X-ALPINE ULTRATRAIL VERBIER

De self-made edition 2021

Na de ZUT in 2019 (Zugspitze UltraTrail, Duitsland/Oostenrijk), de LUT in 2020 (Lavaredo UltraTrail, Italië) was het ultratrailkruim van de Vrije Atletiekclub Hasselt (VACH) opgeladen voor editie 3: de Verbier X-Alpine UltraTrail in de grensstreek Zwitserland/Italië. De trailkeuze kent telkens een gelijkaardige start. We doen individueel inspiratie op in het bestaande ultratrailcircuit – dat overigens blijft groeien – en brengen die ideeën gedurende de winter samen aan de toog en/of tijdens Ardennen-trainingen en prikken dan onze nieuwe uitdaging. 

De enige vereiste is de minimumafstand. Honderd kilometer, die we dan spreiden over drie loopdagen. Om één of andere reden moet de nieuwe editie steeds straffer zijn dan de voorgaande. Terwijl we gedurende de voorbereiding van de Zugspitze-editie nog twijfels hadden over een klim van meer dan 500 HMs (hoogtemeters) zaten er in deze editie verscheidene klims in van meer dan 1000 HMs. Ja, zelfs eentje van 1500 met een dagtotaal van meer dan 3000 HMs. Het totaal aantal te overschrijden HMs flirt met de Everest en de totaalafstand bedraagt 112km. Mja, waren we ons niet een beetje aan het overschatten?

Donderdag 2 september – Dag 1 –  Verbier naar Cabane d’Orny – 35km en 3663 HMs.

Grensverleggend. Ik spreek even voor mezelf. Ik ben grote voorstander van ground zero beklimmingen: de Mont Blanc vanuit Chamonix of de Matterhorn vanuit Zermatt, vanaf de ‘bodem’ en bij voorkeur in alpinestijl.  Met een minimum aan ballast. Tja, zoals Kilian Jornet dat doet.  Heen en terug of erop en erover. De skyrun, maar deze gaat nog een stapje verder. Starten in Verbier (1463m). Afdalen naar Sembrancher (707m) in de vallei. 

Klimmen naar de top van Le Catogne (2597m). Afdalen naar Champex-Lac (1467m) en dan klimmen naar Cabane d’Orny (2825m) langsheen de gelijknamige gletsjer. Het dak van ons avontuur. Kunnen we dit wel? Ik heb niemand de vraag horen stellen. Niet in de aanloop, niet aan het ontbijt. Het geloof is er m.a.w. wel. Top! 8u30. We laten de Italiaanse sportwagens achter ons en kijken nauwelijks tien minuten later uit op natuurpracht die voor drie dagen de onze is. Indrukwekkend.

Sembrancher. Een kleine 800m afgedaald over elf kilometer. Relatief gemakkelijk. We ontmoeten de jonge, vitale dorpspastoor met bijbel onder de arm die ons aanmoedigt om Le Catogne in drie uurtjes in te pakken terwijl het bord met wandelpaden achter hem 5u15 aangeeft. Nu ja, we zijn niet gekomen om te wandelen.  Als ik op één plek in ons geheel avontuur goed weer mocht inzetten was het wel hier: de graatoverschrijding van Le Catogne.  En goed weer krijgen we. Magnifiek! Wat een zicht! Een pastoor kan je toch moeilijk teleurstellen. In minder dan drie uur staan David en ik op de top.  Geen zuchtje wind.  Heerlijk!

David en ik beginnen aan de afdaling met het einddoel nog steeds voor ogen. Wat een k*tafdaling seg. 1100 HMs in vier kilometer. We doen er ruim 1u30 over. Ik maak verscheidene keren een ongecontroleerde 180° swing waarbij mijn stokken me behoeden van erger. Nu en dan geven kettingen in de wand aan dat handen én voeten noodzakelijk zijn.

Helemaal uitgeteld ‘landen’ David en ik in Champex-Lac. Effen herbronnen met Cola en Rivella in een lokaal café voordat we de finale klim durven aanvatten.  David en ik zien ondertussen in dat we nog twee uur tijd hebben – want om 18u30 wordt het avondeten in de berghut geserveerd – om negen kilometer en 1300 HMs te overbruggen. Onmogelijk. Ons nieuwe doel is aankomen voordat de zon ondergaat.

