De Pacific Crest Trail: Een lange, maar leerrijke weg.

klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië

---

 

“Wat heb ik nu weer gekocht …Dit lijkt wel op een PMD-zak!” Terwijl zakte mijn tentje als een pudding in elkaar. We zijn zomer 2018 en ik weet me geen raad met mijn nieuwe tent. De teleurstelling overvalt me en ik dacht: “Misschien is kamperen toch niks voor mij…”

In een opwelling had ik een heleboel dure kampeerspullen gekocht. Lees: Vrijstaande tent, wandelstokken, waterfilter, schopje,… Heb ik dit echt wel allemaal nodig? Wanneer gebruik ik dit en weet ik überhaupt hoe het werkt? Ik heb twee linkerhanden en weinig technisch inzicht, dus ik zal het moeten hebben van mijn koppigheid.

Hoe moet dat ook alweer, volwassen zijn?

Ik was net begonnen aan het “volwassen zijn”. Mijn eerste job, huisje, tuintje. Maar er ontbrak iets, iets natuurlijks. Dat klinkt heel cliché, en gelukkig gaf werken in de tuin me wat gemoedsrust. Maar ik miste het spontane van de wildernis, de avonturen in het bos en de stilte van de bergen. Ik besloot mijn honger te stillen met boeken en documentaires over natuur-avonturen.

Tot ik op een zekere dag een boek las over de Pacific Crest Trail in de USA. Dit is een bekende lange afstandswandeling die loopt van zuid naar noord… of omgekeerd. De Pacific Crest Trail (of PCT) loopt letterlijk langs de rug van een land, over bergen en door woestijnen. Ik was op slag verkocht!

2020: Het jaar van vallen en terug opstaan.

In 2020 was het zover. Centjes gespaard, kampeergerief uitgetest, ontslagbrief ingediend … Toen plots de corona-pandemie uit de lucht kwam vallen. Enkele dagen voor mijn vertrek sloten alle grenzen en was er geen ontsnappen meer mogelijk. Ik was zo dichtbij … maar het mocht niet zijn. Diezelfde zomer heb ik me getroost met prachtige wandelingen in de Franse, Zwitserse en Italiaanse alpen. De blauwe bergmeren en het lekkere bier maakten veel goed, en ik denk nog vaak met een glimlach aan de rinkelende koebellen.

En kan ik nu al mijn tent goed opzetten?

Ja, hoera! Door veel te oefenen is dat steeds beter gelukt. Hij lijkt nu ook minder op een PMD-zak. We zijn bijna vier jaar verder en eerlijk, ik ben trots op mezelf. Ik heb een groot stuk van de PCT gewandeld, samen met nog andere lange wandelingen. De hemel op aarde? Ik weet nu waar ik die kan vinden. Te voet geraak je er wel.

Zoals alles in het leven, gaat ook wandelen met vallen en opstaan. Plannen wijzigen, ideeën veranderen, twijfel en zelfvertrouwen komen er soms bij kijken… Maar de grootste stap is simpelweg: De stap zetten. En dan volgt de rest vanzelf. 🙂

Ik hoop dat ik met mijn wandelverslagen iemand een glimlach op het gezicht kan toveren, even kan doen wegmijmeren, of wie weet bestel je na het lezen ook wel een hoop ingewikkeld kampeergerief! Wat het ook wordt, ik wens jullie veel natuurrijke inspiratie toe.

Hoofdfoto: Ryan “Kodak” Brown

Ilse Praet

Sinds mijn eerste huttentocht in Zweden 10 jaar geleden ben ik aan het wandelen verknocht. Het liefst van al zwem ik daarbij in ijskoude meren, proef ik van puur bergwater en kampeer ik onder de sterrenhemel. Ik hou enorm van lange wandelingen in de bergen, doorheen wouden of net naast de zee. Sinds kort reis ik full-time door Amerika met mijn vriend, die al 10 jaar als fietsende en wandelende nomade leeft. Daarbij willen we graag ons verhaal opschrijven en verfilmen, maar vooral ontdekken en genieten van deze prachtige wereld.

Klik hier voor bijzonder mooie rondreizen door Noorwegen

---