Bergans of Norway

Onze reizen zijn mede mogelijk gemaakt door Bergans of Norway

Bijzondere ontmoetingen op Paaseiland

Een reisverhaal van Bouke de Loos

Het is ’s avonds rond een uur of 11 en ik zit in een hostel in Valparaiso. Ik probeer te bepalen wat mijn volgende bestemming wordt tijdens mijn sabbatical. Iemand komt binnen met veel lawaai en prompt laat ik mijn Lonely Planet vallen. Ik pak de reisgids van de grond en deze ligt op de pagina over Paaseiland.

Paaseiland
Hippie hostel Valparaiso

Ik voel een bepaald soort energie. Lees de summiere tekst twee keer en besluit. Ik ga naar Paaseiland of zoals het in Zuid Amerika wordt genoemd Rapa Nui.

De vlucht van Santiago naar Paaseiland duurt ruim 4.5 uur. Als ik naar buiten kijk zie enkel water van de Zuidelijke Stille Oceaan. Heel af en toe is er een schip zichtbaar en dan weer lange tijd enkel donkerblauw water. Als de daling wordt ingezet is er nog geen land te zien.

Op het moment dat het vliegtuig al laag bij de grond vliegt zie ik een eiland. Eigenlijk een eilandje. We maken een flinke bocht en het laatste stukje van de landing wordt ingezet. De landingsbaan start aan de westkant van het eiland en eindigt helemaal aan de oostkant. Het geeft aan hoe klein het eilandje is.

Klein hobbitlandschap

Op een camping in het dorpje Hanga Roa zet ik mijn tent op. Ik sta bijna tegen de kust. Vanuit de opening van mijn tent zie ik een onverharde weg. Daarachter zie ik opspattend water dat tegen de rots voor de kust beukt. Ik ruik de zilte lucht en voel af en toe spetters zeewater. Het is begin middag en besluit een wandeling te maken.

Paaseiland
Paaseiland: oneindig beukende golven

Ik volg de kust naar het noorden. Het duurt niet lang of ik zie de eerste Moai. Dit zijn de immense beelden van gezichten. Ik vind het fascinerend om te zien. Vooral, omdat niemand weet wat de reden is dat deze beelden er staan. Ik loop verder door een heuvelachtig graslandschap. Het doet me denken aan een soort lieflijk hobbitlandschap. Na drie uur lopen besluit ik te gaan zitten om wat te drinken en te eten.

Onverwachtse uitnodiging

Ik staar over de kliffen en de zee die onverstoorbaar er tegen aanslaat. Ik hoor een geluid schuin achter me en kijk om. Een grote zongebruinde man staat op tien meter naar me te kijken. Ik steek mijn hand op en vervolgens komt hij in beweging. Hij wijst naar mij. Ik kijk hem vragend aan. In gebrekkig Engels produceert hij een hele korte zin ‘Do you love food?’. Ik weet niet wat ik met de vraag aan moet. Ik antwoord met ja en laat m’n zak met nootjes zien. Hij lacht en slaat met één hand op zijn borstkas. ‘Me, El Toro’. Ik schiet in de lach. Hij herhaalt dit twee keer en wijst naar mij. Ik zeg dat ik Bo heet. Mijn echte naam, Bouke, heeft tot nog toe niemand in Zuid Amerika kunnen uitspreken. Inmiddels ben ik er bij gaan staan. De man pakt mijn schouder en trekt me mee. ‘Come, food from El Toro’. Ik heb geen idee wat ik er van vind, twijfel en loop mee.

‘Come, food from El Toro’. Ik heb geen idee wat ik er van vind, twijfel en loop mee

We lopen de heuvel over en hij wijst naar een plek waar twee rode pick-up auto’s staan, een paar scooters, wat losse plastic stoelen, een groep van tien personen en vanuit de grond komt aardig wat rook.  We lopen naar de groep. Ik hoor muziek, gelach en vraag me af waar ik terecht kom. Eenmaal bij de groep begint ‘El Toro’ in dialect te vertellen. De taal lijkt niet op Spaans en ik kan niets volgen. Vervolgens hoor ik hem twee keer mijn naam zeggen. Op die manier word ik geïntroduceerd.

Ik schud handen, er wordt een stoel neergezet en ik krijg wijn en eten van de barbecue. Een gat in de grond waarin kolen liggen, daarop liggen aardappelen, vlees en groentes die ik niet herken. Daarover heen liggen palmbladeren. Ik versta niemand en kijk gefascineerd rond. Ik eet mee en zit tussen alle anderen. Af en toe met gebaren, halve zinnen Engels maak ik contact met de anderen.

