Bergans of Norway

Onze reizen zijn mede mogelijk gemaakt door Bergans of Norway

De komende twee weken besluit ik om het hogerop te gaan zoeken. Ook met het oog op de week in mid-augustus in Chamonix, onder leiding van een berggids. De bergen in Wallis bieden een legio aan mogelijkheden en zeker ook voor diegene die graag alleen op pad gaat. Dit omdat er genoeg opties zijn om op een technisch ‘eenvoudiger’ niveau toch solotochten te gaan maken boven de 4000 meter.

Maar waarom kies ik hiervoor? Je gaat toch niet alleen de gletsjer over?

Dat klopt helemaal en dat moet je ook zeker niet doen wanneer je dat niet wilt. Alleen wanneer ik een betere Alpinist wil worden zal ik mijzelf moeten trainen in het nemen van zelfstandige beslissingen. Beslissingen op het gebied van: materiaalkeuze, doorgaan of omkeren, logistiek, fysieke en mentale aspect, weer interpretatie en nog veel meer. En ik weet, dat wanneer je de lat voor jezelf hoger legt dan je niveau, dan zal je hier alleen maar door groeien.

Zal alles dan in één keer lukken?

Nee dat verwacht ik niet, maar dat hoeft ook helemaal niet. Het zou wel mooi zijn. Nu zijn de volgende tochten waar ik verslag over uitbreng wel allemaal in één keer gelukt en dit ook mede dankzij het lange stabiele en goede weer in de periode waarin deze tochten zijn gemaakt. En niet te vergeten; een gezonde dosis lef, moed en vooral doorzettingsvermogen. Er zal een reeks van drie delen over deze beklimmingen in Wallis op Mountainreporters verschijnen de komende periode!

Lagginhorn – 4010 meter

Wanneer ik opzoek ga naar routeverslagen van ‘eenvoudige’ 4000ers kom ik al snel bij de Lagginhorn terecht. Een imposante berg die via de normaalroute redelijk eenvoudig te bereiken is. Met een enkele sleutelpassage. Ondanks dat deze berg als niet zo moeilijk beschreven staat zijn er ook op deze berg klimmers omgekomen. Het is en blijft een klassieke alpiene omgeving met zijn eigen risico’s. Ook hier kun je blootgesteld worden aan steenslag, weer dat verandert, sneeuw en ijs, hoogteziekte en nog veel meer.

Het topkruis van de Lagginhorn, doel voor vandaag. Foto door: Dion van der Meij

Voorbereiding

In de voorbereiding bekijk ik hoe ik de logistiek ga aanpakken en al snel kom ik uit bij de Weissmieshütte . Eerst dacht ik er nog aan om aan het begin een bivak te maken, maar voor deze keer koos ik voor wat meer comfort. Ook voor het sociale vlak is een hut veel interessanter. Je komt met gelijkgestemden in aanraking en wie weet wat daar uit voort vloeit. Maar op je zelf lekker buiten slapen heeft natuurlijk ook zijn charmes.

Vertrek

Ik vertrek vanaf de parkeerplaats in Saas-Grund bij de lift. Ik wil altijd omhoog lopen want het baantje pakken gaat tegen mijn bergsportprincipes in; op een enkele keer na dan ;). En je lichaam kan alleen maar wennen aan de langzaam veranderende omgeving wanneer je rustig omhoog loopt. Allemaal voordelen eigenlijk.

Een authentieke nederzetting

Door het bos loop ik omhoog. Doordat het baantje omhoog gaat is het pad lekker rustig en heb je alle tijd en ruimte. Om de zoveel meter staat een bordje met een bloem erop en soms bekijk ik deze en dan zoek ik de bloem op. Soms vind ik hem maar soms ook niet. Rustig wandel ik verder en zo nu en dan passeer ik wat huisjes. Wanneer ik wat verder ben gekomen ga ik door een authentiek dorpje waar ik mij meteen thuis voel. Het had zo Nepal kunnen zijn bedenk ik mij. Hier maak ik enkele foto’s en ga weer verder.

