De Zugspitze UltraTrail, eens maar nooit meer?

Ik heb lang moeten wachten op de leeftijd waarbij doseren kon en ‘knallen’ niet langer een must was. De tijd was helemaal rijp voor een nieuwe fase in mijn loopcarrière: de Ultra. De meningen over een ultratrailloopschema zijn heel verdeeld. Mijn eigen gevoel zegt dat ik moet proberen blokjes te lopen of maw zoveel mogelijk kilometers op zo weinig mogelijk tijd en dan bij voorkeur ook een massa hoogtemeters. Dat wordt de basis van mijn plan.

Ik ben in de voorbereiding geen moeilijkheden tegen gekomen. Heb ik het wel hard genoeg gemaakt? Het enige dat er eigenlijk ontbreekt is training in de Alpen. Een heel belangrijke hiaat. De Ardennen zijn de Alpen niet.

De blokjes en het aantal hoogtemeters laten groeien in een twintigtal weken. Startend na mijn twee weken deugddoende wintersporttijd in Frankrijk. De kilometers opbouwen gaat vlotjes. Hoogtemeters –  zelfs gebruikmakend van het ExtraTrail circuit –  toch wat minder met een maximum van 2000 hms op weekbasis.  De voorbereidingswedstrijden – La Bouillonante en OHM Trail, beiden 50+ –  worden lekker verteerd. Ik ben in de voorbereiding geen moeilijkheden tegen gekomen. Heb ik het wel hard genoeg gemaakt? Het enige dat er eigenlijk ontbreekt is training in de Alpen. Een heel belangrijke hiaat. De Ardennen zijn de Alpen niet.

Koorts!? Toch niet Corona-positief met de start in zicht

Net zoals in een marathonvoorbereiding is ook in deze ultra-voorbereiding het supercompensatiemoment eentje om naar uit te kijken. Die laatste 2 weken. Dat moment dat je nog wel wil, maar niet meer mag. Goesting kweken.  Jammer genoeg ook het moment waarop het immuunsysteem heel zwak komt te staan. En … lap. Met nog 6 dagen voor de boeg zit ik met keelonsteking en sinusitus.  Wanneer er ook nog koorts aan te pas komt, is de Covid19 antigeentest onvermijdelijk.

Gelukkig … negatief. Het wordt er niet beter op. Ademen wordt moeilijker en een dag voorafgaand aan de start zit ik zelfs helemaal zonder stem. Mentaal niet de beste situatie. Pfff. Stein en ik zijn samen opgereden en ontmoeten vandaag David en gezin. Heel tof dat we dit avontuur met drie clubvrienden (VACH, Vrije AtletiekClub Hasselt) ondernemen.  Vandaag is het sfeersnuiven in startdorp Garmisch-Partenkirchen. Startnummer, sportbeurs, pastaparty … en dan terug naar onze eigen omgeving. Nauwgezet stellen we onze rugzak samen. Elk item wordt gewikt en gewogen. Letterlijk. De keukenweegschaal komt eraan te pas. Ik ben met 3,2kg inclusief 1L water de pluimgewicht van het gezelschap.

4u45. Elk van ons in eigen gedachten verzonken. Aankleden, ontbijtje, laatste check rugzak en dan half uurtje rijden naar de startlocatie in Garmisch-Partenkirchen.  Gezellige startgekte … en bagagecheck.  De organisatie had er wat op gevonden om controle te houden over ongeoorloofd wegwerpen van verpakkingsmateriaal. Ik word verplicht om mijn borstnr op elke chocotoff te schrijven zodat elk papiertje onderweg kan gekoppeld worden aan deelnemer. Een stevige breinscheet, maar er is geen ruimte voor discussie. 7u10. Eindelijk.

De wedstrijd gaat van start. Ik probeer dit avontuur ergens in te schatten in mijn rijtje Swissman en Gigathlon. Voor de 1^e was ik 17u onderweg, voor de andere 12+13u. In beide gevallen werkte het mentaal voor me om van punt naar punt te ‘werken’.  Mijn ziekte spookt niet doorheen mijn hoofd. Ik bekijk het vooral positief en ga er vanuit dat een dagje zwijgen mijn stem ten goede komt. Wishful thinking. Met 582 van start waarvan 71 vrouwen.  Zonnig met temperaturen +30°C in Garmisch … gelukkig klimmen we weg naar frissere oorden.

