REISVERSLAG | Lavaredo Ultratrail in de Italiaanse bergen

Lavaredo Ultratrail in de Italiaanse bergen

Een reisverhaal van Guy Houben

Men neme een bestaande ultratrail in het hooggebergte en verdeeld hem in drie loopbare stukken op dagbasis. In dit geval de Lavaredo Ultratrail: 120 kilometer en 5800 hoogtemeters. Geen kopzorgen wat het parcours betreft aangezien de locals een best-of-my-region serveren en in plaats van te staren naar de grond via je Petzl – profs hebben er meer dan twaalf uur voor nodig –  kun je tenvolle genieten van de pracht van de bergen bij daglicht. Dubbele winst. Het is te zeggen, indien het weer het toelaat. De voorspellingen zijn overwegend positief, maar er was een ander obstakel dat vooral voor onzekerheid zorgde, tot het laatste moment: Corona.

Donderdag 8 oktober om 4.00 uur was het zo ver. We mochten als Belgen voorlopig nog door Nederland, Duitsland, Oostenrijk helemaal tot in Italië reizen. Waren we één dag later vertrokken hadden we een negatieve coronatest moeten voorleggen aan de Italiaanse grens, want België prijkt net niet bovenaan de besmettingsgraad-ranking in Europa. Coronageluk zit tegenwoordig in een kleine hoek. Genoeg Covid19. Na dertien uur flitsen door een dunne streep Nederlands Limburg, alternerend slalommen over baustelle en knallen over de autobahn, passeren van de feeërieke Fern- en industrieel ogende Brennerpas is het tijd om te cruisen doorheen een stukje Italiaanse Dolomieten tot helemaal in startplek Cortina d’Ampezzo. Aangekomen!

Vrijdag 9 oktober – Dag 1 – Cortina d’Ampezzo naar Misurina – 43.5km en 2100 HMs

7.00 uur. Er wordt ons een zonnige dag met frisse start (4°C) voorspeld. Staalblauwe hemel. De bergmassieven in de omgeving komen helemaal tot hun recht. Net te fris gekleed zijn is de boodschap, aangezien we vrij vlug veel mogen klimmen. We lopen noordelijk uit het stadje om dan naar het westen af te draaien en tegen de flank van de Cime Formenton (2830m) de eerste klim aan te vatten. Vijf kilometer en meer dan vijfhonderd hoogtemeters gevorderd. Alles te lopen. Dat voelt lekker. Van hieruit heb je een mooi zicht op de vallei en Cortina, maar ook op de Pomagagnon (2450m) en het Monte Cristallo-massief waar we seffens tussendoor mogen klimmen.

Gedurende drie kilometer kunnen we op hoogte genieten om ons dan twee kilometer en vierhonderd meter (hoogteverschil) in de diepte te storten.  Elf kilometer ver en terug helemaal in het dal. De tweede klim is dertien kilometer lang en brengt ons naar 2101m.

Vaak tussen dennenbomen, altijd rotsig, maar plotseling toch een grote open vlakte zodat we een compleet zicht krijgen op het hele massief

Het eerste deel (zes kilometer) blijft in de buurt van de weg en loopt lekker, maar dan draaien we het dal in tussen Pomagagnon en Monte Cristallo met onmiddellijk een stukje speedhiken +20%. Even verder kunnen we met ontplofte benen alweer lopen. De omgeving maakt alles goed. Links van ons steeds zicht op de duizend meter hoger gelegen toppen van het Monte Cristallo massief. Vaak tussen dennenbomen, altijd rotsig, maar plotseling toch een grote open vlakte zodat we een compleet zicht krijgen op het hele massief. Wow! Een ideaal breakmomentje.

En dan verder naar de Forcella son Forca (2101m) met opnieuw een stevige klimstrook aan 20%, het zadel tussen  Monte Cristallo en de uitloper van de Pomagagnon. Een wijd zicht op de duizend meter lager gelegen dalen in zowel de richting waarvan we komen als degene die ons te wachten staat, Passo Tre Croci. We traverseren in dalende lijn (vier kilometer) langs de flank van de Monte Cristallo.

Na drie kilometer verder downhillen zijn we alweer helemaal in het dal ter hoogte van hetgeen er overblijft van Hotel Cristallo langs de weg naar … Misurina. Mja, parcourskennis is op dit moment geen voordeel. Integendeel, wel mentale training. Hetgeen er voor ons klaar ligt is vijfhonderd hoogtemeters (HMs) over drie kilometer. Hier ontdekken we dat er ook betonstroken van 30% bestaan. Kuiten en bovenbenen in brand.

