Reisverslag Montenegro: Naar de hoogste bergtop van Durmitor Nationaal Park

Naar de hoogste bergtop van Durmitor Nationaal Park

Een reisverhaal van Lien De Wispelaere

In de taxi op weg naar het beginpunt van de wandeling in Durmitor Nationaal Park heb ik ondanks het vroege uur een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht. Mijn vriend Wiebe is minder fan van de ochtendstond. Ik laat hem rustig wakker worden, terwijl ik mijn ogen niet van tientallen 2000 meter-pieken kan houden die Durmitor Nationaal Park rijk is. Het blauwachtige maanlicht belicht de mysterieuze bergtoppen. Het vierde en laatste nationale park op ons lijstje in Montenegro wordt –letterlijk én figuurlijk- het hoogtepunt van de reis, ik voel het!

We zijn al een uurtje verder als de zon door de wolken komt piepen. Ondanks de frisse ochtendtemperatuur en het voornamelijk vlakke terrein, zweet ik al en doe één van mijn truien uit. We besluiten een ontbijtpauze te houden. Mijn boterhammen met choco vallen in de smaak en dat is ook Wiebe niet ontgaan. Liefdevol komt hij mijn chocosnorretje wegvegen. Op het moment dat we onze restjes verzamelen, leave no trace jeweetwel, komt een nieuwsgierig kwispelende hond op ons af. Wiebe is terughoudend, maar ik geef hem een broodkorst en hij laat zich gewillig aaien. We geven onze nieuwe vriend de niet bijster originele naam Doggo.

De laatste loodjes naar de top

Na nog eens een uur wandelen wordt het terrein steeds steiler. Doggo, die geen minuut van onze zijde wijkt, lijkt geen last te hebben van de hoogteverschillen. Ik daarentegen heb regelmatig een korte stop nodig om een slokje water te drinken en op een nootje te knabbelen. Tijdens zo’n pauze kan ik het landschap volledig in me op nemen. Ik hou van de bleke gesteenten die contrasteren met de omgeving. Het groene gras in de vallei begint hier en daar al een beetje roestkleurig te worden. Het is tenslotte al midden oktober. Tijdens een andere drinkpauze steekt een trailrunner ons voorbij. Zijn silhouet wordt steeds kleiner en na amper 5 minuten is hij volledig verdwenen. Wauw, wat een conditie heeft die man.

Ik slaak een kreetje als ik de touwen zie hangen. De afgelopen kilometer werden de paadjes steeds smaller en nu blijkt dat het laatste stuk naar de top klauterwerk inhoudt. Ik ben dol op wat avontuurlijk geklim, maar Wiebe heeft last van hoogtevrees en start aarzelend. Met een paar minuten vertraging vervoegt hij mij op de top van Bobotov Kuk. We worden omsingeld door adembenemende bergtoppen. Er kan er natuurlijk maar eentje de hoogste zijn in Durmitor Nationaal Park en met zijn 2523 meter komt die eer toe aan Bobotov Kuk. We kunnen ons geluk niet op en vallen in elkaars armen. Na de verplichtte foto’s, schrijven we onze naam in het gastenboek dat in een metalen doos verstop zit: “Lien, Wiebe & Doggo were in Montenegro!” Op top babbelen we met 6 andere wandelaars die als vertrek- en eindpunt het Zwarte Meer hebben. Ik ben blij dat wij aan Sedlo Parking zijn vertrokken en nu gaan afdalen naar het meer zodat we niet tweemaal dezelfde route moeten afleggen.

De afdaling

Ik ben zo geconcentreerd bezig met het plaatsen van mijn voeten op het moeilijke terrein, dat ik pas  na een tijdje realiseer dat Doggo niet meer bij ons is. Volgens Wiebe is hij bij een ander koppel gebleven op de top. Door de losliggende stenen duurt de afdaling lang, héél lang. Jaloers kijk ik naar de wandelaars met wandelstokken. Ons water is op en ik heb een mentaal dipje. Wiebe moet mij naar beneden praten. Hij trekt zijn stoute schoenen aan en vraagt een passerend trio of ze een beetje water kunnen missen. De drie vriendelijke Zweden geven ons een liter water en wij duwen wat noten in hun handen. Heerlijk dat korte moment van verbondenheid!

Ons water is op en ik heb een mentaal dipje

Met hernieuwde krachten zet ik de afdaling verder. Als ik na de volgende bocht ook nog eens het Zwarte Meer zie liggen, weliswaar diep verscholen in het dal, weet ik dat het goed komt. Ik kan niet echt meer genieten van het landschap en de volgende uren gaan in een waas voorbij. Mijn doorzettingsvermogen wordt beloond en we komen voor zonsondergang aan de oevers van het glasheldere gletsjermeer.

Het frisse drankje in het restaurant aan het Zwarte Meer is meer dan welkom. Mijn dorst is echter nog niet gelest en ik bestel een tweede. Ik vul mijn drinkbus bij aan het kraantje in de toiletten. Als het meer volledig in de donker is verdwenen, rekenen we af. Mijn stijve en gevoelige beenspieren schreeuwen om een taxi  naar ons hotel in Žabljak. En zo geschiedde. Elf uur later zit ik opnieuw glimlachend in de taxi. De cirkel is rond.

Informatie over de nationale parken in Montenegro vind je hier.

Lees hier meer verhalen en artikelen over Montenegro

Lien De Wispelaere

Lien is een 29-jarige geoloog die niet kan stil zitten. Al haar vrije tijd spendeert ze in de buitenlucht -van wandelen in de bergen tot lopen achter een bal op een voetbalveld- want niets is zo zalig als een frisse neus halen!

Reizen naar USA en Canada

---