Trailrunnen in Griekenland, drie runs op Kreta

Door mijn grote interesse in de Griekse bergen werd het tijd om op een sportieve manier kennis te gaan maken met een aantal bergen op Kreta. En dat betekent trailrun-schoenen aan en gaan! In dit verslag zal ik jullie meenemen naar een aantal trailruns die ik heb ondernomen op het Griekse eiland Kreta. Het betreft hardlooptochten naar de hoogste top Ida Psiloritis, Kedros en naar de Pakhnes in het Lefka-Ori gebergte. En ik weet dat dit nog maar een kleine selectie en slechts een fractie van wat er allemaal mogelijk is in deze prachtige bergen van dit schitterende eiland.

Ida Psiloritis

Met mijn 4×4 huurauto cross ik door de binnenlanden van Kreta. Een aantal dagen ben ik al aan het touren over het eiland. Na wat rustige dagen te hebben gehad is het weer tijd om een fysieke prikkel op te gaan zoeken. Ik rij naar de zuidkant van de Ida Psiloritis. Een paar jaar terug daalde ik af via deze zijde. Nu ga ik hier omhoog. Via het plaatsje Kouroutes rijd ik omhoog over een onverharde weg, goed begaanbaar, door de bossen omhoog. Aan het einde van de weg is een berghut.

De Touboutos Prinos hut. Hier parkeer ik mijn auto en bereid mij voor op een trailrun. Ik wil de zonsondergang vanaf de top bekijken, dus bereken dat ik ongeveer een uur voor zonsondergang vertrek. Ik vertrek iets eerder.

Met water op de rug zoek ik het pad op. Al snel kom ik erachter dat het meer snelwandelen word dan trailrunnen. Maar goed. De paden zijn niet heel comfortabel voor trailrunnen door de vele stenen en struiken maar ik volg het pad.

Onderweg kom ik twee wandelaars tegen die afdalen. Ze vragen of ik nog doorga naar de top. Ik antwoord; ja. Dan ben je laat, is hun reactie. Waarop ik antwoord: Dat is ook de bedoeling! Ik vervolg mijn weg en zo nu en dan wijk ik van het pad af en trek mijn eigen route. Des te hoger ik geraak des te meer het landschap verandert. In de verte zie ik waar ik naartoe moet en vastberaden ren ik daarheen.

De zon hangt boven de horizon en ik moet doorstappen wil ik de zonsondergang nog meemaken. Ik kijk op mijn hoogtemeter: nog 150 hoogtemeters tot de top. Het laatste gedeelte gooi ik de ram erin en ik nader ik het hoogtepunt. Het uitzicht is prachtig. Overal waar ik kijk zie ik bergen en de prachtige blauwe kleur van de zee en de lucht. Een gevoel van trots geeft mij een zetje in de rug. Voor ik het weet zie ik de grote bel die op de top staat met een stenen huisje. Gehaald! En ook nog op tijd. Welgeteld na 1 uur en 5 minuten. Over enkele minuten treedt de zonsondergang in.

Tijdens het bekijken van de zonsondergang laad ik mijzelf op met nieuwe energie. Het lampje gaat uit maar mijn hoofdlampje gaat aan. In de schemering loop en ren ik weer omlaag. Onderweg krijg ik nog een leuke navigatieopdracht, maar al snel zit ik weer op het pad en voor ik het weet ben ik bij de auto. De duister is ingetreden en de sterren staan aan de hemel.

Kedros

Een mooi vervolg van de Ida Psiloritis is de Kedros. 1777 meter hoog. Met mijn 4×4 rijd ik naar het dorpje Gerakari. Hier rijd ik omhoog over een onverhard pad. In een routeverslag heb ik gelezen dat ik opzoek moet naar een wegwijzer van het bekende ‘E4’ pad. Deze zou naast de weg moeten staan. Na een tijdje kom ik deze wegwijzer tegen en parkeer hier de auto. Trailrunspullen aan en het pad op. Van trailrunnen komt weinig terecht door de vele (grote) stenen op het pad. Maar ik heb het naar mijn zin.

Ik volg het pad, veelal gemarkeerd met steenmannen en gele stippen. Na een tijdje vind ik het mooi geweest en kies mijn eigen route. Ik ga van het pad af en zie een mooie klauterpartij. Ik ben er nu toch denk ik.