Het authentiek dorpje, hier voelde ik mij meteen thuis. Foto door: Dion van der Meij

Naar de hut

Al snel geraak ik bij de Kreuzboden lift. Zo’n apparaat past toch niet in zo’n omgeving. Maar goed snel weer verder en daar duikt de Weissmieshütte op. Met daarachter de Fletschhorn en de Lagginhorn. Een imposant schouwspel. Aangekomen in de hut vraag ik of er nog slaapplekken zijn en die zijn er. Ik bestel een käseschnitte en drink een huisgemaakte ijsthee. Ik win nog informatie over de route in uit boeken en tochtboekjes. Overdag maak ik nog een verkenningstocht, voor de route van morgen. Ik besluit over de Lagginhorngletscher voor de heenweg te kiezen en af te dalen via de normaalroute.

Aankomst bij de Weissmieshütte. Foto door: Dion van der Meij

Gesprek met de huttenwaart

Bij het avondmaal vraag ik aan de huttenwaart naar de beste route. Hij adviseert de normaalroute voor heen en terug. Dit in verband met steenslag op de Lagginhorngletscher. Ik kijk hem aan en zeg; Ich soll dann die normalweg gehen. Als de huttenwaart het zegt dan neem ik dat direct aan. Dus gooi het plan lichtelijk om. Geen probleem, ben flexibel ingesteld. Nog even snel inlezen op de normaalroute voor de heenweg. Ik moet opzoek naar steenmannen hoor ik. Er staan er wel 400 volgens de huttenwaart!

Na een diepe nachtrust vertrek ik onder een sterrenhemel

Ik kruip mijn lakenzak in en val in een diepe slaap. Om 03:40 gaat de wekker. Vol energie wordt ik wakker. Ik kom er snel uit en kleed mij direct aan. Ik voel me sterk omdat ik weet dat ik mooie dingen ga doen. Snel ga ik naar beneden en ga naar de tafel waar het bordje met mijn naam staat. Ik loop naar de ontbijt tafel en pak van alles om genoeg voeding binnen te krijgen. Kaas, brood en muesli werk ik naar binnen. Om mij heen zitten ook anderen die dezelfde plannen hebben. Als eerste ben ik klaar met het ontbijt en loop naar de ruimte waar ik mijn schoenen aantrek en mijn pickel en wandelstokken pak.

Opzoek naar de steenmannen

Hoofdlamp op en als eerste sta ik buiten. Ik wandel in de richting van de normaalroute in het duister. Ik passeer enkele riviertjes en het licht van mijn hoofdlamp schittert in het water en op de rotsen. Wanneer ik achter mij kijk zie ik meerdere hoofdlampjes in beweging komen. Sommigen achter mij aan en anderen die naar een andere berg gaan. Globaal loop ik in de richting en al snel vind ik een smal pad. Hier loop ik verder en ga rechts het blokkenterrein in. Nu kom ik bij de steenmannen terecht. Deze kan ik prima volgen met mijn hoofdlamp. Het zijn er echt veel. Dus het kan kloppen wat de huttenwaart zei, ook al heb ik ze niet geteld.

Door het blokkenterrein

Nu volgt de route over blokkenterrein. Met af en toe een eenvoudige klauter passage. De route is over het algemeen goed duidelijk. Wanneer ik achterom kijk zie ik 3 hoofdlampjes achter mij. De duisternis begint plaats te maken voor de ochtendschemering. En wat een prachtig tafereel blijft dat toch altijd. Die scherpe donker blauwe kleur met heldere sterren. Hoe hoger ik geraak hoe verder ik kom en des te ruiger het terrein word. Nog steeds de steenmannen volgend blijf ik op de route. Het gaat prima. Het is meer een bergwandeltocht in alpiene terrein. Ik kom bij een passage aan met een redelijk vlakke platte rots die je als een 2de graads zou kunnen omschrijven. Hier zijn goede grepen en loop je zo tegen op. Maar altijd beheerst.

De duisternis maakt plaats voor de zon, kijkend achterom naar de Mischabel groep. Foto door: Dion van der Meij

De Duitse solist

Achter mij komt een andere klimmer aan en deze gaat mij inhalen. We begroeten elkaar en hij is ook alleen op pad. We komen in contact met elkaar en hij vraagt in het Duits; Bist du auch alleine? Ik zeg; Ja. Hij zegt; Ich auch. Nu haalt een berggids met klant ons in en deze passeren ons. Die berggidsen hebben altijd een heel bijzonder loopje vind ik. Gecontroleerd en vlot. Nu de Gids met klant voor mij loopt en de Duitse solist ook ga ik op mijn eigen tempo verder. Opeens roept de Duitser iets.