Er resten nog vijf kilometer downhillen naar het hotel aan het meer. Een verrassend verscholen inham en nog wat  glooien langsheen de oevers kan onze pret niet meer bederven. 16u15. We hebben er vandaag meer dan een bergmarathon opzitten. Even bekomen van de inspanning en dan gezellig de dag overlopen en ervaringen delen met een pintje en/of heerlijk stroperige Italian hot chocolate. Het verdere verloop is voor de hand liggend, maar daarom niet minder prettig: inchecken, douchen, dineren en onder de dons kruipen … hopen op recovery.

Zaterdag 10 oktober – Dag 2 – Misurina naar Rifuge Malga Ra Stua – 32km en 1350 HMs

7.30 uur: Benen onder tafel schuiven voor ontbijtje en dat is gelukkig uitgebreider dan de typisch Italiaanse beschuit met confituur. Alweer een heerlijk weertje. Temperatuur net boven het vriespunt en dus fris, maar ook dat is aangenaam omdat je gedurende het klimmen minder vlug nat staat. En geklommen wordt er alweer. We hebben acht kilometer klimmen en 700 HMs te overbruggen, maar worden dan wel beloond met de highlight van onze trip: de Drei Zinnen of Tre Cime di Lavaredo.

We hebben acht kilometer klimmen en 700 HMs te overbruggen, maar worden dan wel beloond met de highlight van onze trip: de Drei Zinnen

Je mag kiezen hoe je het wil laten klinken in tweetalig Zuid-Tirol. We lopen via de straat van meer naar meer (Lago d’Antorno) en ruilen dennenbos al vlug in voor de typisch bleekgekleurde Dolomietenrots. We krijgen steeds duidelijker zicht op de minst karakteristieke – maar daarom niet minder indrukwekkende – drie pieken (zes voor de rotsklimmers).

We lopen in gezelschap van toeristen die hun auto hier mogen parkeren voor een kleine 25€ rondom de basis naar Forcella Lavaredo op 2454m hoogte, het dak van onze driedaagse én het beste zicht op de Tre Cime. Dit maakt indruk. Kan – wat mij betreft – bijna tippen aan mijn eerste blik op de Matterhorn in Zwitserland, maar dat zal zeker wat te maken hebben met mijn klimmershart.

De wind heeft hier vrij spel en blaast ons samen met de aanwezige sneeuw een frigogevoel zodat lang stilstaan in trailuitrusting geen optie is. Eerst nog wat onwennig over aangestampte sneeuw – ijs dus schuiven (leve de wandelstokken), maar dan warmen we opnieuw lekker op over 9km en 1000 HMs afdaling doorheen de Val della Rienza helemaal tot aan Lago di Landro.

Vervolgens vijf kilometer 3% klimmend tempolopen tegen 11-12 km/u door een dennenbos naar Passo Cimabanche. Even tijd nemen voor een hap en dan wacht ons de laatste klim van de dag. Vijf kilometer en 500 HMs naar Forcella Lerosa, net boven de 2000m. Meer speedhiken dan lopen. De betonstrook van ruim 30% maakt het niet eenvoudiger.

Tenslotte nog drie kilometer downhillen naar de finishlijn van de dag, berghut Malga Ra Stua. Veel tijd om te bekomen is er niet. Er wordt vannacht zware sneeuwval verwacht zodat de auto met reservebagage een stukje lager dient geparkeerd te worden. Dat betekent dat we ons onmiddellijk startklaar moeten pakken voor morgen en bovendien voorzien moeten zijn op ‘het ergste’. Even hectisch, de trip van morgen virtueel doorlopen en vooral niets vergeten. Behalve een gezellig familiefeestje zijn we de enige ‘bewoners’.

Het is uiteraard ook einde seizoen. We krijgen een heerlijk avondmaal voorgeschoteld. We krijgen nog de kans om enkele lokaal gestookte likeuren uit te proberen. Zelfbediening. Eén van de weinige voordelen van contactvermijding in Coronatijden. Pfoe. Ken je het gevoel? Willen slapen, maar eigenlijk beter nog een uurtje uitstellen om je eten te laten zakken. Met het oog op wat ons te wachten staat, gaan we toch maar voor de platte rust.

Zondag 11 Oktober – Dag 3 – Rifuge Malga Ra Stua naar Cortina d’Ampezzo – 31km en 1150 HMs

7.00: Met het raam net boven mijn bed heb ik vlug bevestiging. Het heeft gesneeuwd! Ik ben best blij met het loopbaar – tien centimeter geschatte dikke – wintertapijt. Ik negeer even het feit dat de hut zich op 1609m bevindt en we vandaag tot twee keer toe op 2400m hoogte zullen vertoeven.

Bergfex voorspelt 20-25cm op 2500m hoogte. Te doen. Onze sympathieke hutuitbater gebaart iets dat lijkt op meer dan een halve meter. Mmm. Over naar Plan B, de shortcut op lagere hoogte? We laten de beslissing nog even rusten omdat we nog een vier kilometer bedenktijd hebben vooraleer we Pian de Loa helemaal in het dal bereiken.

