. Even later is er een lange sliert van touwgroepen die omhoog komen. Best een grappig gezicht altijd van boven die zwarte puntjes op het witte doek.

De twee Nederlanders en de Belg passeren mij nog met een Nederlandse Berggids. Hij kijkt mij een beetje verbaasd aan. En ik begrijp precies wat hij bedoelt. Redelijk vroeg kom ik weer aan bij mijn bivak en vind het een mooie afsluiter van mijn reeks solobeklimmingen. In de hut probeer ik nog een rösti te scoren, maar ik krijg op een duidelijke toon te horen van een gestreste huttenwaardin dat de rösti pas om 11:00 kan. Dit begrijp ik en ik daal af naar Zinal.

Klaar voor een stap verder

Vermoeid maar tevreden kijk ik terug op een reeks leerzame solo tochten naar 4000ers in Wallis. Wat betreft niveau waren ze niet heel moeilijk maar voor mij persoonlijk onmisbaar in het proces om een betere alpinist te worden. De tochten vonden plaats in een alpiene omgeving met de bijbehorende gevaren. Door het maken van deze tochten ben ik gegroeid en klaar voor een stap verder.

Dit is een drieluik over mijn beklimmingen in Zwitserland. Op Mountainreporters lees je deel 1 en deel 2 van mijn reisverhalen.

Heeft dit verhaal jouw geïnspireerd? Volg mij dan op Instagram: dion_asteris voor meer toekomstige bergavonturen!