Ik jank bittere tranen voor de start van mijn gemiste Megarace

Het is zondag 10 september 2022, racedag. Het was heerlijk om in de aanloop naar mijn race stoom af te blazen in Usseln in het Sauerland na een maand snoeihard trainen in Alpen en Pyreneeën en het afschudden van corona. De laatste dagen taperen, het lijf laten rusten en zorgen dat supercompensatie zich aandient, dat het lijf zo optimaal mogelijk terugveert na zoveel trainen. 

Ik geloof dat ik de beste versie van mijzelf heb gecreëerd voor de zwaarste uitdaging die ik tot op heden aanga. Voel me sterker en fitter dan ooit. Niets is te vergelijken met deze uitdaging als ik kijk naar eerdere expedities, in geen enkel opzicht. De afstand, de tijd, de hoogte, de pijn, de vermoeidheid, het solo-aspect, de kou, de onvoorspelbaarheid, alles… het filmpje van de Japanner illustreert denk ik mooi de pijn en vermoeidheid. 

De race. Het is een drama er te komen en ik heb geen supportteam en geen auto. Ik moet naar het midden van een natuurpark aan de grens van Tsjechië. Daar is niks dus ik moet alles nu al bedenken en meeslepen. De Japanse loper geeft in zijn filmpje aan dat er geen supermarkt is. Ik kan dat bevestigen! Een dorp verder wel, maar zonder auto ben je hier licht onthand. Gelukkig lift ik.

Het weer wordt abominabel maar dat is wel charmant, zoals Verstappen opmerkt bij de constatering dat het gaat regenen.

Plan B

De organisatie vraagt je om een plan B voor geval je uitstapt. Dat is 1. Mijn slaapzak… ik vind wel een plek om te ontdooien en terug te keren naar de beschaving. Ik heb 5.000k ervaring opgedaan op weg naar Santiago. 2. De vader die in je oor fluistert te blijven nadenken omdat hij je anders een schop onder je kont geeft. 

Ik zit er wel erg ontspannen in merk ik. Het regent en wordt een week slecht weer; maar beter doorlopen dan anders raak je onderkoeld. Ipod stuk; dan wordt het een reis naar binnen en kom ik mijzelf wat harder tegen. Het parcours heb ik nauwelijks bekeken; na het startschot je pijltje volgen op de GPS. Plan B?; ik heb altijd mijn slaapzak bij en overleef het wel. 

Zwaarste trucje

Dit wordt mijn zwaarste trucje en tegelijk zit ik er het meest ontspannen bij… benieuwd of dat een goed ding is. Ik zit totaal in the zone, in mijn cocon en loop detached door het dorp. Fit en in vorm, een fijne staat van zijn. 

Tegelijkertijd slaap ik niet of nauwelijks want het hoofd afgeleid en het lijf vol van adrenaline. Gelukkig weet ik uit ervaring dat liggen ook rusten is en doe ik het met 2 a 3 uur slapen per nacht. Al dagen.

Voor mijn gevoel zou dit mijn zwaarste trucje worden, daarna misschien wel iets meer in het gareel en ook gezien leeftijd zal het wellicht wat braver worden. Oogsten, boeken schrijven en lezingen geven.

Terugtrekken

Het is dan ook wrang te moeten constateren dat ik me moet terugtrekken uit de race nog voor hij gestart is. Ik sta op de dag voor de race op met een lichte kiespijn, een pijn die tijdens de briefing in de avond is uitgegroeid tot een permanente zeurende zenuwpijn. Loopmaatje Sabine ziet het direct en zegt dat ik er niet zo goed uitzie als tijdens de bijeenkomst vanochtend met alle papierwerk. Ze voelt mijn voorhoofd en handen; te warm. Ik weet het meteen, als je loopmaatje dat zegt, is het klaar. Hoe lang kun je pijn ontkennen…

Ik meld me af bij raceorganiser Michael die zo mogelijk nog sipper kijkt dan ik. Daarna ren ik het bos in en jank bittere tranen tegen een boom. 24 uur voor een race kiespijn, hoe dan? 

Ik herinner me de prachtige blog van trailrunner Thomas Dunkerbeck die constateert dat je constant vooruitkijkt en straks zal presteren. Straks zal je je trucje doen. Dan het besef dat dat straks nu is. Dat de jaren onder je door vliegen. Dat je 47 bent en het nu moet en wil doen. En dat is met alles zo. Werk, sport of privé. Deze DNS is wel een beetje de deceptie van mijn loopbaan, of lopend bestaan zo je wilt.

Ik sta vandaag om 12 uur niet aan de start van iets waar ik knetterhard voor heb getraind en zo klaar voor ben. Ik wilde Edgar en Sabine uitzwaaien maar ik kan het niet opbrengen. Ik steek de duim op. Weg hier.

Jan Fokke Oosterhof

Jan Fokke is spreker, influencer, avonturier, auteur en blogger. Met een wereldreis, de SUP-Elfstedentocht, 350 kilometer non-stop mountainbiken, twee poolexpedities, vierduizenders in de Atlas, een overnachting in de vriezer met pooluitrusting, een Alpenoversteek in vier marathons en ongeveer 1.023 hardloopwedstrijden riep SBS6 hem in al haar wijsheid uit tot een van de grootste avonturiers allertijden.

janfokkeoosterhof.nl

Reizen naar USA en Canada

---