Het verhaal van mijn eerste super zware Jungfrau Marathon

Het verhaal van mijn eerste Jungfrau Marathon

Door Debbie van Kuijk

Pas als ik de foto’s terugzie, besef ik wat ik gedaan heb: de Jungfrau Marathon gefinisht. Mijn eerste bergmarathon, 42,195 kilometers lang en 1829 hoogtemeters. Eén van de mooiste en zwaarste Marathons van de wereld. Hierbij vind je mijn verslag van start tot finish.

MIJN TRAININGEN

Zeven maanden lang ben ik in training geweest hiervoor. Laten we wel wezen: een marathon zoals deze lopen is wel een uitdaging voor een Nederlandse dame. Veel traptrainingen en ellenlange saaie trainingen op de loopband in de sportschool, van de zomer met temperaturen over de 30 graden mijn duurlopen doen, terwijl iedereen lekker aan het water lag met een ijskoud drankje, ik deed het allemaal. Een stukje over mijn trainingen tot vijf weken voor de Marathon, schreef ik in dit artikel.

Daarna ging het moeizaam, daar ga ik niet over liegen. Mijn trainingen begonnen mij tegen te staan, ik was vaker moe dan echt gemotiveerd. Ik heb dan ook met mijn trainster en het thuisfront (die het al eerder zag aankomen) besloten om naar mijn lichaam te luisteren en rust boven het trainen te verkiezen. Met die rust, heb ik mijn schema nog aardig kunnen volbrengen, maar voelde ik geen ‘moeten’ meer.

RACEDAY

De start van de Marathon is in Interlaken. Mijn vriend en ik zijn twee dagen van te voren aangekomen. Hij is mijn supporter onderweg en zal mij volgen met de trein en bij verschillende stations uitstappen. Al de hele week hield ik de weerberichten in de gaten. Het zag er steeds naar uit dat het zal regenen, maar het beloofde zowaar droog te worden! Wel loop je van de start  zo rond de veertien graden naar het vriespunt bij de de finish, dus aangepaste kleding is wel noodzakelijk, dit werd ook meerdere malen benadrukt door de organisatie.

Ik besloot daarom met een rugtasje te lopen met lange tight, truitje met lange mouwen en regenjasje erin. Om gewicht te besparen, besloot ik mijn waterzak er uit te laten, er was voldoende bevoorrading onderweg. Ik ontmoet Marieke, een dame die ik al jaren via Instagram ken, zij is mijn loopmaatje die dag.

DE EERSTE HELFT

De eerste tien kilometer lopen we rondom Interlaken. Een stuk met veel supporters langs de kant. Interlaken uit, richting Lauterbrunnen word het steeds mooier. We lopen langs een meer en we merken dat we steeds wat hoger klimmen. We rennen letterlijk de bergen in. We kijken onze ogen uit. De kilometers vliegen op deze manier voorbij.
Bij het passeren van het dorp Lauterbrunnen begint voor mij een bekend stuk, hier startte ik in 2017 mijn tien kilometer estafette. De bekende waterval van Lauterbrunnen langs, Zwiterserse boerderijtjes met schapen en koeien, de supporters met luid Zwitserse bellen.

DE MUUR VAN WENGEN

Iets voor kilometer zesentwintig komt de steilste klim van de Marathon, de muur van Wengen, een klim van vierhonderdvijftig meter. Marieke (een Zwitserse) en ik beginnen te merken dat zij op dit soort stukken sneller is dan ik en we besluiten onze eigen race te lopen. Ik klauter rustig omhoog. Dit stuk valt gewoonweg niet te rennen. Af en toe loop ik maar een stukje achteruit, ik weet van gekkigheid niet wat ik moet doen, zo stijl! Geeft mij wel de tijd om te genieten van het uitzicht. Dus dat doe ik maar.

WENGEN

Ik moet niet alleen zorgen dat ik de muur over kom, er begint ook een stemmetje te knagen die zegt dat ik misschien beter kan stoppen bij dertig kilometer en het daar lekker bij moet laten. Hier begint dus echt de Marathon. Eindelijk kom ik bij Wengen aan. Hier stopte in 2017 mijn estafette, dus ben heel nieuwsgierig wat hierna komt. Ik weet mijzelf zover te krijgen door te lopen. Mijn vriend staat hier weer en loopt een stuk met mij mee. Ook hij geeft mij motivatie door te gaan.

ONBEKEND TERREIN

Bij kilometer zevenendertig loop ik nog steeds in korte broek en shirt en begint het snel kouder te worden. Ik besluit bij het volgende bankje mijn lange broek aan te trekken. Vervelend om mijzelf uit mijn concentratie te moeten halen, maar ik loop daardoor wel een stuk comfortabeler door. In Wengernalp staat mijn vriend weer en loopt wederom een stuk mee, ik verbaas mijzelf erover hoe fit ik nog ben en hoe makkelijk ik met hem klets. Dit geeft mij weer vertrouwen voor het laatste stuk. Het parcours is wisselend vlak en stukjes omhoog en ik krijg mezelf zover af en toe nog wat te rennen. Ik haal eigenlijk best veel mensen in! Het uitzicht hier is echt prachtig! Af en toe moet ik mijzelf er even aan herinneren foto’s te maken.

