Mijn eerste twaalf dagen op de Pacific Crest Trail

Het is dag 12. Ik zie een rood en een wit lampje dus tijd om op te staan. Het is vijf uur. Langzaam ga ik m’n tas inpakken en overdenk wat we vandaag moeten doen. Als ik mijn tent uitkom staat er een kop koffie voor me klaar. We ontbijten met een reep, wat onderhand standaard is geworden, omdat het makkelijk is. En off we go. 22,5 mile tot de parkeerplaats waar we hopelijk een lift kunnen krijgen naar Idyllwild.

Onze eerste ‘zero’

Daar kunnen we genieten van ons welverdiende eerste “zero” oftewel rustdag. Onze kampeerplek was perfect windvrij. Ik had nooit gedacht dat wind een van m’n grootste vijanden zou zijn. Melissa heeft haar pet al verloren aan de bergen. Jeffrey’s tent en de mijne zijn al vaak ingestort en ik heb hem zelfs een keer neergehaald omdat ik bang was dat mijn wandelstokken zouden breken. Ik heb een zpacks tent, ultralight en je zet hem op met je wandelstokken dus je hebt verder geen tentstokken nodig.

We zijn pas twaalf dagen op de Pacific Crest Trail (PCT) en hebben elkaar en aantal dagen geleden ontmoet. Het is gek, maar het voelt of we elkaar al heel lang kennen. Als je dezelfde pas loopt en een beetje dezelfde humor hebt blijf je snel aan elkaar hangen. En eigenlijk is dat wel heel fijn. No strings attached but never alone. 

Oké 22 mile dus.. De eerste vier uur is het ongeveer duizend meter stijgen. Ik moet nog steeds omrekenen dus ik kan er wat naast zitten. We proberen tien mile voor tien uur te doen. Dat wordt uiteindelijk half elf, dus nog steeds best een prestatie. Bij mile 10 zou er weer een waterpunt zijn. Maar daar moeten we een enorm stuk voor dalen. Eigenlijk hebben we daar allemaal geen zin in. We denken dat we genoeg hebben en voor de zekerheid nemen we wat sneeuw mee om te koken als we het nodig hebben.

Onze eerste echte sneeuw

We komen ons eerste echte sneeuw tegen. Het is een heel steil stuk en we weten dat hier 2 jaar terug een jongen is overleden. Dat maakt het best een beetje spannend. Terwijl wij veel later in het seizoen zijn dat hij was en de meeste sneeuw wel is gesmolten. Toch lopen we heel langzaam en voorzichtig en zijn we opgelucht als we er voorbij zijn.

Rond één uur nemen we onze grote pauze. Ik kook mijn sneeuw om noedels te maken. We maken wat thee en proberen wat schaduw te pakken. Het klimmen is zwaar, maar het uitzicht is echt fenomenaal! Na de lunch moeten we nog zo’n negen mile. Maar.. we hebben er al dertien op zitten.
Tijdens het lopen vertellen we raadsels en spelen we “op vakantie en ik neem mee”. Maar dan in andere vormen zoals ik maak een pizza en ik doe er salami op… Het is fijn om ons soms een beetje af te leiden van de zware stukken.

Het zware werk

Na de lunch komt het echte zware werk. Nog eens vierhonderd meter klimmen en er zijn zoveel bomen omgevallen op de trail dat het een obstakelparcour lijkt. We klimmen er overheen, kruipen er onder door, lopen er omheen. Dit vertraagt enorm en we komen niet lekker in ons pas, maar we verlangen zo naar de pizza, bier en een bed dat we gestaag doorlopen. Om zeven uur komen we aan op de parkeerplaats we hebben 179 mile gelopen in twaalf dagen.

We worden opgehaald door trail angels Grumpy. Hij is zo vriendelijk om nog even met ons langs de pizzaria en de supermarkt te rijden voor we naar ons huisje worden gebracht. Tijd voor welverdiende rust! Binnenkort meer op Mountainreporters!

Lees hier alle verhalen over de Pacific Crest Trail