Reisinspiratie | Mijn sabbatical in Denemarken en Zweden

Reisinspiratie | Mijn sabbatical in Denemarken en Zweden

Door Noëlle Verhage

Het is juli 2020, ik zit op het strand en kijk voor mij uit naar de grote schepen in de zee. Waar komen ze vandaan? Waar zijn zij al geweest, maar bovenal waar zouden zij nu naartoe varen? Het zijn enkele vragen die ik mijzelf de afgelopen maanden ook regelmatig heb gesteld. De corona pandemie was en is nog steeds heel heftig. De hele wereld stond plots stil. Gezinnen zijn gebroken door het plotse verlies van een naaste en sommige mensen die de ziekte hebben overwonnen hebben nog steeds klachten.

Gelukkig heb ik de heftigheid van de pandemie niet van heel dichtbij hoeven meemaken, maar het heeft mij wel aan het nadenken gezet. Waar sta ik nu in het leven? Stel dat…wat had ik nog graag willen doen?

Ik hak de knoop door

In augustus hak ik definitief de knoop door. ‘Ik ga op reis! Niet voor een paar weken, niet voor een paar maanden, nee voor tenminste een jaar!’, roep ik enthousiast tegen mijn familie en vrienden. De reacties zijn overwegend positief, maar een jaar…kan het niet ook een paar maanden of een half jaar? ‘Nee joh, dat gaat veel te snel voorbij’, zeg ik wanneer ik vervolgens alle landen opsom waar ik nog naartoe wil.

Nu ik de knoop heb doorgehakt moet ik natuurlijk mijn werkgever ook nog overtuigen. Ik zie enorm op tegen het gesprek. Ik weet dat er enkele collega’s eerder een paar maanden tot een half jaar met sabbatical zijn geweest, maar een jaar…dat is toch echt even wat anders. ‘Ze vonden bij mij een half jaar al lang…’, zegt collega Ruben als ik hem om raad vraag. …’maar vraag het gewoon, dan weet je hoe ze erover denken’. En dat doe ik.

Officieel loopt mijn contract in mei van 2021 af en zou ik bij goed functioneren een contract voor onbepaalde tijd krijgen. Ik verwacht dus niet dat ze het nu spontaan verlengen in de crisistijd, ondanks dat wij het drukker hebben dan ooit. Nou ja, denk ik dan. Wat is het ergste dat kan gebeuren? Geen baan meer? Tja, erg jammer want ik ben enorm blij met mijn baan, maar ik vind heus wel weer wat anders als ik terug kom…toch?

Het hoge woord

Het gesprek met mijn leidinggevende vindt plaats op een bewolkte dinsdagmiddag begin september, maar op een te gekke plek aan de Brouwersdam waar we zicht hebben op enkele enthousiastelingen die surfles krijgen. Ook surfles staat nog op mijn wish list…’misschien kan ik dat leren onderweg, misschien in Portugal?’, denk ik opeens….maar eerst dit gesprek.

Het duurt even voor het hoge woord eruit is. Mijn leidinggevende kijkt me aan en zegt alles wat ik op dat moment wil horen. ‘Wat te gek! Dat is echt wat voor jou en natuurlijk werken we hieraan mee!’ Wanneer ik aangeef dat mijn contract in mei 2021 afloopt en ik begrijp dat ze deze dan waarschijnlijk niet willen verlengen, kijkt ze me verbaasd aan. ‘Hoezo niet? Ik ben heel tevreden over je werk voor ons en ik zie dit als een mooie kans voor jou om je persoonlijk verder te ontwikkelen.

Zo zie je maar weer, dat beren op de weg zien vooraf soms helemaal niet nodig zijn

Als je terugkomt, ze legt de nadruk op ‘als’ en geeft een knipoog, dan wil ik je heel graag weer terug in ons team.’ En nog voordat ik vertrek regelt ze voor mij een contract voor onbepaalde tijd waardoor ik per 1 juni 2022 zo weer terug kan komen. Wauw! Zo zie je maar weer, dat beren op de weg zien vooraf soms helemaal niet nodig zijn.

Een vrouw alleen op reis

Het eerste idee was om te gaan fietsen door Europa, maar ik merk vrij snel dat mijn familie hier wat moeite mee heeft. ‘Je bent wel erg kwetsbaar op de fiets’, ‘een vrouw alleen…’ Het eerste antwoord wat bij mij boven borrelt is ‘ik wil op avontuur!’ en eigenlijk maakt dat niet uit hoe. Ik besluit daarop om een Volkswagen Caddy Maxi te kopen en mijn huidige auto in te ruilen.