Ik hoop hier en daar de omgeving wel te herkennen vermits we dezelfde route – opgesplitst in 3 dagen – VACH-gewijs al eens gelopen hebben.  Met het verschil dat start en aankomst nu in Garmisch en niet in Granau gesitueerd zijn of m.a.w. het begin van de ultra was het einde in de VACH-editie …  én het feit dat het vandaag een heldere dag is en we enkele jaren geleden 3 dagen op rij geen 5 meter ver zagen.

Ik ben al lang tevreden dat lopen tot 20% wel lukt. Nu toch nog. Checkpoint 1 – 13km en 1u49 onderweg. De organisatie maakt hier zijn 1^e slipper, want ik ben bijna op het schema van de fast time (winnaarstijd) en heb daardoor een vol uur voorsprong op mijn 18u-referentietijd. Klopt natuurlijk niets van, maar alles voelt wel nog lekker.

Stekende pijn en een knikker ter grootte van een golfbal op mijn onderarm

Omdat ik de lichtgewichtkeuze met beperkt noodrantsoen gemaakt heb, neem ik aan de checkpoints ruim de tijd om te eten en te drinken. Oké, na 13 km is dat nog niet echt van toepassing.  5 minuutjes chillen volstaan. 2u10 – 15km onderweg. 1^e topje en skyrun (erop en erover)-gevoel bij het passeren van supporters en koebellen thv bergstation Alpspitzbahn op 2027m hoogte. 8km brutaal downhillen naar CP2 in de put van de wedstrijd op 811m hoogte. 

Doordat ik een vlotte klimmer ben, maar een wat terughoudende daler in technisch terrein lijk ik wel opgejaagd wild. Ik hanteer een hoger dalend tempo dan ik eigenlijk zou willen. Ik ben heel tevreden van mijn Salomon S-Lab Ultra3 trailschoenen … op het hielprofiel na. Daar gaat het dan ook fout. Ik zet teveel druk op de hiel, ga achterover, probeer nog te corrigeren met mijn sticks, maar zonder succes en stuik met mijn linker arm nogal lullig op een mix van scherpe stenen en een wirwar van boomwortels voordat de rest van het lijf onhandig volgt.

Daar gaat het dan ook fout. Ik zet teveel druk op de hiel, ga achterover, probeer nog te corrigeren met mijn sticks, maar zonder succes en stuik met mijn linker arm nogal lullig op een mix van scherpe stenen en een wirwar van boomwortels voordat de rest van het lijf onhandig volgt.

Een stekende pijn in mijn L-arm en een knikker ter grootte van een golfbal zijn het resultaat en wat schaafwonden her en der. Dju toch. Ik loop CP2 binnen. 23km ver en 3u20 onderweg. Ik focus op de bevoorrading en probeer pijn en knikker te negeren.  Wat me nog meer verontrust is mijn totaal gebrek aan honger, maaglast en een gevoel dat ik elk moment moet overgeven. Vreemd, want ik heb nooit maagklachten gedurende het lopen. Ik was vooraf wel al wat bang dat de berg medicatie die ik afgelopen week heb binnengewerkt wel eens nefast zou kunnen worden gedurende de actie. Zo lijkt het dus.

Ik besluit mijn maag niet over te belasten en doe me tegoed aan cola-water-mix en mijn zoutampule.  Het verlies aan zout is onmogelijk te compenseren met de aangeboden zoutkoekjes. Bouillon was ideaal geweest, maar tot dusver niet aanwezig. Nochtans wel volgens het vooraf gedeelde Nutrition Plan. Een foutje van de organisatie die zware gevolgen voor me kan hebben.

Het was zeven kilometer bang afwachten hoe mijn maag en die golfbal zouden evolueren. De bal op mijn arm is er nog, maar hindert verder niet meer.  De krampen zijn verdwenen, maar de eetlust is nog niet terug. In heerlijk rollend dalende lijn naar het zicht op de Eibsee.  Heel veel supporters. Ook David’s gezin Sophie en Adriaan. Tof om even een bekend gezicht te passeren. 4u35 en 30km onderweg.

Nog steeds een uur voorsprong op het 18u schema … maar gezien het verschil absoluut hetzelfde blijft t.o.v. voorgaande CP lijkt het me realistischer dat ik momenteel op het 18u schema aan het lopen ben.  De bevoorrading blijft chaotisch. Komt in het geheel niet overeen met het nutrition plan. Ik keek wel uit – alé, vooral mijn maag – naar de cola-water mix. Maar die is er niet, ook geen bouillon overigens. Pff. Ik word in de bevoorrading stilaan gedwongen gebruik te maken van mijn eigen noodvoorraadje: druivensuiker en zoutcapsule.  

