Ik train voor de Megarace, 1001km non-stop door de bergen

La pedriza en Parc National Sierra del Guaderrama net boven Madrid lenen zich uitstekend om te trainen voor een race. Het is de arena van de goden waar je als trailrunner kortstondig wordt getolereerd tussen steenbokken en vale gieren. Het is het meest technische terrein dat ik ken en met temperaturen boven de 35 graden een uitstekende plek om jezelf te tergen. Ik ben in training voor de Megarace.de, een trailrunwedstrijd over 1.001 kilometer non stop door de bergen in Duitsland, Tsjechië en Oostenrijk van 11 tot 24 september.

“There is no longer race on a marked hiking path on this planet. We will run 1.001 k nonstop, a really absolute unchanging distance.”

De reis met bussen en liftend naar Manzanares el Real is lang. Maar ook dit is trainen, time on feet. Lange dagen maken de kop hard, daarom ben ik hier. De hardste versie van mijzelf creëeren voor 1.001 kilometer hardlopen. Geen idee hoe dat moet, maar hard zijn, is een goed ding. Ik liep hier in de regio races, organiseerde een weekend voor hardlopers van de HAN, dwaalde hier urenlang door verlaten bergen. Nog begin dit jaar herstelde ik hier van mijn 5.000 kilometer hardlopen naar Santiago en mediteerde op een berg.

Geen kinderspel

De volgende ochtend om zes uur gaat de wekker. Vandaag ga ik een bucketlistding afwerken, de langste rondtour door La Pedriza en het Parc National de la Sierra de Guaderrama. Het is een verschrikkelijk lange tocht, totaal verstoken van civilisatie, over een kam waarbij je wel twintig toppen aandoet. Het weer moet meezitten en je moet fit zijn. Dit is geen kinderspel.

Ik laat een bericht achter bij vriendin Susannah voor het geval het misgaat. Jaren terug rende ik hier bij haar en wist mijn knie-zonder-voorste-kruisbanden totaal te verdraaien. De laatste kilometers moest ik op tandvlees mijzelf met een stok naar haar huis werken. Dat wil ik niet op deze tocht, daarvoor is hij te lang, te grotesk.

Ik pak zes liter water voor deze tocht die ergens tussen 40 en 50 kilometer is. Ik kom er niet uit. In de ochtendschemer hobbel ik het dorp uit, de berg op, met de kaart in de hand. Gelukkig is de Grande Randonnee die ik wil volgen uitstekend gemarkeerd. Ik pak hem meteen op buiten het dorp en dat is een zorg minder.

Arena van de goden

Terwijl ik de voet van de berg aanval, komt de zon uit haar schulp. De bergen achter me kleuren fluorescerend oranje en de vergezichten zijn spectaculair. Dit is de arena van de goden, een beter gebied om te trailrunnen is er niet. Technischer kan het niet. Elke stap is een steen, bocht, plant, kuil, gruis of tak. Er is geen ontspannen, elke stap moet je op je qui vive zijn.

Een vriendin vraagt of Schotland niet mooier is. Zeker, maar hier is elke stap anders, je mag en kan nergens ontspannen, dit terrein vraagt je de beste versie van jezelf te zijn. In training naar een 1.001k-race is dat wat ik zoek. Teister me maar, vraag alles van me, laat me twijfelen aan mijn capaciteiten. Zo ja, dan kan het enkel meevallen.

He-le-maal kapot

Ik word niet teleurgesteld. Vandaag ga ik he-le-maal kapot. Ik heb te lichte raceschoenen aan die te weinig grip bieden, ik onderschat wederom het effect van hoogte (>2.000 meter), de corona van vorige week verlamt mijn benen en de hitte is moordend. Om kort te gaan: ik ga helemaal kapot. Maar ik ben content, ik weet waarom ik hier ben.

Ik ren eerst het massief van La Pedriza op dat allemaal draait om El Yelmo, een fantastische berg die je beklimt door door een spleet in de berg te klimmen die je naar de toppiramide brengt.  Twee keer beklom ik hem, een spannend kreng. Nu ren ik helemaal om de berg heen op weg naar de centrale bergkam die het hele gebied domineert. Het gebied is gesplitst in de anterior Pedriza en de posterior Pedriza, dat laatste gebied is verstoken van enige civilisatie en ligt dieper verborgen. Beide gaan onder mijn voeten door.

Nonchalante steenbokken en dreigende gieren

De beklimming in de ochtendzon is waanzinnig. Bij ieder bocht stuit ik op steenbokken die me nonchalant nastaren. Het is duidelijk dat ik in hun terrein opereer en slechts gast ben. Hun hoorns zijn imposant. Nog imposanter zijn de immense gieren die dreigend boven mijn hoofd cirkelen met spanwijdte van meer dan twee meter.