Rapa Nui welcomes  you

Een dame met een vrolijk hoedje komt naast me zitten. Ze lacht en vertelt dat ze een beetje Engels kan. Ze vraagt me hoe lang ik op het eiland ben. Ik antwoord dat ik zo’n vijf uur op het eiland ben. Ze kijkt me niet begrijpend aan. ‘Nee het is vijf uur, maar hoe lang ben je er?’, zegt ze. Ik leg uit met handen en voeten dat ik vanochtend ben geland. Ze roept iets naar de anderen en de meeste kijken me aan. De man die me had meegenomen roept dan ‘Rapa Nui welcomes you’. De vrouw legt me uit dat het voor hun heel bijzonder is om een vreemdeling mee te laten eten. Ze vertelt dat het een feestdag is en dat er daarom met vrienden in de natuur wordt gegeten.

Ze vertelt dat het een feestdag is en dat er daarom met vrienden in de natuur wordt gegeten

Ik vraag haar wat voor feestdag het is. ‘Hetzelfde als iedere week. Eigenlijk is iedere dag een feestdag’, voegt ze er nog aan toe. De wijn wordt vervangen door sterke drank en een joint gaat de ronde. Ik rook niet en drink amper. Ik sla het af en dat vinden ze prima. Het voelt heel raar om als vreemdeling zo tussen deze locals te zitten. Amper te kunnen communiceren, maar intrigerend is het zeker. Na een tijdje besluit ik om terug te gaan lopen. Op het moment dat ik afscheid neem komt er een andere pick-up aangereden. Ik schud opnieuw handen en krijg van iedereen een knuffel. Eén iemand wijst dat ik in de laadbak van de pick-up moet gaan zitten.

Zonsondergang bij Ahu Tahai

Het is toch al een bijzondere middag dus waarom ook niet, denk ik. De vrouw waarmee ik heb gesproken knikt en zegt dat ik snel moet zijn. Ik spring erin en de bestuurder trapt het gas in. Ik word in de laadbak heen er weer geslingerd door het onverharde pad vol met kuilen. Gelukkig zijn er amper dorpjes op het eiland dus ik neem aan dat deze persoon terug rijdt naar Hanga Roa. Niet veel later ben ik terug op de camping.

Paaseiland
Paaseiland: zonsondergang Ahu Tahai

Vervolgens ontmoet ik een toerist uit Spanje en we besluiten om naar de zonsondergang te gaan kijken bij Ahu Tahai. Dat is een plateau met vijf beelden en een sokkel waar ooit een beeld op gestaan zal hebben. Ik vertel het verhaal over de hike langs de kust en de barbecue. Het klinkt best bizar. Meelopen met een onbekende man, eten met locals waarmee nauwelijks de communiceren is om vervolgens in de laadbak van een auto te springen en te hopen dat ik in het juiste dorpje aan kom. We lachen er om en kijken naar zon die tussen de beelden onder gaat. De wolken rechts krijgen een paarse en donkere gloed. Vervolgens kleurt de lucht paars en in het donker lopen we terug naar de camping.

Hardlopen op een vulkaan

Het eiland voelt voor mij heel vredig en magisch aan. Het is heel overzichtelijk en klein. Na m’n ontbijt besluit ik mijn hardloopschoenen aan te trekken en naar Rano Kau te rennen. Ik pak de onverharde route en loop stukjes door het bos. Soms is de begroeiing heel levendig en dicht en soms lijkt het op een dor verlaten landschap. Het pad gaat bijna recht omhoog tegen de oude vulkaan op. Bezweet kom ik boven. De krater is dichtgeslibd en deels gevuld met zoet water.

Paaseiland
Paaseiland: hardlopen op vulkaan Rano Kau

De kleuren zijn heel divers en er groeien veel verschillende soorten planten in de krater. Ruim een kilometer verder, op het uiterste puntje van het eiland, liggen de resten van het heiligdom Orongo. Een vergaan dorpje bestaande uit kleine losse stenen huisjes. Ik kijk er rond en hoor vervolgens achter me ‘Bo, Bo!’. Ik kijk om en zie één van de locals van gisteren. Vervolgens legt hij me uit wat de achtergrond is van het heiligdom. Daarna moet hij er vandoor. Vervolgens hoor ik een gids met een groep een compleet ander verhaal vertellen.