Het enige weinig functionele item in mijn voorraad zijn de chocotoffs. Ik ben nooit ver weg zonder. Feel-good voedsel wanneer je lang onderweg bent, is heel belangrijk. En wanneer die dan ook nog weinig plaats inneemt is dat helemaal meegenomen.  Global warming, climate change of hoe je het ook wil benoemen, maakt niet uit.  Het is een feit, chocolade is er niet tegen bestand en mijn all-time feelgood voedsel is verleden tijd. Het smelt als sneeuw voor de zon. Doodjammer.

Bouillon. Eindelijk!

Het negen kilometer lange traject naar Gamsalm – net boven Ehrwald – is heel karakteristiek, maar niet eenvoudig.  Skyrun 2. Het klimmen begint over – op zijn zachtst gezegd – geaccidenteerd terrein. Wat is dit!? Het gaat verder over een verraderlijk steile skipiste. Om het fantastisch zicht op de Eibsee niet te missen, loop ik enkele meters achterwaarts omhoog. Nice! We steken onopvallend de grens over naar Oostenrijk en klimmen verder over alweer geaccidenteerd terrein. Nieuw toppetje op 1590m hoogte en dan duiken naar de Gamsalm.

Ik heb hier enorm veel tijd verloren en zit plotseling nog 25 min onder het 18u-schema, maar was in dit deel eigenlijk al een half uur trager dan datzelfde schema. Ik kan me er niet in opwinden omdat ik weet dat ik moet blijven doseren. Het schema is ook slechts richtinggevend en een referentiekader. 39km en 6u20 onderweg. Eindelijk. Er wordt voor de 1^e maal in de wedstrijd bouillon aangeboden. Hier neem ik ruimschoots de tijd, want ik ben er echt aan toe. Belegde broodjes, cake. Grand buffet. Watervoorraad terug aanvullen.  Net wat ik nodig had.

En daar klinkt de koe-bel … van de race organisator

Eventjes dalen of is het traverseren langsheen het massief. Op marathonafstand duiken we het bos in om via een wortelpad een stevige klim aan te vatten +30%. Mijn tikker gaat wild en het tempo lijkt nergens op, maar dat geldt gelukkig ook voor mijn omgeving. De enige referentie dat ik waarschijnlijk niet slecht bezig ben. En dan bereiken we opnieuw een grindpad met het mooiste zicht op het massief, maar de klim heeft er zodanig hard ingehakt dat ik er de schoonheid moeilijk van inzie.

Ik nader CP6, ergens onderweg op een wel heel winderige plek. Totaal bezweet niet onmiddellijk een plek om lang te blijven hangen. Bovendien heb ik 1u30 nodig gehad voor de afgelopen 8km. Zelfs niet speedhike-waardig. Wat me te wachten staat is niet van de poes. Een skyrun over het dak van de wedstrijd op 2182m. 13,5km naar de volgende CP. Hopelijk ga ik genieten van de uitzichten. En dat gebeurt. Zwaar, maar het natuurschoon doet me zweven. Hier doe ik het voor. Een knap stukje graatklimmen waarbij de lopers gewaarschuwd worden voor het natuurgevaar.

Mja, vallen is hier geen optie. 51,5km. De Race Organizer  heeft zijn woord gehouden en staat de deelnemers op het hoogste punt enthousiast op te wachten. Kippenvelmomentje. Nog enkele kms genieten van hoogalpiene-omgeving en dan 9km duiken naar CP6. Ik dank de natuurgoden voor een helder dagje.

60,5km en 11u30 onderweg. Hier was er de mogelijkheid om een drop bag achter te laten. Ik zie verschillende lopers van garderobe wisselen inclusief schoenen. Ik kwam gisterenavond – tijdens het rugzakje samenstellen –  tot de constatatie dat ik enkel een vers T-shirtje te droppen had. Heb ik dus maar gewoon aan mijn rugzak toegevoegd. Geen drop bag voor mij. Plotseling spreek een supporter me aan ‘Ha, hier nog een Belg’.

