Jezelf opladen op de groene Hermannsweg

Een reisverhaal van Dagmar Wolters | Fan van #OutdoorDichtbij

Wil je in twee dagen het gevoel dat je langer weg bent geweest? Wil je lekker wandelen en niet ver rijden? Dat hoeft ook niet! Net over de grens ligt het Teutoburgerwald. Daar loopt de Hermannsweg. De Hermannsweg is 156 kilometer lang en wordt gezien als één van de mooiste hoogstgelegen wandelpaden van Duitsland. De trail is onderverdeeld in meerdere etappes. Wij liepen een deel ervan.

Wandelen is flexibel zijn

Vroeg in de ochtend reden we naar Hilter. Het plan was om daar de auto te parkeren en met de trein naar Ibbenbüren te gaan. Dan zouden we de reistijd aan de start hebben, wanneer we nog fris waren, en zo terug konden wandelen naar de auto. Dat idee was mooi, maar toch hadden we ons niet helemaal goed ingelezen. Nadat we de auto geparkeerd hadden, bleek de eerste trein pas over 75 minuten te komen. Dat vonden we te lang om te wachten, dus besloten we naar Ibbenbüren te rijden en de auto bij het treinstation te zetten. Reizen en ook wandelen is flexibel zijn. Plannen omgooien en gaan.

Vanaf daar hebben we onze wandeling gestart. We moesten een route maken om naar de Hermannsweg te lopen. Lang leve de huidige technologie. Na een kilometer of vijf, kwamen we op de Hermannsweg. De trail staat heel goed aangegeven. Een witte H op een zwarte achtergrond leidt ons de weg.

Een lange eerste dag

Het was heerlijk om tussen de bomen te lopen. Even weg van de drukte van alledag en midden in de natuur. De weersvoorspelling waren niet heel goed, maar dat heeft ons er niet van weerhouden te gaan. Maar goed ook, want op de eerste dag viel het weer, op een fikse bui na, heel erg mee. Rond lunchtijd waren we in Tecklenburg. Prima plek voor een stevige lunch, met o.a. een heerlijke flammkuchen!

De eerste dag ging het wandelen ons verrassend makkelijk af. Het was wat klimmen en dalen (dat is juist zo leuk aan de Hermannsweg), maar we stapten lekker door. Ondanks onze grote tassen (we gingen kamperen, dus hadden de tent e.d. mee) liepen we tot 25 kilometer heel erg lekker. Daarna werd het minder. Het feit dat we een stuk langs een 80 km weg moesten lopen om bij de camping te komen, heeft daar absoluut een rol in gespeeld.

Kamperen in de herfst

We hadden bedacht om te overnachten op de Teutoburger Waldsee Camping. We hadden alleen niet gecheckt of ie nog open was. Daar aangekomen was de receptie gesloten. We besloten de camping op te lopen. Bij een soort restaurant (een te groot woord voor een plek waar je frituur kan bestellen en drinken kan kopen), vertelde de man dat we weer terug moesten lopen omhoog en daar bellen met de eigenaar. We hadden al bijna dertig kilometer in de benen en het feit dat we het bultje weer op moesten, ging niet van harte. We waren er klaar mee. Het goede nieuws was wel dat de camping dus open was en we onderweg naar het tentveld, een koud biertje konden meenemen!

Hoe lang wordt de tweede dag?

Gezien de kou, de gelopen afstand en het feit dat we niet meer tot laat daglicht hadden, lagen we vroeg in onze tenten. Ook stonden we weer vroeg op. Er was veel regen voorspeld en vooral in de ochtend zou het droog zijn. Dus meters maken in de ochtend. Het weer zou bepalen hoe ver we zouden lopen, al bleek dat niet de enige factor.

Eerst moesten we een stuk backtracken om weer op de Hermannsweg te komen. Het feit dat we beide stil waren, was een teken dat we intern aan het vloeken waren. We liepen weer langs de 80 km asfaltweg. Toen we de bossen weer in liepen, werden we weer spraakzamer en checkten we of de ander het ook een niet fijn begin vond. Wandelen is niet alleen maar leuk.. Al snel werkten we ons weer in het zweet. Juist dat stukje afzien, maakt het wandelen wél weer leuk en lekker.

Stoppen wanneer het nog leuk is

Onder een afdakje met een mooi uitzicht, kookten we water en dronken we thee en konden we natuurlijk een stuk chocola niet overslaan. Ook de stroopwafel niet overigens. We hadden nog steeds geluk met het weer. Nadat we verder gingen, kwamen de eerste druppels. Rond lunchtijd kwamen we aan in Bad Iburg. We besloten te ergens gaan lunchen en het plan te bespreken. We hadden al weer een dikke achttien kilometer in de benen. Eigenlijk wilden we niet stoppen, maar als we door zouden lopen, zouden we in een fikse regenbui lopen en zou het al met al meer dan vijf uur kosten om bij de auto te komen (wandelen, wachten op de trein, treinreistijd). We besloten te stoppen op het hoogtepunt.

Een lift naar de auto

Tijdens onze lunch, testen we voelsprieten van twee landgenoten. Die hadden ze niet (of ze stonden niet aan) dus moesten we op eigen houtje naar Osnabrück.
We vroegen waar het busstation was, trokken de regenjassen aan en gingen op pad. Toen de bus voor onze neus wegreed, beseften we dat we geen contant geld meer hadden. Eerst naar de bank dus. Aangekomen bij de bushalte, besloten we te liften. Mocht het niet lukken, dan pakten we de bus. Binnen vijf minuten stopte er een vriendelijk man die ons naar het treinstation in Osnabrück bracht. Daar pakten we de trein terug naar Ibbenbüren.

De Hermannsweg is de perfecte bestemming net over de grens. We hadden beide het gevoel dat we langer weg zijn geweest en hebben een enorme dosis goede energie opgedaan! Je wandelt er niet alleen vlak en dat maakte het voor ons extra fijn. Jezelf soms even in het zweet lopen geeft extra energie. Er zijn voldoende plekken om makkelijk te parkeren en er is genoeg openbaar vervoer om je wandeling waar dan ook af te breken.
Mocht je niet veel vakantiedagen (over) hebben of wil je er gewoon even een weekend tussenuit, dan is dit zeker een mooie optie!

---

Meer #OutdoorDichtbij inspiratie haal je uit deze blogs.

---