Verslag van twee traditionele solo beklimmingen op Kreta

Op zoek naar persoonlijke uitdagingen kwam ik op het idee om twee routes solo te beklimmen op Kreta. De beklimmingen vonden plaats in het Dikti-gebergte en het Asterousia-gebergte. Beiden een klimparadijs. In het Asterousia-gebergte vind men ook vele behaakte routes voor sportklimmen ook zijn hier verschillende mogelijkheden voor de traditionele klimmer. Met een aantal klimtopo’s en routebeschrijvingen en vooral creativiteit kon ik mooi aan de slag.

1. Een route door de Westwand van de Dikti

Met mijn 4×4 huurauto nader ik het Dikti-gebergte. Ik rijd over een smal onverhard pad en de bergen komen dichterbij. Ik aanschouw de imposante wanden en er hangt een mysterieuze sfeer merk ik. Op het internet had ik enkele klimroute’s gevonden maar zeer gedetailleerde info vond ik niet. Ik had een klimtopo bij mij met daarop verschillende routes. 1 route was een klim in maximaal de 4de graad van 400 meter lang, moest te doen zijn dacht ik. Zal ik het doen? Was een vraag die bij mij oprees. Ik had de klim voor de volgende dag gepland staan…

Verkenning

Voordat ik de knoop doorhak wil ik eerst van dichtbij zicht in de wand krijgen. Ik parkeer mijn auto en bepak mijn rugzak en neem alles al mee. Voor het geval dat… Ik aanschouw de wanden en fantaseer nu al om in deze wanden te klimmen. Ik loop het pad op en bekijk de wand aan de hand van de klimtopo die ik bij mij heb. Stellig besluit ik dat ik nu niet één van de route’s ga doen die op de klimtopo staan…

Maarrr…. mogelijkheden en kansen zijn er altijd

Na dat ik afgezien heb van de route’s op de klimtopo gaat mijn improviserende en creatieve brein werken. Heerlijk buiten de lijntjes kleuren! Ik loop verder het pad op en zoek naar een ingang in de rots. Nadat ik wat hoger ben gekomen valt mijn blik op een aantal brekende vormen in de rots. Ik krijg een mooi graatje in beeld en deze heeft vanaf nu mijn aandacht. De bergen zijn zo vertekenend als je er recht tegen aankijkt. Maar als je er vanuit een andere invalshoek naar kijkt of onderstaat gaat er een 3D wereld voor je open. Met diepte en mogelijkheden. Ik krijg meteen het gevoel van dit word hem.

Naar het begin van mijn eigen gekozen route

Ik moet iets dalen en daarna weer stijgen om het begin van de route te bereiken. Eerst moet ik door een opgedroogde rivierbedding alvorens ik weer omhoog kan. De rivierbedding heb ik gepasseerd en nu ga ik verder omhoog; een redelijk steile helling met losse stenen en kleine steentjes. Ik probeer tekenen van een pad te vinden of steenmannen maar tevergeefs. Zal ik de eerste zijn die deze route gaat doen? Vraag ik mijzelf avontuurlijk. Maar goed eerste of niet, nu mentaal voorbereiden op waar ik zo mee ga beginnen. En dat betekent scherpte en focus. Ik loop vol moed op de rotspartij af.

Het begin van de route

Wanneer ik bij de rots aankom, aanschouw ik het terrein boven mij. Het eerste wat ik zie is dat de rots van goede kwaliteit is met vaste rots, hier en daar wel los, maar met goede grepen. Ik zou het op een 3- houden om in klimgradaties te houden van wat ik vanaf hier kan zien. Ik bereid mijn materiaal voor. Wat heb ik dan bij mij?

Zeventig meter abseiltouw, rotshamer, enkele rotshaken, abseilringen een aantal cams en nuts, aantal bandschlinges en prusiks en helm natuurlijk. Ik heb best veel materiaal bij mij maar liever teveel dan te weinig. En als je een abseil moet bouwen ontkom ik er niet aan dat ik materiaal moet achterlaten. Ik bereid mij voor. Helm, gordel en vertrouwen hebben in dat wat ik ga doen.

Ik ga de rots in

Ik sta gereed en kijk omhoog. Rechts naast mij gaat het de diepte in. Meer naar links dansen wat sluierwolken tegen de wand. Ik ga de rots in. Ik kijk waar ik heen wil. Ook kijk ik geregeld achterom voor het geval ik moet afdalen. Het begin is prima te doen. Prachtig klimterrein. Al snel wen ik aan de nieuwe omstandigheden. Ik voel vertrouwen maar ook een gezonde spanning omdat ik niet weet wat er nog komen gaat. Ik ga omhoog. Op een vlak stukje rust ik wat uit en installeer mijn INSTA360 camera in mijn rugzak.

Nu kan ik opnamen maken in 360 graden zicht. Al snel krijg ik het idee dat ik op een geitenspoor klim. Geiten zijn natuurlijk echte klimmers. Ik klim door en er is maar een weg en dat is omhoog. Hoe verder ik geraak des te meer de spanning toeneemt. Maar de spanning zet mij ook op scherp. En iedere klimbeweging die ik maak voer ik dan ook beheerst uit. Voordat ik mijn handen plaats controleer ik eerst of de steen vastzit. Een enkele keer is dit niet zo. Het terrein word links en rechts steiler. Ik voel dat het niet heel lang meer moet duren maar gefocust blijven, dat is nu wat telt.

Voor de top

Het laatste gedeelte van de klim nadert. Het terrein word iets vlakker en nu ik zie een aantal stalen leidingen lopen. Het idee dat hier ooit mensen zijn geweest, denk een herder, geeft mij een gevoel van schijnveiligheid. Ik moet nog een steil gedeelte beklimmen met maximaal een passage in de 4de graad min. Het stuk is ongeveer vijftien meter. Ik neem wat rust en bekijk hoe ik het ga doen. Via links zie ik mooie grepen. Daaronder gaat het steil omlaag. De wolken komen hoger en sluiten mij soms in. Ik twijfel geen moment en ga ervoor.