Bouvy is de wandelaar in ons gezelschap. We zullen elkaar ontmoeten in de berghut, maar het ziet er wel naar uit dat hij de enige van ons gezelschap zal zijn aan de avondtafel. Pff, écht jammer.  De klim vat eerder gemakkelijk aan, licht oplopend langsheen een smalle waterloop in de Val d’Arpette. We hebben ons hier ook gemengd onder de deelnemers van de SwissPeak. Een wedstrijd over 21, 42, 100, 170 of 360km trailrun. Kies maar. Respect. En dan begint de échte klim naar de Col de la Breya. Eerst nog door een bos richting de boomgrens.

Doet een beetje denken aan een gelijkaardige klim in ons Zugspitze-avontuur wanneer we de sneeuwgrens passeerden. Met nog vier kilometer te ‘lopen’ splitsen ook David en ik op. De onoverzichtelijke, steile en moeilijk begaanbare stenenpartij op weg naar de col doet pijn. Eindelijk. Ik heb de Combe d’Orny bereikt. Nu is het langsheen de bergwand stijgen en hopen dat ik vlug de hut in zicht krijg. 18u30. Het avondeten zal nu wel geserveerd worden. Ik heb nog een 1,5km voor de boeg, maar zie de hut voorlopig nog niet. 

En dan plotseling – op 500m afstand én 200 HMs verwijderd van de hut zie ik Bouvy op de uitkijk. Amai, wel blij om die terug te zien. Bouvy roept me al toe dat er gewacht is met eten. Ja, hier wordt ik nog meer blij van. 19u15. Even later is ook David er. We hebben geluk dat de hut slechts gedeeltelijk gevuld is en natuurlijk de charme van Bouvy die ervoor gezorgd heeft dat we later aan tafel kunnen schuiven. We krijgen een ketel dikke groentesoep voorgeschoteld. Een lekker vette worst met aardappelgratin en champignonsaus. Afgesloten met cake en aardbeiencoulis.

Machtige bergkost die wel verbrand lijkt voordat hij in de maag belandt. Man, man, heerlijk.  Elkaar op de hoogte houden in een roaming-onvriendelijk land als Zwitserland is niet eenvoudig. David slaagt erin ons missing duo te bereiken. Bert en Stein zullen hun nacht doorbrengen in Champex-Lac en bekijken ondertussen op welke manier er morgen terug wordt aangesloten.  Ons team heeft stevige klappen geïncasseerd. En dit is slechts dag 1.

Vrijdag 3 september – Dag 2 – Cabane d’Orny naar Bourge St-Pierre – 44km en 2153 HMs.

Ik weet niet zeker wat me op voorhand het meest zorgen baarde: meer dan 3500m klimmen op dag 1 of bijna 3300m dalen en 44km afleggen op dag 2? 8u30. We nemen afscheid van Bouvy en beginnen aan onze afdaling. Heel aangenaam lopen vergeleken met gisteren. Na minder dan 2u zijn we 8km verder en 1500m lager dan de hut. We laten de Vallon d’Arpette de Saleinaz achter ons en draaien rechtsaf het nieuwe Val Ferret in. David krijgt de rekening van de voorgaande dag gepresenteerd en ziet het oorspronkelijk dagplan niet meer zitten. In La Fouly VS – na 14km –  neem ik afscheid van David.

Héél jammer, want ons samenlopen motiveerde me wel heel erg om net dat tikkeltje meer te kunnen. Effen re-setten.  Het moet de rest van de dag alleen gebeuren. Er kan vandaag heel veel gelopen worden en dat bevalt me wel. Niet te technisch, vaak minder dan 10%. 5u onderweg. Fenêtre de Ferret, 2718m. Na 18km klimmen eindelijk het licht dalende niemandsland tussen Zwitserland en Italië bereikt. Helemaal alleen, ondertussen ook lichtjes beginnen regenen, heel dreigende lucht. Dit was gegarandeerd toffer geweest in gezelschap.

