Blunders, droogte en weerzien met vrienden op de Pacific Crest Trail

Midden in de nacht schrik ik wakker van een tiental huilende coyotes. Ik schiet rechtop om even hard weer terug gesmeten te worden op mijn slaapmat want daar zit ik aan vast met mijn quilt. Ze zijn dichtbij.. Ik graai naar m’n hoofdlamp en baal nu dat ik in de buitenlucht ben gaan slapen met mijn eten praktisch onder mijn hoofd. Maar het is zo koud dat ik niet de behoefte voel uit m’n quilt te kruipen..

Ik zie niks en yogi de hond van het hostel begint te blaffen. Ik hoor het huilen van de coyotes wegebben en ik besluit dat de angst om mijn ogen weer te openen en een coyote aan te kijken onzin is.Ik pak mijn telefoon doe een van de oordopjes in en zet mijn luisterboek aan om mijn slaap weer te vatten. Als het licht wordt kruip ik uit mijn quilt en loop ik met mijn veel te volle foodbag richting het hostel. 

Gisteravond hebben we gegeten samen met Steffan en Theresa uit Duitsland want die houden een zero en zullen we de komende week dus niet zien. 

Ik fris me op pak een kop koffie en gooi de zak ondersteboven op het biljart. Ik heb echt te veel gekocht en dit gaat niet in m’n tas passen. Het is vrij moeilijk als je in de supermarkt loopt om te bepalen hoeveel je nodig hebt.. En de honger naar eten helpt niet. Dus nu even een shift maken.. Wat heb ik echt nodig en wat is overbodig. Er vallen wat dingen af die ik in het keukenkastje achterlaat. Onder andere een halve zak drop. Daar zal vast een Nederlander weer blij van worden.

Droogte

Samen met Lena rijden we met een trail angel terug naar de Trail. Sandy heette ze. We zwaaien Steffan en Theresa uit die op de veranda van het hostel zitten. Ik kijk nu al uit naar hun weerzien. Sandy vertelt ons dat het linker deel van Big Bear Lake al tien jaar droog staat. Afgelopen twee jaar is er extreme droogte in California en dit wordt het derde.

De winter was te zacht, te weinig sneeuw en te weinig regen. In de weken dat ik hier ben heeft het één nacht geregend. Ik realiseer me dat als ik treuzel ik de trail waarschijnlijk niet volledig kan lopen vanwege bosbranden. Het is ook onvoorstelbaar als je uit Nederland komt waar te veel water altijd een probleem was. En door de verwachte steniging van de zeespiegel een steeds groter probleem wordt. Zo wordt de droogte hier een steeds groter probleem. 

Honderd mile in zes dagen

In Big Bear heb ik een afspraak voor de tandarts in Wrightwood gemaakt voor maandag laat in de ochtend. Dus hebben we zes dagen om daar te komen het is iets meer dan honderd mile. De eerste dagen lopen we gemiddeld iets meer want de laatste twee dagen moeten we 1500 meter stijgen in de laatste twintig mile.

Op de trail is het een weerzien van bekenden. We komen langs hotpools, rivieren, kreekjes, lopen door valleien maar vooral over de crests met de vele switsbacks waar de trail bekend om staat. Het went op constant naar de grond te kijken voor slangen en stenen. Ik heb m’n enkels al vele malen verzwikt en probeer dit echt te voorkomen. 

Hummingbird

De favoriete momenten op de trail zijn de zonsondergang en de zonsopkomst. En gelukkig kan ik zelf hard lachen om m’n vele blunders. Een van die blunders was het inpakken van m’n Resupply boxen. Stop geen twee linkerschoenen in een box. Gelukkig had ik de linker heel hard nodig. En nog gelukkiger was ik dat ik al een trailnaam had. Hummingbird, door m’n “hummen” /zingen, mijn zoete snackpack.

Op deze lange trails is het normaal om een trailnaam te krijgen. Er zijn ook veel trail angels die je een lift geven, eten, onderdak of spullen. Ik denk dat ik de meest bijzondere trail magic op m’n naam heb. In Wrightwood ben ik naar de tandarts gegaan om mijn vulling te repareren. En de tandarts besloot dat het een gunst was.. Ik stond met mijn mond vol tanden!! 

Lees hier alle verhalen over de Pacific Crest Trail