Pacific Crest Trail | Een groot avontuur in de Mojave woestijn

Het einde van de woestijn. We kijken uit naar de Sierra’s. De afgelopen weken waren een groot avontuur in de Mojave woestijn. Wennen aan de hoogtemeters, aan het leven van waterpunt naar waterpunt. De resuppy’s, het wakkerschrikken van coyotes, leeuwen (zonder te weten dat ze achter een hek zaten) of aan zwermen insecten. Wennen aan mijn lekke mat. Wennen aan de wind en leren dat je je slaapmat moet vasthouden als hij opgeblazen is. Anders ren je namelijk midden in de nacht achter je slaapmat aan in de woestijn.

Maar vooral wennen aan het zwerven. Het geen dak boven je hoofd hebben en elke avond een geschikte slaapplek vinden die zo veilig mogelijk is zodat je voldoende slaap krijgt en niet teveel ligt te waken.

Nethergirls op de trail

Wanneer we richting Wrightwood vertrekken trekt er kou front over die daarna afgelost zal worden door een hittegolf. Ik wordt samen met Melissa weer afgezet bij de trail door trail angel Kevin. Jeffery, Steffan en Theresa zijn een dag vooruit. Die zien we over een paar dorpjes weer. Bij de trailhead onmoeten we the Nethergirls weer. Een groepje van vier Nederlandse meiden.

Vandaag beklimmen we Baden Powell deze berg is 9411feet hoog. En een flinke beproeving in de kou. We lunchen rond half twee net voor de top. En lopen vanaf daar nog ongeveer vijf mile door. We willen namelijk flink dalen voor onze slaapplek omdat het zo koud is. Uiteindelijk wordt het snachts – 8, best fris.

Gefrituurd

Het weer slaat om, als we naar Acton lopen is het ’s middags tegen de veertig graden. We lunchen bij een ranger station vanaf daar is het nog acht mile. Ondanks dat we om vier uur zijn opgestaan komen we pas rond drie uur aan bij de Koa van Acton. Ik voel me gefrituurd.

Ik koop een ijsje een gatorade en een cola. Als we weer wat energie voelen doen we ons vuile was in de wasmachine en neem ik een douche. Elke keer als ik een douche neem voel ik me weer een beetje mens. De ene keer duurt het vier dagen de andere keer acht.

Een andere aanpak

We besluiten het morgen anders aan te pakken. We gaan weer vroeg opstaan en de dag opsplitsen. Er komen wat kleine dorpjes aan waar we de warmte kunnen uitzitten. De route is prachtig vandaag net voor Agua Dulce lopen we door Vasquez Rocks. Alsof je ineens op een andere planeet terecht bent gekomen. Het is een veel gebruikte filmset. Onder andere voor Star Trek. We lopen Agua Dulce in en ploffen neer op een terras bij wat trail vrienden. We lunchen en besluiten daarna met z’n allen bij de Mexicaan binnen te gaan zitten in de airco.

We hebben bijna zeven uur versleten in het dorp als we weer op pad gaan. Ons eerste nighthike. Er is een bloedmaan dus de planning had niet beter kunnen zijn. Het is echt prachtig. We hadden het idee om te ‘cowboycampen’ maar door alle reusachtige spinnen, kakkerlakken en schorpioenen besluiten we even voor middernacht toch onze tent maar op te zetten. 

Hikertown

Na 4,5 uur slaap gaan we weer verder de temperatuur is beter de komende twee dagen. We kunnen dus weer wat normale nachten maken. Als we een paar dagen later Hikertown inlopen voel ik me helemaal gelukkig hier heb ik zoveel over gelezen en gehoord. Het is net een klein dorpje speciaal voor hikers. Je kan de winkel verder op bellen en dan komen ze je ophalen.

We eten een lekkere hamburger en doen wat resupplys. Terug in Hikertown ga ik  onder de provisorische buiten douche en was ik m’n  kleding op een ouderwets wasbord, dat is pas hard werken met al dat woestijn stof. We versieren onszelf met glow in the dark verf en glowsticks en we vetrekken half zeven ’s avonds pas, omdat we verstrikt waren in de gezelligheid. Ik denk dat dit het meest benoemde deel van de trail is. Het aquaduct en de windfarms. Dit is een deel van vijftig mile zonder schaduw en met heel veel wind. En heel eerlijk.. Enorm saai.

We zijn blij als we in Tehachapi zijn. Vooral als we uit de auto van ons tweede lift stappen, wat een rare. We waren gelukkig met z’n vieren en Deadlift was bij ons een 29 jarige Finse die in het echt deadlifter is. Opgelucht stappen we uit. Die avond zijn we weer met z’n vijfen. We eten en drinken veel en gaan naar de karaoke bar. Wat een avond!

’s Morgens gaan we de trail weer op de laatste 120 mile voor Kennedy Meadows. Ik kan niet wachten. 

Lees hier alle verhalen over de Pacific Crest Trail