REISVERHALEN | Ik ging kamperen in Kamikōchi, Japan

Kamperen in Kamikōchi, Japan

Een reisverhaal van Manja Herrebrugh

Japan: 日本, Nippon, Nihon, met de letterlijke betekenis: oorsprong van de zon. Antoine, mijn vriend, en ik hebben in de herfst drie weken uitgetrokken om dit prachtige, uitgestrekte, verre land te bezoeken. Omdat we niet houden van alleen maar onderweg zijn, kiezen we van de 6.852 eilanden die het land telt (oké, waarvan de vier grootsten wel 97% van het land beslaan) één eiland, tevens het grootste exemplaar, uit: Honshu. En daar gaan we kamperen.

Kamperen in Japan

Antoine en ik houden van slapen in een tent. En wij hadden op internet gelezen dat dit in Japan soms best mogelijk is. Tevens lazen wij dat dit ons best wat euro’s zou besparen.. Dus voordat wij op het vliegtuig stapten deden wij onze lichtgewicht tent in onze tas. We reisden in de herfst om de ‘Koyo’ te bewonderen: de verkleuring van de blaadjes. We werden een beetje gek aangekeken door familie en vrienden: in de herfst, kamperen in Japan? Ja dus!

In ons reisschema planden wij drie dagen kamperen in Kamikōchi. Dit is een regio in de noordelijke Japanse Alpen, omringd door hoge bergen waaronder Nishihotakadake (2.909 m), Okuhotakadake (3.190 m), Maehotakadake (3.090 m) en de actieve vulkaan Yakedake (2.455 m). Het park is gesloten in de winter. We zijn dus net op tijd!

Sneeuw

Als we in Kamikochi aankomen, met de bus, sneeuwt het. En niet een beetje. Het komt met bakken uit de lucht vallen en het is hartstikke koud. Bovendien waait er een snijdende wind. We stappen uit en we zijn niet de enige: deze plek is geliefd bij zowel de Japanners zelf als de buitenlandse toeristen. Bovendien mag je met een privéauto het park niet in, dus iedereen komt het met het OV.

Ondanks de sneeuwstorm zijn er heel wat mensen op de been om het gebied te gaan ontdekken. Ik bedenk me dat ik best wel blij ben met de sneeuwstorm, omdat het anders misschien wel nog veel drukker geweest zou zijn – in de zomer is dat waarschijnlijk dus ook zeker het geval!

Camping en bonnetjes

We lopen langs de busterminal een beetje op de tast (we zien echt niet zo veel) richting de camping. Omdat Antoine en ik een Japanse simkaart gekocht hebben, kunnen we dat ‘gewoon’ met google maps doen. Superhandig! En ja hoor: na tien minuten komen we aan bij een terrein waarvan we vermoeden dat het de camping is. We kloppen aan bij het gebouwtje dat uit de witte deken opdoemt en dit gevoel wordt bevestigd: we zijn op het juiste adres: Konashidaira campsite.

En wat er dan uit die keuken komt is mega-mega lekker, zoals alles in Japan heerlijk is

We melden ons aan en schuilen in het supermarktje wat we tegenover de aanmeldbalie zien, en kunnen daar ook direct iets eten. Dat gaat op zijn Japans: eerst kies je je gerecht in de automaat, dan betaal je en krijg je een bonnetje, en met het bonnetje gaat een medewerker naar de keuken. En wat er dan uit die keuken komt is mega-mega lekker, zoals alles in Japan heerlijk is.

We zetten de tent op. Antoine is zo blij dat hij weer mag kamperen, dat hij een rondedans om de opgezette tent maakt. We zien op dit moment dat het mooi is, maar weten nog niet dat deze plek een van de mooiste plekjes is waar we ooit gekampeerd hebben..

Overweldigende landschappen

We maken een korte wandeling langs het meer. De sneeuwstorm is wat gaan liggen en we zien het landschap langzaam tevoorschijn komen. En hóe…

We genieten volop en nemen de tijd om stil te staan bij de pracht en praal van deze plek

Ik weet niet hoeveel foto’s ik gemaakt heb, maar ik wist eigenlijk niet waar te beginnen. De prachtige oranje-rode dennenbomen, het betoverende turquoise water, de oranje en gele kleuren op de bergen die een beetje door de wolken komen… Sprakeloos. We genieten volop en nemen de tijd om stil te staan bij de pracht en praal van deze plek.

Het wordt donker en we gaan gauw terug naar de camping. We genieten van het eten wat we daar kunnen krijgen. Lekker warm en heerlijke smaken. We hebben het nodig, het is koud en lekker lezen voor de tent is niet echt een optie. Daarom gaan we vroeg slapen, iets wat wel vaker voorkomt bij kamperen. Ik moet er nog uit om naar de wc te gaan: een spannend avontuur. Met mijn hoofdlampje bibber ik toch zeker drie lange minuten door de sneeuw naar het huisje waar de toiletten zich bevinden. Een verwarmde wc bril, dat dan weer wel! Toch moet ik weer terug. Het is verder pikdonker en ik hoor de rivier stromen. Daar geniet ik dan wel weer van.

IJskoud

De nacht is koud. Het vriest zo’n vijf graden. En dat is toch anders kamperen. Maar: het is het allemaal waard. De ochtenden die volgen zijn werkelijk waar prachtig. Als ik het aandurfde meer dan alleen mijn hoofd buiten de warme donzen slaapzak te steken en de rits van de tent openritste, wist ik niet hoe snel ik mijn fototoestel moest grijpen.

De sneeuw is een beetje weggesmolten, de mist is weg, en we zien een sprookjeslandschap voor onze tent

Die kleuren. Die bergen. De sneeuw is een beetje weggesmolten, de mist is weg, en we zien een sprookjeslandschap voor onze tent. Bergtoppen met alle kleuren oranje, groen, rood tussen de besneeuwde stukken. Zoiets had ik nog nooit gezien.

Wandelen

Als we een beetje bekomen zijn van de eerste overweldigende indrukken, wandelen we een flinke wandeltocht rond het meer (de bergtochten zijn inmiddels, door de sneeuw, te gevaarlijk). De uitzichten die we daar voorgeschoteld krijgen zijn niet mis. Maar ook de ‘kleine’ natuur is prachtig: fantastische flora en fauna.

We passeren zelfs de bekende ‘Japanese snow monkies’, die totaal niet verlegen zijn en ons lekker onze gang laten gaan. Fantastisch. We komen lang de ‘Kappa-bashi Bridge’, de ‘Myojin Bridge’ en de ‘Shinmura-bashi Bridge’.

Vertrek

Als we na twee nachten de tent in moeten pakken om te vertrekken zijn we echt een beetje verdrietig. We zouden hier zó nog wat langer kunnen toeven. Omdat het deel is van onze grotere reis hadden we echter niet helemáál de juiste uitrusting mee. Voor een goeie klim in de buurt heb je zwaarder materiaal nodig – iets wat nu te zwaar zou zijn om mee over heel Honshu mee te slepen.

Gelukkig had ik mijn professionele camera wel mee. Want de landschappen die we zagen heb ik nu als achtergrond op mijn computer en telefoon staan. Zodat ik een klein beetje in Kamikōchi ben als ik mijn stukjes tik en mijn fotoshoots bewerk.

---

Lees hier alle reisverhalen van onze reporters

---