Stein!

Stein! Ik kijk omhoog en blijf verkrampt staan. Ik zie een steen ter grote van een forse aardappel recht op me af komen. Met een mooie boog vliegt hij 30 centimeter precies over mij heen. Die heb ik gehad denk ik. Een milliseconde later zie ik een veel groter blok, ter grote van een voetbal rechts voor op mij afkomen. Die eerste had al niet zo lekker geweest bedenk ik mij maar deze doe ik niks tegen. Het blok passeert mij met een snelle vaart op 1,5 meter rechts naast mij. Wanneer het blok gepasseerd is roep ik naar de Duitser boven; Alles gut! En de Duitser kijkt verontschuldigend naar beneden. Alles gut und weiter gehen.

Met de feiten op de neus

Toch maar weer even met de feiten op de neus gedrukt in wat voor terrein je je bevind. Maar goed, blijven opletten en doorgaan. Ik vervolg mijn weg en kom bij de sneeuw aan. Ik trek mijn stijgeizers aan maar de Duitser wacht er nog even mij. De gids met vrouw doet het ook niet. Maar ik trek mijn eigen plan. Achteraf had het ook niet echt nodig geweest. Maar goed, leermomentje.

Verder met pickel in de hand

Ik ga verder over het pad met pickel in de hand. Soms ligt er ook ijs. Hoe hoger ik geraak des te beter de stijgijzers van pas komen. De anderen trekken ze nu ook aan. Ik ga verder en er komt nog een groep van 4 Zwitsers aan. Deze gaan snel. Het is mijn eerste tocht naar 4000 meter deze zomer. En ik merk de hoogte best. Soms blijf ik staan om naar de omgeving te kijken en om een paar adem teugen te nemen. Ik ga door en het is niet ver meer naar de top. Er wacht nog 1 passage en dat is het sneeuwveld voor de top. Hier moet je zeer geconcentreerd zijn heb ik gehoord en gelezen. Dat moet je altijd. Maar bij sommige passages net iets meer dan bij andere.

Er ligt een prima spoor. Foto door: Dion van der Meij
Verder omhoog. Foto door: Dion van der Meij

Het sneeuwveld voor de top

Ik bekijk het sneeuwveld en zie er een spoor over lopen via links. Ik kies ervoor om via rechts te gaan om in de rots te blijven. Ik klauter via de rotsen omhoog en geraak nu onder de top. Laatste meters.

Het sneeuwveld voor de top. Foto door: Dion van der Meij

Op de top!

Ik kom op de top aan. Hier staat de Duitser en zit de gids met klant. Even verderop zitten de 4 Zwitsers. Een gevoel van blijdschap en vreugde dringt er in mij door. Wat is het ongelofelijk mooi! Boven de wolken. Ik maak foto’s en neem de omgeving in mij op. Zo de eerste solo beklimming van een 4000’er heb ik, nu nog afdalen. Op de top praat ik nog met de Duitser over andere tochten in het gebied en hij had solo al aardig wat gedaan. Dit brengt mij weer op ideeën. Na 20 minuten op de top te hebben gezeten maak ik mij gereed voor de afdaling. Zo ook de Duitser en de gids met klant. Ik maak mij weer gereed en wanneer de gids met klant en de Duitser zijn vertrokken volg ik op gepaste afstand.

De eerste solo beklimming van een reeks 4000’ers kan genoteerd worden. Foto door: Dion van der Meij
In de diepte van het Saas-dal. Foto door: Dion van der Meij
De Fletschhorn. Foto door: Dion van der Meij
Uitzicht naar Mischabel, waarvan ik enkele later zal beklimmen. Foto door: Dion van der Meij

Afdaling

Ik daal nu wel af over het spoor van het sneeuwveld. Er ligt een mooi spoor en de condities zijn goed. Wanneer ik het sneeuwveld ben gepasseerd daal ik samen met de duitser af. Onderweg komen vele mensen omhoog. Dit omdat de lift ook dichtbij is en deze bergen in dat opzicht makkelijk te bereiken zijn. De Duitser gaat vooruit en we begroeten elkaar. Ik blijf lekker op mijn eigen tempo lopen en soms neem ik even de tijd om de omgeving in mij op te nemen. Ik daal de normaalroute weer af en volg het pad van de heenweg in omgekeerde richting. Het is een redelijk lange afdaling waar eigenlijk het grootste risico steenslag is en het maken van een slipper. Dus geconcentreerd blijven afdalen.