Het duurt effen voordat het tot me doordringt dat mijn nationaliteit kan afgelezen worden van mijn borstnummer. Het vlagje. Er staan overigens ook maar elf Belgen aan de start waarvan drie uit één en dezelfde straffe club en uiteindelijk vier de finish niet zullen halen. Op dit ogenblik heb ik geen idee hoe het Stein en David afgaat, maar ik hoop uiteraard het beste. Dit is geen eenvoudig moment. Ik heb net het langste traject tussen 2 CPs achter de rug en nu volgt de laatste skyrun met de laatste passage boven 2000m hoogte én de invallende duisternis in het vooruitzicht.

De duisternis voor blijven

Ik leef van CP naar CP en sta helemaal niet stil bij de afgelegde afstand. De vliegende uren zijn een vreemde gewaarwording. Ik ben nu  klokrond onderweg en ben nog nooit in deze fysieke zone geweest. Met de Gigathlon en Swissman had ik wel al eerder lange-duur-sportuitspattingen ervaren, maar dat was in beide gevallen een mix van sporten. Toch nog wat anders dan constant in een loopbeweging te zijn. Eigenlijk zijn er momenteel geen klachten.

Blijven eten en drinken zodat ik geen tekorten tegenkom en daarnaast doseren en toch zoveel mogelijk lopen. De hoogalpiene omgeving blijft indrukwekkend. De zon duikt achter het bergmassief – wat nog niet hetzelfde is als een zonsondergang – maar wel al zorgt voor een opmerkelijke daling van de temperatuur. Het is jammer dat ik in de laatste lange klim de keuze moet maken tussen gelijk-tempo-lopend-gezelschap en kledingwissel. De wind blaast hier namelijk hard. Ik kan me bergop lopend zelfs niet meer warm houden en zit nog steeds met een luchtwegeninfectie die me zorgen baart.

Een stevige rotsblok hakt de knoop voor me door. Even beschermt tegen de wind. Omkleden …en mijn idee wordt al vlug gevolgd door heel wat deelnemers. Andere T-shirt, armsleeves, windjacket en buff. Lekker, een wereld van verschil. Ik heb er terug zin in. De Wetterstein Hütte en nog een laatste mooie graatklim. 67km – Scharnitzjoch – 2048m. Effen toeristen en zowel het dal – waarvan ik kom als hetgeen ik tegemoet loop – vastleggen. Prachtig! 6km afdalen naar CP7.  

In de rotsige afdaling ervaar ik het protesteren van de bovenbenen en probeer voor wat meer demping te zorgen met de sticks. Het is nu wel echt aan het schemeren en ik word een zekere spanning in mijn omgeving gewaar om toch nog zo lang mogelijk zonder koplampje te blijven lopen. Vooral de overgang naar de boomgrens en het duiken in het bos met een technische afdaling voor de boeg is heel tricky.

De ogen proberen zich aan te passen aan de invallende duisternis, maar het verhoogde tempo om CP7 te bereiken zonder licht, het missen van details in de steile afdaling, het verifiëren van mijn OutdoorActive App op de smartphone om er zeker van te zijn dat ik nog op route ben, vraagt allemaal heel veel energie. Eindelijk. Straat. CP7 bereikt.

Het enige waarvan ik kan genieten is watermeloen en komkommer. Vezels, suikers én vocht. Kaas, salami, energiedrank à la RedBull … wie verzint dat?! Mijn watervoorraad aanvullen en voor de 1^e keer besluit ik effen te gaan zitten zodat ik mijn koplampje kan installeren. Het is ook de 1^e keer in de wedstrijd dat ik durf stil te staan bij hetgeen er nog moet afgelegd worden. Nog 35km. Mmm, dat is al vergelijkbaar met een loopuitstapje richting Ardennen.

De finish begint zich op die manier te vertalen in bereikbare en tastbare af te leggen afstanden. Bovendien biedt er zich nu een golvend parcours aan dat zich helemaal leent om te lopen. Top!

Lichaamspijn opsluiten in een kamertje

Het stemt me heel gelukkig dat het lopen aardig lukt en mijn omgeving grotendeels is overgeschakeld op speedhiken. Ik merk dat er nog voldoende power in de benen zit om ook lichthellende stukken lopend te nemen, maar +10% ben ik ook gedoemd om te schakelen naar speedhiken. Ik leg de volle 12km lopend af tegen een tempo dat varieert tussen 5.30-6.30/km. De afgelopen uren heeft lichaamspijn intrede gedaan.