Dan passeert de trein met supporters ons en probeer te zien of ik mijn vriend zie en jawel, uit een raampje staat hij naar mij te zwaaien. Wetende dat ik hem straks nog voor één keer zie, maakt mij tevreden doorlopen. Mijn trainster appt mij aanmoedigende woorden, maar ook dat het vanaf nu pijn gaat doen en ik onder geen beding moet stoppen. Maar daarbij ook de magische woorden: je gaat het halen. Emotioneel en vastberaden loop ik door. Nog steeds niet wetende wat mij de laatste kilometers te wachten staat.

De interactie tussen de lopers is minimaal, iedereen loopt zijn eigen race. Ik hoor veel mensen kreunen en zuchten

De twee tijdslimieten die deze Marathon kent heb ik ruimschoots gehaald (de laatste zelfs met vijfentwintig minuten) dus ook als ik vanaf nu echt heel rustig zou lopen, zal ik de finish binnen de tijd nog halen. De interactie tussen de lopers is minimaal, iedereen loopt zijn eigen race. Ik hoor veel mensen kreunen en zuchten. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik nog zo fit ben! Ik heb echt een glimlach op mijn gezicht. Natuurlijk heb ik pijn en voel ik mijn benen wel, maar het overheerst niet.

NU BEGINT DE MARATHON ECHT

Het parcours begint uitdagender te worden, we gaan een soort bos in. Omhoog. Dit was mij helemaal niet bekend. We klauteren van wortel naar hard stukje, het is uitkijken geblazen, de grond is nat. Zover als ik omhoog kijk, moet er geklommen worden.  Mijn kuiten beginnen te zeuren. Het begint te regenen en ik trek mijn regenjasje aan. Wat ben ik blij dat ik extra kleding mee heb genomen!

Soms stop ik heel even, kom ik op adem, de ijle lucht begint mij te pakken, ik word duizelig.

Dan gaan we het bos uit, maar de lastige klim blijft. Het worden nu stenen en keien waar we over heen moeten. Doordat alles nat en glad is, is het allesbehalve makkelijk. En weer, zover ik kan kijken is het klimmen. Er lijkt wel geen einde aan te komen. Toch blijf ik mensen inhalen. Soms stop ik heel even, kom ik op adem, de ijle lucht begint mij te pakken, ik word duizelig. De combinatie grote rotsen en bergen, de afgrond rechts maakt mij me heel kwetsbaar voelen. Door blijven gaan, niet meer stoppen. Het is op zich nog maar twee kilometer nu, maar die duren op deze manier lang. Zover als ik kan kijken moet ik nog klimmen. Ik besluit lekker rustig aan te doen. Ik kan niet anders. Maar stiekem, af en toe vervloek ik het, haha!

HET LAATSTE STUK

Twee brancards zie ik naar beneden komen met mensen er op. Mindfuck. Even floep ik er uit dat ik niet meer kan en voel ik een hand op mijn schouder, een Nederlandse man die zegt dat niemand meer kan. Even moet ik er om lachen en denk, hij heeft gelijk, en ik klauter weer door.

Even floep ik er uit dat ik niet meer kan en voel ik een hand op mijn schouder, een Nederlandse man die zegt dat niemand meer kan

Ik passeer een vrijwilliger en vraag haar terwijl ik naar boven wijs, of dat de laatste klim is. Ze schud haar hoofd en zegt mij dat ik daarna nog ongeveer vijfhonderd meter door moet. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Maar ik wist, daarná zal echt het allerlaatste stuk naar boven zijn, want de laatste kilometer is naar beneden.

Ik zie iemand een foto vragen aan een vrijwilliger en ik besluit hetzelfde te vragen, terwijl ik dat doe, kijk ik achter mij en zie een lange sliert mensen achter mij. Onwerkelijk dat ik daar zojuist een deel van uitmaakte. Het heeft iets magisch zo met die bergen er omheen. Blij ben ik, dat ik dat stuk al heb gehad en een stuk voor loop!

DE FINISH

En dan, na de laatste klim, kan ik de finish in de verte zien!! Eerst lopen we nog langs een prachtig meer en ik besluit gewoon te genieten van dit stuk. Ik schiet nog wat foto’s en vlieg naar de finish! In finish in 6 uur en 17 minuten.

Ik zie direct na de finish mijn vriend en vlieg hem op zijn nek, ik had verwacht dat ik zal moeten huilen, maar dat doe ik niet. Vol verhalen lopen we naar de medailles en krijg ik die felbegeerde medaille om mijn nek. Ik heb het gewoon gedaan, wat een ervaring! De mooiste en zwaarste tot nu toe!

Wil jij weten wat mijn doel in het jaar 2020 word? Volg mij dan op Instagram @fitfunrun_

Alle foto’s zijn van mijzelf, gemaakt door bekende(n) of rechtenvrij gekocht bij de organisatie.