Van de ene activiteit door naar de andere

De week vliegt voorbij. Ik huur een mountainbike om ’s ochtends de zonsopgang te kijken bij Ahu Tongariki, een plateau met vijftien beelden. Hike naar het binnenland naar Ahu Akivi. Dit is de enigste plek waar de beelden landinwaarts te zien zijn. Alle andere beelden staan langs de kust en kijken uit over zee. Ik bezoek Rano Raraku. De plek waar de beelden gemaakt zijn. De immense beelden worden uit het gesteente gehakt en daarna getransporteerd naar de plek waar ze komen te staan.

Surfen op deze plek met zicht op de Moai’s is fantastisch

In het gesteente zijn half uitgehakte Moai’s te zien. In de grasvelden er omheen liggen beelden. Het is net of de werknemers zijn gaan lunchen en straks verder gaan. Onderweg naar Anakena word ik ingehaald door een kudde wilde paarden. Tot slot ga ik golfsurfen. De stroming is sterk, de golven zijn hoog. De leraar legt uit waar we vooral niet moeten komen, omdat het op die plek ondiep wordt en er zee-egels op de bodem liggen. Surfen op deze plek met zicht op de Moai’s is fantastisch. Halverwege de les zie ik links van me iets uit het water omhoog komen. Iets

Paaseiland
Paaseiland: zonsondergang Ahu Tahai

komt kort bovenwater en het duikt weer onder. Zonder bril kan ik het niet goed zien. Na drie keer weet ik het zeker; het zijn zeeschildpadden. Op het einde van les drink ik nog wat met de eigenaar van de surfclub. Ze lacht om mijn enthousiasme over het surfen en de schildpadden. ‘Heb je zin om morgen samen te gaan snorkelen om de zeeschildpadden van dichtbij te zien?’, vraagt ze. Zeker weten! Eén van mijn grootste wensen komt uit. Ik zie zeeschildpadden.

Tot ziens en ‘Take the spirit with you’

Overal waar ik kom hoor ik tegenstrijdige verhalen. Niemand weet waarom de beelden er staan, hoe mensen er in het verleden zijn gekomen en hoe ze geleefd hebben. Het oogt allemaal heel vredig en ontspannen. Over het hele eiland kom ik de locals, die ik ontmoette op mijn eerste dag, tegen. Het zorgde voor een hele speciale ervaring.

Paaseiland
Paaseiland: palmstrand Anakena

Eén van deze personen werkt in een hostel vlakbij de camping waar ik verbleef. Vlak voordat ik naar het vliegveld vertrek besluit ik nog even langs te lopen om gedag te zeggen. Ze vraagt me hoe ik het heb gehad. ‘Magisch en één groot mysterie’, is mijn antwoord. Ze glimlacht en vraagt me even te wachten en loopt vervolgens weg. Ik kijk verbaasd en besef me dat het vliegtuig niet op mij zal wachten. Na tien minuten begin ik te twijfelen. Ik moet echt naar het vliegveld. Dan komt ze terug met een ketting met daaraan een amulet. ‘Neem de spirit van Rapa Nui mee zolang jij het gevoel hebt dat je aan het reizen bent’, fluistert ze. Ik glimlach, ik vind het mooi, bijzonder en het raakt me.


Lees hier alle inspirerende reisverhalen van onze reporters


klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië


 

één reactie op “Bijzondere ontmoetingen op Paaseiland”

  • Else
    29 september 2019 at 15:12

    Prachtig verhaal, dankje voor het delen van je inspiratie over deze bijzondere plek en de magie.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

 

Yomads

Onvergetelijke outdoorreizen van Yomads

Bij Yomads draait alles om het creëren van onvergetelijke outdoorreizen. De trips zijn speciaal geselecteerd zodat je op de meest unieke plekken komt, #opjebucketlist. Je ontdekt tijdens het hiken ongerepte landschappen en nieuwe bestemmingen. In kleine groepen, ver buiten de gebaande paden en weg van de massa. Lees meer

Little America

Unieke rondreizen door het noordwesten van de VS

Ontdek de Pacific Northwest door de ogen van de locals met Little America. Je verblijft in kleinschalige accommodaties, midden in de overweldigende natuur van Oregon en Washington. Maak kennis met de vriendelijke hosts en beleef een unieke en onvergetelijke reis, ver weg van het massatoerisme.
Lees meer