Duidelijk een verschil met pijn door kwetsuren die je uiteindelijk noodzaken de strijd te staken. Neen, dit is anders. Ik moet hierbij onvermijdelijk denken aan Dieuwke die bij mentaal moeilijke gedachten vaak sprak over ‘de gedachten achter slot en grendel zetten’.  Thanks dochterlief, ik heb er heel veel aan gehad. Ik heb de lichaamspijn in datzelfde kamertje opgesloten. Een heerlijke mentale truc.  Aangekomen in Middenwald  heb ik na 85km en 16u30 lopen het gevoel dat ik net het eenvoudigste stukje van de wedstrijd achter de rug heb. Hoe zot is dit!?   

Mag ik meelopen in je licht?

De volgende 3km is het euforisch gevoel helemaal verdwenen.  Verdomme, waren die laatste 30km niet relatief vlak?  10-20% klimmen op een vrij smalle rechte weg doorheen het bos waarbij er net voldoende maanlicht is om te zien dat het einde van de klim nog niet in zicht is.  De vermoeidheid geeft uiteraard een vertekend beeld, want de laatste 30km zijn – wat betreft te nemen hoogtemeters – vergelijkbaar met onze 4 cimes. Makkie in Alpentermen  … euhh.  Een kilometertje voor de CP nog een irreëel aanbod.

Een overenthousiaste kerel staat er met zijn vriendin in het bos met volle tafel sterke drank zijn waar gratis aan te bieden in iets dat weg heeft van een karnavalsuitrusting omkaderd met een mix tussen schlagermuziek en dance.  Het had zo maar een fragment uit een David Lynch film kunnen zijn. Ik ben helemaal klaar voor een stevige trek aan zijn wiettoet, maar besluit toch maar voor de ‘zekerheid’ te gaan. Nog 14,5km scheiden me van de finish … maar daar ligt nog een stevige klim en dito afdaling tussen. 

Stevig in de gegeven omstandigheden, wel te verstaan: 300 hms in 3km. Vanmorgen liep ik die, nu niet meer. Integendeel.  Er heeft zich ondertussen ook een Duitser – Christian – bij me aangesloten met de vraag of hij de resterende kms in mijn licht mag lopen. Hij had zijn reservelampje uitgeleend en even verder begeeft zijn eigen lampje het. Weg licht.  Ondanks het feit dat een conversatie me moeite kost – niet zozeer van vermoeidheid, maar ik zit sinds gisteren gewoonweg zonder stem – prijs ik me toch gelukkig met dit verzetje. 

Dit nooit meer … of toch

Op naar de finish in Garmisch-Partenkirchen. Nog 8km, hoofdzakelijk dalend. Ik heb wel zin om het lopend te doen, maar anderzijds heb ik beloofd Christian in mijn lichtbundel op te nemen.  De eindtijd is onbelangrijk dus maakt het me ook niet veel uit, maar daardoor duurt de afdaling wel eindeloos lang.  En dan … de bewoonde stadswereld.

We worden om onduidelijke redenen nog doorheen een te steile berm gestuurd in een laatste poging ons uit te schakelen met pijnlijke krampen, zo lijkt het wel. In het relatief vlakke stadseinde kunnen we de wedstrijd lopend afsluiten. Heerlijk! Zondagochtend 4u17. Eindtijd 21u07. Iedereen wordt als held ontvangen. Medaille om de hals, finisher T-shirtje oppikken en effen tot het besef laten komen dat het werkelijk afgelopen is.

Ik neem afscheid van Christian, verneem dat Stein waarschijnlijk nog 4u onderweg is en dat David de strijd heeft moeten staken na 60-70km omwille van maagproblemen.  Mmm, heel jammer. Van de 582 deelnemers zullen er uiteindelijk 414 de finishlijn bereiken binnen de 28u. Ik finishte in het midden van het pak en in mijn 50+ categorie zelfs in het 30% segment. Ik ben een heel gelukkig mens. Ik ben mijn lijf eeuwig dankbaar. Naast het euforische finishgevoel overheerst dit-nooit-meer, maar na een ‘dagrust’ van enkele uren betrap ik me op dat-kan-beter gedachten en ondertussen zijn er al enkele 2023-ideetjes aan het rijpen.

Lees hier alle artikelen met zoekwoord ‘trailrun‘ op Mountainreporters