Wandelverslag Italië | De Dolomieten bij Cortina zijn ruig en afwisselend

De Dolomieten stonden al jaren op mijn lijst, maar het kwam er steeds niet van. Tien minuten voor vertrek uit Nederland besloten we dat het toch onze bestemming zou worden, nadat vele opties langs waren gekomen. De weersvoorspellingen waren beter geworden en de pizza’s riepen. Nog nooit heb ik zo kort voor vertrek pas besloten waarnaar toe te gaan op vakantie.

Aangekomen in Cortina d’Ampezzo voelden we niet echt de Italiaanse sfeer. Dat kwam mede doordat het centrum van Cortina aanvoelde als een mix van Oostenrijk, beetje Duits, Zwitsers. Gelukkig konden we er ook pizza’s eten en zoeken naar mogelijkheden voor een huttentocht.

Puzzelen met dagen en hutten, lukte het ons uiteindelijk om een vierdaagse tocht te plannen door de route omgekeerd te lopen. Wel hield het in dat we de eerste en de laatste dag, lange wandeldagen zouden hebben.

De route waar we op uit zijn gekomen was; Passo Falzarego – Rifugio Pederü – Rifugio Biella – Malga Ra Stua – Passo Falzarego. We zouden een loop wandelen, dus we hoefden niet uit te zoeken hoe we naar het begin- of eindpunt zouden komen. De route loopt door Parco Naturale Fanes-Senes-Braies en Parco Dolomiti d’Ampezzo. De hutten zouden ook anders worden dan ik gewend was; à la carte eten en zelfs een opgemaakt bed.

We beginnen met veel dalen

Dalen is nou net niet mijn favoriet. Ik loop liever een uur omhoog, dan een halfuur omlaag. Bij de start van de tocht, besloten we de kabelbaan te nemen. Dat is eigenlijk in strijd met de vorige uitspraak, maar gezien de afstand, tijd en het te dalen aantal meters (1.600 meter!)  zijn we er toch ingestapt.

We hadden fantastisch weer en prachtige uitzichten toen we boven waren. De Dolomieten verrasten mij. Veel mensen waren de Alta Via 1 aan het wandelen, maar wij sloegen al gauw een ander pad in. De wandelkaart was geen overbodige luxe. Ondanks dat er best veel bordjes stonden, twijfelden we ook een aantal keren. Soms kwamen we mensen met helmen op en touwen tegen. Voor ons een teken welke kant we bij een kruising niét op moesten gaan.

Onze tassen waren goed gevuld. Het voordeel van een huttentocht wandelen, is onder andere veel chocola kunnen eten. Ik wil niet zeggen dat het de reden is dat ik huttentochten wandel, maar het is wel een mooie bijkomstigheid.

Bij ons chocolademoment bij “Le de Lagacio” hadden we twee route opties; dalen of over een pas. Naast dat ik liever klim dan daal, zagen we auto’s en fietsen toen we naar beneden keken. Maar toen we omhoog keken, zagen we een steil pad en vroegen we ons af of we daar zonder klimmateriaal overheen konden. Dat bleek te kunnen en toen was het niet eens meer de vraag welke route we zouden nemen.

Cliché maar waar; de beklimming was het uitzicht waard. Sinds een paar jaar gaan mijn wandelstokken mee op elke wandeling in de bergen, elke meter en het scheelt. Ik vind het fijn lopen, over keien heb ik een betere balans, kan soms mijn armen gebruiken bij het klimmen en heb zonder blessures gelopen…

Toen ik tijdens het dalen de prachtige natuur wilde vastleggen en een foto samen ook wel een keer leuk vond, besloot ik de zelf ontspanner te gebruiken. Tien seconden had ik ingesteld, genoeg tijd. Het waren maar een paar meters… zonder wandelstok… Bij de eerste meter zwikte ik al door mijn voet/enkel. Slechts een paar stappen zonder wandelstokken en het ging direct mis.

We liepen op de eerste dag door wisselende landschappen en doordat ik mijn enkel had ingetapet, had ik de pijn redelijk onder controle. Na zo’n acht uur bereikten we rifugio Pederü. Het was vooral veel dalen en eigenlijk vonden we de eerste dag net een uur te lang. Mocht je de tocht ook willen wandelen, dan zou ik adviseren om te overnachten in Rifugio Fanes of Lavarella.

Verlenging op dag twee

De tweede dag zou een relatief korte dag worden, maar omdat mijn voet zich best goed hield, besloten we er een stuk bij aan te lopen. Bij vertrek vanuit Pederü, ging we direct al weer omhoog via een gravel pad. We wonnen de klim bijna van een soort offroad-golfkarretje. De motor sloeg steeds af en onze motor had na een goed ontbijt, genoeg brandstof voor de klim. De lucht was weer blauw en mooie tekenfilmwolken hingen in de lucht.