Er is maar één weg en dat is omhoog. De klimpassage neem ik behendig en controleer weer wederom iedere greep voordat ik er mijn kracht op zet. Het gevoel van kwetsbaarheid in combinatie met vertrouwen geeft mij een gevoel van vrijheid. Heerlijk uit de comfort zone deze klim. Ik sorteer de grepen voor mij en klauter verder. Het terrein vlakt af en ik kom op een topje aan. Een kreet van vreugde komt eruit. Deze heb ik gedaan in ieder geval. Wanneer ik vanaf het topje de beklommen route bekijk was het toch zeer steil terrein bedenk ik mij…

Naar de Dikti

Na te hebben uitgerust op het topje van mijn zelf uitgekozen route, moet ik nog verder naar de Dikti. Hij word ook wel Spathi genoemd. Ik loop van het topje over een uitgestrekte vlakte en loop richting de topgraat. Hier kom ik zonder grote moeilijkheden aan en ga de topgraat op richting de top. De graat is prima te doen en niet heel geëxponeerd. Ik loop verder en kom op de top aan. Een cilindervormige betonnen object staat op de top. Ik aanschouw de omgeving en schrijf nog wat in het gipfelbuch. Met een zeer voldaan gevoel daal ik weer af over het pad naar de auto.

‘Een ontmoeting met Zeus’

Op de terugweg kom ik weer langs de route en kijk er nog 1 keer naar. Een mythe verteld dat Zeus hier geboren zou kunnen zijn volgens de Minoïsche mythologie. Tijdens deze tocht voelde ik steeds een krachtige energie om mij heen. Een antwoord zal ik er nooit op krijgen… Om toch een symbolische betekenis aan deze tocht te geven, ook al weet ik niet of deze al eerder beklommen was, heb ik hem toch maar een naam gegeven: ‘Een ontmoeting met Zeus’.

2. Solo door de Noordwand van de Kofinas | Route: Via Bavaria

De volgende beklimming zal plaatsvinden in het Asterousia-gebergte. Met de 4×4 cross ik door de binnenlanden van Kreta onderweg naar het Asterousia-gebergte. Een nieuw gebergte voor mij. Maar verheug mij zeer op deze bergen. Wederom ga ik weer voor een solo beklimming. En nu een route in de noordwand van de Kofinas. Van deze route vond ik een redelijk gedetailleerde klimtopo op een website over klimmen op kreta. De route stamt uit 2009 en ik heb er zin in.

Kapetaniana

Als eerste kom ik aan in het klimmersparadijs: Kapetaniana. Een traditioneel bergdorpje. Hier rijd ik doorheen en krijg de Kofinas in het vizier. Een markante rots midden in het terrein. Ik volg een onverhard pad en rijd helemaal door naar het einde. Hier parkeer ik bij een kerkje onderaan de Kofinas. Het is al aan het einde van de middag. De klim heb ik voor morgen gepland.

Verkenning

Wederom ga ik weer op verkenning om de route van morgen te bekijken. Het begin en de aanloop van de route in ieder geval. Ik loop richting de wand over blokken terrein en zoek het begin van de route. Ik kom er niet echt uit. In grote lijnen zie ik de route wel maar het echte begin kan ik nog niet vinden. Het begin van de route staat op een rots gemarkeerd met witte letters: Via Bavaria. Deze kan ik niet vinden.

Weer terug naar de auto. Met de auto 500 meter terug rijden en vanuit hier de klimtopo en de wand bekijken. Hier moet die route echt beginnen zeg ik. De route begint bij een grote uitstekende rots en deze houd ik steeds vast in mijn blikveld als ik weer terug naar het kerkje rijd. Ik loop naar de grote rots en jawel daar vind ik het begin van de route. Met in witte letters: Via Bavaria. Ik aanschouw de route en win informatie in voor de volgende dag.

Via Bavaria

Na een frisse nacht in mijn hangmat kom ik eruit bij de eerste zonnestralen. Bij het kerkje stonden een aantal bomen en hier had ik mijn hangmat opgehangen. Ik pak mijn spullen en loop naar het begin van de route. De dag ervoor had ik een bezem gevonden en deze positioneerde ik markant bij het begin van de route. De bezem stond er nog en ik bereidde mij voor. Helm op en touw om. Gordel aan en materiaal aan de gordel. Het begin van de route was zeer goed te doen. Geen moeilijk terrein, wel heel leuk om te doen.

Soms zocht ik wat grotere blokken uit zodat het wat meer op klimmen leek. Maar hoe hoger ik kwam, kwamen er ook een aantal leuke klimpassages. Onderweg kwam ik nog enkele grotten tegen. Het was geen lange klim. Voor ik het wist stond ik voor de laatste passage en dat was een steil stuk van een 3de graad plus. Na deze passage overwonnen te hebben kwam ik boven op de Kofinas aan. Ik liep 120 meter naar links en daar stond een kerkje op de top met een prachtige wapperende Griekse vlag.

Op de Kofinas!

De bewolking nam toe. Maar ik kon nog mijlen ver kijken over de zuid-kust van Kreta en de Libische zee. Wat een prachtig uitzicht en wat een mooie klim om te doen! Ik blijf een tijdje op de top en daal daarna weer af via de normaalroute. Tevreden en voldaan kwam ik weer bij de auto en het kerkje aan. En had nog een hele dag voor mij. Ik reed naar een plaats aan de zuid-kust en dook de zee in.

Lees hier meer klimverhalen van Dion