EHBO onderweg. Zo beperk je de risico's tijdens lange wandelingen.

We zijn hier in het kleine Nederland zo gewend aan het feit dat je, waar je ook woont, als het echt mis gaat er een ambulance voor je deur kan staan in minder dan vijftien minuten met slechts één telefoontje, dat de verontwaardiging alom groot is als die tijd een keer niet wordt gehaald. Er is zelfs een wet die zegt dat je bij een acute zorgvraag binnen 45 minuten in een ziekenhuis met een SEH moet kunnen arriveren. Die luxe hebben de PCT lopers niet. Als er tijdens een langeafstandswandelingen, zoals de de Pacific Crest Trail, iets mis gaat, is de kans groot dat de pechvogels het voorlopig alleen moeten zien te rooien.

Risico’s minimaliseren

Om de risico’s te minimaliseren kun je zelf natuurlijk van alles doen, niet in de laatste plaats je hoofd gebruiken. Maar hoe herken je de echte gevaren? Allicht dat de meeste mensen weten dat je beter niet op een ratelslang kan gaan staan als het even valt te vermijden. Zelfs als je uit een land komt waar tuinslangen een stuk algemener zijn dan andere soorten slangen.

Maar als je niet gewend bent aan sneeuw, rivieren die bol staan van het smeltwater, of extreme kou of hitte? Herken je dan de gevaren van het oversteken van dat sneeuwveld (ach, die paar meter), die razende rivier (ach, dat beetje water)? Ben je blij als je koude vingers dan eindelijk niet pijnlijk meer aanvoelen na een paar uur? En denk je dat 2 liter water wel voldoende is voor een dagje wandelen door de woestijn?

---

---

Zelfredzaamheid

Maar er zijn natuurlijk gevallen waarbij die hulp te laat komt, of waarbij het misschien wat overdreven is om de SAR in te schakelen. Dus zelfredzaamheid blijft essentieel. Net als het geval was bij de navigatiecursus, moet er dus voor vertrek geoefend worden!

Wederom reisde ik dus af richting België, voor een weekendje Veld E.H.B.O. bij Andre en Lian in het Belgische bos. Al mijn voorgaande BHV trainingen gingen altijd uit van die ambulance die ieder moment op de stoep kon staan, dus het was bijzonder interessant om nu eens een stapje verder te kijken. Die ambulance, die is er over 3 dagen…misschien…

In nog eens tweeëneenhalve dag kregen we theorie over de meest voorkomende letsels in een omgeving als de PCT. Zonnesteken, hitteberoertes, onderkoeling, bevriezing, maar ook wat te doen bij gevaarlijke dieren of contact met giftige planten. Hoe bouw ik zelf een stretcher van materialen die we kunnen vinden in de omgeving of in onze rugzakken? Hoe beoordeel ik of de situatie ernstig genoeg is om die noodknop in te drukken?

Praktijktraining

Nadat we braaf de theorie tot ons hadden genomen was het de volgende dag natuurlijk tijd voor wat praktijktraining. Er werd met harde hand verbonden, want zachte heelmeesters; je weet wat die aanrichten. Er werd gespalkt, drukpunten werden afgebonden, en wilde rivieren werden ook nog overgestoken, we hadden het er maar druk mee. Het zou kunnen dat niet alle patiënten de dag hebben overleefd, maar over het algemeen werd er druk gered en herstelde iedereen miraculeus goed van zijn of haar levensbedreigende verwondingen nadat de lunch eenmaal op tafel kwam.

Waarschijnlijk het eerst in de geschiedenis struinden er een eland en een zwarte beer door de Belgische bossen, op dezelfde dag dat er ook een ratelslang op het pad lag.

Tijd om de geleerde vaardigheden in de praktijk te gaan brengen! Iedere deelnemer kreeg een scenario mee waar de anderen uiteraard niks van mochten weten. Op het juiste moment moest diegene dan een scenario uitspelen waar de rest van de groep een oplossing voor moest bedenken.

En zo geschiedde het dat er voor waarschijnlijk het eerst in de geschiedenis een eland en een zwarte beer door de Belgische bossen struinden, op dezelfde dag dat er ook een ratelslang op het pad lag.

Er lagen onderkoelde wandelaars in de modder (ik bedoel rivier) met een heupfractuur, er waren gapende hoofdwonden, gebroken enkels, oververhittingen in de stromende regen, en ga zo maar door. Je begrijpt, het was een veelbewogen wandeling die zaterdagmiddag, die een vervolg kreeg op de zondagochtend.

Conclusies

Genoeg stof om door te spreken bij het kampvuur in de avond in ieder geval. Ook de meest moeilijke beslissingen kwamen aan de orde. Want wat moet je doen als je iemand niet kunt redden zonder je eigen leven in gevaar te brengen? De enige juiste beslissing is om je eigen veiligheid altijd voorop te stellen, maar als het ooit zover komt, kun je dat dan?

Ik vind het belangrijk om deze vaardigheden leren zodat ik ze paraat heb als er ooit echt iets gebeurt, want net als met zwemmen en reanimeren (en zelfverdediging): als er iets gebeurt waarbij je die vaardigheden nodig hebt, ben je te laat om ze te leren. Neem het zekere voor het onzekere, en hoop dat je het nooit nodig zult hebben.

Hope for the best, prepare for the worst, zoals ze zeggen.

Ik ben er nu in ieder geval klaar voor om het hopelijk nooit te gebruiken tijdens mijn eigen Pacific Crest Trail.