Sind das deine schuhe?

Hoe verder ik geraak, verandert het terrein langzamerhand. Voor mij staan de gids met klant stil en zei gaan van touw af. Ik kom hun tegemoet en de gids begroet mij. Hij wijst naar een paar schoenen op een rots. En vraagt; Sind das deine schuhe? Vriendelijk antwoord ik; Nein das sind nigt meine schuhe. De gids en klant dalen sneller af dan ik en ga in mijn eigen tempo verder. Ik kom weer op het pad terecht en verheug mij op een käseschnitte, brood met gesmolten kaas, in de Weissmieshut.

Ontspannen bij de hut en terug naar de auto

Nog 1 keer kijk ik om naar de Lagginhorn. Dat is de eerste zeg ik hardop! Na een goede maaltijd in de Weissmieshütte en nog een half uur in het gras te hebben gelegen daal ik af over het pad naar mijn auto in Saas-Grund.

Tijdens de terugtocht naar het dal kijk ik achterom en de Lagginghorn ligt er vredig bij. Foto door: Dion van der Meij

Weissmies – 4017 meter

Het weer ziet er top uit voor de komende dagen dus dat betekent activiteit voor het lichaam en de geest! De volgende die ik ga doen is de Weissmies 4017 meter hoog. Het lijkt mij een passend vervolg van de Lagginhorn en deze ligt vlakbij in het gebied.

Voorbereiding

Ik ga van Saas-Grund naar Saas-Almagell en hier parkeer ik mijn auto. Hier bepak ik mijn rugzak en tref mijn laatste voorbereidingen. Nu ga ik het iets anders aanpakken. Ik wil een bivak gaan maken op ongeveer 3200 meter hoog in de omgeving van de Zwischbergenpass. En vervolgens de traverse gaan maken van de ZZO-graat van de Weissmies en dan afdalen over de normaalroute. Dus dat betekent dat de tent, slaapzak en brander mee gaan. Ik bepak mijn rugzak en deze begint redelijk volume te krijgen. Hoe zwaarder de rugzak hoe mooier de tocht zeg ik tegen mijzelf om de humor erin te houden.

Vertrek

Bij Saas-Almagell loop ik omhoog door de bloemen en de rotsen. Al snel kom ik in het bos terecht en wandel hier omhoog langs een rivier. Onderweg kom ik soms wandelaars tegen en we maken een praatje. Zo’n grote rugzak trekt altijd de aandacht.

Almagellerhütte

Ik vervolg mijn pad en via Almagelleralp kom ik bij de Almagellerhütte terecht. Hier bestel ik een käseschnitte en een ijsthee. Ik zit buiten en eet mijn maal op. Tegenover mij zitten nog 2 anderen waarvan ik vermoed dat ze hetzelfde gaan doen. Wanneer ik gereed ben doe ik mijn rugzak om en vervolg mijn weg.

Almagelleralp. Foto door: Dion van der Meij
In de omgeving van de Almagellerhütte. Foto door: Dion van der Meij

Naar de Zwischbergenpass

Ik volg het pad en het landschap verandert langzaam in een soort maanlandschap met gruis en stenen. De mistige bewolking maakt het helemaal compleet. De 2 andere klimmers halen mij in en mijn verwachtingen waren juist; zei gaan ook een bivak maken. Onderweg kom ik nog een Engelse vrouw tegen en we maken een praatje, zei zoekt een kampeerplaats en ik zeg tegen haar dat ze water kan vullen bij de Almagellerhut. Ik begroet haar en we gaan weer ieder zijns weegs.

Het terrein verandert onderweg naar de Zwischbergenpass. Foto door: Dion van der Meij

Zwischbergenpass

Aangekomen op de Zwischbergenpass ga ik opzoek naar een mooie locatie om mijn bivak neer te zetten. De 2 andere klimmers zie ik al voor mij uit zoeken en zei blijven een beetje op de graat. Ik ga verder en ga omhoog omdat het nu nog licht is en ga op zoek ga naar een mooie locatie. Na wat gezoek kom ik op een mooi vlak stukje sneeuw terecht met uitzicht op de route van morgen.

