Zoektocht naar rust en ruimte op de Nordkalottleden
Een reisverhaal van Rozemarijn Dam
Ik heb mijn zinnen gezet op de Nordkalottleden, het 800 kilometer tellende pad dat meandert over de grens waar Noorwegen, Zweden en Finland samenkomen. Het is mijn eerste lange trektocht waarbij ik zelfs de helft solo loop. Het ultieme doel is om mijn zelfvertrouwen te hervinden en rust en ruimte te creëren in mijn hoofd na een traumatisch en hectisch jaar. En ja, na vijf weken wandelen kwam bij mij het moment dat alles stil werd. Dat er geen gedachten meer opkwamen, behalve ‘wauw, wat is het hier prachtig!’.
Het avontuur begint
Onrustig en vol spanning begin ik samen met een vriendin aan de eerste etappe van deze gruwelijk lange tocht. Stiekem kijken we er een beetje tegen op. We stappen uit de bus in Sulitjelma, de zoemende warmte in, waar de muggen om onze oren krioelen. En zo beginnen we na nog wat doelloze bagage weggegooid te hebben aan de tocht omhoog. We hebben niet eens de zwaarste rugzak ooit, maar het gaat een partij langzaam! Stapje voor stapje denk ik maar. Dan komen we er wel. Na een dik uur lopen komen we aan bij een berghut en besluiten om eerst maar een bakje thee te doen. En dat worden er twee. Dreigende wolken doen ons besluiten om onze eerste nacht toch maar luxe in de hut door te brengen.
Mist, ijs en natte voeten
Nu we al op dag één onze planning niet hebben gehaald wordt de volgende dag aardig aanpoten. We beginnen gelukkig warm vanuit de vertrouwde hut, maar al gauw koelen we af. Lopend door de mist, over de vele sneeuwvelden en blootsvoets door rivieren, lijkt het wel alsof we de winter in zijn gestapt. Een gigantisch ijzig meer doemt voor ons op, omringd door sneeuwvelden en donkere rotsen, die wij benoemen tot ‘pandabergen’.
Dit ruige landschap herinnert me aan het doel van de reis, om los te laten, om ruimte te creëren. Maar door deze omgeving heb ik alleen het gevoel nog dieper te moeten gaan. Als we na de pandabergen het pad kwijtraken en in een eindeloos moerasveld terecht komen, waar natte voeten onvermijdelijk zijn, zit de emotie tot ver boven mijn hoofd. Boos en vloekend stamp ik voort in het sappige grasland.
Dit ruige landschap herinnert me aan het doel van de reis, om los te laten, om ruimte te creëren
Gelukkig weet mijn vriendin het optimisme er in te houden en zorgt ze voor een warm vuurtje in een piepkleine hut aan het einde van deze lange dag.
Van voorzichtig genieten naar moed in de schoenen
Zo wisselen onze emoties af in de dagen erna. Regen en wind zorgt voor grauwheid om ons heen, die we steeds wat meer los kunnen laten als de zon er plotseling doorheen komt. We hebben ieder onze eigen ‘bagage’ mee wat zorgt voor vele ups en downs. Toen we besloten om samen deze tocht te maken speelde er onderbewust de verwachting dat deze afzondering zowel een mooi avontuur zou bieden als een manier om los te laten. Maar deze eerste dagen voelen nog niet als een verlichting. De mistige velden waar we doorheen lopen geven aanleiding om meer in onszelf te keren, want er valt niet veel te zien. Terwijl we op andere momenten zo uit onze eigen wereld worden getrokken door de enorme schoonheid die dit landschap te bieden heeft. Of door een kudde rendieren die plots opduikt en de buitenwereld weer tot leven wekt.
Na een eerste week komen we wat beduusd aan bij ons eerste rustpunt in Ritsem. Alle moeheid en emoties komen naar boven en uiten zich in irritatie op elkaar. We zijn bekaf en hebben het gevoel dat dit toch te hoog gegrepen is. Misschien niet alleen fysiek, maar ook mentaal. We herzien onze tocht en besluiten een stuk af te snijden en het wat rustiger aan te doen. Meer ruimte voor rust en ervaring van het eindeloze landschap. Vol goede moed vervolgen we onze weg. In de regen rijst een gigantische regenboog op boven een meer, alsof er van bovenaf gezegd wordt dat de toekomst niet zo grijs is. Dat we gewoon de kleur weer moeten opzoeken door vooruit te gaan. En dat doen we.
