Verslag van de Grossglockner Ultratrail, de VACH editie

Laat me alvast van start gaan met het ophelderen van een Babylonische spraakverwarring. Wanneer je als Nederlander in dit verslag ‘lopen’ leest, betekent dit eigenlijk hardlopen. In België maken we namelijk enkel onderscheid in wandelen en lopen. Voilà. Dit is de vierde editie ondertussen van een jaarlijks weerkerend ultraloopproject van enkele Alpenlovers binnen de Vrije Atletiekclub Hasselt (VACH).

We ‘stelen’ de route van een bestaande 100+ ultraloopwedstrijd en verdelen deze over drie opeenvolgende loopdagen. In de donkere winterdagen verzamelen we rond de toog, gooien we onze ideeën voor de komende zomer op tafel en beslissen wat het zal worden. Zo ook gedurende de winter 21-22.  Deze keer strijken we neer in het Oostenrijks Kaprun voor de Grossglockner UltraTrail. Lengte: 110km en met meer dan 6000 hoogtemeters. Met Bert, David en mezelf vormen we dit keer het kleinste team sinds we onze traditie aanvatte. Stein en Bouvy vormen het wandelend gezelschap.

Eind augustus. De zomer van 2022 lijkt wel een never ending story. Heerlijk en tegelijkertijd ook helemaal fout natuurlijk. De klimaatverandering is voelbaar. De altijd aanwezige verfrissing in de Alpen lijkt in de dalen niet meer van toepassing. Bouvy en ik vertoeven al enkele dagen in omgeving Kaprun.  De benen rustig laten wennen aan het hooggebergte op een e-MTB.

Donderdag 1 september. De Pavillon, Kaprun centrum. Nippend aan onze halve liter lokale pils vanop een hete terrasstoel ontvangen we Stein, Bert en David. Team compleet. Inchecken in het sjieke Avenida Hotel & Residence.

Het zal het ochtendritueel voor de komende dagen worden: 7u aan de ontbijttafel, in loopuitrusting duiken en tegen 8u15 de dag aanvatten. Het ontbijtaanbod maakt het ons niet gemakkelijk. Een balans zoeken tussen voorraad inslaan voor de dag, maar tegelijkertijd ook nog in staat zijn ermee te lopen. De rugzak verder heel strategisch en zo efficiënt mogelijk gevuld – lees ‘minimalistisch’ -, want hij moet natuurlijk wel lopend mee de komende 3 dagen.

De mijne klokt af op 5kg inclusief mijn voeding voor drie dagen. Laten we zeggen dat de Schepper me de ideale motor heeft geschonken voor dit soort ultra-avonturen: een non-plug-in hybride die energie haalt uit de afdalingen. 

We nemen afscheid van de wandelaars en zijn ermee weg. Rustig klimmend uit het dorp doorheen bosrijke omgeving richting stuwmeer Wasserfallboden. De ideale ondergrond en hellingsgraad om te wennen aan het lopen met meerdaagse rugzak.

In de omgeving van het stuwmeer is het een beetje laveren doorheen een bouwwerf, maar mede daardoor krijgen we via een tunneluitgang een prachtig zicht cadeau op het stuwmeer. Het wordt voor de eerste keer vandaag technisch langsheen de W-oever om dan aansluitend samen met heel veel toeristen de dam langs N-zijde van Mooserboden  stuwmeer te passeren. In één slag zicht op twee stuwmeren. Knap.

We laten het toerisme achter ons en verdwijnen in de stilte langsheen de O-oever van het meer. Gedurende 4km op hoogte singletracken tot aan het zuidelijk einde van het meer.

Een kleine vier uur onderweg. De omgeving leent zich helemaal voor een lunch-stop. Ogen schieten tekort. Mja, dit is dan ook natuurlijk Hoge Tauern National Park. prachtig zicht op spectaculaire gletsjerwaterval en enkele 3000-ers die deel uitmaken van het Grossglocknermassief.

