Ervaar het Engeland uit de Romeinse tijd langs Hadrians Wall
Een reisverhaal van Jeffrey Vonk
Wat een aanfluiting zeg, die medicijnen tegen reisziekte. In de haven van Hoek van Holland stap ik op de enorme veerboot van DFDS Seaways, maar ik ben al misselijk eer dat we de Noordzee trotseren. Maar, zoals de Engelsen zo mooi zeggen; nothing ventured, nothing gained. Booreilanden en windturbineparken passerende blijf ik vol goede moed, en hou mij sterk totdat de, naar Hollandse begrippen, ruige kust van Newcastle upon Tyne in zicht komt.
Eenmaal aan land laat ik opgelucht mijn falende zeebenen achter op de uitgestrekte pier met vuurtoren. Bij Wallsend liggen louter de funderingen te rusten van het eens zo glorieuze Fort van Segedunum. Vanaf hier begint mijn avontuurlijke voettocht van 135 kilometer naar Bowness on Solway.
Een stukje geschiedenis
Pak ‘m beet 2000 jaar geleden, in 122 n.C. om precies te zijn, liet de Romeinse Keizer Hadrianus een flinke muur bouwen. Van de westkust van Groot-Brittannië helemaal naar de oostkust, dwars door dichtbegroeide bossen en glooiende kale landschappen, tegenwoordig ten zuiden van de Schotse grens.
Na de zestien jaar durende bouw, was op deze manier de doorstroom van mensen goed te controleren, maar het voornaamste punt was om het Romeinse Rijk te beschermen tegen de noordelijke stammen. Volgens de orale legendes waren de laatste Reuzenvolken van Europa naar deze uithoek verdreven. Zodoende was de originele hoogte van dit handgemaakte bouwwerk rond de vier meter en de breedte maar liefst drie meter. Reden genoeg dus om de restanten eens te gaan ontdekken!
De paden op, de lanen in
Voorbij Heddon-on-the-Wall word ik met open armen ontvangen door dat typisch Engelse landschap. Het is prachtig om te banjeren door gele akkers en groene weilanden gevuld met een overschot aan schapen, koeien, en vaak ook paarden. Ik klim over hekjes en houten trappen en soms spring ik over een slootje. Toch volg ik netjes de aangegeven paden want zo’n beetje alles is privé eigendom met recht van doorgang.
Ik klim over hekjes en houten trappen en soms spring ik over een slootje
Struinend langs wild begroeide heggen is het zo nu en dan goed zoeken, maar ik beweeg voort met mijn Leki wandelstokken, kompas en een watervaste landkaart van Hadrians Wall Path, die ik in een souvenirwinkeltje in Newcastle heb aangeschaft. Hiermee is verkeerd lopen nauwelijks aan de orde. Het helpt wel als je over een richtingsgevoel beschikt of een beetje van spoorzoeken houdt!
Helaas is de muur op verschillende plaatsen verdwenen. Door de eeuwen heen vonden lokale boeren de stenen en turf natuurlijk uitstekend bouwmateriaal voor hun huizen. Alhoewel er aardig veel authentiek is gebleven zijn sommige gedeelten gereconstrueerd, zoals het zogenaamde Clayton Wall bij het Housesteads Fort. Dit is de enige plek waar het is toegestaan eroverheen te lopen. Het is raadzaam dat niet overal te doen vanwege de hardnekkige erosie – vooral in de natte, drassige maanden. Het is niet voor niets dat het de status van World Heritage Site heeft ontvangen van UNESCO.
Sporadisch biedt de route een getimmerde bak aan met deksel. De inhoud is telkens weer een verassing, meestal vind ik blikjes drinken, chocola en notenrepen. In ruil voor een muntje kun je dit pakken en je energie level weer op pijl brengen. Lokalen zorgen dat deze bakken weer aangevuld worden. Een lekker, leuk, en nuttig idee!
Waar moet je op letten?
Ook kamperen langs de muur is iets dat de autoriteiten in twijfel trekken, maar dat weerhoudt mij er niet van om toch het avontuur op te zoeken. Ik kom immers nauwelijks iemand tegen, en de enkeling die ik tref haakt af vanwege pijnlijke enkels, blaren, of een overbelaste achilles pees. Degelijk schoeisel is dus belangrijk – je loopt toch gemiddeld dertig kilometer per dag over oneffenheden en obstakels, en tevens de ‘Vallum’, de drie meter diepe geul die de soldaten groeven, met de inmiddels begroeide bulten van inhoud, die zij ernaast deponeerden.
Ondanks dat hier en daar wel een fontein of buitenkraan valt te ontdekken is het verstandig voldoende water mee te nemen, dan hoef je geen ochtenddauw uit afdrukken van koeienhoeven te slurpen zoals bij mij het geval was. Het wordt niet aangeraden uit een van de geringe natuurlijke bronnen te drinken. Echter, als je een goed filter hebt moet dit niet voor problemen zorgen.
Op de een-na-laatste dag is er geen ontkomen aan de stortregen die uren lang aanhoudt. Waterdichte kledij is een absolute must! Eenmaal de stad Carlile voorbij dien je een waddengebied te doorkruisen, maar zelfs met vloed is het vlakke grasland prima begaanbaar. De bekroning van vermoeide benen en zere voeten komt bij het markeerpunt in Bowness on Solway. Na een vijfdaagse hike sta ik ineens aan de andere kant van het Verenigd Koninkrijk, met slechts de benenwagen van kust tot kust.
De bekroning van vermoeide benen en zere voeten komt bij het markeerpunt in Bowness on Solway
Mocht je een certificaat en insigne van je tocht willen bemachtigen dan moet je zeven stempels verzamelen in een speciale Trail Passport, doch dit is niet het hele jaar door. Voor meer informatie kun je terecht bij www.nationaltrail.co.uk/hadrianswall.
Mijn boeken uit de Good To Go reeks
Wil je meer weten over mijn solo-backpack reizen en avonturen? Bestel dan een van mijn boeken uit de Good To Go reeks, Breaking Free (deel 1: getbook.at/GTG1) of Beyond the Equator (deel 2: getbook.at/GTG2) beide online verkrijgbaar in paperback en als ebook!
Lees hier alle reisverhalen over Groot-Brittannië
