Zo ziet rotsklimmen op Tenerife eruit...
Voor alles geldt: eens moet de eerste keer zijn. Toen ik afgelopen najaar op Tenerife was, gold dat ook voor rotsklimmen. Ik had daar werkelijk geen enkele ervaring mee, maar zag dat je een clinic kon doen. Dat leek me wel wat!
Eerst lunch aan de kust
In de ochtend maakte ik een geweldige hike met de twee fantastisch leuke gidsen Riikka en Louise bij Roques de García. Nu is het eerst tijd voor lunch aan de kust. In het plaatsje Abades eten we tapas met zicht op zee.
Ernaast zit de ‘klimshop’ Magnesium. Ik maak kennis met mijn instructeur en pas de speciale klimschoenen die ik in m’n handen krijg gedrukt. Omdat de instructeur vrijwel geen Engels spreekt, fungeren Riikka en Louise als tolk. Op zich kan ik me enigszins verstaanbaar maken in het Spaans, maar mijn vocabulaire is niet erg klim-gerelateerd, dus dat lijkt me geen overbodige luxe.
Ik moet wat formulieren invullen en vervolgens vraagt de gids hoeveel ervaring ik heb met klimmen. Eh… nou… geen dus. Hij kijkt wat bedenkelijk en vraagt: ‘Nunca?’. Ik bevestig dat ik echt nog nooit een meter heb geklommen. Zijn gezichtsuitdrukking wordt er niet beter op. Dat belooft wat!
Op naar de ‘gorge’
Aan droog oefenen en verdere uitleg doen we hier niet, hup, richting de kloof. Als we daar aankomen komt een jongeman ons tegemoet. Het blijkt de neef van de gids te zijn, die tevens als tolk ingezet zal worden. Gaan hier nu serieus vier mensen naar me staan kijken terwijl ik voor het eerst van m’n leven probeer op wat rotsblokken te klimmen?
Genoeg plekken om te klimmen
Terwijl we de kloof verder in lopen wijst de instructeur op de metalen oogjes die overal aan de rotsen zijn bevestigd. Dit is een gewilde plek om te klimmen. Ik heb geen idee waar we heen gaan en wat voor klim hij voor me in gedachten heeft. Ik ben best een beetje zenuwachtig, wat nou als ik nog geen meter hoog kom?
Daar gaan we dan!
Even later stoppen we met lopen en voor ik het weet klimt de instructeur in no-time naar boven. Dit is best wel hoog! Hij plaatst hierbij een touw door een karabijnhaak die aan de eerdergenoemde ogen wordt bevestigd. Ik ben straks in ieder geval goed gezekerd.
Even snel als hij naar boven spurtte staat hij ook weer naast me. Het is mijn beurt.
Trust your shoes
Ik stap in de klimgordel, trek mijn klimschoenen aan -waarbij ik me afvraag of het hoort dat ik al zere tenen heb voordat ik een voet op een rots heb gezet- en krijg een zakje magnesium dat ik aan de achterkant aan mijn gordel hang. Het touw wordt aan de voorkant vastgegespt en met een simpel ‘nu is het jouw beurt’ word ik richting wand gedirigeerd.
Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik moet beginnen, maar gelukkig spreekt de tolk de bemoedigende woorden ’trust your shoes’. Die uitspraak ken ik eigenlijk alleen van naar beneden lopen op een steil bergpad, maar soit.
De eerste meters
Ik probeer maar gewoon wat. Gelukkig krijg ik ook nog wat betere tips, zoals goed kijken naar je route, zoveel mogelijk gewicht op je voeten en zo min mogelijk op je handen, voelen waar je je handen kwijt kunt en afkijken waar er magnesium is achtergebleven van eerdere klimmers.
En ik moet toegeven: met die ielige schoentjes kun je inderdaad op de kleinste randjes blijven staan.
Hup, naar de 22 meter
De opdracht is omhoog klimmen en als je boven bent met het bovenste kettinkje ‘de bel luiden’, dus daar gaan we dan voor. Achteraf vertelt Louise me dat de mannen toch wel een klein beetje onder de indruk zijn van mijn klimkunsten, want ze hadden eigenlijk niet verwacht dat ik het zou halen. Natuurlijk wel! Enthousiast rammel ik met de ketting.
Nog een keer, nog een keer!
Eenmaal beneden met trillende knieën en zere armen wacht de verrassing: ‘dit ging zo goed, kom, we gaan nog een niveautje hoger proberen!’ Maakt ‘ie een grapje? Blijkbaar niet, want we gaan nog dieper de kloof in. Achttien meter hoog dit keer, maar wel van categorie 5, eentje moeilijker dan de eerste.
Smaak te pakken
Ondanks de eerdere flinke inspanning gaat deze klim al een heel stuk soepeler dan de eerste. De plekken waar je je voeten kunt neerzetten liggen echter een heel stuk verder uit elkaar, dus af en toe is wat hulp van de zijlijn best welkom. Ondanks dat weet ik ook bij deze klim te bel te luiden. Dit is stiekem heel erg leuk!
Armen als spaghettislierten
Uiteindelijk ga ik ook hier weer abseilend naar beneden. Mijn techniek is nog niet zo geweldig, dus ik sta met armen die voelen als spaghettislierten. De instructeur krijgt het helemaal te pakken en wil nog een derde klim doen, maar dat gaat me iets te ver. Morgen staat namelijk kajakken op het programma, en het is wel fijn als ik dan in ieder geval mijn armen nog kan bewegen en liefst ook nog wat kan peddelen.
Maar ik sluit zeker niet uit dat ik nog eens opnieuw zal gaan klimmen, want ik vond het echt helemaal te gek!
Wil je meer weten over Tenerife? Bekijk dan de website!
Pauline reist en schrijft sinds 2010 voor onze wintersportsite Snowrepublic. Sinds 2017 is zij verbonden aan Reisschrijvers Media, als redacteur en reisschrijver voor Mountainreporters, OutdoorDichtbij en Alpenweerman. Hiken, klimmen, watersport en snowboarden, allemaal activiteiten die perfect passen bij Pauline.