600 hms in ruim 3km. Kapruner Törl (2636m) , 1^e letterlijke hoogtepunt. Wat een zicht.  Een col blijft me toch keer op keer die kinderlijke vreugde schenken van de nieuwsgierigheid naar het nieuwe dal waarin we duiken en tegelijkertijd het zicht op alles dat we achter ons laten. De grootse momenten van Moeder Natuur. Sneeuwveld is rotsveld geworden aan beide zijden van deze col. We nemen toch effen de tijd om het 360° beeld in ons op te zuigen.

En dan technische spielerei – steenhoppen – naar het 600m lager gelegen Tauernmoossee.

Er volgt wat knoeiwerk in iets wat lijkt op vennen. Foute voetenkeuze betekent water tot kniehoogte. Gelukkig vinden we vlug weer het juiste pad om dan verder te klimmen naar de Rudolfshutte (2315m). De meest toepasselijke uitdrukking in dit soort activiteiten is toch ‘time flies when you’re having fun’. We zijn nu ongeveer 8u onderweg en het begrip ‘tijdsdruk’ doet zijn intrede. Minder dan 2u voordat het avondeten geserveerd wordt met nog 3u30 ‘wandeltijd’ tot de hut. Moet kunnen, maar toch elk op eigen tempo. 

Nog even doorklimmen langsheen de Weiss-see naar Kalser Törl (2530m) en dan hopen we snel 800 hms in 6km te rollen, maar dat draait toch effen anders uit.  We krijgen technisch rots-terrein voorgeschoteld. 18u05. Samen met David aangekomen én onmiddellijk aanschuiven met Stein en Bouvy. We slagen erin het eten te rekken totdat Bert er een half uurtje later ook is. 40km. Pittig en tegelijkertijd heel mooi afwisselend dagje.

De avond voordien nog van een mooi harmonica-hutconcertje genoten. De volledige lager voor ons. Kalser Tauernhaus is een echt toffe, knusse berghut. 7u. Tijd voor ontbijt.  Heerlijke start vergeleken met gisteren: 400m dalen over 10km in het Dorfertal naar centrum Kals am Grossglockner.

Via het bos maken we bijna ongezien een lusje van vijf kilometer km in Kals. Negenhonderd meter klimmen over zeven kilometer. Zware klim doorheen bos bij hoge temperatuur tot voorbij de boomgrens. Ik sta kletsnat.  Tijd om kleren af te gooien en proberen gebruik te maken van het sneldrogend vermogen gedurende mijn snackje. Dat lukt.

Verder zacht stijgend over weiland naar Greibühel (2247m) om dan terug zachtjes te dalen doorheen de weilanden en uiteindelijk zigzaggend af te dalen net onder de 2000m naar de parking thv Lucknerhaus met een indrukwekkend zicht op het Grossglockner massief vanuit het brede dal. Nu ja, indien de top niet verhuld was in wolken.  

Opnieuw kimmen over een slingerend grindpad dat dan verder over grasvelden doorklimt naar de Glorer hutte (2642m). Dit is steenbok schutzone zodat ik enkele beestjes hoop te spotten, maar niks daarvan.  We strijken effen neer in de ligzeteltjes met zicht op het dal dat ons te wachten staat, weigeren schnapps en houden het bij een colaatje. Mja, er moet vandaag wel nog meer dan tien kilometer – hoofdzakelijk dalend – afgewerkt worden.

Er staat hier een strakke wind en we staan uiteraard nat. Effen wat bij aantrekken en de afdaling aanvatten. Nu ja, met een tussenklimmetje van toch 200 hms naar de Salmhütte met de Grossglockner voortdurend aanwezig aan onze linkerzijde. Vanaf hier kunnen we lekker tempo maken op een singletrack traverserend over de bergwand. Het blijft wel opletten geblazen omdat er langs dalzijde weinig ruimte voor misstappen zijn.