Prachtige uitzichten hadden we en de (chocolade)stops waren extra goed door de zon op ons gezicht. Wandelen in zulke prachtige natuur, beetje eten en slapen, liedjes zingen, de kracht van de eenvoud. Geen andere plek en activiteit kan me zo intens gelukkig maken, dagenlang, als wandelen in de bergen. Bijna de hele dag liepen we boven de boomgrens en hadden veel afwisseling; groene vlaktes, ruige bergtoppen, glooiingen.

We wandelden na de Sennes hut via Ju de Senes naar rifugio Biella. Het pad werd na het bereiken van de pas wat meer een “make your own”. Het was steil en waar mijn stokken mij hielpen, maar zonder stokken was een stuk dalen op handen en voeten (en kont). De afstanden in de bergen zijn soms bedrieglijk. Het is niet altijd goed in te schatten hoe lang je over stukken loopt en zo waren we de tweede dag ook bijna acht uur onderweg. Toch was er weer de voldoening. Na de fysieke inspanning, smaakte het koude biertje weer heerlijk!

Dit keer sliepen we in een “echte” berghut. Een simpele menukaart, geen verse groentes en kleine kamers gevuld met veel stapelbedden. Dit soort hutten waren de hutten die ik ken en was een leuke afwisseling.

Zwemmen in een ijskoud bergmeer

Goede planning (nou ja, eigenlijk gewoon geluk) dat de derde dag een kortere dag was. Al was het sfeertje van een “echte” berghut leuk, had het ook een keerzijde; snurker in de dorm! Ofwel; één man heeft goed geslapen in onze kamer en zeven mensen hebben veel schapen geteld, zonder in slaap te vallen.

In dit deel van de Dolomieten, waren er naast mooie paadjes, ook wat stukken waar veel stenen en keien liggen. Normaal vind ik dat leuk om overeen te hobbelen, te klimmen en klauteren. Met de zere voet, zoek ik toch vooral vlakke stukjes. Helaas gaat dat niet altijd goed en ontschiet me soms een instant vloekwoord, omdat een pijnscheut door mijn lijf schiet.

Na een dik uur kwamen we bij een bergmeertje. Het begon wat op te warmen en na daar even gerust te hebben, gingen we voor een verfrissende duik! Vooral mijn armen deden pijn door het ijskoude water. Toch waren die er na een paar minuten aan gewend. Het koude water kon mijn lijf uiteindelijk goed waarderen. Aangezien ik niet makkelijk warm werd, ondanks dat de zon scheen, besloten we eerder dan gewild weer op pad te gaan. Het was fijn om te weten dat we geen haast hadden. Het was een makkelijke wandeling die we in rustig tempo hebben gelopen.

We waren vroeg bij Malga Ra Stua. Dat was even wennen. We namen een plankje met verschillende soorten worst en kaas. Natuurlijk ons welverdiende biertje. Het was een “hut” waar we een tweepersoons kamer hadden. Dat was even fijn. De bedden waren zelfs opgemaakt, wat een luxe!

Met een boek, zonnebrandcrème, handdoek en een fles water ging we naar het beekje. Even niks; voeten in het water en lezen, of een dutje doen. We sprongen overeind toen we dichtbij een koe hoorden loeien. Gelukkig kwam ie alleen op afstand even hoi zeggen en liep weer door.

Een lange laatste dag

De man van de hut trok zijn wenkbrauwen op toen hij hoorde dat we naar Passo Falzarego gingen lopen. Dat was een dikke 18 kilometer zei hij. Wij wisten wat we hadden gepland en dus ook dat het een lange dag zou worden. Het bleek zelfs bijna 23 kilometer te zijn, met de nodige hoogtemeters, dus we gingen vroeg op pad.

Het is grappig hoe je tijdswaarneming verandert in de bergen. De eerste twee uur hadden we beide het gevoel “naar de wandeling toe te lopen”. Het eerste stuk was een paar honderd meter dalen door een bos. Toen we de rivier over waren gestoken, moesten we weer omhoog. We liepen door een soort van brede kloof omhoog.

Toen we de keuze hadden om af te dalen of verder te klimmen naar de gondel, besloten we verder te klimmen. We hadden al vele kilometers en hoogtemeters in de benen. Het was een stukje veiligheid en zo omzeilde ik ook mijn niet zo geliefde afdalen. Een stukje verderop hadden we weer een mogelijkheid om af te dalen. Aangezien de gondel nog meer dan 200 meter klimmen was en het pad naar de auto goed was, besloten we toch te dalen.

Ciao bella

Wat was het een mooie huttentocht en wat hadden we een geluk met het weer! Lange dagen hebben we gewandeld met veel afwisseling. Een prachtig stuk van de Dolomieten. Al was het misschien niet op en top Italië, ’s avonds hebben we de huttentocht en onze vakantie afgesloten met een lekkere pizza en limoncello als toetje!

TIP Het is aan te raden om de hutten vroeg te boeken, zodat je de route kan wandelen die je wilt. Uiteindelijk hebben we geluk gehad en was het een vakantie met wat minder voorpret, maar heel veel tijdens- en napret!