Geislerspitzen (Villnöß) | Wandelen in een Italiaanse ansichtkaart

We parkeren de auto voor € 8,00 op de parkeerplaats bij de Zanser Alm. Deze wordt onderweg heel duidelijk aangeven, dus je kunt ‘m niet missen. Er zijn diverse wandelwegen die vanaf de Zanser Alm starten maar alle wandelroutes worden in het algemeen goed aangegeven. Wij nemen wegnummer 6 richting Tschantschenon Alm, een breed kiezelpad met aan onze rechterzijde een snelstromend beekje.

Na de houten brug slaan we rechtsaf en lopen de Adolf-Munkel-Weg op (wegnummer 35) en volgen de bordjes Geisler Alm/Gschnagenhart Alm. Het pad wordt meteen een stuk smaller en voert al slingerend door een prachtige bos. De stijging gaat langzaam maar gestaag. Het is erg warm vandaag, dus we zijn blij dat we onder de bomen kunnen lopen.

Een groepje koeien heeft namelijk besloten om zich tussen de wandelaars te begeven en ze blokkeren het smalle wandelpad

In de verte horen we opeens koeienbellen en naarmate we dichterbij komen begint het lawaai van de bellen meer een oorverdovend concert te worden. Ineens stuiten we op een file met wandelaars die niet goed weten hoe ze verder moeten. Een groepje koeien heeft namelijk besloten om zich tussen de wandelaars te begeven en ze blokkeren het smalle wandelpad terwijl ze stoïcijns aan de planten knabbelen die links en rechts van het pad groeien.

Na enig geduld komt er dan toch eindelijk beweging in de dames en verlaten sommigen luid protesterend het pad, terwijl anderen besluiten om zich tussen de wandelaars te begeven. En dan ineens loopt er een koe achter je aan, haha. Zoiets maak je in Nederland natuurlijk niet iedere dag mee!

Pieken in de Dolomieten

We vervolgen onze weg door het bos en af en toe is het behoorlijk stijgen. Maar na een half uur zien we als we naar boven kijken de spectaculaire Geislerspitzen tevoorschijn komen die tot de mooiste en meest fantastische pieken van de Dolomieten worden gerekend.

Na nog een half uurtje stijgen verlaten we het bos en staan we op de Geisler Alm. Op de Alm liggen twee hutten vlak bij elkaar: de Gschnagenhardtalm en de Geisleralm. Bij de eerste hut zijn alle tafeltjes bezet, dus besluiten we naar de Geisleralm te gaan om wat te drinken en te genieten van het adembenemende uitzicht.

Het terras is met veel smaak ingericht in de typische alpenstijl wat het gezellig maakt en ook de gerechten worden mooi gedecoreerd opgediend. Achter de Geisleralm is een heuveltje waar o.a. stoelen en banken staan. Het is een aanrader om even naar boven te lopen omdat het bergpanorama vanaf hier het mooist is. Vergeet niet je fototoestel mee te nemen!

Na anderhalf uur genieten van het zonnetje en de het schitterende uitzicht vervolgen we onze weg richting de Dusler Alm. Let op: zodra je vertrekt bij de Geisler Alm komt de afslag naar rechts richting de Dusler Alm al vrij snel (wegnummer 36). Wij hadden deze bijna over het hoofd gezien! Het mooie bospadje bestaat uit kiezelstenen en boomwortels en kronkelt vrij steil naar beneden.

Na een half uur bereiken we de Dusler Alm waar je bij de “Dusler Hütt’n” iets kunt nuttigen. Vanaf deze hut heb je opnieuw zicht op de Geislerspitzen. De Dusler Hütt’n is een kneuterig hutje met een traditionele uitstraling. Tegenover de hut staat een heel oud huisje wat zo maar het hutje van Opa en Heidi zou kunnen zijn. We drinken op het terras nog even een glaasje en werpen een laatste blik op het onvergetelijke panorama. Van hieruit is net nog 30 minuten wandelen naar de parkeerplaats bij de Zanser Alm.

Op de terugweg naar het dal passeren we het dorpje Ranui. Hier werd in de 18^e eeuw het St. Johann kerkje gebouwd. Het bijzondere van dit kerkje is dat het midden op een bergweide ligt met in de achtergrond de imposante Geislergroep. Het veel gefotografeerde kerkje ken ik van Instagram en uiteraard moest ik als hobbyfotograaf deze gewilde spot zelf een keertje vastleggen. Bij P3 kan je je auto even parkeren en is er zelfs een speciaal “Photopoint” ingericht. Rijd vooral het kerkje niet voorbij, want daar ga je zeker spijt van krijgen!

Lees hier alle verhalen en reistips over de Dolomieten

Liesbeth Mickenautsch

Liesbeth en haar man Thomas houden van wandelen en reizen, maar niet van overvolle toeristische hotspots. Samen struinen ze het internet af op zoek naar informatie en reisblogs om geheime tips te vinden. In 2001 ontdekten ze de Dolomieten in Italië en waren op slag verliefd op dit schitterende gebied.
Sindsdien zijn ze hier vaak te vinden om in de zomer lange wandeltochten maken en in de winter iedere keer weer genieten van zonovergoten skipistes met romantische bergpanorama’s.  

Reizen naar USA en Canada

---