Bivak opzetten

Ik pak mijn spullen uit en zet mijn tent op. Al meteen kom ik in de juiste stemming terecht. Ik maak van de sneeuw een mooi vlak stuk en deze stamp ik nog even goed aan. Ik zet mijn tent er op en richt alles in voor de nacht. Ik probeer een glimp op te vangen van de route van morgen maar de wolken dansen om mij heen en heel veel zicht heb ik niet in de diepte.

Bivak in de omgeving van de ZZO graat. Foto door: Dion van der Meij
In het bivak. Foto door: Dion van der Meij
Bij het bivak. Foto door: Dion van der Meij
Het bivak. Foto door: Dion van der Meij

Een gedaante

Wanneer ik om mij heen kijk zie ik boven mij een rots uitsteken. Maar het heeft net de vorm van een zittend persoon. Ook al weet ik dat het een rots is, het geeft mij een vertrouwd gevoel dat er iemand is die daar zit en over mij waakt. Althans zo voelt het.

In de schemer

Ik kijk omlaag en zie de 2 andere klimmers ergens tegen een rots aan zitten. Niet met tent maar in de slaapzak. Dat kan ook natuurlijk.

Het avondmaal bereiden. Foto door: Dion van der Meij

Mentaal bezig

Voor het slapen gaan pak ik de route er nog is bij en er komen verschillende vragen bij mij op; Wel de traverse doen? Of niet? Wanneer ik de traverse ga doen dan moet ik alles meenemen. Doe ik het niet dan moet ik de graat afklimmen. Keuzes maken. Ik kies ervoor om alles mee te nemen. Ik weet dat het een risico is om met een volbepakte rugzak een graat op te gaan en zeker solo. Ik spreek met mezelf af dat als er te veel wind staat ik het plan annuleer of zonder rugzak ga. En dan afklimmen. Ik vertrouw op mijn klim kunsten en het is een 2de graads klim. Ik smelt wat sneeuw en werk een vriesdroog maaltijd naar binnen.

De nacht

De bewolking trekt weg in de nacht. Ik open de rits van mijn tent en kijk naar buiten. De lichten uit Italië in combinatie met de sterren hemel maken het helemaal compleet.

03:00 gaat de wekker

Om 03:00 gaat de wekker. Ik ben klaar wakker en weet wat mij te doen staat. Ik hoor stemmen buiten. Dat moeten de 2 klimmers zijn zeg ik. Ik kijk naar buiten en zie 2 hoofdlampjes op afstand passeren. Ik kom eruit en kleed mij aan. Ik begin water te koken en voel een gezonde spanning.

De duister van de nacht komt tegemoet. Foto door: Dion van der Meij

Bivak opruimen en vertrekken

Ik ruim alles op en pak alles compact in. Ik ga de sneeuw in en kom aan bij sporen. Deze volg ik. Ik weet dat er meerdere routes zijn. Je kan ook direct de graat op maar ik kies ervoor om zo lang mogelijk in de sneeuw te blijven en daarna pas de graat op te gaan. Voor mij zie ik 2 hoofdlampjes.

Door de sneeuw omhoog

Ik vind mijn weg zigzaggend door de sneeuw en de helling word steiler. De 2 hoofdlampjes zie ik nu al een tijdje rondhangen op dezelfde plek en het lijkt erop of ze aan het zoeken zijn. Vol zelfvertrouwen vervolg ik mijn weg en de dag breekt aan. Ik zie langzamerhand de zon opkomen. De graat nadert en deze ga ik op.

Op de graat

Ik kom op de graat en krijg nu beter inzicht in de route. Ziet er goed uit zeg ik tegen mezelf. Goede grepen en blokken. Het wordt lichter en ik doe mijn hoofdlamp uit. Ik klim en klauter wat verder en ineens zie ik de 2 klimmers tegen een rots aanzitten. Ik zeg; Gutenmorgen. En ze antwoorden met; Gutenmorgen. Ze blijven zitten en kijken mij een beetje verontwaardigd aan. Gehtst du nigt weiter; vraag ik. Ze antwoorden met; Die nachste stelle finden wir zu ausgesetzt. Dat ze het te steil vinden zeg maar. Ik bekijk de passage en bemerk dat het best steil is maar je hebt goede grepen zie ik en ik klauter er zo over heen. Van boven roep ik; Hast du die route gesehen? En 1 antwoord; Ja haben wir gesehen.