Na de berg moet ik afdalen naar een kom waar het pad weer omhoog gaat. Tot mijn spijt vind ik niet de weg omhoog, hoe hard ik ook zoek en prik. Ik laat het los en sla de vallei in, de GR10 op. Ik verzin zelf wel een gave route, het is hier immers overal ruig. Zo ruig dat routemarkeringen soms te wensen overlaten.

Ik daal helemaal af, terug naar een kom met een bar. Koffie. Meteen daarna een alternatief plan, het beklimmen van La Malaciosa, de berg waar ik na de ce trale bergkam naar beneden zou komen. Het is in ieder geval een hoog secreet. Ik ren de eerste 700 hoogtemeters omhoog maar dan hapert de motor. Corona? Hitte? Teveel gevraagd? Hoogte? Naar later blijkt pak ik vandaag op 41 kilometer meer dan 2.000 hoogtemeters met temperaturen boven de 35 graden en zes liter water op de rug.

Ga ik het redden?

Mijn hele lijf zegt nee. Lactaten laten benen haperen. Ik zwalk in hitte. Elke stap is een beproeving. Mijn urine is als dikke stroop. Zes liter water die ik op rug droeg verdampt als of het niks was. Een open wond van de dansende rugzak. Ergens halverwege de toppiramide ga ik zitten. Het is klaar. Ik heb al zoveel gedaan en ik moet nog helemaal terug. Ik vraag me zelfs af of ik dat ga redden.

Ik denk aan mijn voedingscoach en eet een appel, repen en een shake van mijn sponsor www.xfood.nl. Derek-Jan Franse wereldreiziger en avonturier in hart en nieren en is al een aantal expedities mijn betrouwbare voedingspartner. Met zijn website biedt hij een  vijfsterrenkeuken voor de buitensporter. Hij biedt voedzame en zeer smaakvolle maaltijden in gevriesdroogde vorm te koop.

Tijdens mijn trainingen in de hitte heeft hij ervoor gezorgd dat ik weer energie vond daar waar ik er meermaals helemaal doorheen zat. Toch is het vandaag genoeg en al is het totaal tegen mijn principes, deze klim maak ik niet af. Het is klaar. Ik ben afgeknepen, het lijf implodeert en ik zie zelfs op tegen de afdaling.

Ik ben een hele goede daler, maar iedere steen zit los en maakt dat ik kan wegglijden. Word ik oud? Vroeger vloog ik hier zonder terughoudendheid en nu ben ik bang. Ik zit en drink en vraag me af hoe ik beneden ga komen, veilig. Uiteindelijk lukt dat natuurlijk rennend prima.

Word ik oud? Vroeger vloog ik hier zonder terughoudendheid en nu ben ik bang. Ik zit en drink en vraag me af hoe ik beneden ga komen, veilig.

Toch geeft het te denken. Ik ben een stijve hark en mijn grootste probleem tijdens lange races is precies dat, je benen niet genoeg optillen omdat ze zo stijf zijn dat grote afstappen problematisch worden. Ik leer mijzelf kennen hier. Misschien accepteren dat je 47 bent en geen 20 meer. Maar wel een 1.001k-race doen natuurlijk. Duh.

Gas erop en keihard negeren

Gelukkig vind ik in de afdaling minder technische stukken waar ik mijn zelfvertrouwen hervind. Gas erop en keihard negeren. Ik land op een weg voor bouwverkeer. Oogverblindend geel zand doet me knipperen en het is allesverzengend heet. Hoe ver is het nog? Ik wil vocht. Een bron helpt me verder. Het water is niet veilig, maar dat zal me worst wezen.

Er gaat een liter in. En weer door naar civilisatie. Dikke dertig op de teller als ik bij de bar van vanochtend twee Fanta en een groot biertje bestel. Daarna zoek ik een rustige plek. Mediteren, of beter visualiseren. Hoe loop je een 1.001k race? Vandaag loop ik ongeveer 41 in verstikkende hitte. Die hitte zal vast niet het geval zijn tijdens de race, maar dan nog, na 40k moetje nog 960k. Hoe process je dat? Hoe ga je daar mee om?

Visualiseren is een ding dat ik bij elke expeditie doe. Pas als ik duizend keer de finish heb gezien, ga ik hem daadwerkelijk halen. Als ik niet zo sterk visualiseer breekt het lijntje. Muziek helpt. Ik visualiseer de nummers die ik draai als ik er doorheen zit. Noem het mediteren, ik noem het visualiseren. Voorlopig zit ik helemaal op de juiste plek om te trainen en visualiseren. Ofwel, ready for some racing!