Het lopen in de sneeuw voelt aangenaam omdat je er niet echt nat van wordt en het sneeuwtapijt isolerend werkt, maar naarmate we dalen wordt de ondergrond drassig en sneeuw maakt plaats voor regen. Punt van beslissing. We gaan niet voor democratie, maar wel voor vetorecht. Indien iemand het niet ziet zitten gaan we er niet mee door.

We gaan niet voor democratie, maar wel voor vetorecht. Indien iemand het niet ziet zitten gaan we er niet mee door

Niet elk van ons is even overtuigd, maar het is moeilijk te weerstaan aan argumenten zoals ‘we keren wanneer iemand het niet meer ziet zitten’ of ‘aansuiten op plan B nadat we de col bereikt hebben kan ook nog’. We doen het. Ik ben wel blij met de beslissing en zou het doodjammer gevonden hebben wanneer plan B vlotjes zou gaan zonder plan A geprobeerd te hebben.

In eerste instantie krijgen we bevestiging. Het weinige dat we zien van de omgeving is indrukwekkend en de natte en drassige omgeving maakt vlug plaats voor goed beloopbare ondergrond en zachte sneeuwval. Het sneeuwtapijt wordt wel vlug dikker en al vlug spreken we van ‘sporen’ omdat onze schoenen helemaal verdwijnen in de sneeuw. De situatie brengt wel veel smeltwater met zich mee. Een waterval passeren wordt al wat heikel. Ook het sporen wordt moeilijker omdat een pad nog nauwelijks zichtbaar is.

We moeten verscheidene keren het dalriviertje (Rio Travenanzes) oversteken en dat lukt jammer genoeg niet steeds met behoud van droge voeten. Bomen maken plaats voor struikgewas, waar we vanwege het dikke sneeuwtapijt zo nu en dan over lopen i.p.v. ertussen. Cason di Travenanzes, een kleine berghut, waarvan het portaal ons laatste sneeuwvrij moment is tot de top. Het geschikte moment om wat te eten. De zwaar ondergesneeuwde picknicktafel wordt weggelachen.

Toch ontstaat er wat twijfel over wat ons nog te wachten staat. Hoeveel meer kunnen we aan? Voor mij mag het allemaal wel overgoten zijn met een sausje avontuur. Mijn maten hebben hun aandeel in sporen gedaan. Nu is het aan mij. Van pad is ondertussen geen sprake meer. Het Garminscherm geeft me de richting aan en ik probeer mezelf (het groene driehoekje) via het scherm zoveel mogelijk op die lijn te krijgen. Vaak linea recta.

Complete white-out, geen onderscheid tussen grond en lucht of hellingsgraad zodat je geheel onverwacht plotseling de diepte kan instappen

De obstakels verstopt onder de sneeuw moeten we erbij nemen, wat leidt tot plotseling uit evenwicht gaan, vallen in de sneeuw en er alweer uit kruipen. Het meest gevaar schuilt op dit moment in het gebrek aan dieptezicht. Complete white-out, geen onderscheid tussen grond en lucht of hellingsgraad zodat je geheel onverwacht plotseling de diepte kan instappen. De wandelstokken doen dienst als blindegeleiding. Zo nu en dan loop ik tegen een sneeuwmuur aan. Zot. We zullen uiteindelijk over de laatste vier kilometer naar de col meer dan twee uur doen. Forcella col dei Bos. Eindelijk boven.

We zetten de afdaling aan de Z-kant onmiddellijk in en al vlug blijkt dat de omstandigheden hier een stuk vriendelijker zijn: minder wind, meer zicht. Ja, zelfs een zichtbaar pad én als absolute opsteker een hele familie gemzen. Onze vingers zijn jammer genoeg nog niet voldoende ontdooid om het ook te kunnen vastleggen. De bergen kunnen hard en tegelijkertijd zó mooi zijn! Voor het verdere verloop is weinig overleg nodig. Afdalen tot aan de straat en dan richting Cortina.

De klok beslist voor ons, maar ook ons energiepeil. Dit was slopend. We besluiten in ‘stijl’ af te sluiten en lopen naar het centrum, de officiële finish van de échte ultratrail.  Het zit erop. Waar anders dan in een pizzeria kunnen we deze intense Italiaanse driedaagse afsluiten? Een onweerstaanbaar stemmetje in mijn hoofd fluistert dat ik toch nog een keertje moet terugkeren om de volle 120km te komen lopen. Mja, waarom niet in de échte Lavaredo UltraTrail?

---

Lees hier meer reisverhalen van de mountainreporters

---