Grijze hersenspinsels en kleurrijke vergezichten
Er volgen nog vele irritaties, alles zeggende stiltes en emoties, maar er zit een optimistische toon in. De kortere wandeldagen doen ons ook goed en bieden ons meer tijd om te bekomen van de dagelijkse hersenspinsels en te genieten van de prachtige vergezichten op de glooiende bergen. Ik heb het gevoel steeds iets lichter te worden. Niet alleen mijn rugzak, maar ook mijn hoofd. Het betere weer levert daar ook een bijdrage aan. Als we onze laatste dagen naar Abisko vervolgen begint de zon steeds meer te schijnen en is er geen wolkje meer aan de lucht. Het rotsachtige landschap gaat langzaam over in lieflijke groene valleien met kabbelende beekjes en spiegelende meren. We worden overspoeld door de pracht van de herfstkleuren.
Er is geen plek meer voor piekermomenten, want het landschap eist onze gehele aandacht op. Het is zo overweldigend mooi dat we ieder moment stil staan om elkaar ergens op te wijzen of om wat te snoepen van de sappige bosbessen. We worden zelfs betoverd door het magische noorderlicht. Soms nog maar net te zien doordat het ‘s nachts nog niet donker genoeg wordt, maar vanuit onze tent steken we af en toe ons hoofd naar buiten om een glimp op te vangen.
We worden zelfs betoverd door het magische noorderlicht
En zo eindigen we onze gezamenlijke tocht in Abisko, waar ik na een paar rustdagen in mijn eentje verder ga.
Solo, van regenbui tot regenboog
Vanaf dat moment wordt alles anders. Niet alleen het pad wordt ineens kleiner, ik voel mezelf ook vele malen kleiner. Wat voel je je dan ineens kwetsbaar, zo alleen. Ook al praat je niet continue als je samen wandelt, je bent je wel enorm bewust van de aanwezigheid van de ander. Of dat nu direct naast je is of op 100 m afstand, dat maakt niet uit. Blijkbaar zorgde het bij mij nog voor enige terughoudendheid in het toelaten van mijn gevoelens. Pas toen ik het groene dal had verlaten en weer in het grijze mistige niemandsland was kwam alle emotie als een fontein naar boven. Het was een ijskoude dag met regen en rukwinden en het was zo mistig dat het pad amper te zien was. Een diep gevoel van eenzaamheid overspoelde me. Tranen werden weggespoeld door regen. Zo liep ik een tijdje voort. Tot de regen ophield. Langzaam kwam tussen de grauwe wolken weer blauwe lucht tevoorschijn. Een heldere, bijna aan te raken, regenboog verscheen op de hoge vlakte. En ik vervolgde mijn pad in dezelfde richting.
Een diep gevoel van eenzaamheid overspoelde me, Tranen werden weggespoeld door regen
Soortgelijke dagen volgden elkaar op. Soms afgeleid door mensen op mijn pad of vluchtende dieren om me heen. Mijn gevoel wisselend tussen eenzaamheid, angst voor het onbekende en genietend van de natuur in haar ruwheid en schoonheid. Zowel mijn conditie als mijn zelfverzekerdheid begint op te bouwen en ik voel me kalm, ondanks de lange dagen wandelen. Ik begin me steeds meer op mijn gemak te voelen in deze eenzame wereld. Als ik buiten kom na een warme nacht in een hut vol snurkende mannen, is de wereld compleet wit. Zo puur en schoon, aangelicht met de ochtendzon, voel ik de intense schoonheid van dit winterlandschap door me heen gaan. En plots, als uit het niets, trekt de mist verder op en sta ik oog in oog met een wit rendier. Dit gigantische dier en zijn kudde zijn een beetje verbaasd, net als ik, en besluiten na een paar momenten toch maar te gaan. Ze huppelen weg, de berg op, en ik doe als vanzelf hetzelfde de berg af.
