Wennen aan de hoogte in hét trekkersparadijs van Peru

Een fantastische hike naar Laguna 69

Door Freke Remmers

Wie denkt aan trekken in Peru, denkt al snel aan de wereldberoemde Inca-trail of een van de vele alternatieven rondom Macchu Pichu. Maar vergeet Huaraz niet. Dat stadje, zo’n 600 kilometer ten noorden van Lima, wordt omringd door de besneeuwde bergtoppen van de Cordillera Blanca. De wandeling naar het meest bezochte meer, Laguna 69, is een pittige daghike voor de één, voor de ander is het ‘slechts’ een acclimatisatiehike om zich voor te bereiden op nóg mooiere, meerdaagse tochten in dit trekkersparadijs van Peru.

Laguna 69 is een pittige daghike voor de één, voor de ander is het ‘slechts’ een acclimatisatiehike

Hier in het midden van de Peruaanse Andes hoef je geen stijgijzers onder te binden om op grote hoogte te komen. Huaraz zelf ligt al op 3050 meter en je komt er gewoon met de bus. Meerdaagse treks in de omgeving gaan soms wel hoger dan 5000 meter. Die kilometers boven zeeniveau moet je serieus nemen om hoogteziekte te voorkomen. Acclimatisatiehikes om te wennen aan de hoogte voordat je langere treks gaat doen, worden dan ook sterk aangeraden.

Wennen aan de ijle lucht

Voor mij en mijn vriend is de wandeling naar de Laguna 69 in de Cordillera Blanca, ‘het juweel van de Andes’, in eerste instantie bedoeld om ons lichaam te laten wennen aan de ijle lucht. Hierna vertrekken we immers op een vierdaagse trek door de Cordillera Huayhuash (spreek uit: why wash), met als hoogste punt 4850 meter.

Bij gebrek aan een traditionele naam kregen meerdere meren in het nationaal park een nummer, maar de weinig inspirerende naam Laguna 69 doet de schoonheid van dit gletsjermeer absoluut geen recht. Het ligt op zo’n 3 uur rijden van Huaraz. Het startpunt van deze daghike ligt op 3890 meter hoogte, ons doel van vandaag ligt op 4600 meter hoogte. Al met al een klim van 700 meter dus! In gemiddeld drie uur loop je omhoog, in twee uur weer terug.

Dikke lagen eeuwige sneeuw

Het pad volgt het eerste half uur de vlakke vallei, waardoor we lekker snel weglopen van de andere hikers. Te snel: hoofdpijn! Het tempo moet omlaag. Om ons heen ontvouwen steeds meer bergpieken, met vers gevallen poedersneeuw en dikke lagen eeuwige sneeuw, zich uit de wolken.

Achter ons laat zelfs de hoogste piek van Peru, de Huascarán (6768 meter), zich heel eventjes zien, waarna hij zich de rest van de dag weer achter de wolken schuilhoudt. We kunnen echter niet te lang om ons heen kijken, want het pad ligt bezaaid met koeienvlaaien en we willen een uitglijder graag voorkomen.

Van meerdere kanten gutst het smeltwater de vallei in. Ter hoogte van een bijzonder grote waterval begint het pad te stijgen. We sjouwen onszelf omhoog. Achter zo’n grote waterval moet toch wel een groot meer liggen? Maar het zou niet de eerste keer zijn dat we ons vergissen in waar het echt steile stuk begint.

We komen over de rand en vinden wel een klein meertje, maar het is niet hét meer. Erachter ligt een grote weide waar de koeien staan te grazen. Bijna een Hollands plaatje afgezien van de keiharde, granieten bergwanden waar we op af lopen.

Het enige wat je herinnert aan de hoogte is je stotende ademhaling en het slakkengangetje waarmee je je voortbeweegt

Dan komen we aan de voet van het echt steile stuk. Dit is wel wat anders dan een ommetje in de polder. Het gekke is dat je in deze omgeving makkelijk vergeet op hoe hoog je eigenlijk al bent. Het enige wat je eraan herinnert, is je stotende ademhaling en het slakkengangetje waarmee je je voortbeweegt.

Laguna 69

Net als we denken dat we onszelf weer hebben teleurgesteld omdat we er tóch nog niet zijn, duikt er iets turquoiseblauws op tussen de bergwanden: Laguna 69. Wát een kleur. Zo’n kleur waarvan je denkt dat die alleen in de verfwinkel voorkomt, maar dit is gewoon de natuur.

De bergwanden van Chacraraju (6112 meter) zijn hier op plekken zo steil dat er geen sneeuw op kan liggen. Alleen de bergkam is daar bedekt met een dikke laag sneeuw, als een laagje slagroom. Aan onze rechterhand glimt de gletsjer waar het meer z’n water van krijgt. Het water is daarom ijskoud, maar het weerhoudt een handjevol hikers er niet van een duik te nemen. Opeens klinkt er gerommel. In een van de rotsspleten knapt ijs los en rolt met een dof maar prachtig geluid naar beneden. Aan de waaier aan stenen eronder is te zien dat dit niet de eerste keer is.

De laatste tien meter

Na een uur genieten moeten we weer via dezelfde weg terug om de bus te halen. Dat het acclimatiseren aan de hoogte geen geintje is, bewijzen de laatste tien meter van de trek. Die gaan omhoog naar de parkeerplaats en juist dan begint er bij mij iets te kloppen in mijn hoofd. Binnen een paar minuten heeft het zich ontwikkeld tot een knallende koppijn en de hele weg terug naar Huaraz voel ik me beroerd. Maar de acclimatisatiehike bewijst z’n nut als ik de volgende dag fris als een hoentje van start ga in Huayhuash.

---

Wat is hoogteziekte?
Hoogteziekte ontstaat als je te snel stijgt naar 2500 meter of hoger. Je lichaam heeft tijd nodig om zich aan te passen aan de ijle lucht op die hoogte. De eerste symptomen van hoogteziekte kunnen zijn: hoofdpijn, slapeloosheid, misselijkheid, gebrek aan eetlust en duizeligheid. Meestal hoef je hier nog niet voor af te dalen, maar moet je je lichaam rustig de tijd geven om te wennen en niet verder stijgen. Is het ernstig, bijvoorbeeld bij het vermoeden van vochtophoping in de hersenen of longen, dan heb je meer zuurstof nodig. Dat kan door af te dalen, of eventueel met behulp van een zuurstoffles. Op 6000 meter of hoger past je lichaam zich niet meer aan aan het gebrek aan zuurstof. Daar kan je dan ook niet te lang verblijven.

---

Cijfers van de daghike naar Laguna 69

• Moeilijkheidsgraad: gemiddeld
• Afstand: 14 kilometer
• Tijd: 5 uur (3 uur omhoog, 2 uur omlaag)
• Kosten transport: 30-35 sol
• Entree voor het Nationaal Park Huascarán: 30 sol

---

Lees hier alle artikelen over Peru

---