Outdoor-tip: 5-daagse huttentocht in Zuid-Frankrijk

Outdoor-tip: 5-daagse huttentocht in Zuid-Frankrijk

Een reisverhaal van Yvette Kooijman

Onze eerste, échte meerdaagse huttentocht in Zuid-Frankrijk, daar zaten nogal wat eisen en wensen aan verbonden. Geen lange dagen, maar ook niet te kort. Niet te veel hoogteverschil, maar ook niet te vlak. Gewoon lekker hiken met af en toe wat uitdaging. Met dit wensenlijstje komen mijn vriend en ik uit bij een 5-daagse huttentocht in Zuid-Frankrijk, door het Parc National du Mercantour. Een huttentocht voor beginners, waarbij je een deel van de GR52 loopt. The best of both worlds.

De laatste voorbereidingen in Roquebillière

Aan de start van onze huttentocht in Zuid-Frankrijk boeken we een kampeerplek op Camping Les Templiers in Roquebillière, zodat we ons geen zorgen hoeven te maken over de auto en overige spullen. Een kleine, rustige camping gelegen aan een rivier, op loopafstand van het dorpje en een biologisch zwembad. Hier rusten we nog even uit en treffen we de laatste voorbereidingen voor onze tocht.

Dag 1 | Van Le Boréon naar Refuge de la Madone de Fenestre (5,5 uur)

Een beetje gespannen voor wat komen gaat, lopen we bepakt en bezakt de camping af richting Roquebillière, waar we de bus nemen naar St Martin Vésubie. Hier stappen we over op een gratis pendelbus die ons naar Le Boréon (1519 meter) brengt: het startpunt van onze tocht. Drie kwartier later en een beetje verward door de roekeloze busrit, zoeken we naar het juiste wandelpad. Ik vergelijk het met een soort ‘poort naar de onbewoonde wereld’.

Het eerste deel is goed te doen. We lopen onder de boomgrens, langs water en over bruggetjes. Langzaam maar zeker maken de bomen plaats voor rotsen en steilere paden. We komen aan bij een meer: tijd voor pauze. Voor ons wacht namelijk de eerste bergkam. En ik heb het zwaar. We stijgen vandaag van 1519 meter naar 2432 meter om vervolgens weer af te dalen naar 1903 meter. Mijn conditie laat me in de steek.

Voor het eind van de middag is dan toch eindelijk eerste hut in zicht, wat een goed gevoel! Ik kan mij niet herinneren dat ik eerder zo lekker heb gegeten. Maar liefst vier gangen: huisgemaakte soep, een stoofpot, Franse kaas en tarte aux myrtilles. Alleen al voor de heerlijke groentesoep moet je hierheen.

Dag 2 | Van Refuge de la Madone de Fenestre naar Refuge de Nice (5 uur)

Na een onrustige nacht met vreemde mensen en geluiden, vertrekken we richting Refuge de Nice (2232 meter). Het is zo bijzonder om de bergen te zien ontwaken in de vroege ochtend. Het is fris, maar al snel verwarmt de zon ons vanachter de bergtoppen. We lopen eerst nog onder de vertrouwde boomgrens, maar al snel stijgen we naar rotsachtige vergezichten. De route loopt over de Pas du Mont Colomb via de smalste bergkam van de tocht: nog geen twee meter breed. Dat levert een prachtig uitzicht op.

Hierna maken de rood-witte-markeringen plaats voor steenstapels. Via een puinhelling en rotsblokken dalen we weer af richting de hut. We lopen even door een vallei, langs een waterval, en komen uiteindelijk aan bij een stuwmeer. Hier wacht Refuge de Nice op ons, statig op een rots boven het meer. De kippen scharrelen rond, we lezen een boek en de avond valt in. Tijd voor nog zo’n heerlijk diner.

Dag 3 | Van Refuge de Nice naar Refuge de la Valmasque (4,5 uur)

Fris en opgeladen zetten we onze tocht voort naar Refuge de la Valmasque. We kiezen ervoor om de GR52 even te verlaten om te voorkomen dat we twee keer hetzelfde stuk lopen, en lopen via Pas de la Fous richting de volgende hut. Hier is het goed zoeken naar de volgende steenstapel en ik vind het een pittige klim. We spotten onze eerste steenbok en lopen er een beetje angstig omheen.

Eenmaal boven maken we kennis met een andere kant van de bergen. Een koude, kille wind komt ons tegemoet terwijl we niets anders zien dan steen en sneeuw. Het hoogste punt op deze route (2910 meter) biedt een panoramaview over het gebied en uitzicht op Italië. Hierna dalen we snel af en lopen langs mooie meren waar we nog even uitrusten voor we bij de hut aankomen.

Ik heb nog nooit zo dicht tegen een vreemde aan gelegen, maar: accepteren kun je leren!

De hut is klein en heeft geen warme douche. Het is even slikken wanneer we de slaapkamer zien. Passen we hier echt allemaal in? Ja! Ik heb nog nooit zo dicht tegen een vreemde aan gelegen, maar: accepteren kun je leren.

Dag 4 | Van Refuge de la Valmasque naar Refuge des Merveilles (6,5 uur)

Door de Nepalese vlaggetjes schijnt al snel de ochtendzon. Overal om ons heen lopen wilde berggeiten en het leven in de bergen ontwaakt. We vertrekken naar onze laatste hut: Refuge des Merveilles (2111 meter). Onderweg is het werkelijk prachtig. We passeren drie meren, die door de bergen worden gebruikt als spiegels. Zo surrealistisch, maar de natuur is er echt. Het is niet gemaakt, het is er gewoon.

Onze geplande route loopt door Vallée des Merveilles, maar kent niet veel hoogteverschil waardoor je redelijk snel bij de volgende hut bent. Daarom kiezen we voor de alternatieve route via Mont Bégo (2872 meter). Een beginnersfout. Na drie dagen hiken verschijnt bij ons de hoogmoed. Het begint als een mooie, makkelijke route, maar halverwege verdwijnt het pad en klimmen we op handen en voeten naar de top. Dit is niet geschikt voor mensen met hoogtevrees, zoals ik. Met een dosis beginnersgeluk halen we de top en dalen we op trillende benen weer af via een lang, slingerend pad. Alle tijd om alles even te laten bezinken.

Refuge des Merveilles is groot en ligt erg mooi aan een meer. Het biertje en de borrelplank smaakten nog nooit zo goed na deze zenuwslopende dag.

Dag 5 | Van Refuge des Merveilles naar de tent in Roquebillière (7,5 uur)

Met een dubbel gevoel laten we de vallei achter ons. Stap voor stap weer richting de bewoonde wereld. Verlangend naar ons eigen, heerlijke plekje in de tent, maar wetende dat we deze prachtige, stille plek voorlopig niet meer zullen zien. Eerst nog over rotsen en beekjes, later door bos en langs de weg. Het is een lange dag en mijn benen willen echt geen stap meer zetten.

Eindelijk komen we aan bij onze tent. Wat een ervaring was dit! Het is zo’n bizar gevoel om in de bergen wakker te worden, de deur uit te stappen en helemaal terug te lopen naar je tent op de camping. Vermoeid en verwilderd, maar enorm voldaan en trots, genieten we die avond van een simpele stoel, groenterijke ratatouille en een fles rode wijn. We zouden het zo nog een keer doen. Ik raad deze huttentocht in Zuid-Frankrijk dan ook zeker aan.

---

Lees hier alle inspirerende reisverhalen van onze reporters

---