In tegenstelling tot gisteren is er vandaag geen tijdsdruk. Dat maakt het dan alweer prettiger. Col du Grand St-Bernard, 2469m. Een Col die bedoeld is voor autoverkeer is toch steeds een pak minder idyllisch. Het voelt allemaal wat meer industrieel en gemaakt aan. Mijn gedacht hè. Er moet nog 3-4km verder geklommen worden naar de Pas des Cheveaux op 2740m hoogte. Voilà, het klimmen zit erop voor vandaag. Nog een stevige duik aan de andere kant van de pas en dan rustig downhillen gedurende 12km naar Bourg St-Pierre. 

Lekker lopend, maar zo voelt het helemaal niet meer. Ik moet heel attent blijven dat mijn R-knie niet de foute kant ‘opklikt’ of ik gewoon doorheen mijn knie ‘zak’. Nu is het echt wel afzien en aftellen naar het einde. Nog even rondom Lac des Toules waarop een drijvend zonne-energieproject dobbert. Nog 5km. Een start-to-run. Dat kan iedereen, probeer ik mijn pijnlijk lijf te overtuigen. 18u30. Aangekomen. De jongens zien er niet alleen fris gewassen uit, maar hebben ondertussen ook al uitgebreid gebruik gemaakt van de wellnessmogelijkheden in ons hotelletje.  Kan ik uiteraard niemand kwalijk nemen.  Het team is alweer volledig. Super!

Zaterdag 4 september – Dag 3 – Bourge St-Pierre naar Verbier – 36km en 2304 HMs.

8u30. Onze dag in een notedop: 2 skyruns. Deel 1: 900m klimmen over 10km gevolgd door 1400 dalende meters in 13km. Niet te lang nadenken in Lourtier, want er is wel degelijk een véél zachter alternatief mogelijk naar de finish dan het zware sluitstuk dat er gepresenteerd wordt. Deel 2: 1100m klimmen over 6km gevolgd door een afdaling van 700 HMs in 7km. 

En weg zijn we. De klim naar La Vouardette, met zicht op de cabane Col de Mille gaat lekker. Maar … ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik vandaag mijn 6kg bagage herleid heb tot een kleine 1,5kg. Geen rekening meer houden met 4 seizoenen, want er is enkel zomer voorspeld. In mijn compressiekousen gedoken én een preventieve pijnstiller geslikt. Het resultaat is boven alle verwachtingen. Ik heb me in 3 dagen niet zo fris gevoeld. 

Echt genieten! Nadat we in de Zugspitze in no time omgetoverd werden tot een (beetje) levende ijslolly en in Lavaredo enkele uren geploegd hadden doorheen een halve meter sneeuw is er nu geen enkele reden om ‘het weer’ aan te wenden als reden voor eventuele opgave of shortcut. Mja, ik begin er wel in te geloven. Er volgt een toffe en loopbare afdaling naar Lourtier. Dit is hem dan. De muur naar La Chaux. De vertical in de ExtraTrail van Stavelot, de muur van Wengen in de Jungfrau Marathon, de muur van Hoei in de Waalse Pijl. Allemaal gedaan, maar het zijn heuveltjes vergeleken met deze muur. Man, man. 800 HMs over iets minder dan drie kilometer.

Daar komt nog een vliegenzee bij die je verhindert even te stoppen.  What the f*ck!  Elk van ons voert zijn eigen gevecht. Van heel ver is er al zicht op het startpunt van de kabelbaan ‘La Chaux’, het topje van deze klim. Ondanks de lekkere weersvoorspellingen wordt het plots toch heel dreigend en staat er bovendien een strakke wind op deze ongezellig open plek.  Omdat ik een heel eind kan terugblikken en nog geen David of Bert kan bespeuren besluit ik af te dalen.  Nog 7km tot in Verbier.  Ik doe het heel rustig.

Geen risico’s, te dicht bij het doel. Met het dalen loopt de temperatuur ook terug op en begint de zon zelfs opnieuw te schijnen. Hoe mooi kan een einde zijn.  Ik loop het centrum van Verbier in en binnen een tijdspanne van een klein uurtje zitten we ongeacht de 5 verschillende trajecten terug samen waar het allemaal startte … met die lekkere blondine genaamd Valaisanne op het terras.

ONZE VERBIER X TRAIL OP KAART