4600 km, waar beginnen we aan!
Een persoonlijk reisverhaal van André de Jel
Het is D-Day, 15 april, en super gemotiveerd staan we in het zuiden van Californië. Klaar om aan ons 4600 kilometer lange avontuur dwars door de Verenigde Staten te beginnen. Een half jaar wandelen door wildernis en afgelegen natuurgebieden, dat is niet mis. Zeker omdat maar 20 procent het einde haalt. Nog een beetje onwennig kijken we naar het monument; Een aantal witte palen met het logo van de Pacific Crest Trail er op. “Ja het is echt, we staan er, het gaat beginnen.”
Lian en ik geven elkaar een zoen, raken de grensmuur even aan en nemen de eerste stappen. We gaan nu daadwerkelijk starten!
Kriebels in de buik
Met een vage blik van ongeloof zien we achter ons de metalen muur, die Mexico van de Verenigde Staten scheidt. Voor ons zien we alleen maar dor, droog en grijsbruin landschap, met daarin harde struikjes en cactussen. Wat een droogte! Lian krijgt kriebels in haar buik. Waar moeten we hier water gaan vinden? Is die acht liter in de rugzak wel genoeg tot de volgende waterput of koeien drinkbak?
Wat gaan we allemaal voor avonturen beleven in die 41 nationale parken en wildernis gebieden? Geen idee. Het gaat nu allemaal ineens zo snel. Lian en ik geven elkaar een zoen, raken de grensmuur even aan en nemen de eerste stappen. We gaan nu daadwerkelijk starten!
Rust? De spanning wordt alleen maar groter
We hadden de laatste week gedacht dat we lekker konden rusten, het werk achter ons laten en nog wat kleine puntjes op de i zetten voor de start van de reis. We hadden immers al meer dan een jaar, in expeditiestijl, alles tot in de puntjes voorbereid. En zware trainingen deden we niet meer in de laatste weken voor vertrek. Het ging echter anders waardoor de spanning alleen maar groter werd…
“Nee! Dat kan ik nu echt niet hebben!”
Lian kijkt me strak aan. Als ogen konden doden… Ze wijst naar haar rugzak en ja hoor, wederom was er een scheurtje in het titanium zichtbaar. Pfff… nu dat weer. “En nu?” vraagt ze? “Morgenochtend vertrekken we en ik ga echt niet met een zware reserve rugzak sjouwen! Echt niet!” We dragen super lichte enigszins experimentele rugzakken. Daar zitten nog wat kinderziekten in bleek. We hadden dit namelijk al eens eerder ervaren tijdens een trainingsweek, een scheurtje bij een lasnaad. “Het is al laat.” Zeg ik een beetje beduusd en gefrustreerd. “Ik weet niet of ik de lasser die ons vorige keer geholpen heeft nog kan bereiken.”
Vol spanning pak ik de telefoon en begin het nummer op te zoeken. De telefoon gaat over, het lijkt uren te duren maar er wordt opgenomen! Ik leg hem de situatie uit en ondanks dat zijn zaak nu gesloten was bleek hij tijd voor ons vrij te willen maken. En diezelfde avond, om 19.00 uur, heeft hij haar rugzak gerepareerd en die van mij ook nog extra verstevigd. Gerrit, super bedankt nog!!!
We verbleven twee dagen bij Scout en Frodo
Met deze stress achter de rug konden we de volgende ochtend vroeg vertrekken. Onze vrienden Melissa en Nils brachten ons naar de luchthaven en na veertien uur vliegen waren we in San Diego. We verbleven twee dagen bij Scout en Frodo, super aardige PCT vrijwilligers die Trail Angels genoemd worden. En nee, het zijn niet hun echte namen. Op dit soort lange paden krijg je op een gegeven moment een bijnaam van andere hikers. Maar daarover in een ander artikel meer.
San Diego was voor ons regelwerk, zoals boodschappen doen en voedselpakketten maken. Deze stuurden we naar verschillende locaties in wildernisgebieden, waar we geen voedsel kunnen kopen. Bijvoorbeeld naar Trail Angels die in de buurt van het pad wonen of benzine stations en postkantoren van ieniemienie dorpjes. “In de buurt” is overigens erg relatief. Soms moet je een dag van de route weg wandelen, om daarna met je nieuwe bevoorradingspakket weer dezelfde route terug te gaan.