Na wat geklauter geraak ik hoger en vervolg over blokken en stenen mijn weg. Ik kom weer op het pad terecht en nader de top. Voor ik het weet sta ik op de top en kan in de verre omtrek kijken.

Na een half uur op de top te hebben gezeten daal ik weer af. Onderweg kom ik nog een jager tegen, met twee honden. Ik begroet hem vriendelijk, hij groet vriendelijk terug. Zijn jachtgeweer draagt hij op zijn schouder. Wanneer ik verder geraak hoor ik een schot. Ik hoop voor de jager dat hij zijn avondmaal binnen heeft. Het pad vervolgend kom ik weer aan bij de auto. Ik rij door naar de Kretenzische zuidkust en neem een verfrissende duik in het heldere blauwe water.

Pakhnes

Pahhnes is de laatste van de drie geplande run. Maar eigenlijk de meest interessantste naar mijn idee. Ik koos ervoor om naar het plaatsje Agios Ioannis te rijden. Vanuit hier rij ik het onverharde pad op helemaal omhoog tot het pad stopt. Hier kwam ik aan het eind van de middag aan en ging hier overnachten. Zeiltje spannen over de auto en veldbedje en slaapzak uitrollen dan maar.

Dat zeiltje kwam nog goed van pas want het regende ligt die nacht. Met het aanbreken van de dag eruit en maar weer rustig de spieren opwarmen. Dit gaat de langste van de drie worden. Maar continue met een overweldigend uitzicht op de ongerepte zuidkust en het bijzondere Lefka-Ori gebergte dat veelal doet denken aan een maanlandschap.

De omgeving is zeer imposant en in alle rust vervolg ik mijn weg. Wanneer ik verder geraak moet ik van het pad af en een ander pad opzoeken. Dit is wat zoeken in het begin, maar met wat oriëntatie vaardigheden en het volgen van steenmannen kom ik eruit. Nu trekt een soort maanlandschap open.

De top komt in zicht en moet mijn tempo iets aanpassen. Het weer is top. Zo nu en dan neem ik een slok water. Maar dit is een langere tocht dus water-management is hier zeer belangrijk! Ook omdat dit gebied best zeer afgelegen is en het zeer warm is. Dan moet je zeer bewust zijn in alles wat je doet. Een trailrun kan zo ineens omslaan wanneer je je enkel breekt. Dan word het echt een ander avontuur. Dus goed kijken waar je loopt en water overhouden!

Ik nader de top en de steilheid neemt af. Een aantal jaar terug was ik hier ook. Toen kwam ik van de andere kant. Ik kom op de top aan en herkende het weer. Nu wapperde er een Griekse vlag waar niet veel meer van over was. Maar het uitzicht was wederom prachtig!

Het is weer tijd om af te dalen. Over een ander pad zet ik de afdaling in. Uiteindelijk kom ik weer op het pad van de heenweg. Veelal zet ik mijn eigen koers uit en ga van het pad af. Deze ondergrond is prima voor trailrunnen!

Onderweg kom ik nog twee wandelaars tegen. Ik vraag waar ze heengaan. Naar een waterbron antwoordde de wandelaar. Hij vroeg of er onderweg nog water was. Ik vertelde hem dat ik een bak water tegenkwam waar geiten uit dronken. Hij zei dat hij daar ook uit ging drinken. Ik moest lachen en wenste hem nog een goede wandeling. Ik daalde verder af en in de verte dook de 4×4 weer op. Op de terugweg dronk ik een Kretenzische bergthee met lokale honing om weer aan te sterken.

Dit waren mijn drie verslagen over trailrunnen op Kreta, naar een aantal mooie toppen op het eiland. Nu moet ik wel bekennen dat door de staat waarin de paden veelal verkeren echt hardlopen niet altijd comfortabel is. Maar waar een wil is is een weg natuurlijk. Als je toch wilt trailrunnen kies dan voor de routes die het meeste belopen worden.

Bij de Ida Psiloritis is dat via de noordzijde en bij de Pakhnes via de oostzijde. Deze paden lenen zich veel beter voor deze vorm van bewegen door de bergen. Ik ben merendeel over de routes gegaan die veel minder belopen worden. Gewoon omdat ik is via deze routes wilde gaan en omdat ik altijd nieuwe plekken wil ontdekken.

Veel plezier en vooral veiligheid in de bergen!

Lees hier meer over Griekenland, Kreta en trailrunning.