Op internet heb ik diverse filmpjes en foto’s gezien van mensen die hun auto hebben omgeturnd tot campertje. Ik wil niet met een grote camper op pad, bovendien heb ik daar thuis ook geen ruimte voor om te stallen. Zo gezegd zo gedaan…of toch niet. In al mijn enthousiasme vergeet ik dat ik zelf absoluut niet handig ben en dus afhankelijk ben van anderen om mijn auto om te kunnen bouwen.

Uiteindelijk kom ik bij mijn oude buurman uit. Hij is vroeger timmerman geweest en helpt mij na enige aarzeling graag. Binnen een paar dagen is de auto omgebouwd. In de kerstvakantie schilder ik mijn interieur en ondertussen shop ik online nog spulletjes die ik nodig heb om de minicamper helemaal af te maken.

In het voorjaar is hij klaar en word ik verrast door enkele vriendinnen die besluiten dat het tijd is voor een ‘test weekend’. In de Oisterwijkse bossen krijgt mijn campertje zijn vuurdoop en enkele weken daarna is het zover. Mijn sabbatical gaat van start en mijn droom gaat werkelijkheid worden.

Tijd om te gaan

Na een emotioneel afscheid van vrienden en familie is het toch echt tijd om te gaan. Maar de coronapandemie is nog steeds niet voorbij helaas…’ik ga hoe dan ook naar het buitenland’, blijf ik opgewekt zeggen en na drie weken in Nederland bevindt ik mij begin juni in Luxemburg. Niet mijn eerste droombestemming, maar het voelt goed om de grens over te zijn en er echt alleen voor te staan.

Behalve het wandelen van de Fjällräven Classic in Zweeds Lapland in augustus heb ik verder geen vaste planning

Na een week kan ik alleen al weer terug naar Nederland want ik kan mijn vaccinatie krijgen die mij kan helpen beschermen tegen het coronavirus. Na nog een kleine week in Nederland bij vrienden te zijn geweest ga ik weer de grens over, maar nu via Duitsland naar Denemarken. Scandinavië iordt mijn eerste bestemming in Europa tijdens de zomermaanden, om vervolgens in het najaar en de winter af te zakken naar Zuid-Europa. Behalve het wandelen van de Fjällräven Classic in Zweeds Lapland in augustus heb ik verder geen vaste planning. En dat is voor mij al mijn eerste leermoment!

Denemarken en Zweden

Na een fantastische roadtrip door Jutland in Denemarken, een fietstocht van 850 km langs de west- en zuidkust van Zweden, via prachtige wandelingen in Nationale Parken en een kayaktocht over een meer in Zuid- en Midden-Zweden inmiddels beland op de grens met Lapland. Ik schrijf dit stuk op het Stenenjokk plateau, op 876m hoogte en met het kwik inmiddels net rond het vriespunt, waar het enkele dagen geleden nog rond de dertig graden was.

Even wennen aan de kou, maar wat is het hier mooi! Ik geniet elke dag met volle teugen. Was van plan om veel boeken te lezen, maar veel verder dan een paar bladzijden kom ik niet. Ik ben terug bij de basis. Ik ben druk met ontbijten, lunchen en avondeten inkopen, klaarmaken en opeten en tussendoor natuurlijk met het ontdekken van de nabije omgeving. Ik kampeer waar het kan in het wild en klets met locals die mij nieuwe tips geven waar ik het beste naartoe kan gaan.

Ik maak aan de hand van deze tips mijn plan voor de volgende dag. Ook onderhoud ik contact met familie en vrienden want natuurlijk mis ik hen ook. Maar door alle technologische mogelijkheden voelt het ook weer heel dichtbij. Veel meer dan dit doe ik eigenlijk niet, maar het voelt prima zo.

Fjällräven Classic

Over een kleine twee weken wandel ik de Fjällräven Classic. Ik kijk er naar uit, maar vind het ook wel een beetje spannend. 110 kilometer wandelen in vijf dagen, enkel slapen in mijn tentje en hopen dat de weergoden goed gezind zijn. Het zal naast de fysieke uitdaging, zeker ook een mentale uitdaging gaan worden. Maar ik heb er vertrouwen in dat het goed komt, want inmiddels heb ik geleerd dat er voor alles een oplossing is en dat ik vooral moet genieten van het hier en nu. En dat neem ik mijzelf dan ook voor om te doen!

Binnenkort post ik een artikel over deze bijzonder trektocht in Zweeds Lapland, maar ook over mijn andere ervaringen op reis. Wil je mij nu al online volgen? Ik post regelmatig een berichtje op mijn website: www.euroadventure.nl over wat ik heb beleefd inclusief mooie foto’s.