De Oostenrijkse Mutterbergersee in zomerse sneeuw

Hoewel de zomer in Nederland nog niet voorbij is, lijkt het in de maand augustus in Oostenrijk al regelmatig al even winter. Zodra je naar je bergen gaat, weet je dat de grootste onzekere factor het weer is. Eigenlijk zouden we een huttentocht gaan lopen, maar gezien er veel regen, onweer en zelfs sneeuw was voorspeld, hebben we besloten de tocht te annuleren.

Better safe than sorry. Eerder dan gepland reden we naar het Stubaital om drie mooie dagwandelingen te maken. Zo zouden we de wandeling naar de Mutterbergersee deels in de sneeuw wandelen.

Elk nadeel heeft z’n voordeel

De dag na de sneeuwval wilden we een gondel naar de top van de Stubaier gletsjer nemen, maar toen we hoorden dat er bij het eerste gondelstation al 20 centimeter sneeuw lag, besloten we een andere planning te maken.

De volgende dag zou de zon weer stralen aan de hemel. Onze benen hadden na een paar dagen rust, ook weer zin om wat kilometers te wandelen. Eén van de wandelingen die in het Stubaital op onze lijst stond, was de Mutterbergersee. We konden een rondwandeling maken en dat is fijn, want dezelfde weg heen en terug, is niet mijn favoriet. Het voordeel van de huttentocht afbreken, is dat we deze wandeling deels in de sneeuw hebben kunnen doen. Is dat een voordeel? Jazeker! Het zorgde voor prachtige plaatjes.

Door de sneeuw naar de Mutterbergersee

Wederom hadden we niet veel meters om ons warm te lopen, want nadat we het beekje zijn overgestoken, moesten we flink klimmen. We twijfelden even of we wel het goede pad hadden. We checkten het bij een voorbijganger. Hij wilde ook naar de Mutterbergersee en antwoordde iets in de trant van dat het wel goed moest zijn, want hij ging er ook naar toe. Toch grappig dat hij na twee minuten zelf ook stilstond om de kaart te checken. Zo zeker was hij er dus ook niet van. Gelukkig bleken we goed te lopen.

Tijdens onze klim kreeg ik een telefoontje van de garage. Ze waren bezig mijn auto APK te keuren en wilden wat overleggen. Altijd raar om zo’n telefoontje te krijgen. Je loopt in de bergen, ziet geen mens of huis (wel dier), hoort enkel de stilte. Ik loop in een prachtige omgeving en er werden me dingen gevraagd waar ik geen verstand van heb. Maar als je als leek hoort dat er dingen onder je auto weg kunnen vallen, dan snap ik zelfs nog dat het vervangen moet worden. Doordat ik aan het telefoneren was, had ik de tijd om eens goed om te heen te kijken. Want als je rond wilt kijken, ga je stilstaan.

Even later konden we ook schapen toevoegen aan dieren die we in de bergen hadden gezien. Ze leken zich even heilig te voelen als koeien in India. We dachten nog even dat ze wel aan de kant zouden gaan, maar dat hadden we mis. Ze lagen er lekker te liggen en maakten zich niet druk om ons.

In de bergen ben ik op mijn plek. ’s Winters met skiën en zomers met wandelen

Het pad werd wat ruiger en ondanks dat er pas sneeuw was gevallen, liep de temperatuur aardig op. Het werd dan ook al snel warm en we bleven smeren met zonnebrandcrème. Ik kon niet anders dan hard genieten. In de bergen ben ik op mijn plek. ’s Winters met skiën en zomers met wandelen. Als dat dan ook nog eens een soort van gecombineerd wordt, ben ik een gelukkig mens.

Huh, zijn we de Mutterbergersee al voorbij?

Op de kaart zagen we dat er naast de Mutterbergersee, nog twee kleine watertjes waren. Na alle wandelingen die ik al heb gemaakt, lukt het me nog niet altijd om alles juist in te schatten. Zo realiseerden we ons pas dat we de Mutterbergersee hadden gezien, toen we al weer aan het dalen waren… We waren al wel langs een wat groter meertje gelopen, maar dat water leek nu zwart.

Natuurlijk weet ik wel dat bergmeertjes per dag van kleur kunnen verschillen, maar dat kwartje viel dit keer wel erg laat. We vonden het plaatje al zo mooi en dat was dus niet voor niks. En ook dat een half ontklede familie ons vroeg om foto’s te nemen van hen bij het water, want ja, het was prachtig!

In plaats van weer terug omhoog te lopen, besloten ons neer te zetten voor de lunch. Daar zagen we ook dat het pad terug naar de parkeerplaats een gravelpad was. Volgens de bordjes zouden we daar een uur over lopen. Ik had nog last van mijn knie (blijkbaar ben ik goed in blessures te verzamelen voor en tijdens de vakantie. Ik kan me betere talenten bedenken…) en op die manier een uur afdalen, zou het er niet beter op maken.

Daarom checkten we de kaart en zagen dat we de optie hadden om verder te klimmen naar de Dresdner Hütte en vanaf daar de gondel naar beneden te nemen. Perfecte oplossing! Al was het alleen maar omdat een berghut optie biedt tot het eten van een Apfelstrudel.

Op naar de Apfelstrudel

Het pad was verder eenvoudig, maar bewees dat je ook daar je hoofd erbij moet houden. Op een vlak stukje, ging ik ineens onderuit. Het scheelde niet veel of ik was met mijn hoofd tegen een rots gevallen of een aantal meters op de schuine helling naar beneden gegleden. Al was het pad verder ook eenvoudig, duurde het even voordat mijn spaghetti benen weer stevige stappen maakten.

De meeste sneeuw was ondertussen weggesmolten. Waar ik de meeste dingen wel zat ben na zo’n 6 à 7 uur, is dat met wandelen in de bergen niet het geval. Ik kan er niet zat van worden en het verveeld me nooit. Althans, dat is me nog nooit gelukt en heb ook geen idee hoe me dat ooit zal lukken.

---

---

!