Nieuwe ruimte in mijn wereld
Er volgt nog één grauwe ijskoude dag waarin ik mezelf bijna verlies. Het heeft die nacht gevroren en de dauw heeft van het rotsige pad een hobbelende ijsbaan gemaakt. Door de mist strompel en glijd ik verder, zo langzaam dat mijn gedachten me allang weer hebben ingehaald. Uitgeput kom ik aan de andere kant van de berg een hutje tegen waar ik me opwarm bij de kachel. Het is al schemerig wanneer ik ineens stemmen hoor buiten. Verbaasd kijk ik op en zie twee grote mannen hun fiets neerleggen. Hun fiets? Verwonderd verwelkom ik ze in de warme hut en hoor ze uit. Het blijken twee fanatieke Spanjaarden te zijn, helemaal verkleumd. Die nacht stoken we totdat het hutje stoomt van de warmte. Dit gezelschap verwarmt ook mij. Iets in mij is veranderd. Er is ruimte ontstaan voor gezelligheid en onbezorgdheid.
Zijn met alles wat is
Vanaf dat moment heb ik een nieuwe ervaring. De volgende dag sta ik vroeg op om de langste dag van mijn reis af te leggen. Ik wil in één dag dertig kilometer afleggen over de bergrug naar het Reisadal. Met de ochtendzon op mijn gezicht en de wind in mijn rug ga ik als een speer. En dit is dat ene moment, waarvan ik niet wist of het ooit zou komen. Het moment waarop er geen gedachten meer zijn. Wanneer je gewoon ‘bent’, meer niet. Met het oneindige landschap om je heen, voel je je ineens één met alles. Alle ballast valt van me af en er komt geen één gedachte bij me op, behalve ‘wat is het hier prachtig’.
Met de ochtendzon op mijn gezicht en de wind in mijn rug ga ik als een speer
Deze nieuwe staat van ‘zijn’ blijf ik houden tot de laatste dag van mijn tocht. Ik weet niet of het aan mij ligt, of dat de Reisa vallei zo bijzonder is, maar ik ben helemaal verliefd. Het is een waar fruit walhalla met bessen en frambozen zover je kunt kijken. Het pad voert langs de snelstromende rivier, stenige strandjes en romantische watervallen. Het voelt als hemel op aarde. En ook ’s avonds word ik hier overweldigd met de meest grandioze uitvoering van het noorderlicht! Een ware balletvoorstelling van groenachtig licht.
Met moeite neem ik afscheid van dit prachtige dal en loop ik de glooiende heuvels in, waar hordes rendieren afwachtend naar mij kijken hoe ik het pad zal vervolgen. In gedachten bedank ik dit landschap en deze natuur voor alles wat ik hier heb mogen leren en loslaten. Zodat ik nu weer wat lichter mijn eigen pad kan vervolgen.
De Nordkalottleden is een wandelroute met een lengte van 800 kilometer in de noordelijkste delen van Finland, Zweden en Noorwegen. Van de 800 kilometer ligt 380 km in Noorwegen, 350 km in Zweden en 70 km in Finland. De route begint en eindigt in Kvikkjokk, Sulitjelma of Kautokeino. Verschillende gedeelten van de route vallen samen met andere wandelwegen, zoals Kungsleden en Padjelantaleden.
De route wordt aangegeven met stenen of bordjes. Langs de route zijn verschillende berghutten te vinden, maar op een te grote afstand van elkaar om de route in te delen in dagetappes. Plaatsen of bezienswaardigheden langs de route zijn: Kautokeino, Pihtsusköngäs, Kilpisjärvi, Treriksröset, Pältsan, Abisko, Nikkaluokta, Ritsem, Sulitjelma en Kvikkjokk. Nationale parken die worden doorsneden zijn Øvre Dividal, Reisa, Abisko en Padjelanta. Bron: Wikipedia
Facts
- Pad: Nordkalottleden/Nordkalottrutta/Kalottireitti
- Afstand: 800 km (ik: 616 km)
- Tijd: 35 – 50 dagen (ik: 38 loopdagen)
- Seizoen: augustus/september
- Temperatuur: -5 tot 20 graden (wees op alles voorbereid)
- Schoenen: Hoog en waterdicht of licht en sneldrogend
- Rugzak: minimaal 65 liter
- Dagen zonder bevoorrading: max 9
- Link: https://www.samenland.nl/wandelpad.php/nordkalottleden
Lees hier meer inspirerende reisverhalen van onze reporters