Gebeten door een ratelslang
Bij Scout en Frodo worden we aangesproken door een jonge, sportief uitziende vrouw. “Hoi, ik ben Happy Feet. Hoorde je dat net? Gisteren is er is al iemand terug moeten keren omdat ze gebeten was door een ratelslang!” Eeuuh… Hebben we wel een soort antigif mee? We vragen wat rond en andere hikers die we daar ontmoeten, en uit de VS komen, stelden ons gerust. Zij nemen nooit iets mee: “Als ze je bijten heb je gewoon pech. ‘Tough luck’. Meestal gaan mensen niet direct dood, maar bij een paar soorten wel. Er is sowieso nergens een ziekenhuis te bekennen en wanneer de helikopter komt is het vaak toch te laat.”
Als ze je bijten heb je gewoon pech, ‘Tough luck’
Oké dan… Was dit een geruststelling? Wij zijn wildernisgidsen, gespecialiseerd in de noordelijke regio’s. Beren enzovoorts, ja die snappen we. Daar hebben we ervaring mee. Maar wandelen in woestijngebieden, tussen de slangen, giftige spinnen en schorpioenen, is voor ons een eerste keer. Ondanks onze dertig jaar ervaring in de wildernis voelen we ons nu toch echt wel even een broekie.
Acht liter water en voedsel voor zes dagen
En daar gaan we dan. Scout en Frodo waren zo aardig om ons naar het begin van de trail te brengen. De startfoto is genomen, de eerste stappen worden gezet. Acht liter water in de rugzak en voedsel voor zes dagen mee. Het basisgewicht van onze volledige uitrusting is maar zeven kilo. Met al dat extra water en voedsel zat het nu tegen de achttien aan. Maar daar hadden we voor getraind. Dus goedgemutst wandelen we de eerste dag door een landschap dat zich het beste omschrijft als een maanlandschap, afgewisseld met groen gras, gele bloemen en naaldbomen waar cactussen tegenaan groeien. Heel apart. Het is lente en…. alles staat in bloei!
Wat is de woestijn toch ontzettend mooi!
De onzekerheid van de start maakte al erg snel plaats voor verwondering bij ieder ding wat we zien, ruiken en horen. De cactussen staan in bloei, vlinders vliegen overal en ze genieten van de nectar. Hagedissen die voor je voeten weg rennen, een agave die met een mooie bloemknop erg hoog groeit of de geur van verse dennenappels die door de zon opengaan. Maar ook de super heldere nachten waarbij we constant het melkwegstelsel zien verwonderen ons, en de prachtige gekleurde vogels die we niet kennen. Gelukkig is daar een app voor.
We wandelen bewust nog maar vijfentwintig kilometer per dag, om in het ritme te komen en aan de warmte te wennen
We kijken dan ook regelmatig in onze natuur- en sterrengidsen op de telefoon. Nee, we hebben geen haast. We wandelen bewust nog maar vijfentwintig kilometer per dag, om in het ritme te komen en aan de warmte te wennen. We hebben dus tijd genoeg om lekker om ons heen te kijken en te genieten van al het moois wat we op onze weg tegenkomen. Wie had ooit gedacht dat een woestijngebied in het voorjaar zo ontzettend mooi kon zijn!
En ja, we zijn ratelslangen tegen gekomen…. Maar daarover lees je meer in het volgende artikel.
Dit verhaal komt uit ons boek over onze avonturen op de Pacific Crest Trail. Het staat boordevol mooie verhalen en prachtige foto’s. Je beleeft de hele reis van begin tot einde mee. Van mooie ontmoetingen, grote beklimmingen en diepe emoties. We zijn er dan ook erg trots op dat het begin 2019 is uitgegeven!
Met sportieve groet, André de Jel
Als kind was ik al gefascineerd door de natuur. Attenborough, Cousteau, Nansen en Amundsen waren mijn helden. Ondertussen ben ik nu 30 jaar wildernisgids en neem mensen mee naar verafgelegen plekken op aarde. Het avontuur van verplaatsen door de natuur is waar mijn passie ligt. Maar het is vooral de ultra lange afstand wandeling waar mijn hart het meest naar uit gaat.