Vervolg mijn weg

Mijn weg vervolgend geraak ik steeds hoger en het gaat gewoon lukken voel ik. Wanneer ik onder mij kijk zie ik een sliert van klimmers de graat op komen. Deze zijn vertrokken vanuit de Almagellerhütte. Op de graat passeer ik een gedenksteen en kom al snel boven bij de sneeuw uit. Maar dit is nog niet de top.

Naar de voortop

Bij de sneeuw zoek ik een mooie plaats uit in de rotsen waar ik mijn stijgijzers aantrek en mijn pickel erbij neem. Ik vervolg het spoor. Er ligt een mooi spoor en de condities zijn goed. Ik kom op de voortop aan en ga direct door naar de top. Een kleine steile passage voor de top wacht nog en deze neem ik beheerst.

Vanaf de voortop kijk ik terug naar het spoor. Foto door: Dion van der Meij

Op de top!

Als eerste kom ik op de top aan. Ik kijk zeer tevreden om mij heen en ben trots. De zon is al even op maar het blijft prachtig. Ik maak veel foto’s en kijk om mij heen. Na 15 minuten is het mooi geweest en maak ik mij gereed voor de afdaling.

Op de top! Ik kijk niet zo vrolijk maar dat was ik wel!! Foto door: Dion van der Meij

De afdaling

De afdaling gaat over de Triftgletscher. Er ligt een mooi spoor maar je moet echt goed blijven opletten en voor je uit blijven kijken. Wanneer ik de eerste meters afdaal van de top passeer ik de eerste touwgroepen die omhoog gaan. De eerste touwgroep een jong stel, waarvan de voorste aan mij verbaasd vraagt; Und von wo kommst du? En ik antwoord; Von die traverse, sehr schon!

Ik daal verder af en volg het spoor. Vele touwgroepen komen omhoog en ik kom aan bij de passage met de seracs. Hier zijn ook enkele grote spleten dus beheerst maar snel doorheen. Ook dit gaat prima en het einde van de gletsjer komt in zicht. Het is een prachtige dag. Ik verheug mij al op de käseschnitte in de Weissmieshütte. Nog even geconcentreerd over de gletsjer. Al snel kom ik aan bij de rotsen en het verharde pad. Hier neem ik even de tijd om alles af te doen en nog even naar de route terug te kijken.

Onderaan de Triftgletscher kijk ik nog is terug naar de afdaalroute. Zeer imposant vanaf hier. Foto door: Dion van der Meij

Naar de Weissmieshütte

Nu wandel ik terug naar de Weissmieshütte en onderweg kom ik dezelfde Engelse vrouw weer tegen. We maken wederom een praatje en zei gaat verder. Ik ga door naar de Weissmieshütte en bestel een dikke käseschnitte. Er volgt nog een zeer lange wandeling naar Saas-Almagell. Aangekomen in Saas-Almagell vind ik een mooie plaats met een waterval waar ik dankbaar gebruik van maak!

Mooie wolkenformaties boven de Fletschhorn. Foto door: Dion van der Meij
Een Edelweiss, tijdens de lange wandeling naar Saas-Almagell. Foto door: Dion van der Meij

Zeer tevreden kijk ik terug op deze beklimming!

Binnenkort verschijnt deel 2 van deze ervaring op Mountainreporters

Interesse gewekt? Volg me dan op Instagram @dion_asteris


klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië


 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

 

Yomads

Onvergetelijke outdoorreizen van Yomads

Bij Yomads draait alles om het creëren van onvergetelijke outdoorreizen. De trips zijn speciaal geselecteerd zodat je op de meest unieke plekken komt, #opjebucketlist. Je ontdekt tijdens het hiken ongerepte landschappen en nieuwe bestemmingen. In kleine groepen, ver buiten de gebaande paden en weg van de massa. Lees meer

Little America

Unieke rondreizen door het noordwesten van de VS

Ontdek de Pacific Northwest door de ogen van de locals met Little America. Je verblijft in kleinschalige accommodaties, midden in de overweldigende natuur van Oregon en Washington. Maak kennis met de vriendelijke hosts en beleef een unieke en onvergetelijke reis, ver weg van het massatoerisme.
Lees meer