Een ode aan de eerste sneeuw in Frankrijk

Een ode aan de eerste sneeuw in Frankrijk

Een verhaal van Judith Malotaux

Als je me zou vragen welk seizoen ik het mooiste vindt, dan zou ik daar geen antwoord op kunnen geven. Ik vind ieder seizoen zo z’n charme hebben. Het mooiste vind ik denk ik de wisseling van de seizoenen; dat moment dat in de bergen de sneeuw begint te smelten en je voor het eerst de lente ruikt, die eerste zwoele zomernacht waarbij je tot laat in de avond buiten kan blijven zitten terwijl de krekels zich weer laten horen, of die eerste herfstbui waarbij de grond plots bezaaid ligt met bladeren en de bossen iedere dag weer andere kleuren vertonen. Toch denk ik dat er weinig dingen zo magisch zijn als de eerste sneeuw die de winter inluidt.

En die sneeuwbui was er hier in de Zuid-Franse Pyreneeën dit jaar vroeg bij! De bossen hullen zich pas voorzichtig in hun rood-oranje herfstkleuren, of in de bergen is het eerste serieuze pak sneeuw gevallen. De weersvoorspelling kreeg gedurende de afgelopen week een steeds concretere vorm die gepaard ging met een kleine kriebel in mijn buik. De eerste herfststorm met zulke lage temperaturen dat een goed pak sneeuw in de bergen onvermijdelijk leek!

Natuurlijk is één van de grote voordelen van een emigratie naar de voet van de Pyreneeën dat ik nu de kans heb ook meteen de bergen in te gaan bij de eerste sneeuwvoorspelling. Hoewel deze herfststorm gepaard ging met een weersvoorspelling die het niet heel aantrekkelijk maakte de bergen in te gaan, was de glimp van een besneeuwde bergtop die ik vanochtend vanaf mijn veranda opving voldoende om tóch een poging te wagen een korte wandeltocht door de sneeuw te maken.

Het ideale beeld van prachtig besneeuwde toppen boven maagdelijk witte sneeuwvelden was mijlenver verwijderd van een realiteit die bestond uit grauwe wolkenluchten en een mix van regen, sneeuw en hagel die neer viel op het moment dat ik de auto op de parkeerplaats neerzette. Maar toch; het was de eerste sneeuw, al voor het einde van september. En je moet een gegeven paard natuurlijk niet in de bek kijken.

Meer dan een korte wandeling naar een meer op nog geen uurtje lopen vanaf de parkeerplaats zat er door de weersomstandigheden dan ook niet in. Waar ik vaak een spectaculaire, lange wandeling naar een top, een mooie col of een leuke ronde ambieer, zit dat er lang niet altijd in. Lopen in de bergen is lang niet altijd een stevige wandeling naar die prachtige plek, soms is het afzien – met je hoofd in de wolken.

En hoewel de prachtige panorama’s vanaf de hoogste toppen natuurlijk de kers op de taart zijn, is het omarmen van die andere momenten net zo goed de charme van het bergwandelen. En dan heb ik het niet alleen over de striemende regen, over ijzige wind of het beperkte zicht door een dicht wolkendek, maar ook over pijnlijke blessures, verkeerde beslissingen, vermoeidheid, slapeloze nachten onder een klapperend tentzeil, angstige momenten op steile rotspartijen en doelen die onhaalbaar ver van je vandaan lijken te zijn.

dát zijn de momenten waar je als bergwandelaar, maar nog meer als mens, van groeit

Het zijn juist die moment die het bergwandelen mijns inziens de moeite waard maken. Want dát zijn de momenten waar je als bergwandelaar – maar nog meer als mens – van groeit.

---

WIL JE OOK EEN KEER MET MIJ GAAN WANDELEN IN DE PYRENEEËN? KIJK DAN EENS OP MIJN WEBSITE WWW.CHEZ-JUDITH.COM

---