Lekker cruisen tegen 5-6min/km. De bewolking is ondertussen komen opzetten en het begint er bij het bereiken van de laatste col van de dag – stockerscharte – zelfs wat dreigend uit te zien.  Jammer van de slechte wolken-timing, want we zouden van hieruit recht op de resterende Paterze – zeg maar de Grosglockergletsjer kunnen kijken. Tussen de wolken door is meer dan 600 hms en 6km lager bij momenten het eindpunt van de dag zichtbaar, de Glocknerhaus. 

Een heel technische afdaling. De dam van het Margaritze reservoir oversteken en dan de laatste korte klim naar de Glocknerhaus. Terugblikkend naar de col lijkt het onwezenlijk dat we werkelijk van daaruit naar beneden gelopen zijn. Het terras van de Glocknerhaus is de ideale plek om de Grossglockner te bewonderen … indien het weer mee wil. David en ik zijn de regen nog net voor kunnen blijven.

Bert moet de afkoeling erbij nemen. Ook wandelaars Stein en Bouvy zijn nog ergens onderweg. Doucheke, terugblikken met enkele halve liters lokale pils op een geslaagde dag, heerlijke maaltijd en uitkijken naar de nachtrust.

Het is 7.00 uur. Tijd voor een ontbijtje. Nu hebben we wel zicht op de Grossglockner in volle glorie. Het kriebelt om over te schakelen op klimmen wanneer de Erzherzog-Johann-Hütte – 400m onder de top – met het blote oog zichtbaar wordt. Andere keer. 

Vandaag ben ik vooral bang voor de vele dalende meters (meer dan 3000) en heb dan ook maar preventief mijn compressiekousen aangetrokken. Het is onze meest frisse ochtend, maar veel gaan we daar niet van merken aangezien we onmiddellijk aanvatten met een heftige klim naar alweer meer dan 2600m hoogte in amper 4km.

Op een minimum van tijd – nu ja, 1u15 – zijn we weer helemaal op hoogte. Tijdens het traverseren in het stenenveld van de topkom bedenken we ons nog dat dit wel eens ooit een groot sneeuwveld moet geweest zijn. Nu rest er enkel nog een bergmeertje.

Een laatste indrukwekkend colzicht vanaf de heel wijde Untere Pfandlscharte op 2663m. Aan de overkant van de col worden we getrakteerd op een ‘pad’ doorheen een gletsjerrestant. We banen ons een weg tussen een mix van stenen en ijs. Een nieuwe ervaring in het trailen.

Er ligt meer dan 20km afdaling klaar voor ons tot helemaal beneden in Fusch an den Grossglocknerstrasse – de tolpoort van deze bekende doorsteek, de Grossglockner hochalpensstrasse – richting Italië. In de steile beginfase van de afdaling passeren we grote groepen wandelaars in tegenrichting.  Het omgekeerde lijkt ons zeker niet eenvoudiger. Eens de stenen achter ons volgen er vele vliegende kms. We duiken eindelijk onder de 5min/km. Lekker. Een heel zonnige dag en met de combinatie  vorderen-van-de-dag en het dalen wordt het nog echt warm. 700 hms voor 6km.

De laatste klim van onze tocht. Alweer heel pittig, maar de gedachte dat het de laatste is helpt wel. Nog 10km waarin we vreemd genoeg enkele keren over een gesloten poort moeten kruipen en nog wat prikkeldraad-schade oplopen, maar anderzijds na meer dan 100km in de Alpen er toch nog in slagen de snelste km-tijden te lopen. Zelfs nog een 4.25. Dit voelt heel lekker.

Kaprun in zicht. Het Pavillon aan de Saltzburger Platz. Onze 4^e editie en eindelijk eentje waarbij alle deelnemers de complete tocht uitlopen. Hoe sjiek isda!  Op naar een een 1^e jubileum-editie.